Mér eiginlega leiðist þessi blessuð menningarnótt sem er ekki nótt.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér þegar ég fór í bæinn áðan dálitla stund. Hann var fullur af fólki að ráfa fram og aftur og leita að einhverju og finna ekkert. Allt í lagi að gera það smástund ef veðrið er þokkalegt. Ég geri það örugglega í kvöld með Boltastelpunni af því að hún vill það, annars mundi ég sennilega vera heima.

En ekki heilan dag. Eða heilt kvöld. Ég er að vonast eftir að hún sé alveg til í að sleppa flugeldasýningunni eins og í fyrra, á þó síður von á því. Hún er annars ekki búin að koma með óskir um neitt sérstakt að gera, nema hún vill fara í kaffi og kökur í Sandholtsbakaríi. Af því að við gerðum það í fyrra og hitteðfyrra.

Það eina sem ég gerði þegar ég fór í bæinn áðan (fyrir utan að smakka smábita af heilgrilluðu nauti, sem mér fannst nú ekkert spes) var að hlusta smástund á hana Steinu spila og syngja í Geysishúsinu. Ég var nefnilega fyrsta dagmamman hennar Steinu og hún var fyrsta kærasta efnafræðistúdentsins (,,en það var áður en ég vissi hvað kærasta er!" eins og hann segir þegar á þetta er minnst).

En kosturinn við menningarnótt er náttúrlega menningarnæturgjöfin mín.

Við mæðginin stóðum áðan við kassann í Bónus á Laugavegi, þar sem við höfðum verið að gera tilraun til að kaupa hráefni í menningarnæturkjötsúpu, nema það fékkst ekki súpukjöt - hverslags eiginlega búð er það sem á til tonn af lærum og hryggjum en ekkert súpukjöt? - það var svo náttúrlega til í Krambúðinni, sem er afbragðsbúð. Allavega, við stóðum þarna í röð og ég fór af rælni að virða fyrir mér varninginn í efstu hillunni.

Móðirin: -Af því að ég er fávís gömul kona: Hvað er eiginlega gleðihringur?

Efnafræðistúdentinn: -Af hverju spyrðu mig?

Móðirin: -Af því að þú ert ungur karlmaður. Þeir eiga að vita svona, er það ekki?

Efnafræðistúdentinn: -Ég veit það ekki. Eigum við að spyrja kassastelpuna?

Mæðginin virða fyrir sér kassastelpuna, sem er kornung, greinilega alveg nýbyrjuð og þarf að biðja stelpuna á kassanum við hliðina um hjálp við næstum hverja afgreiðslu.

Móðirin (hristir höfuðið): -Þetta verður að vera óupplýst leyndarmál.

Fór á Vínbarinn eftir vinnu, hef ekki komið þangað mánuðum saman og hafði t.d. ekki séð nýju dekórasjónina á barnum áður. Nokkuð flott. Gunni varð voða glaður að sjá okkur, enda vorum við náttúrlega tíðir gestir þarna þegar Fróði var á Seljaveginum. Kannski kem ég við aftur á morgun, þar sem markið í hinu árlega þjónahlaupi er einmitt fyrir utan Vínbarinn.

Heldur var fámennt þarna, þó ráku tveir söngvarar inn nefið, Björn Jörundur og Geir Ólafs. Ég fékk koss frá Birni Jörundi en engan frá Geir. Ég gerði enga athugasemd við það. Svo fórum við á 101 og fengum okkur ágætis hamborgara. Björn Jörundur kom þangað líka en ég fékk ekki koss aftur.

Ég dett alltaf gjörsamlega út úr öllum samræðum á stöðum eins og 101. Hávaðinn er svo mikill og ég er með þannig heyrn að þegar bakgrunnshávaði fer yfir viss mörk rennur allt meira og minna saman. Öðrum virðist ganga þokkalega að halda uppi samræðum við svona skilyrði, ég get það ekki.

Boltastelpan er hjá mér í vinnunni í dag og virðist hafa miklar áhyggjur af því að skæðir snúðaþjófar séu á ferðinni hjá Fróða. Hún fékk að kaupa poka af sænskum kanelsnúðum úti í Krónu áðan og leggur ríka áherslu á nauðsyn þess að fela snúðana vel hér á skrifstofunni minni svo að þeim verði ekki stolið.

Ég hef áhyggjur af því að snúðarnir verði faldir of vel, þannig að einhvern tíma undir jól renni ég á lyktina og finni fagurgræna snúða í poka.

Og þó, líklega ekki. Þessir sænsku snúðar eru sennilega stútfullir af rotvarnarefnum. Heppilegir fyrir fólk sem farið er að reskjast.

Ég skrapp út áðan til að vígja nýja menningarnæturjakkann minn. Hann er ekkert keyptur sérstaklega til að spóka sig í á menningarnótt, heldur er hann menningarnæturgjöfin mín til sjálfrar mín þetta árið.

Ég gef sjálfri mér nefnilega alltaf einhverja góða gjöf á eða í kringum menningarnótt. Þetta er hefð sem komst á hjá mér af því að á fyrstu menningarnóttinni villtist ég inn í búð og keypti mér kápu sem ég hafði eiginlega ekki efni á. Þurfti að búa til einhverja ástæðu til að afsaka þessi kápukaup fyrir sjálfri mér svo að ég ákvað að koma mér upp hefð. Gefa sjálfri mér almennilega gjöf. Og hún hefur haldist síðan.

Einu sinni keypti ég mér rándýra bók. Eitt árið var það stór og flott paellupanna og í fyrra tíu lítra stálpottur. En í dag kom ég við inni í Kringlu á leiðinni heim úr vinnunni. Fór þar inn í búð og rak augun í dökktúrkisbláan rúskinnsjakka.

Dökktúrkisblátt er einn af uppáhaldslitunum mínum. Ég er afskaplega hrifin af rúskinni.

Jakkinn var til í mínu númeri. Það er ekki sjálfgefið að svo sé. Ég mátaði hann. Hann passaði.

Ég hugsaði: ,,en mig vantar alls ekki jakka!" sem er alveg satt. Ég á böns af jökkum. Engan dökktúrkisbláan rúskinnsjakka að vísu, en samt ... Ég hengdi jakkann aftur á slána og labbaði út úr búðinni.

Þar sem ég stóð fyrir utan Hagkaup rann allt í einu upp fyrir mér að það er að koma menningarnótt. Áuðvitað! Ég get haft jakkann fyrir menningarnæturgjöfina mína!

Svo að ég fór aftur í búðina, mátaði jakkann aftur og keypti hann. Ábyggilega ekki skynsamlegasta fjárfesting sem ég hef ráðist í - en hann var reyndar ekkert sérlega dýr.

Ég held að mér eigi eftir að þykja frekar vænt um þennan jakka.

Allt í einu langar mig óstjórnlega í steikta bananana í rommkaramellusósu. Þar sem ég man ekki betur en ég verði ein í kvöldmat - held að efnafræðistúdentinn sé að vinna frameftir - er ég að hugsa um að gæða mér á þessu (ókei, ekki eingöngu, það verður víst að vera einhver hollusta á undan). Þetta er uppskriftin sem ég hugsa að ég muni nota:

Steiktir bananar í rommkaramellusósu

2 bananar, vel þroskaðir en hýðið þó ekki orðið svart
2 msk smjör (sirka)
2 msk romm (Captain Morgan er fínt)
2 msk rjómi
2 msk. muscovado-sykur (helst) eða púðursykur

Smjörið brætt á pönnu. Bananarnir afhýddir og skornir í þykkar sneiðar á ská, steiktir við fremur vægan hita í 2-3 mínútur á annarri hliðinni og svo er þeim snúið og romminu hellt á pönnuna, steikt í um 2 mínútur í viðbót. Rjóma og sykri hrært saman við og látið krauma í 1-2 mínútur. Gott með ís eða rjóma eða bara engu.

Ef ekki er til romm má líka nota koníak eða líkjör. Eða bara skvettu af vanilludropum.

Efnafræðistúdentinn var að koma heim úr vinnunni.

Móðirin: -Ég er á kafi í mikilvægum tölvuleik, þú getur hitað matinn handa þér sjálfur. Og hitaðu kaffi handa mér í leiðinni.

Efnafræðistúdentinn: -Hnuh.

Móðirin: -Og þetta er nautasteik sem ég keypti á 50% afslætti af því að hún var komin á síðasta söludag þannig að það er mér að kenna ef þú færð í magann.

Efnafræðistúdentinn: -Rétt eins og alltaf síðustu 24 árin.

Því lýgur hann að vísu. En kannski er ég ekki nógu góð mamma.

Boltastelpan segist ekki hlakka til að byrja í skólanum. Merkilegt. Mig minnir endilega að ég hafi alltaf hlakkað gífurlega til á hennar aldri. Eða ekki.

Skólinn sjálfur var reyndar í lagi, svona að mestu. Ég var oftast ein en ég var látin í friði. Leikfimin var ekki í lagi. Ég held að ég hafi gengið heim með tár í augunum eða allavega kökk í hálsinum úr hverjum einasta leikfimitíma veturinn sem ég var í sjötta bekk.

Ekki vegna þess hvað ég var mikill klaufi og gat aldrei neitt, svo að ég var alltaf valin síðust í lið (og það var alltaf verið að velja í lið), meira að segja á eftir feitu stelpunni í bekknum. Það var allt í lagi, maður vandist því. Stríðnin og háðsglósurnar var það sem sveið undan.

Eiginlega var það bara ein stelpa sem áreitti mig. Ég hef aldrei verið reið við hana en ég hef heldur aldrei getað fyrirgefið henni. Þótt við séum óðum að nálgast fimmtugt. Ég hitti hana örsjaldan og hún heilsar mér alltaf með miklum virktum, eins og við séum gamlar vinkonur. Ég er nokkuð viss um að hún man ekkert eftir þessu.

Ætli ég prófi þetta ekki bara líka ...

What Famous Leader Are You?
personality tests by similarminds.com

Mig dreymdi um helgina að einn ágætur vinnufélagi minn hefði óvænt verið ráðinn ritstjóri DV.

Eins og stöku sinnum áður hefur gerst var ég alls ekki alveg viss um það, þegar ég mætti í vinnuna á mánudagsmorgni, hvort þetta hefði verið draumur eða ekki. Ég passaði mig að nefna þetta ekki við nokkurn einasta mann fyrr en ég var búin að koma auga á vinnufélagann og fullvissa mig um að hann er hér enn.

Þetta var frekar óþægilegt en þó ekki eins og þegar ég mætti manninum sem ég var alveg sannfærð um að væri dáinn af því að mig hafði dreymt að svo væri. Núna hef ég þó gert mér grein fyrir því að ég á til að blanda saman draumi og veruleika svo að ég gerði ráð fyrir þeim möguleika að mig hefði dreymt þetta ...

En þetta er ástæðan (eða ein af ástæðunum) fyrir því að stundum þarf að segja mér tíðindi tvisvar.

Það gæti samt líka verið vegna þess að ég er stundum úti á þekju og ekki alveg að hlusta á það sem fólk er að segja mér.

-Ég á stóra byssu, það er riffill, tilkynnti dóttursonur minn um mér um leið og ég svaraði í símann áðan. Ekkert ,,sæl, elsku amma, ég saknaði þín þegar ég var í Portúgal" eða neitt svoleiðis. Nammiriffillinn sem hann fékk var auðvitað mun merkilegri en allt slíkt.

Svo sagði hann mér að hann hefði séð hákarla og krókódíla og Kobba kló.

Mér skildist að það hefði verið gaman í Portúgal.

Langur dagur. Blaðið á að fara í prentsmiðju á morgun og við vorum að reyna að klára sem mest til að þurfa ekki að stressa okkur of mikið í fyrramálið en það tókst náttúrlega ekki alveg - ég á eftir að gera efnisyfirlitið og indexið, sem er ekki hægt að klára fyrr en allt efni er komið á sinn stað. En fyrir utan það eru þetta smáatriði sem eftir eru þannig að við stöndum allavega við útgáfuplanið.

Nú tekur við annatími (neinei, ég hef ekkert verið að tuða yfir önnum að undanförnu), þrjú stór blöð í röð framundan og þess utan vinna við að minnsta kosti tvö stór verkefni tengd vinnunni. Kannski það þriðja, ég vona þó ekki. Ég kannski ætti að hætta að tala um að ég þurfi að losna við efnafræðistúdentinn að heiman, líklega verð ég sjálf ekki mikið heima hjá mér næstu mánuðina.

,,Ég sé mig í anda lakka á henni neglurnar, hjálpa henni við að farða sig og við að velja föt."

Já, vitiði, ég sé það líka.

Gaman að sjá þegar frábær matreiðslubók fær loksins þá athygli sem hún á skilið. 11 árum eftir að hún kom fyrst út. Í fyrra seldust 800 eintök allt árið; í síðustu viku seldust 900 eintök á dag á amazon. Ég er búin að eiga þessa bók lengi og mæli eindregið með henni.

Vissuð þið að það hefur verið gerð bíómynd um parið utan á Makkintosdósunum? Tvær meira að segja - önnur með Katharine Hepburn, hin með Marion Davis (sem var náttúrlega ekki minni díva).

Ég man að ég velti þessu pari töluvert fyrir mér þegar ég var lítil og spann einhverjar sögur um það. En þetta eru persónur úr leikritinu Quality Street eftir J.M. Barrie (höfund Péturs Pan) og heita Phoebe Throssel og Dr. Valentine Brown.

Ágrip af söguþræðinum (af IMDB): ,,Phoebe is in love with the dashing Dr. Brown, but alas her love is unrequited. They meet again 10 years later on his return from the Napoleonic Wars. She has wilted under the strain of teaching little children and is self-conscious about her age. On a whim she decides to dress in her former radiant style, and ends up being mistaken by Dr. Brown for Pheobe's niece. They start to court, and from there it's all silly and predictable ...

Mér finnst út af fyrir sig hið besta mál að hefja matvæli til vegs og virðingar eins og Túrkmenbasi er að gera og ég styð til dæmis þá hugmynd Markaðsráðs kindakjöts að gera fyrsta vetrardag að kjötsúpudeginum. Melónur eru líka afbragðsávextir þótt þær séu ekki endilega mjög saðsamar.

Þess má reyndar geta að ég á, merkilegt nokk, enga matreiðslubók frá Túrkmenistan og hef ekki getað haft upp á neinni slíkri þrátt fyrir allmikla leit vítt og breitt um Netið. Ég á aftur á móti einhverjar sovéskar bækur þar sem Túrkmenistan er tekið með. Þar eru engar melónuuppskriftir sem ég get sett hér í tilefni dagsins.

En allavega, gleðilegan melónudag.

Ég held að regnhlífin sem ég keypti á járnbrautarstöðinni í Tórínó í vor sé með innbyggðum sjálfsvarnarbúnaði. Ekki fyrir mig sko, heldur fyrir sjálfa sig. Þegar hún fauk upp áðan var það ekki með því að teinarnir bognuðu og skældust eins og ég á að venja, heldur lagðist hún einfaldlega saman.

Annars tók ég eftir því einu sinni enn hvað ég er mikið úr takt við aðra. Allir þeir sem ég mætti og voru á annað borð regnhlífavæddir voru með dökkar regnhlífar, einlitar eða með lítið áberandi munstri. Mín er skræpótt í öllum regnbogans litum og ég gerði sérstaka könnun á skræpóttuheitum áður en ég fann þá réttu - það var önnur kona þarna að leita að regnhlíf (hellirigning í Tórínó þennan dag) og var greinilega í sömu hugleiðingum, ég var farin að halda að ég þyrfti að slást við hana um þessa. En hún valdi sér til allrar hamingju eina stórrósótta svo það kom ekki til.

Farin að horfa á heimsmeistaramótið. Fullt af sætum strákum þar.