Arnþrúður og Anarkistarnir

Sko.

Ef ég get valið um a) Ómar Ragnarsson að syngja Ef við elskum hvort annað eða eitthvað svoleiðis (tvisvar) eða b) Arnþrúði Karlsdóttur og anarkistana (það væri flott nafn á hljómsveit annars) að öskra - þá vel ég Arnþrúði og anarkistana. Every time. Og er þó hvorugt í sérstöku uppáhaldi.

Þetta eru mótmæli, fjandinn hafi það. Ekki eitthvert samhygðarástarmannkærleikstökumlagið-dæmi.

Egypskir skvass-spilarar og Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn

Þegar ég var úti á Ítalíu á dögunum var maður náttúrlega að reyna að fá einhverjar fréttir af hruninu heima en það gekk ekki alltaf vel (og eftir á að hyggja er ég bara afskaplega ánægð með að hafa verið úti og misst af mestöllu ruglinu - nóg hefur það verið síðan). En allavega, bæði á hótelinu í Róm og Siena var eina enskumælandi sjónvarpsstöðin sem ég gat séð á herberginu CNN - BBC World News átti reyndar að vera á báðum stöðum en var ekki.

Það var nú ekki mikið sem maður sá um ástandið á CNN - aðallega bannerar á skjánum um Iceland on the brink of bankrupcy og Iceland to get 4,5 bn loan from Russia og eitthvað slíkt, myndir af manni í hríðarveðri og öðrum að taka út úr hraðbanka í Austurstræti og fólk í Bláa lóninu. - Jú, og eitt viðtal við Iceland's Prime Minister Jeir Harde.

En ég var samt meira og minna með kveikt á sjónvarpinu þegar ég var uppi á herberginu og þá komst ég að því sem ég hafði eiginlega ekki vitað áður af því að ég horfi aldrei á CNN, hvað þetta er nú vond sjónvarpsstöð eiginlega. Ég sá til dæmis hálftíma þátt um egypska skvass-spilara ekki sjaldnar en fimm sinnum. Og álíka langan þátt um líbanska blúsarann Otis Grand að minnsta kosti þrisvar. Og - ja, eiginlega ákaflega fátt annað.

Nú veit ég allt sem mig gæti hugsanlega mögulega nokkru sinni langað að vita um egypska skvass-leikara og líbanska blúsara.

Ég væri aftur á móti alveg til í að vita mun meira um efnahagsástandið á Íslandi og samningana við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn og það allt. Þótt ég sé löngu komin heim.

Lumað á ýmsu

Ég er hætt við að vera veik, það var einhver lumbra í mér í gærkvöldi og mér þótti alveg ofboðslega vænt um dúnsængina mína þegar ég loksins skreið undir hana en þetta er horfið núna, sennilega voru það bara eftirköst af flensusprautunni sem ég fékk í fyrradag. Ég má heldur ekkert vera að því að vera veik.

Gemsinn hringdi áðan einhversstaðar í iðrum veskisins míns og ég fann hann ekki með þreifingum (hér kinka allir sem hafa einhver kynni af mér og veskjunum mínum og hafa lent í því að hringja í gemsann minn kolli, símtöl hefjast gjarna á því að ég segi ,,ég fann ekki símann") þannig að ég brá á það ráð að hvolfa úr veskinu í sófann. Þá kom náttúrlega ýmislegt í ljós, til dæmis þónokkrar evrur, svo að gjaldeyrisforði minn fer sívaxandi. Því miður (eða sem betur fer) engar matarbirgðir.

En ég hef gengið með ýmislegt í veskinu gegnum tíðina eins og lesa má um hér.

The Vet Who Did Not Vet (nei, ekki Árni Matt)

Akkúrat það sem veika og stórskulduga konu vantaði til að kæta sig við.

Kalt er úti og kuldahrím, komið undir vetur

Held kannski að ég sé að verða eitthvað lasin. Sem er hábölvað því ég ætla að nota alla helgina í að vinna. Nema náttúrlega þegar ég skrepp og mótmæli. Ekki veitir manni af smáaukatekjum þessa dagana.

Þó að Geir ætli ekki að hækka skattana mína.

Það er harður vetur í aðsigi. Þótt ég horfi ekki nema fram að jólum eins og ég hef þegar sagt.

Matarmýtur

Aðeins burt frá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og heimsósómanum öllum og að matnum.

Ég rakst hér á síðu sem greinir frá 20 algengum matarmýtum sem ekki standast. Það var þó ekki nema ein af þeim sem ég hef svolítið verið höll undir, þó ekki alveg á sömu forsendum og þarna eru - og flestum þeirra hef ég nú verið að predika gegn í mínum skrifum.

Kíkið á þetta svona á milli blaðamannafunda og athugið hvort eitthvað kemur á óvart.

Framtíðin er stutt

Stundum hefur mér í áranna rás dottið í hug karlinn sem sagðist hafa tekið eftir því að ef hann lifði út mars, þá lifði hann út árið.

Hann hefur verið mér ofarlega í huga þessa dagana.

Ég set nú bara stefnuna á jólin fyrst um sinn. Ef allt lafir til jóla, þá lafir það áfram. Borgar sig ekkert að horfa lengra í bili.

Ég sá áðan fyrirsögn á mbl.is. ,,500 flognir frá Akureyri." Ég hélt náttúrlega fyrst að landflóttinn sem spáð er væri þegar brostinn á fyrir norðan.

En þeir voru víst bara veðurtepptir.

Kynjablogg og heimsósómi

Hvernig ætli standi á því að á lista Blogggáttarinnar yfir 25 mest lesnu bloggarana eru bara tvær konur (eða voru þegar þetta var skrifað?

Sennilega eru reyndar fleiri karlar skráðir á gáttina en það er nú ekki eina ástæðan. Jú, ég er þarna ofarlega af því að ég er í bloggstuði þessa dagana og blogga oft - það er ansi margt að skrifa um - en það gera nú fleiri. Konur líka. Svo að mér finnst þetta svolítið merkilegur kynjamunur, hann varð mun meira áberandi eftir að fjölgað var á þessum lista úr 10 í 25.

En kannski er þetta bara merki um að ég sé að blogga eins og karlmaður þessa dagana. Best ég fari að hætta að skrifa um heimsósóma og snúi mér aftur að því að skrifa bara um matargerð og barnabörnin.

Dagskammturinn

Búin að fara í inflúensusprautu og höfundakaffi Forlagsins. Nú er ég að fara á Vínbarinn að dreypa á einhverjum góðum Chianti-vínum. Þetta ætti samanlagt að duga vel til að koma mér gegnum daginn.

Meirisegja á þessum síðustu og verstu.

Meistarinn og skríllinn

Ég áttaði mig nú ekki alltaf á Trigger þegar hann var skólameistarinn minn en þetta bréf hans kemur mér ekkert á óvart. Honum var afskaplega illa við allt það sem hann taldi til skrílmenningar. Hann reyndist mér vel, enda var ég Skagfirðingur og þar af leiðandi ekki skríll. Veit ekki hvort sama hefði verið uppi á teningnum ef ég hefði verið til dæmis Skagstrendingur eða ég tala nú ekki um Patreksfirðingur, þeir þóttu ekki eiga uppi á pallborðið hjá meistara og kannski ekki alveg að ástæðulausu.

Ég man til dæmis eftir Patreksfirðingi einum sem seinna varð virðulegur háskólaborgari sem var nappaður drukkinn á skólalóðinni daginn áður en skólinn var settur og settur á síðasta séns - hann hóf semsagt menntaskólaferil sinn í mínus - en drengurinn var þó (aldrei þessu vant) ódrukkinn með öllu, hann leit bara svona út.

En Tryggva var semsagt meinilla við allt sem hann kallaði skrílmenningu og óheflað tal og var nemendum sínum og öðrum vissulega fyrirmynd í þeim efnum; vandaði mál sitt mjög og sumum þótti um of á stundum. Einhverju sinni man ég að ég sat á skrifstofu hans að fá einhverja undanþágu sem ég þurfti gjarna á að halda á þeim árum. Þá kom þar ungur sonur hans, fimm-sex ára, líklega Gísli neytendaumboðsmaður, og þurfti að spyrja föður sinn einhvers. Þegar Tryggvi var búinn að leysa úr erindi hans sagði hann við drenginn: ,,Far þú og leik þér."

Svo ég er ekki hissa á að honum þyki nóg um grillarana Egil og Sigmar.

Grillað í Kastljósi

Svo ég grípi aftur til samlíkingar sem ég notaði í sumar, þá verður að segja að Sigmar sýndi nokkuð góða grilltakta í gær. Aðferð sem dugir vel á stærri stykki. Loka grillinu og passa að hitinn sleppi ekki út, haga eldinum þannig að hann brenni ekki kjötið til stórskaða en láta hann þó ekki lognast út af. Þannig er hægt að ná sem mestu út úr stykkinu án þess að safi renni úr því til spillis eða það verði of dökkt og brunabragðið of mikið. Sigmari tókst þetta að mestu þótt einhverjir blettir yrðu útundan eins og gengur; grillsteikingin vill verða misjöfn þegar steikin er stór. En þetta var nokkuð vel gert.

Samt hefur hann ekki komið á matreiðslunámskeið til mín eins og stungið var upp á þegar við vorum saman í Fréttablaðsviðtali í vor.

Kálbögglar með brúnuðum eða kúskúsi

Matargúrúið þurfti að breyta aðeins um stefnu í kvöldmatnum af því að ... hvorugur dósaupptakarinn fannst. Þar af leiðandi var ekki hægt að opna kjúklingabaunadósina. Kom þó ekki verulega að sök.

Fullorðna fólkið fékk kjúklingarétt og kúskús en eldra barnabarnið hafði pantað kálböggla og fékk þá. Kvartaði yfir að fá ekki brúnaðar kartöflur með. Bróðir hennar vildi kálböggla með engu káli en fékk sér aftur á móti kúskús með papriku og blómkáli.

Ég ætlaði að fara að tauta eitthvað um að þessa grislinga vantaði almennilega kreppu til að losna við matvendnina. En svo mundi ég hvað ég og við systkinin vorum matvönd hér áður fyrr (ég er það allavega ekki lengur) og var þó ekkert mulið sérstaklega undir okkur í uppvextinum.

Albatrosinn er lentur

Frjáls verslun, okt. 2007:

„Albatrosinn lendir fyrir jól“ er yfirskriftin á áformum Glitnis í Noregi.

Æjá. Hann brotlenti.

Eins og fjármálalegur glæfraskapur, heimska og græðgi væri ekki nóg. Þótt fjársvik bætist ekki við líka.

Gissur og ígulkerið

Ég rakst á nokkur skagfirsk gullkorn, þar á meðal þetta um Flugumýrarbrennu - hér er reyndar talað um Snorrasögu sem hét Sturlunga þegar ég var í skóla á Króknum en það hefur nú margt breyst síðan:

Próf í samfélagsfræði í 6. bekk. Úr Snorrasögu. Spurt er um hvað gerðist á Flugumýri í Skagafirði 1253 (Flugumýrarbrenna).

…Gissur fór þá ofan í igulker og beið þar og igulkerið sem orðið er frægt núna bjargaði lífi Gissurar.

Dollarastreymi

Eitthvað er ekki alveg í lagi í bókhaldsdeildinni hjá ameríska útgefandanum mínum - nú fékk ég tölvupóst með fyrirspurn um hvort væri í lagi að leggja höfundarlaunin inn á paypal-reikninginn minn. Mér flaug snöggvast í hug að segja jú, þó það nú væri, endilega bara, en ákvað svo að vera heiðarleg og minna á að ég hefði fengið höfundarlaunin greidd með tékka fyrr í mánuðinum.

Ég er reyndar enn ekki búin að fara með tékkann í banka og ég bætti því við að ef bankinn vildi nú ekki dollarana mína mundi ég kannski hafa samband við þau og láta ógilda tékkann og leggja upphæðina inn á paypal-reikninginn - en ætli ég láti ekki reyna á hitt fyrst. Það ætti að vera óhætt að bíða í nokkra daga í viðbót og sjá til. Dollarinn er jú að hækka, sýnist mér ...

Undirheimasímar

Ekki fékk ég nú neinar svona hótanir hér um árið - ég var jú einu sinni með svona lánssíma sem greinilega hafði verið í höndum einhvers sem var vel kunnugur í undirheimunum. Fékk þó engin ógnandi SMS á meðan ég var með hann svo að líklega hefur næsti notandi á undan verið í skilum.

Annars hélt ég að allir handrukkarar landsins væru núna komnir í lífvarðabransann. Þar er víst engin kreppa þessa dagana, rífandi gangur skilst manni.

Hlutabréf í góðærinu

Ég var að reyna að gera mér grein fyrir hvaða hlut ég hefði eignast í blessuðu góðærinu.

Ég á ekki:
einbýlishús
Range Rover (eða nokkurn bíl yfir höfuð, aldrei átt)
fellihýsi eða hjólhýsi eða húsbíl, ekki einu sinni tjaldvagn (hmm, eða tjald)
flatskjá
nuddpott eða trampólín
sumarbústað
nýja eldhúsinnréttingu (eða aðrar nýjar innréttingar)
hlutabréf, hvorki verðlaus né verðmæt
peningabréf
(svo ætlaði ég að telja hér upp nokkrar fínar húsbúnaðar- og fatabúðir og svoleiðis sem ég á nákvæmlega ekkert frá en áttaði mig á því að ég þekki ekki einu sinni nöfn á svoleiðis búðum og veit ekkert hvað er fínt og trendí og inni)

Ég á:
íbúð í 101 (keypt á 19,7 millj. fyrir 2 árum)
húsgögn úr Ikea og Rúmfatalagernum
strætókort
nýlega eldavél og uppþvottavél
hrikalega margar matreiðslubækur
slatta af ensku ættarsilfurpletti af ebay
fullan frystiskáp af sælkeramat
föt úr Hagkaup og Evans og M&S og Rauðakrossbúðinni og Hjálpræðishernum og svona og dót úr Ikea og Húsgagnahöllinni og Tiger og Góða hirðinum og …

Sko, miðað við reikninginn sem mér skilst að ég komi til með að fá finnst mér eiginlega að ég hefði jafnvel átt að fá meira fyrir peninginn. En ekki misskilja, ég er alveg sátt við það sem ég á.

Mistökin mín

Þegar ég var í Róm á dögunum gekk ég framhjá þessari sjoppu rétt handan við götuna móti páfagarði. Þarna var hægt að kaupa kók og póstkort og minjagripi og blessun páfans, eins og sjá má ef smellt er á myndina.

Þetta var einmitt mánudaginn þegar allt fór til fjandans. Um morguninn. Og ég hef allar götur síðan verið að hugsa um hvort hefði ekki allt farið á betri veg ef ég hefði keypt mér eins og eina páfablessun.

En ég keypti bara vatnsflösku. Og því fór sem fór. Jæja, kannski hefði nú bankahruninu ekki verið afstýrt, það er líklega fullmikið fram á farið fyrir eina páfablessun sem ég gleymdi reyndar að spyrja um verðið á, en kannski hefði ég fengið hagstæðara gengi á Visa-úttektina mína seinna um daginn.

Brennuvargar og sýrukeröld

Það eru víst 755 ár frá Flugumýrarbrennu í nótt. Nú er ég alin upp á svotil næsta bæ við Flugumýri og þekkti söguna og söguslóðir afskaplega vel en einhvern veginn sat alltaf í mér þegar ég var krakki og fram á þennan dag að þetta hefði verið að sumri til. Sem er auðvitað röng hugsun, menn voru ekki að eyða tíma í brúðkaupsveislur um hábjargræðistímann. Nógu andskoti köld hefur nú sýran í keraldinu verið þótt ekki bættist við skagfirskur haustnæðingur ofan í kaupið og mesta furða að Gissur karlinn hafi lifað þetta allt af.

En allavega, Ofsi, bókin hans Einars Kárasonar um brennuna og það allt kemur út í dag. Ég veit ekki til þess að kynningarstjóri Forlagsins sé búinn að skipuleggja neina brennu í samráði við Einar í tilefni útkomunnar en það þarf líklega ekki núna, það er svo margt annað að brenna (upp) þessa dagana og þjóðin öll dottin í sýrukeraldið. Ég hlakka allavega mikið til að lesa bókina - ein samstarfskona mín, sem er nýbúin að lesa hana, segist hafa verið afskaplega spennt við lesturinn - þótt hún vissi alveg hvernig sagan endaði ...

Nú er ég sammála Björgólfi

Egill vitnar í gamalt viðtal við Björgólf Thor í Forbes þar sem hann segir að virðingin skipti sig mestu máli. Segir svo að hann hafi öðlast þá virðingu sem hann sóttist eftir og nú sé síðari hluti lífsins að hefjast.

Ég er eiginlega á sama máli og Björgólfur Thor. Ég hef öðlast alla þá virðingu sem ég hef sóst eftir í lífinu og hún skipti mig vissulega máli. Og síðari hluti lífsins óneitanlega hafinn fyrir nokkru.

Nú vil ég fara að fá auð og völd. Eða skítt með völdin, ég mundi alveg sætta mig við að fá bara peninga.

Kreppumegrun - eða ekki

Ég var að hugsa um það í gær hvort ekki borgaði sig að nota fjandans kreppuna til að fara í megrun. Borða minna og spara. Virtist bráðskynsamlegt plan.

En svo áttaði ég mig á að það gengur ekki upp því að ég á fullt af ágætis fötum í stóru númeri og ef ég grennist einhver ósköp verða þau öll hólkvíð á mig og buxurnar detta niðrum mig og svona og það gengur náttúrlega ekki. Og vegna kreppunnar get ég ekkert farið að fata mig upp algjörlega, það yrði alltof dýrt.

Þannig að þetta plan verður lagt til hliðar í bili.

Sara í Arizona

Heyrt á fréttastöð áðan:

,,In Arizona, where Sarah Palin is complaining ... that is, I should say campaigning ..."

Berrassadraumurinn loksins ráðinn

Fyrir rúmu ári dreymdi mig draum sem ég þóttist viss um að væri fyrir einhverjum stórum viðburðum. Stuttu síðar urðu verulegar breytingar á vinnustað mínum og ég hélt lengi vel að draumurinn hefði átt við það.

En nú sé ég að ég hef haft rangt fyrir mér og draumurinn er fyrst núna kominn fram. Skuggaverurnar eru náttúrlega útrásarvíkingarnir, það að uppgötva skyndilega að maður er berrassaður - nú, það var akkúrat það sem gerðist fyrir tveimur vikum - og allt hreinsað út og naglagötin ein eftir á veggjunum er það sem liggur fyrir okkur. Og að vita ekkert hvað á til bragðs að taka því að hjálpartækin (símarnir og teppið) eru horfin.

Þannig að nú er ekkert annað að gera en að vakna. Spurning hvort það dugir til.

Vöruskortur, sjampó og gamlingjar

Ég kom við í Bónus áðan af því að mig vantaði sjampó. En sjampóin voru meira og minna uppseld. Sjálfsagt ýmislegt fleira líka, ég gáði ekkert sérstaklega að því.

Ég fékk reyndar sjampó sem ég var alveg sátt við og kostaði ekki mikið. En svo fór ég að hugsa um að jafnvel þótt sjampó seldist upp í landinu hefði maður jú orð Hallgríms læknis Magnússonar fyrir því að það væri óþarft með öllu og gott ef ekki til stórskaða.

Þegar ég var að vinna á ellideild sjúkrahússins á Króknum fyrir margt löngu var nú ekki verið að splæsa í sjampó til að þvo hárið á gamla fólkinu. Við vorum látnar nota einhvers konar grænan sápulög sem var eiginlega alveg eins og uppþvottalögur en að vísu ekki með eplalykt. Eða hvaða lykt það er nú sem á að vera af grænum uppþvottalegi.

Það var þegar ég var að vinna þarna á ellideildinni sem ég ákvað að mig langaði ekkert sérstaklega að verða gömul en það hafði reyndar ekkert mikið með hársápuna að gera.

Kreppa og kálbögglar

Eldra barnabarnið er búið að sjá stóran kost við kreppuna: Ég lét í það skína í samtali okkar í gær að það væri ekkert útilokað að í einhverju fjölskyldumatarboðinu bráðlega yrði boðið upp á kálböggla; það er jú afskaplega ódýr matur sem hún hefur jafnframt mikið dálæti á.

Hið sama verður aftur á móti ekki sagt um aðra fjölskyldumeðlimi og því gerði það vægast sagt enga lukku í fjölskyldunni þegar hún fór að útbreiða þennan fagnaðarboðskap. Þannig að ef ég býð upp á kálböggla á næstunni verður líklega eitthvað annað á borðum líka.

Hér er að sjálfsögðu átt við alvöru kálböggla, þar sem farsið er vafið í kálblöð og bundið um með seglgarni. Reyndar komið ansi langt frá upprunanum, sem eru líklega tyrkneskir dolmas, vínviðarlaufsvefjur fylltar með hrísgrjónum, furuhnetum og rúsínum. Bruðlmatur úr eintómu innfluttu hráefni alltsvo, þveröfugt við þjóðlega kálbögglana.

En mig minnir samt að ég eigi einhvers staðar krukku með vínviðarlaufi. Best að athuga það ...

Þjóðarstoltið og feigðarósinn

Ein samstarfskona mín sem var á bókamessunni í Frankfurt var að segja frá því að hún hefði í fyrsta skipti á ævinni skammast sín fyrir að vera Íslendingur; kviðið fyrir því að segja frá því þegar hún mætti á fundi og vissi að hún þyrfti að mæta alls konar glósum og þreyttum bröndurum. Það lagaðist reyndar þegar á leið messuna.

En ég vissi alveg hvað hún átti við. Það rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var úti í London í júlí og fékk mér hádegismat á Carluccio's á Christopher Place. Það voru smáskúrir svo að ég settist inn og þar er afar stutt á milli borða. Ég sat þar við hliðina á amerískum hjónum og við fórum fljótlega að tala saman. Ekki síst um Ísland. Þau vissu eitthvað af miklum uppgangi á Íslandi og þar kom að maðurinn spurði mig á hverju þetta byggðist allt saman; af hverju við lifðum svona góðu lífi.

Og ég vissi eiginlega ekki hverju ég átti að svara. Allt í einu fann ég að ég gat ekki bara sagt sannleikann - að velsældin væri meira og minna fengin með endalausu ódýru lánsfé, að það væru kannski takmörkuð raunveruleg verðmæti á bak við hana. Að margt benti til þess að nú færi að koma að skuldadögunum. Að þetta stefndi líklega allt til andskotans. Ég vissi þetta alveg (en hafði reyndar ekki gert mér neina grein fyrir því af hvaða þunga þetta myndi lenda á almenningi, sá bara fyrir mér hrun útrásarvíkinganna, vanda bankanna, fallandi gengi og að lífskjör myndu eitthvað versna).

En ég fann allt í einu að ég gat ekki sagt þetta við fólkið. Vissi hvaða spurningar myndu fylgja í kjölfarið og langaði ekkert að fá þær. Svo að ég reyndi að snúa mig út úr spurningunni, tautaði eitthvað um ódýra orku og góða menntun og þekkingariðnað og eitthvað í þá veru og tókst einhvern veginn að snúa samtalinu upp í spjall um tónlist, sem ég hef þó enn minna vit á en fjármálum, ef eitthvað er. En aðeins minni líkur á að fá óþægilegar spurningar.

Við vissum þetta öll. Meira að segja ég. Í vor og sumar ef við vorum ekki búin að átta okkur á þessu löngu fyrr. Og ef við vissum það, hvað þá með Seðlabankann og ríkisstjórnina og efnahagsráðgjafana og fjölmiðlana og alla hina sem eitthvað gátu gert?

Ef einhverntíma er rétt að tala um að flotið hafi verið sofandi að feigðarósi, þá er það núna.

Bókavertíðin þá og nú

Á mínum fyrri árum í útgáfubransanum einkenndust október og ekki síður nóvember af brjálæðislegri vinnu. Það voru svo margar bækur seint á ferðinni og reyndar komu langflestar bækurnar frá Iðunni út í fyrri hluta nóvember en sumar ekki fyrr en seint í mánuðinum eða jafnvel snemma í desember (að ógleymdri ágætri bók sem kom út 17. desember en seldist samt upp fyrir jól).

Núna eru líklega einhverjir 5-6 titlar sem enn eru ekki farnir frá okkur í prentsmiðju og flestir mjög langt komnir, nokkrir titlar eru í prentsmiðju og væntanlegir á næstu dögum og hellingur kominn þótt ekki sé búið að dreifa öllu í búðir. Þannig að við erum í afskaplega góðum málum og erum sum hver farin að dunda okkur við að undirbúa útgáfu næsta árs. Það verða engir 200 yfirvinnutímar í nóvember eins og kom fyrir hér í den. Það var reyndar fínt fyrir budduna en verra fyrir heilsuna. Ég lagðist oft veik í desember hér áður fyrr. Sakna þessara tíma lítið þótt þetta gæti vissulega verið býsna skemmtilegt oft á tíðum. En ég var yngri þá.

Svo erum við svo stálheppin að það var ákveðið í sumar að prenta næstum allt hér heima. Eins og ástandið er, þá er það ekki bara miklu hagstæðara, heldur þarf ekki að hafa áhyggjur af að kría út gjaldeyri til að leysa allt klabbið út þegar það loksins kemur til landsins. Reyndar eru fáeinir titlar prentaðir úti, það eru samprentsbækur sem þó voru flestar komnar áður en allt lokaðist og svo Af bestu lyst 3 (ný) og endurprentunin af Af bestu lyst 1 - þær eru komnar en það vantar gjaldeyri og bækur eru kannski ekki efstar á forgangslistanum. Í fyrra voru flestar frumprentanir erlendis, það voru aðallega endurprentanir sem unnar voru hér heima. Pæliði í því ef við ættum til dæmis þrjátíu þúsund eintök af Arnaldi á hafnarbakkanum og enginn gjaldeyrir í augsýn. Þá væri nú ekki gaman að vera til.

En þetta kemur allt fyrr eða síðar og ég er alveg á því að þetta gætu orðið þokkalegustu bókajól - bókaverð kemur til með að vera hagstætt miðað við allskyns innfluttan óþarfa ...

Áskriftaniðurskurður

Áskriftirnar að flestum útlendu matreiðslublöðunum sem ég kaupi eru að renna út á næstunni. Ég held ég sé ekkert að endurnýja þær, ekki á núverandi gengi. Þau eru reyndar ekki nema fjögur núna, hafa oft verið fleiri.

Þegar ég endurnýjaði áskriftirnar síðast borgaði ég á bilinu 5800-7200 fyrir hverja ársáskrift, að meðtöldum sendingarkostnaði til Íslands. Núna er þetta á bilinu 9000-11200 per blað svo ég tími því ekki. Það má nota aðrar leiðir til að fylgjast með því sem er að gerast í matarheiminum.

Þetta er þrátt fyrir allt ódýrara en ársáskrift að Gestgjafanum, hún er á tæpar 15000 krónur. En ég hef reyndar ekki verið áskrifandi að honum síðan ég sagði honum upp vegna blankheita eftir BSRB-verkfallið 1984.

Ég hef svosem verið áskrifandi að ýmsum matarblöðum frá ýmsum löndum gegnum tíðina; til dæmis rakst ég áðan á eintak af ungversku matarblaði sem ég var einu sinni áskrifandi að skamman tíma. Skildi að vísu ekki bofs en það var aukaatriði.