Food & Fun ... jújú, ég hef fengið ýmislegt gott að borða og það er búið að vera bara gaman. Það vantar ekki. Við fórum í gær m.a. á Sjávarkjallarann, þar sem okkur var tekið með kostum og kynjum eins og ævinlega, og á Holtið. (Já, og á Humarhúsið og Vínbarin en hvorugur staðurinn tekur þátt í Food & Fun svo að það var annar handleggur.) Í dag var svo kokkakeppnin í Listasafninu og þar mætti ég um eittleytið til að geta eitthvað fylgst með kokkunum og heilsað upp á þá áður en allt fylltist af fólki. Aðstaðan í Listasafninu er að mörgu leyti betri fyrir áhorfendur en í Smáralindinni og húsnæðið allt mun skemmtilegra en hins vegar þótti keppendum heldur þrengra um sig og áhorfendur kannski of nálægt. Þarna var ýmislegt athyglisvert að sjá og ég fylgdist t.d. með Brian McBride saxa niður hangikjöt og svið í eins konar duxelles sem hann setti svo utan um lambafillet og vafði inn í beikon. Ég veit reyndar ekki hvaða einkunn hann fékk fyrir það hjá dómurunum.

Ég hitti líka Morten Heiberg, höfund súkkulaðibókarinnar sem ég þýddi í fyrra. Arfahress náungi sem kyssti mig og faðmaði, tilkynnti mér að ég væri ,,en af familien" og gaf mér konfekt.

Ég fékk náttúrlega ekkert að borða þarna á keppninni, maður varð að láta sér nægja reykinn af réttunum. En til allrar hamingju hafði ég haft vaðið fyrir neðan mig og farið á Bæjarins bestu á undan. Og þegar heim kom eldaði ég beikonvafðar - nei, ekki lambafillet með sviðum og hangikjöti, heldur bara kjúklingabringur fylltar með rjómaosti, vorlauk, rósmaríni og spægipylsu.

Efnafræðistúdentinn: - Notaðirðu nokkuð þennan afskaplega aldraða rjómaost sem var til í ísskápnum?

Móðirin: -Eee - já.

Efnafræðistúdentinn (gaffallinn staðnæmist hársbreidd frá kjúklingabringunni): -Þú hefðir átt að segja nei.

Móðirin: -Sko, ég meina neinei. Ég notaði hinn rjómaostinn sem ég fann í ísskápnum.

Efnafræðistúdentinn: -Hmmm ...

Það var náttúrlega í lagi með þennan rjómaost. Þót aldurinn sé óljós.

Svo bakaði ég Maltesersmúffur á eftir. Uppskriftin er þó ekki frá Heiberg.

Ég er að horfa á þátt á BBC Food um það hvernig matarblaðið Bon Appetit verður til. Þar er efnið í blaðið ákveðið með árs fyrirvara. Byrjað er að prófa uppskriftirnar u.þ.b. 7 mánuðum áður en þær birtast í blaðinu og réttirnir eru myndaðir 5-6 mánuðum áður en blaðið kemur út. Vetrarblöðin eru unnin á sumrin og allt eftir því.

Á Gestgjafanum erum við stundum að mynda grillblaðið þegar hitinn er rétt ofan við frostmark. En það er því miður ekki vegna þess að við séum að þessu með hálfs árs fyrirvara.

Vox í gærkvöldi: Mjög gott. Enda er þarna á ferðinni kokkur sem, eins og ég sagði í gær, sem þekkir íslenskt hráefni og notar það í einhverjum mæli á veitingahúsinu sínu. Og miklir fagmenn fyrir í eldhúsinu. Mikið að gera hjá þeim, 150 manns sem borðuðu þarna þetta kvöldið og allt mjög vel heppnað. Sex réttir ef allt er talið - fyrst grásleppuhrogn í einhverju mauki úr reyktum osti með stökku rúgbrauði ásamt saltaðri bleikjum með fáfnisgraskremi. Svo hörpuskel með nokkrum mismunandi sósum/olíum/vökvum (og froðu úr teinu hans Sverris Guðjónssonar, ég skildi það nú ekki alveg). Þá krabbasalat, sem ekki var á matseðlinum en var mjög gott. Sérlega góð smálúða og lúðufrauð með spínatmauki, gljáðri dvergnæpu sem kölluð var hreðka á matseðlinum og froðu úr ,,Jerúsalem-ætiþistlum" sem eiga reyndar ekkert skylt við hvorki Jerúsalem né ætiþistla og ég er oft búin að leggja til að verði kallaðir ætifíflar á íslensku. Mjög gott. Það fannst gagnlega barninu líka og hún hefur ekki borðað lúðu í 25 ár. Síðan lambavöðvi og nýra með gljáðri nípu (ekki steinseljurót), sellerírótarstöppu og blóðbergssósu. Og á eftir voru fátækir riddarar með skyrís og þrenns konar eplagóðgæti (í guðsbænum ekki ,,eplum í nokkrum áferðum" eins og stóð á matseðlinum).

Þetta var allt alveg ljómandi gott. Spennandi og metnaðarfull matreiðsla eins og maður býst við á þessum bæ. Og því miður, þá er líklega upppantað öll hin kvöldin. Nema kannski ef þeir á Vox ætla að halda áfram með seðilinn í næstu viku eins og sum veitingahúsin gera.

Ýmislegt sem hér er að finna má segja að sé ,,from the outer shores of gastronomy".

Mér fannst allavega samlíkingin á natto og Michael Jackson dálítið fyndin.

Ýmislegt sem hér er að finna má segja að sé ,,from the outer shores of gastronomy".

Mér fannst allavega samlíkingin á natto og Michael Jackson dálítið fyndin.

Hér er greinilega mikill pylsuaðdáandi á ferð.

Þeir sem vilja frekar fræðast um amerískar pylsur en norrænar ættu aftur á móti að skoða þessa síðu.

Ég er að fara á Vox í kvöld. Reyndar ekki fyrr en frekar seint. Kosturinn við Vox fram yfir hin Food & Fun-veitingahúsin er að kokkurinn sem þar er þekkir ýmis íslensk hráefni vel, er vanur að vinna með þau, notar þau á sínu eigin veitingahúsi og er auk þess mjög spennandi kokkur með reynslu frá El Bulli, French Laundry og fleiri toppveitingahúsum.

Svo langar mig reyndar líka til Gissurar á Tveimur fiskum. Hann er með skemmtilegt mótvægi við útlendu gestakokkana.

Það er nú svolítið sérkennilegt að engum fulltrúa frá helsta/eina matartímariti landsis skuli vera boðið á blaðamannafund/upphafskokkteil Food & Fun.

Annars er ég stundum að velta því fyrir mér fyrir hvern þessi hátíð (sem, nota bene, er að mörgu leyti gott framtak og ég hef fengið ýmsar góðar máltíðir í tengslum við hana) sé eiginlega haldin. Jú, fólk fer töluvert út að borða þessi kvöld og greinilega í vaxandi mæli, það er víða erfitt að fá borð. En vekur hún athygli á Íslandi erlendis og skilar einhverju upp í þann kostnað sem er af henni? Ég veit það ekki. Markaðssetningin virðist miðuð við útlönd fyrst og fremst - kynningarbæklingur sem liggur frammi í Hagkaupum er á ensku, vefsvæðið er allt á ensku og hingað er boðið fjölda erlendra blaðamanna á hverju ári. Samt hef ég afar sjaldan séð stafkrók skrifaðan um þessar Íslandsheimsóknir þeirra. Ég hef stundum fengið erlenda blaðamenn sem hingað hafa komið í tengslum við Food & Fun í heimsókn og hef því fylgst sérstaklega með því hvort eitthvað hafi birst frá þeim um hátíðina - en nei, ekki stafkrókur.

Einn þessara gesta var afskaplega indæl kona sem fór undan í flæmingi þegar ég var að spyrja hana fyrir hvaða matarblað hún skrifaði, enda komst ég að því síðar að hún hafði aldrei skrifað neitt um mat og hefur heldur aldrei gert það síðan.

Ég hef um tíma verið að skrifast á við blaðakonu hjá einu af stóru bandarísku matarblöðunum. Þeim var boðið að senda blaðamann og ljósmyndara núna og hún var mikið að hugsa um að koma en fyrir nokkrum dögum fékk ég tölvupóst frá henni þar sem hún sagði ,,nei, við ætlum ekki að koma núna - hátíðin er ekki nógu íslensk". Þetta er reyndar viðhorf sem ég hef heyrt hjá mörgum öðrum útlendingum - þeir spyrja hvers vegna þeir ættu að koma til Íslands til að borða mat eldaðan af erlendum gestakokkum sem eru að nota hráefni sem þeir þekkja í rauninni ekki eða illa. ,,Ég hefði meiri áhuga á að koma ef þetta væru íslenskir kokkar - sem ég veit að eru margir mjög færir - að sýna hvað þeir geta gert úr sínu íslenska hráefni," hefur þetta fólk stundum sagt við mig.

En auðvitað er gaman að fá gott að borða og kynnast nýjum straumum úr ólíkum áttum, ekki síst fyrir íslensku kokkana sem fá tækifæri til að vinna með erlendum listakokkum. (Þótt maður hafi stundum heyrt sögur af því að sumir þessara kokka hafi ekki eytt jafnlöngum tíma í eldhúsinu á veitingastöðunum og til var ætlast.)

Æi, af hverju þurfa góðir hlutir alltaf að rekast á?

Þýðir ekki að fást um það. Ekki fórna ég saumaklúbb fyrir boð á Vox. Þannig virkar það bara ekki.

Gæti samt átt eftir að skipta um skoðun ef ég verð veðurteppt í Mosfellsbæ í nótt.

Fyrst líkir hann mér við Jamie Oliver mínus tippi og nú þetta ... Ég held að ég verði að flokka Ingólf með mínum heitustu aðdáendum. Þar eru þeir meðal annars fyrir, Jónas Kristjánsson og Bo Halldórs.

Búin að fara til læknis. Hann beygði og sveigðí hnéð í ýmsar áttir, potaði í það og tilkynnti mér svo að ég væri með tognuð liðbönd og gæti átt von á að ganga hölt næstu tvær til þrjár vikur. Lýsti því mjög grafískt fyrir mér að við svona tognun slitnuðu trefjar og þær væru ekkert að fara að gróa bara einn tveir og þrír. Skrifaði upp á bólgueyðandi og sendi mig heim.

Þannig að ég verð haltrandi og höktandi næstu vikur og stöðugt að hugsa um vesalings slitnu trefjarnar í liðböndunum. Ætli þetta séu krossböndin sem þessir blessaðir fótboltamenn eru alltaf að slíta eða eru það einhver önnur bönd?

Líklega verð ég að fara að gera eitthvað í því að láta líta á hnéð á mér. Nú dugir íbúfenið ekki lengur og ég er farin að ganga hölt þótt fæturnir séu enn jafnlangir. Þegar ég var að skakklappast út í Krónuna áðan var ég allt í einu farin að reyna að rifja upp hvernig Joffrey de Peyrac hefði nú aftur læknast af heltinni. (Þeir sem fæddir eru eftir 1965 eða svo vita trúlega ekkert um Joffrey de Peyrac, sem varð sjóræninginn Rescator eftir að hann hætti að vera haltur.) Ef ég man rétt var hann strekktur svo á píningabekknum í dýflissum Loðvíks 14. að bæklaði fóturinn varð eitt flakandi sár á eftir og þegar búið var að bjarga honum af bálinu komst hann í hendur á einhverjum færum Arabalækni sem gerði hann óhaltan á nó tæm.

Mig langar samt ekkert á píningabekk, hvorki hjá Frakkakóngi né annars staðar. Ætli ég láti ekki einhvern íslenskan lækni duga. Þegar ég má vera að.

Hér er bananamúffuuppskriftin sem ég lofaði í gær en eins og ég sagði þá er hún ekki mjög nákvæm því að ég mældi ekkert af því sem í hana fór. Þetta ætti samt að vera nærri lagi en ég er ekki viss með hveitimagnið. Það ætti alveg að vera hægt að nota þetta deig í bananabrauð líka, hafa það þá e.t.v. svolítið þykkara, lækka hitann í 165°C eða svo og baka brauðið í 50-60 mínútur, eða þangað til prjónn sem stungið er í miðjuna kemur alveg hreinn út.

En það er út í hött að reyna að baka þetta nema maður eigi kolsvarta banana, svo svarta að mamma manns mundi henda þeim ef hún rækist á þá í eldhúsinu (mín gerði það einu sinni). Þá fyrst kemur almennilegt bananabragð.

Bananamúffur

3 bananar, mjög vel þroskaðir
75 g sykur
50 g púðursykur
75 g smjör, lint
3 egg
sirkabát 200 g hveiti
2 1/2 tsk lyftiduft
1/2 tsk matarsódi
50 g saxaðar heslihnetur eða möndlur

Ofninn hitaður í 190°C. Bananarnir stappaðir með gaffli eða maukaðir í matvinnsluvél. Sykur, púðursykur og smjör hrært saman, eggjunum þeytt saman við og síðan bananamaukinu. Hveiti, lyftidufti, matarsóda og mestöllum hnetunum blandað saman og hrært saman við deigið. (Meira hveiti blandað saman við ef deigið er mjög lint en það á samt ekki að vera svo þykkt að það haldi lögun.) Skipt á múffuform - ef notuð eru málmform af venjulegri stærð eru þetta sirka 12 múffur, ef eingöngu eru notuð pappírsform eru þetta um 20 stykki og formin þurfa þá að vera a.m.k. tvöföld ef ekki á allt að fljóta út. Afganginum af hnetunum stráð yfir og bakað í miðjum ofni í 15-20 mínútur, eftir stærð múffanna.

... árið níutíu ... níutíu og eitthvað ... ja, sjö árum eftir áttatíu og fjögur ...

Ég ákvað að grípa tillögu svp fegins hendi og gefa sjálfri mér (til viðbótar konudagsgjöfinni sem ég pantaði í gær) Valentínusargjöf í tilefni dagsins. Ekki gerir neinn annar það og alltaf gott að hafa afsökun fyrir því að vera góð við sjálfa sig. Þannig að ég kom við í búð á heimleiðinni og keypti mér dálítið sem mig hefur lengi sárvantað og fólk hefur oft orðið undrandi þegar það kemst að raun um að ég á ekki. Dálítið sem ég mundi aldrei kaupa til að gefa öðrum og á ekki von á að aðrir mundu gefa mér, hvorki á Valentínusardegi né í annan tíma. Ástæðan til þess að ég var ekki búin að fjárfesta í þessu fyrir löngu er sennilega sú að ég er kona. Og getið þið nú.

Varðandi fyrirspurn um pönnur í kommentunum við næstu færslu á undan:

Ég er ekki alveg viss með Alpan. Ég hef átt nokkrar Alpan-pönnur og þær hafa ekki enst sérlega vel en svo erum við með Alpan í Gestgjafaeldhúsinu og þær endast ágætlega en eru reyndar mun minna notaðar en þessar heima hjá mér. Ég á núna húðaða pönnu sem ég keypti í Bónus fyrir lítið og lætur enn ekkert á sjá. (Þegar ég hugsa málið getur verið að hún sé frá Alpan líka, mig minnir að Bónus hafi verið með útsölu á pönnum frá þeim eftir brunann um árið.) Svo er ég með stálpönnu sem ég nota þegar ég vil brúna kjötið meira eða ná upp meiri hita. En mig langar í almennilega, þunga steypujárnspönnu, helst svo þunga að ég ráði með naumindum við hana. Mig langar ekkert í koparpönnu af því að ég veit að ég mundi ekki nenna að pússa hana.

Annars mæli ég eindregið með þessari grein hér fyrir alla sem vilja kynna sér fróðleik um potta og pönnur. Hún er reyndar mjög ítarleg en þarna er líka farið rækilega yfir alla valkosti (ekki framleiðendur reyndar, heldur efni, lögun og annað slíkt).

Svo á ég stóra grillpönnu eða eiginlega grillplötu úr steypujárni, níðþunga, hún tekur yfir tvo brennara á gasinu og virkar jafnt fyrir grænmeti, hamborgara og nautasteik. Mæli með svoleiðis.

Ég hef verið að fresta því að kaupa þessar bækur þótt mig sé búið að langa í þær frá því að ég vissi fyrst að verkið væri í undirbúningi. Þær eru ekki gefins. En fjandinn hafi það, 100 dollara afsláttur og gengið eins hagstætt og það er ... Svo fékk ég tölvupóst frá ritstjóranum áðan (reyndar út af allt öðru, hann er að skrifa bók um kalkúna, sögu þeirra og eldamennsku um víða veröld) og það ýtti við mér. Svo að ég pantaði bækurnar. Gef sjálfri mér þær bara í afmælisgjöf. Eða eitthvað.

Nei, nú veit ég. Konudagurinn er á næsta leiti. Þetta er konudagsgjöfin mín.