Ég kom við í Kringlunni þegar ég var búin í viðtalinu. Mistök. Þar er einhver fjögurra daga vorútsala og þar sem vorið er að sýna einhver merki þess að vera komið, þrátt fyrir skafla í Esjunni, þá var ég nýbúin að uppgötva vorfatnaðar- og þó einkum skóleysi mitt. Þannig að ég kom heim með tvennar buxur, tvo boli, skyrtu/jakka og þrenna skó. Og tuttuguogeitthvað þúsund krónum fátækari.

Samt var ekkert voðalega margt sem freistaði mín. Tískulitir sumarsins eru bara ekki mínir litir. Ég hef aldrei kunnað að meta pastelliti; mig minnir að síðast þegar þeir voru í tísku (eða næstsíðast, ég fylgist ekki svo vel með) hafi ég átt sérlega glæsilegar ljósbleikar smekkbuxur. Svo stóð ég einhvern tíma fyrir framan spegil, horfði á sjálfa mig í þessum smekkbuxum og hugsaði: Nei. Aldrei aftur.

Og svo var alveg ótrúlega mikið af svörtum fötum. Hvernig stendur á því að sumir innkaupastjórar/fatahönnuðir virðast vera á þeirri skoðun að um leið og kona er komin upp fyrir vissa stærð í fatnaði þýði ekki að bjóða henni neitt nema svartar flíkur? Það er nefnilega þjóðsaga að svart sé alltaf grennandi. Svart getur verið grennandi en það er ekki sjálfgefið. Fer eftir flíkinni, vaxtarlagi þess sem klæðist henni og manngerðinni. Ég virka til dæmis ekki grennri ef ég klæðist svörtu (sem ég geri aldrei). Ég virka eins og lifandi lík í svörtu.

Ég hefði kannski átt að vera áfram á Vínbarnum fram eftir kvöldi að spjalla um kavíar, kálfakjöt og gæsalifur, þá hefði ég ekki verið heima þegar Helga Vala hringdi og bað mig að koma í viðtal núna á eftir.

En þá hefði ég kannski ekki verið með heilsu til að fara í viðtal núna á eftir. Um mat, auðvitað. En ekki kavíar og gæsalifur. Mögulega kálfakjöt.

Efnafræðistúdentinn er kominn í sumarpíkuhommalegu skyrtuna sína (hans orð, ekki mín). Ég sem hélt að hann ætlaði að vera heima að lesa undir próf í kvöld.

Og ég? ég hef ekkert betra að gera en að horfa á Mjallhvíti. Hallmark-útgáfuna, með Satan sjálfum og fleiru sem ég man nú ekki eftir úr öðrum Mjallhvítarsögum. Meira að segja garðdvergum.

Eða jú, ég hlýt að hafa eitthvað betra að gera.

Þegar svona vinnuviku lýkur liggur ekkert annað fyrir en að taka stefnuna á Vínbarinn.

Hann opnar klukkan fjögur.

Ég hef sagt það áður: Veðurfarslega séð er Ísland ekki hentugt land til mótmæla. Sem blaðamaður gat ég samt ekki látið mig vanta niðri á Austurvelli áðan.

Eiginlega er Ísland ekki hentugt land til grillmatarljósmyndunar heldur, allavega ekki fyrir miðjan maí. Hálf-ótrúlegt, eins og veðrið er búið að vera síðustu viku, að okkur skuli hafa tekist nokkurn veginn að ljúka öllum útimyndatökum fyrir grillblaðið. Í dag var það semsagt lambakjötið og ég grillaði tvö læri (annað úrbeinað að hluta og fyllt, hitt úrbeinað, flatt og marínerað í sinnepi og rósmaríni), lambalærissneiðar með apríkósugljáa og súpukjöt kryddað að grískum hætti og skorið niður í gyros.

Fjölskyldan kom svo í leifarnar og lét vel af þótt barnabörnin væru ekkert sérlega dugleg við kjötið fremur en við var að búast - ég ofnsteikti kartöflur með rósmaríni og bjó til salat með m.a. afskaplega vel þroskuðum tómötum, fetaosti, söltuðum ólífum og óreganó - þetta varð ansi hreint grískur matur. Eftirmaturinn var svo blanda af ýmsum suðrænum ávöxtum sem var í afar litlu samræmi við veðrið úti - þarna voru jarðarber, hindber og vínber, papaja, mangosten, drekaávöxtur og fíkjur, borið fram með mascarponeosti og heimagerðum vanillusykri. Ansi gott.

Sæfílar eru pervertar.

Ég er heima að grilla lambakjöt. Efnafræðistúdentinn er heima að lesa undir próf. Ég veit ekki hvað kom til þess að hann sá áðan ástæðu til að spyrja mig, þar sem ég stóð og úrbeinaði lambalæri (sem er ekki mín sérgrein) hvort ég vissi hver munurinn væri á vítaskotum í fótbolta í Bandaríkjunum og annars staðar. Ég neitaði því og lét jafnframt í ljós sérstakt áhugaleysi á þeirri vitneskju. Hann byrjaði auðvitað samt sem áður að fræða mig. Ég tautaði ofan í bringuna eitthvað sem var heldur í neikvæðara lagi, vægast sagt. Efnafræðistúdentinn þagnaði og leit á mig.

Efnafræðistúdentinn: - Ertu að leika langþreytta móður?

Ég; - Nei. Ég er ekki að leika.

Efnafræðistúdentinn: - Æ, já, ég sé það núna.

Svo hélt hann auðvitað áfram að útskyra fyrir mér muninn á vítaskotum í fótbolta í Bandaríkjunum og annars staðar.

Einhvern tíma fyrir fjöldamörgum árum gaf gagnlega barnið, þá líklega 5-6 ára, út yfirlýsinguna ,,mér finnst sum börn eiga alltof mikið af dóti." Móðurinni fannst þetta athyglisverð staðhæfing.

Nokkrum dögum síðar fór barnið að nauða um eitthvert dót sem hana langaði í. Ég spurði hvort það væri ekki rétt munað hjá mér að einhver hefði lýst því yfir skömmu áður að sum börn ættu alltof mikið dót. Gagnlega barnið horfði á mig í forundran en glotti svo og sagði ,,Það er ekki víst að þau hafi verið að meina sig."

Ég veit ekki hvernig á því stendur að þetta rifjaðist upp fyrir mér þegar ég las það í Fréttablaðinu áðan, haft eftir forsætisráðherra, að með fjölmiðlafrumvarpinu sé verið að ,,tryggja að jafnvel þeir yfirgangssömustu verði að hlíta almennum leikreglum."

Netmogginn er alltaf að segja frá brúðkaupsgjöfum danska ríkisarfans og kærustunnar þessa dagana. Ég er farin að sjá að við Boltastelpan höfum dagsett ferðalagið okkar þremur vikum of seint, allavega Kaupmannahafnarhluta þess - við missum alveg af brúðkaupinu hjá Friðriki og Maju og verðum að láta okkur nægja að horfa á það í sjónvarpinu hér heima. Og ég sem er þvílík áhugamanneskja um kóngafólk, ekki síst danskt ...

Oh well. Það verður örugglega nóg annað að gera þessa daga sem við verðum í Kaupmannahöfn. Ég vona bara - af því að ég sá frétt um hrun á hlutabréfum í EasyJet - að flugfélagið verði ekki farið á hausinn, við ætlum nefnilega að fljúga með því til Newcastle eftir Kaupmannahafnardvölina.

Hvað er í gangi?

Um daginn skreiddist ég fram úr rúminu snemma morguns, kveikti á sjónvarpinu aldrei þessu vant og það fyrsta sem ég sá var tærnar á Rut Reginalds. Núna mæti ég í vinnuna, fæ nýjasta Séð og heyrt á borðið hjá mér, opna blaðið af handahófi og hvað er það fyrsta sem ég sé? Já, einmitt. Tærnar á Rut Reginalds. Þær eru sjálflýsandi. Ég missti af því í Ísland í bítið.

Jæja, ég er búin að grilla steinbít með engifer, bleikju með timjani og sítrónu, skötusel með marokkósku kryddi, lúðu með grænmetisblöndu og appelsínumaríneraða hörpuskel. Plús litla, heila kjúklinga kryddaða með herbes de provence-kryddblöndu, mesquitekryddaðan kjúkling, jamaíska jerk-kjúklingaleggi, kókosmaríneraða kjúklingapinna með afar litskrúðugu ávaxtasalati og kjúklingafajitas (nei, ég var ekki að herma eftir Jóa Fel). Og baka brauð með fetaosti og spínati á grillinu.

Mér skilst á efnafræðistúdentinum að ég þurfi ekki að hafa miklar áhyggjur af kjúklingahlutanum af afgöngunum. Hann er svangur (efnafræðistúdentinn alltsvo).

Það er talið að á fimmtándu milljón sendinga týnist í meðförum bresku póstþjónustunnar ár hvert. Hvernig ætli þetta sé hér á landi?

Ég veit þó ekki hvort það var pósturinn sem týndi höfundarlaunaávísuninni minni frá Hippocrene í haust. Hún var send mér í pósthólf Iðunnar og hefur þar af leiðandi sennilega hafnað hjá Eddu og þar gæti hún hafa lent ofan í skúffu eða bara í ruslafötu, hvað veit ég? Allavega fékk ég senda aðra ávísun þegar þau hjá Hippocrene sáu að hin hafði aldrei verið innleyst. Ég bað þau um að breyta heimilisfanginu en það gæti hafa misfarist, allavega hef ég ekki enn fengið næstu ávísun/yfirlit, sem átti að koma í mars. Ekki að þetta séu neinar háar fjárhæðir, en samt ...

Ég er ekki í vinnunni í dag - eða jú, ég er náttúrlega í vinnu, en ekki á Seljaveginum, heldur heima að grilla, ef einhver þarf að ná í mig.

Hér má sjá (efst til hægri) mynd af Sauðargærunni með verðlaunaköttinn Rúsínu.

Snobbkötturinn vann semsagt fyrstu verðlaun í sínum flokki á kattasýningunni um helgina. Hann var að vísu eini keppandinn í þeim flokki.

Veðrið lék við okkur í dag þegar við vorum að byrja að mynda fyrir grillblaðið. Það getur reyndar vel verið að ekki hafi verið sérlega gott veður annars staðar í borginni en á svölunum hjá mér var það ljómandi gott. Ekkert sérlega hlýtt að vísu, en það kemur ekki til með að sjást á myndunum.

Eftir svona grillmyndatöku er venjulega eitthvað til í kvöldmatinn en það er varla hægt að segja það núna, þar sem þetta voru eingöngu kartöfluréttir og brauð - ojæja, ég bakaði reyndar nokkrar smápitsur á grillinu og efnafræðistúdentinn er búinn að vera að gæða sér á þeim. Svo eru þarna smábrauð, krydduð pítubrauð, hvítlauks- og tómatabrauð og fyllt brauð með tómötum og klettasalati. Og kryddaðar kartöflusneiðar, kartöfluhelmingar, kartöflubátar og smákartöflur á teini. Þannig að líklega get ég nú gert eitthvað í kvöldmatinn úr þessu.

Á morgun verða aftur á móti engin vandræði því þá er ég að grilla eina 4-5 fiskrétti og álíka marga kjúklingarétti. Og á miðvikudag eða fimmtudag er það blessað lambakjötið. Þannig að svöngu fólki er meira en velkomið að kíkja í heimsókn seinnipart dags næstu dagana.

Mig langar skelfing mikið að grilla heilan grís eins og Hugh Fearnsley-Whittingstall er að gera í sjónvarpinu akkúrat núna. En það verður víst að bíða, rétt eins og uxinn.

Auðvitað.



You are the the Swedish Chef.
You are a talented individual, nobody understands
you. Perhaps it's because you talk funny.

FAVORITE EXPRESSION:
"Brk! Brk! Brk!"
HOBBIES:
Kokin' der yummee-yummers

FAVORITE MOVIE:
"Wild Strawberries...and Creme"

LAST BOOK READ:
"Der Swedish Chef Kokin' Bokin'"

QUOTE:
"Vergoofin der flicke stoobin mit der brk-brk
yubetcha!"


What Muppet are you?
brought to you by Quizilla

Alveg er ég viss um að ég er líka ein af þægu stelpunum, fyrst Kolla Bergþórs er það.

Ég fékk bók á dögunum sem mér líst nokkuð vel á en er reyndar ekki komin mjög langt í henni, Aberystwyth Mon Amour eftir Malcolm Pryce. Sambland af Chandler og - ja, guðmávitahverju.

Hvernig stendur annars á því að útlenskir rithöfundar virðast oft hafa verið í alls konar sérkennilegum störfum sem er flott að segja frá í æviágripinu sínu? Pryce hefur verið ,,the world's worst aluminium salesman", háseti á seglskipi í Suðurhöfum og á bananabát sem sigldi til Surinam, samið litabók fyrir Singaporean Airlines og túristabæklinga fyrir fyrrverandi hausaveiðara á Borneó. Og svo framvegis.

Ég verð örugglega aldrei rithöfundur. Ég hef aldrei gert neitt sem lítur flott út í svona æviágripi, ekki svo ég muni. Ekki einu sinni samið blautlegar sögur fyrir Rauða torgið eða Veituna. Ég hef reyndar skrifað í Bleikt og blátt, ætli það mundi virka? Mataruppskriftir fyrir pornóblað, hljómar það nógu vel?

Ég held að ég hafi slegið nýtt met í utanviðmigheitum núna um helgina. Ég var boðin í tvö fertugsafmæli og hvernig sem ég fór að því, þá tókst mér að rugla bæði dagsetningum og tímasetningum svo skrautlega saman að á endanum mætti ég í hvorugt. Mér þykir þetta mjög miður því að ég hefði sannarlega viljað vera á báðum stöðunum og biðst auðmjúklega afsökunar.

Stundum undrast ég hvernig manneskja eins og ég fer yfirleitt að því að fúnkera í daglegu lífi, það segi ég satt.