Nýjustu fréttir: Pitsukassasafnið er komið út í tunnu.

Annars datt mér í hug áðan saga sem ég er nýlega búin að segja efnafræðistúdentinum af bræðrum tveimur í Þýskalandi, sem erfðu fé eftir foreldra sína einhvern tíma kringum fyrri heimsstyrjöldina. Annar var sparsamur og lagði allt sitt í banka og lét það ávaxtast. Hinn drakk allan arfinn út. Svo kom verðhrunið mikla, sparsami bróðirinn missti aleiguna á skömmum tíma, en hinn lifði góðu lífi á að selja tómu flöskurnar sem höfðu safnast upp í kjallaranum hjá honum meðan hann drakk.

Mig minnir að þessi saga sé úr Fallandi gengi eftir Remarque. En það er líklega engin leið að koma pitsukössum í verð svo að ekki hefur það verið áformið hjá honum.

Góðar fréttir fyrir þá sem eru mikið fyrir dökkt súkkulaði - en samt ekki ef þeir vilja drekka mjólk með því. Og það er ekkert gagn að mjólkursúkkulaði.

Súkkulaði er heilsufæði, það hef ég alltaf sagt.

Ég vaknaði korter yfir sjö í morgun við það að vekjaraklukka efnafræðistúdentsins var að pípa. Hann var sjálfur ekki heima hjá sér til að slökkva á henni og ég þurfti því að skreiðast fram úr, en átti í mestu erfiðleikum með að komast inn af því að pitsukassasafnið sem hann geymir uppi á ofninum hafði hrunið fyrir hurðina og hindraði umferð. Þegar drengurinn kom heim spurði ég hann í fyrsta lagi hver tilgangurinn væri með pitsukassasöfnuninni (hann sagðist vera að byggja hús) og í öðru lagi, hvort hann gerði sér grein fyrir því hvernig þetta færi með orðstír minn sem matargúrús í augum gesta sem kæmu til hans og rækju augun í alla þessa kassa.

Annars - hvað á maður að halda um fólk sem safnar pitsukössum? Þótt þeir séu frá Eldsmiðjunni. Ég og systir hans höfum nokkrar áhyggjur af þessu og þær bötnuðu hreint ekki neitt þegar ég rakst í morgun á vefsíðu um kexruglað kóngafólk. Ekki að neitt af þessu ágæta kóngafólki hafi safnað pitsukössum, en samt ...

Ég er reyndar slæm með að safna tómum krukkum og geyma þær. En kommon, það kemur fyrir að þær koma að gagni. Ef ég bý til sultu eða eitthvað slíkt, til dæmis. En pitsukassar ...

Í framhaldi af teiknimyndasöguumræðu hjá Stefáni, Erlingi og víðar náði ég í gamlan Vísi sem ég á uppi í hillu hjá mér og fannst reyndar inni í vegg þegar ég stóð í framkvæmdum fyrir nokkrum árum (og var með því saklausara sem hefur fundist í veggjum í þessu gamla sprútt- og dópsalabæli). Blaðið er reyndar frá 23. janúar 1973 og það er líklega ástæðan til þess að það hefur geymst; aðalfyrirsögnin á forsíðunni er Vestmannaeyingar urðu að yfirgefa heimabæinn.

Þegar ég var búin að kanna teiknimyndasögurnar fletti ég upp á Vísir spyr á bls. 2. Spurning dagsins er Telduð þér æskilegt að mörgum skemmtistöðum yrði safnað saman á einn stað eða í eina götu? Dálítið skemmtilegt að hafa þetta í huga þegar maður skoðar Landakort drykkjumannsins sem var í Fókusi í dag. Það liggur við að þetta sé einmitt það sem hefur gerst á þessum þrjátíu árum.

Þeir sem spurðir eru (einn þeirra er reyndar fyrrverandi mágur minn) sýnist sitt hverjum. Lögregluþjónn segir: ,,Það mundi áreiðanlega auðvelda löggæzluna, því að fólk rápar mikið á milli staða og ekur jafnvel drukkið á milli vínveitingahúsanna." (Hmm, ekki hefur nú samþjöppun skemmtistaða dugað alveg til að draga úr ölvunarakstri eins og dæmin sanna.) Og bóndi norðan af Sléttu segir: ,,... ég skemmti mér prýðilega í Reykjavík eins og hún er. En hér er þröngt að dansa fyrir bónda að norðan."

Þulurinn á Eurosport:

,,Lane two - well, it is not Lane one but ..."

Það er eitthvert helvítis hundkvikindi hérna frammi (já, ég er í vinnunni, reyndar ekki vegna þess að mér væri farið að leiðast svo mikið en mig vantaði bók sem er hér). Skil ekki hvað fólk er að draga hunda með sér í vinnuna, það ætti að vera bannað.

Ef einhver dregur þá ályktun að mér sé ekkert sérlega vel við hunda, já, þá er það hárrétt. Ég er alin upp innan um hunda en hef alltaf haft á þeim illan bifur síðan þeir eyðilögðu einu brúðuna sem ég átti þegar ég var fimm ára eða svo. Ég hafði skilið hana eftir í brúðuvagni frammi á gangi og þeir náðu í hana og nöguðu hana alla svo að hún var ónýt. Ég grét svo mikið að mamma fór og náði í fínu brúðuna sem hún átti þegar hún var lítil og hafði geymt allan tímann og gaf mér. Ég tók gleði mína á ný. Daginn eftir náðu hundarnir í hana líka.

Síðan hefur mér verið illa við hunda.

Reyndar er mér heldur ekkert sérlega vel við ketti, páfagauka, kanínur, hamstra, naggrísi, gullfiska, geitunga, húsflugur, kóngulær, silfurskottur eða blaðlýs. Eða nokkurt það lífsform sem fólki dettur í hug að hafa í hýbýlum sínum eða kemur sér þangað sjálft. Fyrir utan mannfólk, náttúrlega. Eða við nánari athugun er mér ekkert endilega vel við mannfólkið heldur, en það er meira einstaklingsbundið.

Hestar, kýr og kindur eru aftur á móti ágætisskepnur.

Nú er talað um stolnu Madonnumyndina eftir da Vinci í fréttum á öllum sjónvarpsstöðvum. Ég get ekki að því gert að í hvert einasta sinn sem ég heyri Madonnumálverk nefnt dettur mér í hug The fallen Madonna with the big boobies eftir Van Klompf.

Ég var akkúrat að tala á kommentakerfinu hjá Ernu um eldamennsku á ýmsum dýrum sem er kannski ekki alvanalegt að sjá á matseðlum og ekki fyrr búin að senda það frá mér en síminn hringir og þetta er þá dóttir mín að segja mér af því að sonur hennar sé að sjóða hund. Leikfangahund reyndar, sem hann var búinn að setja í pott og farinn að hræra, en ... Efnilegur piltur, Sauðargæran, og á eftir að vera mikil hjálp að honum í eldhúsinu eins og ég hef áður spáð.

Afi minn var í bændaskólanum á Hvanneyri 1918, líklega veturinn eftir hundakjötsveisluna frægu sem þar var haldin. Hann sat hana ekki en þekkti ýmsa sem þar höfðu verið og ég man eftir að hafa heyrt hann segja frá henni. Kannski er það í eina skiptið sem hundakjöt hefur verið matreitt hérlendis, nema þá í hungursneyðum fyrr á öldum.

Þetta tilboð var ég að fá rétt áðan frá einhverjum húmorista:

Welcome to the site http://www.darkprofits.com, it's us again, now we extended our offerings, here is a list:

1. Heroin, in liquid and crystal form.
2. Rocket fuel and Tomohawk rockets (serious enquiries only).
3. Other rockets (Air-to-Air), orders in batches of 10.
4. New shipment of cocaine has arrived, buy 9 grams and get 10th for free.
5. We also offer gay-slaves for sale, we offer only such service on the NET, you can choose the one you like, then get straight to business.
6. Fake currencies, such as Euros and US dollars, prices would match competition.
7. Also, as always, we offer widest range of child pornography and exclusive lolita galleries, to keep out clients busy.

Everyone is welcome, be it in States or any other place worldwide.
ATTENTION. Clearance offer. Buy 30 grams of heroin, get 5 free. Prepay your batch of rockets (air-to-air) and recieve a portable rocket-lacuncher for free.
http://www.darkprofits.com

This offer won't last! Only until 20th of August all our clients will also recieve a pack of 2 CDs, with best selection of child pornography.

Verst að mig vantar ekkert af þessu akkúrat núna.

Einn höfuðkosturinn við að vera sinn eigin ritstjóri (það eru ýmsir ókostir við það líka) er að maður þarf ekki að taka mark á prófarkalesurum og getur meira að segja tilkynnt þeim fyrirfram að maður muni ekki gera það. (Hér slæ ég alla mína venjulegu varnagla um ágæti prófarkalesara; þetta er afbragðsfólk sem vinnur oft leiðinlega og vanþakkláta vinnu.) Þegar ég hef sent eigin handrit í prófarkalestur hef ég stundum afhent prófarkalesurum lista yfir helstu sérviskur mínar og tilkynnt þeim að ég muni ekki taka rökum hvað þær varðar svo þeir geti alveg sleppt því að krota í þær. Sumir geta auðvitað ekki stillt sig og krota samt. Þeir um það. Þetta þýðir ekki að ég vilji ekki fá neinar ábendingar. En þetta er mín bók og ég hef síðasta orðið, ekki prófarkalesararnir. Og ekki voru prófakalesararnir okkar vanir að skipta sér óhóflega af kommusetningu. Enda eru íslenskar kommusetningarreglur asnalegar og ég hef aldrei getað lært þær.

Þetta gengur ekki í tímaritaútgáfu. Það er vissulega nokkuð til í því að það þurfi að vera samræmi, að minnsta kosti á milli greina í hverju tímariti. Ég get ekki ætlast til þess að komast upp með sérviskurnar mínar þar á sama hátt og í bókum sem ég skrifa og ritstýri sjálf. Ef ég vil breyta einhverju verð ég helst að fá því breytt í öllu blaðinu, eða jafnvel öllum tímaritum Fróða. Og ég get náttúrlega ekki ætlast til þess að allir fylgi minni prívatstafsetningu, svo að stundum þarf ég að láta undan. Samt fékk ég það í gegn að ég þarf ekki lengur að horfa upp á ,,baguette brauð" eða ,,chili pipar" í texta sem ég hef skrifað. Og allt í einu er ,,minta" orðin viðurkenn stafsetning en ekki bara sérviska mín, kannski vegna þess að minta er orðið aðalflettiorðið í Íslenskri orðabók í stað mynta. Svo að þetta er allt í áttina ...

Athyglisverð athugasemd frá ömmunni í At Home with the Braithwaithes:

,,Lárperur og lesbíur komu fram á sama tíma. Þetta byrjaði allt um árið 1962, minnir mig."

Það er keppandi í 5000 metra hlaupinu á heimsmeistaramótinu sem heitir Gebre-egziabher Gebremariam. Ég bíð spennt eftir að vita hvernig Samúel og félögum gengur með það nafn. Hvað ætli gebre- þýði annars á eþíópísku? (Ég veit að það tungumál er ekki til - ókei, amharísku, tigrinya, oromigna, guaragigna, sómalísku eða hvaða öðru tungumáli sem allir þessir Gebre- náungar tala.)

Ég er búin að fara með bréfið í póst. Í því var greiðsla til The African Book Collective fyrir úgandíska matreiðslubók og aðra frá Nígeríu. Það er skrattanum erfiðara að finna afrískar matreiðslubækur, en ég á einar tvær frá Eþíópíu. Það stendur ekkert um gebre í þeim.

Nú hef ég ekkert að gera það sem eftir er dagsins nema baka pitsu í kvöldmatinn. Með tómatmauki, hráskinku, kalamata-ólífum, ferskum mozzarellaosti og klettasalati. Nei, ég er svosem ekki að kvarta yfir því.

Einhvern tíma á sólríkum vordegi fyrir þónokkrum árum heyrði ég viðtal í útvarpi við ungan mann (gæti hafa verði Maríus Sölva eða Páll Óskar) sem var að segja frá því að þegar hann vaknaði um morguninn áttaði hann sig allt í einu á því að nákvæmlega eina erindið sem hann átti á fætur þennan daginn var að fara að sækja nýju símaskrána. Þá var honum nóg boðið, hann fór og keypti sér farseðil til Kaupmannahafnar og var á leið þangað daginn eftir.

Einmitt svona leið mér í morgun. Ég þarf að vísu ekki að sækja símaskrána, þau mál eru í lagi eftir að efnafræðistúdentinn var sviptur símaskrársækisembætti sínu vegna vanrækslu, en það eina sem ég hef á dagskránni í dag er að fara með eitt bréf í póst. Ég er semsagt orðin hundleið á að vera í sumarfríi, ekki síst núna þegar enginn annar er í fríi.

Ég mundi kaupa mér farseðil einhvern fjandann ef ég hefði efni á því en ég er að spara fyrir nýjum ísskáp. Það er svosem alveg hellingur sem ég gæti gert. Ég ætlaði að mála einhverja veggi og vinna einhver verkefni fyrir menn úti í bæ. Ég ætlaði að endurraða bókasafninu í hundrað og átjánda skipti. En ég nenni því ekki.

Af því að ég minntist á Powells í gær, þá verð ég eiginlega að nefna abebooks í dag. Fyrir þá sem ekki þekkja abebooks.com, þá er þetta gagnagrunnur og sameiginleg netverslun fornbókasala víða um heim. Það er frábært (og óhugnanleg freisting fyrir bókafíkil) að geta flett samtímis gegnum lagerinn hjá tíu þúsund fornbókasölum, frá Ástralíu til Svíþjóðar, sett þær í körfuna og borgað. Svo ef maður er að leita að ákveðinni bók og hún er hvergi finnanleg getur maður skráð sig á biðlista og er látinn vita þegar einhver bóksali setur hana á skrá hjá sér.

Áðan fékk ég til dæmis tilkynningu um að bókin Saudi Cooking of Today eftir Skipwith Ashkhain hefði komið inn hjá bóksala í Ontario í Kanada. Ég skráði hana á ,,wants"-listann minn fyrir líklega hálfu öðru ári en þetta er fyrsta eintakið sem kemur inn allan þann tíma, enda hafði mér áður skilist að það væri mjög erfitt að hafa uppi á þessari bók, sem er eitthvað tæplega tuttugu ára gömul. En þarna hefur fornbókasalinn skráð hana inn í morgun eða dag, ég fæ tilkynninguna um áttaleytið og var búin að panta bókina fimm mínútum seinna. Reyndar er ég ekki 100% örugg með að fá hana, það er auðvitað hugsanlegt að einhver annar hafi líka verið að bíða eftir henni og hafi orðið fljótari til en ég. En það kemur í ljós á morgun.

Þegar ég var að panta bókina sá ég að í körfunni minni hjá abebooks beið önnur bók sem ég hafði sett þar fyrir einhverjum vikum eða mánuðum en ekkert legið á að panta af því að hún er ekkert sérlega sjaldgæf. Ég athugaði því hvort einhver betri díll hefði komið inn í millitíðinni en svo var ekki, þetta var ódýrasta eintakið af þeim sex eða sjö sem sem voru á skrá og var auk þess í Ástralíu. Yfirleitt er hagstæðara að láta senda sér bækur frá Ástralíu en Bandaríkjunum, nema þær séu þeim mun stærri. Svo að ég pantaði þessa bók líka.

Abebooks er stórháskalegt apparat. Maður er alltaf að falla í freistni.

Ég sé að ég fæ mun minna spam þessa dagana en venjulega. Helst að það sé verið að bjóða mér eitthvað af Viagra (sem mér skilst að sé að bjarga fjölda dýrategunda í útrýmingarhættu af því að það er ódýrara en öll töfralyfin sem unnin eru úr hjartarhornum og bjarnargalli og guðmávitahverju). Getur verið að allir spammararnir hafi fengið veirur í tölvurnar sínar og þær séu í sultu svo þeir geti ekkert spammað? Nei, það væri of gott til að vera satt.

Fyrst ég minnist á sultu: Sér einhver eitthvað að því að tala um sultur? Sumir prófarkalesararnir hérna (afbragðskonur en ég er bara ekki alltaf sammála þeim) segja að orðið sulta sé ekki til í fleirtölu. En ég sé að meira að segja hefur verið talað um sultur í Íslensku máli. Ekki sé ég neitt að því að nota orðið í fleirtölu og enginn sem ég hef spurt. Svo var ég að lesa þetta hjá Sverri Páli á dögunum: Þessar vangaveltur eru meðal annars vegna þess að ég var að velta því fyrir mér hvenær við gefum grænt ljós á breytingar. Hvenær viðurkennum við nýja fleirtölu orðsins keppni? Hvenær viðurkennum við að orðið verð hafi öðlast mjög nauðsynlega fleirtölu?

Áhugaverð pæling.

Áframhaldandi tímaskekkja:

,,Sumarið byrjar með bílaláni VÍS", var verið að auglýsa í útvarpinu rétt í þessu. Hvenær byrjar sumarið hjá þeim þarna í VÍS?

Fyrir utan það að ég gæti nú hugsað mér margt skemmtilegra til að byrja sumarið á (þetta sumar, næsta sumar, hvaða sumar sem er) en að taka bílalán.

Mér finnst ég vera stödd í einhvers konar tímaskekkju, líklega vegna þess að hér sit ég í sumarfríi og á meira að segja heilmikið eftir af því en allt í kringum mig eru allir að byrja í skóla (eða á leikskóla) og eitthvert haust komið í fólk. Það er svosem hlýtt í veðri en sólina vantar og þess vegna finnst manni ekki beint vera sumar lengur.

Samt var alveg veður til að grilla í gær, ég lagði kjúklingabringur í marineringu úr sítrónusafa og berki, rósmaríni, hvítlauk og pipar, saltaði þær svo og grillaði við góðan hita, og hafði með þeim soðin hrísgrjón sem ég blandaði grófsöxuðu klettasalati saman við og stráði salatkryddjurtablöndu yfir. Alveg ágætt. Annars er á dagskránni hjá mér að fara út í stórfellda paellugerð. Ég gleymdi að nefna það að á menningarnótt (menningardag) hef ég fyrir sið að gefa sjálfri mér einhverja gjöf. Stundum flík sem mig langar mikið í, eða bók, en í ár var það stór og mikil paellupanna. Hún er 42 cm í þvermál og 8 cm djúp og lítur við fyrstu sýn út fyrir að rúma paellu handa her manns en samkvæmt mínum paellubókum er þessi stærð ætluð fyrir fimm til sex. Ég svosem trúi því alveg, ég hefð séð svangt fólk borða paellu. Stærsta paellupanna sem ég hef séð í aksjón var sirka tveir metrar í þvermál.

Þannig að nú er það paella.

Ég er að horfa með öðru auganu á heimsmeistarakeppnina í frjálsum á Eurosport og þar er gert mikið af því að tala við íþróttafólkið rétt eftir að hlaupi eða annarri keppni lýkur. Rétt áðan var verið að tala við stúlku (tók ekki eftir hver það var) sem var nýbúin að hlaupa í undanúrslitum og hafði komist áfram.

Spyrill: What are your plans for the final?

Íþróttakonan: To run fast.

Nema hvað.

Ég held að það búi fól í öllum mínum afkomendum.

Ókei, kannski ekki Sauðargærunni. Það á eftir að koma í ljós.

Ég hef grillað pylsur í brauðrist og soðið egg í hraðsuðukatli, en ...

Áðan fór ég niður á pósthús til að ná í sendingu frá einni af mínum uppáhalds fornbókaverslunum, Powell's í Seattle. Þar sem Powell's er hinum megin á hnettinum og ég læt þá yfirleitt senda mér í sjópósti (þetta eru alltaf bækur sem mér liggur ekkert á að fá í hendur) líður svo langur tími þar til sendingin kemur að ég er venjulega búin að steingleyma hvaða bækur eru í henni. Nema það eru náttúrlega matreiðslubækur, ég þarf víst ekki að taka það fram.

Í þessum pakka var til dæmis bók sem ég var búin að gleyma að ég hafði pantað en á eftir að skemmta mér yfir, Off the Eaten Path eftir Bob Blumer, öðru nafni The Surreal Gourmet. Þarna eru til dæmis leiðbeiningar um hvernig maður gerir heita ostasamloku með straujárninu, bakar kjúkling í innkaupapoka, eldar rækjur á bílvélinni (eldunartími 80 kílómetra keyrsla) og sýður lax í uppþvottavélinni. Það sem meira er, ég held að þessar uppskriftir svínvirki allar ...

Linus Van Pelt er náttúrlega snillingur.

Það erum við mæðginin sammála um og vorum að ræða þetta hér áðan, sérstaklega með tilliti til nýja mottósins sem ég setti inn hér um daginn.

Efnafræðistúdentinn: Það er þrennt sem ég hef lært að ræða helst ekki: Trúmál, pólitík og fótbolti.

Ég: En þú ert alltaf að tala um fótbolta við mig. (Áhugaleysi mínu á boltaíþróttum er viðbrugðið.)

Efnafræðistúdentinn: Þú ert ekki vinur minn. Þú ert mamma mín.

Ég man að þegar við efnafræðistúdentinn vorum í Prag um árið - ætli hann hafi ekki verið fimmtán ára - þá var hann fremur upptekinn af sögunni um góleminn og gott ef hann reyndi ekki að sannfæra mig um ágæti þess að eiga sinn eigin gólem. Við ræddum fram og aftur um Low rabbína, sem bjó sér til þriggja metra háan eineygðan gólem úr leir sem skálmaði fram og aftur um öngstræti Prag. Ég sá ekki gagnið í svoleiðis stykki en væri til í að hafa lítinn heimilisgólem sem skúraði og færi út með ruslið.

Mér skilst að það sé lítill vandi að finna upplýsingar um það á Netinu hvernig maður býr til sína eigin kjarnorkusprengju, að ekki sé talað um ómerkilegri sprengjur. En ég vissi ekki fyrr en áðan að það er líka hægt að komast að því hvernig maður býr til gólem. Kannski eins gott samt að þessar upplýsingar voru ekki tiltækar eftir Pragferðina um árið.

Ég lá enn í rúminu í hádeginu, niðursokkin í nýjustu bók Kathy Reichs (eins og Patricia Cornwell en bara miklu betri, ég er hætt að nenna að lesa Cornwell) og þá var dyrabjöllunni hringt. Þetta var Boltastelpan og Maja vinkona hennar; þær höfðu verið í hjólreiðaferð á sunnudagsmorgni þegar keðjan losnaði á hjóli Boltastelpunnar og það var ákveðið að leita hjálpar hjá mér. Sennilega vegna þess að þær höfðu farið mun lengra en þeim var heimilt, Þær búa nálægt elliheimilinu Grund og hafði verið bannað að fara niður í bæ á hjólunum en voru nú komnar upp á Skólavörðuholt. Reyndar var eitthvað gruggugt við ferðalagið; ég fór að spyrja hvar bilunin hefði orðið og fékk bæði þau svör að það hefði gerst ,,nálægt Háskólanum" og ,,hérna rétt hjá". Hmm. Jæja, þær höfðu allavega ekki hjólað inn í Laugardal í leyfisleysi eins og í fyrrasumar.

Ég er vond í reiðhjólaviðgerðum, gafst strax upp og lét Boltastelpuna hringja í foreldra sína. En þar sem Formúlan var byrjuð var henni uppálagt að skilja hjólið eftir og rölta heim. Það var svo sótt þegar Formúlan var búin og Boltastelpan hjólaði aftur til Maju en ég fór með foreldrum hennar og Sauðargærunni í Ikea. Sauðargæran var búinn að uppgötva nýtt orð: ,,Já." Tregða hans til að segja já hefur vakið athygli; hann er búinn að kunna að segja nei í meira en hálft ár, hann kinkar kolli þegar hann svarar játandi, hann segir jafnvel ,,jess!", en já hefur hann ekki verið tilkippilegur að segja fyrr en núna. Annars er drengurinn frekar jákvæður - ja, það má segja að hann gæti tileinkað sér mottóið ,,I'm easy to please as long as I get my own way".