Mér hefur fundist vera sunnudagur í allan dag, bara af því að ég var heima í gær. Samt veit ég að það er laugardagur, meira að segja langur laugardagur - ég fór í bæinn áðan með tveimur barnabörnum og kom aftur með eitt barnabarn og eina litla vampíru. Það fengust vampírutennur í Vínberinu.

Við komum líka við í Pipar og salt og þar keypti ég tæki sem ég vissi ekki alveg til hvers var en varð að kaupa bara af því að það var svo undarlegt. Er núna búin að komast að því að með því er hægt að skera eina litla kartöflu í nokkra meterslanga gorma. Á eftir að sjá tilganginn með þessu en hann hlýtur að vera einhver. Ég finn ekki nákvæmlega eins tæki á netinu en þetta hérna virðist virka á sama hátt. Kostar bara fimmtán sinnum meira.

Það hlýtur að vera tilgangur með þessu. Eða ekki.

Nú fer ég að gera tilraunir með steikta kartöflugorma.

Ég er búin að missa heyrnina á vinstra eyranu. Útvortis sko. Aftur á móti heyri ég allt sem gerist inni í hausnum á mér rosalega vel. Hljómar þetta eins og ég sé geðklofi og heyri raddir innra með mér? Já, ég veit það. En ég get til dæmis ekki tuggið epli af því að það heyrist svo rosalega hátt í því. En ef ég er að tala í síma og set heyrnartólið við vinstra eyrað heyri ég ekki neitt. Nema kannski ef sá sem ég er að tala við færi að öskra en það hefur enginn gert enn. Ég var í klippingu áðan og heyrði bara helminginn af því sem hárgreiðslukonan sagði; þegar hún var að klippa í vinstri vanganum heyrði ég tæpast orðaskil.

Þetta hefur komið fyrir mig áður en þá missti ég heyrnina á báðum eyrum í einu og fékk hana ekki aftur fyrr en eftir nærri mánuð. Mjög sérkennileg upplifun og ég met núna heyrnina mun meira en ég gerði áður. Reyndar var ég ekki alveg heyrnarlaus en það var vonlaust fyrir mig að fylgjast með samræðum fólks eða horfa á sjónvarpsfréttir, til dæmis. Og svo gat ég náttúrlega ekki borðað epli í mánuð ...

Þetta er einhver stífla í kokhlustinni sem veldur þessu, eða það var allavega málið þarna um árið og kom þá líka í tengslum við einhverja flensu eða kvefpest. Þetta bjargast svosem af því að það er allt í lagi með hitt eyrað. Frekar óþægilegt samt.Ég hef verið að reyna að blása stíflunni út en það hefur ekki gengið enn þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir. Ef þið sjáið konu sem klípur saman nasirnar á sér og tútnar út í framan af því að hún er að reyna að blása úr kokhlustunum, þá er það ég.

Annars man ég að ég fylgdi einu sinni afa á Heyrnar- og talmeinastöðina af því að hann hafði skyndilega misst heyrn á öðru eyranu. Hjúkkan leit inn í eyrað, sótti töng og dró út stærðar bómullarhnoðra. Sagði afa svo að fjárfesta í þartilgerðum eyrnapinnum og hætta að hreinsa á sér hlustirnar með bómull vafðri um eldspýtu.

Ég er ekki með bómull í eyranu.

Jæja, þetta er nú allt á uppleið. Mér líður skár og ég er búin að koma mér fyrir undir teppi í sófahorninu með kaffibrúsa, súkkulaðirúsínur, tölvu, glæpareyfara, tímarit, þrjár fjarstýringar, tvo síma og fleiri nausynjahluti. Og Greta Garbo í sjónvarpinu. Á yngri árum.

Hefði reyndar gjarna viljað vera í vinnunni að taka á móti nýjum blaðamanni Gestgjafans, sem hóf störf í morgun. Þetta er álitlegasti piltur - já, við réðum ungan karlmann til starfa, höfðum enda fengið eindregin tilmæli frá starfssystrum okkar. Þessi er reyndar ekki á lausu eins og beðið var sérstaklega um ... En við hlökkum til að fá karlmannlegt sjónarhorn á hlutina.

Ég, fársjúk konan, þurfti að skakklappast sjálf út í búð eftir einhverju að borða því enginn kom að hjúkra mér. Sá sem ég setti helst traust mitt á hafði sér það til afsökunar að hann hefði verið dreginn út í bjórdrykkju eftir skóla. Ég er alveg til í að gútera svoleiðis afsakanir. Hef sjálf setið yfir rauðvínsglasi á Vínbarnum þegar ég átti veikt barn heima (fullorðið barn, NB, svo ég eyðileggi nú ekki orðspor mitt endanlega.)

Reyndar líður mér skár núna og er komin af þeirri skoðun að þetta sé fuglaflensa, enda man ég ekki eftir því að hafa verið návistum við dauða fugla að undanförnu. Er ekki lengur með köldu og hitinn hefur ekkert hækkað að ráði. Ég hef reyndar tekið eftir því að ég er yfirleitt ekki eins þungt haldin þegar enginn er til að vorkenna mér og hjúkra. Kannski bara enn ein sönnun um karlmannlegt eðli mitt.

Verst að það er fjandakornið ekkert í sjónvarpinu sem mig langar til að horfa á.

Ég var að hugsa um að leggjast í rúmið og vera alminlega veik. En svo áttaði ég á mig að það er lítið varið í það þegar enginn er til að hjúkra manni.

Kannski kemur efnafræðistúdentinn samt við á eftir svo að ég geti sent hann út eftir Drekaborgara. Ágætis borgarar á Drekanum.

Svo er það bara dúnsængin og koníakið sem gilda. Hlýtur að lækna þetta fljótlega.

Ef ekki, þá má prófa Calvadosið.

Ég held að ég sé að verða lasin. Má reyndar ekkert vera að því. Samt skárra núna en í síðustu viku eða næstu.

Svona er ég nú góður starfsmaður, haga meira að segja veikindum mínum eftir hagsmunum vinnuveitandans.

Þarf líklega að mynda eina fjóra þætti í næstu viku. Sennilega er best að ég fari að leita Gísla ljósmyndara uppi til að tryggja mér hann þegar ég þarf á að halda.

Eftirsóttur maður, Gísli.

Hann Úlfur dóttursonur minn, betur þekktur hér sem Sauðargæran, er afskaplega ánægður með nafnið sitt og stoltur af því. Um þessar mundir á hann til að haga sér eins og Denny Crane og nefna sjálfan sig í tíma og ótíma. Það er ekki bara ,,á ég að hjálpa þér, amma?" heldur ,,á ég Úlfur að hjálpa þér," eða jafnvel ,,á ég Úlfur Árnason að hjálpa þér".

Hann er líka afskaplega hrifinn af úlfamyndum og öllum úlfasögum og þykir ekki verra að úlfurinn sé hið versta kvikindi og fái makleg málagjöld og hörmulegan dauðdaga. Finnst að vísu vissara að hnykkja á því af og til þegar sögurnar eru sagðar að þetta sé sko vondi úlfurinn, ,,ekki ég góði Úlfurinn". Ef ég býðst til að segja honum eina sögu velur hann nánast undantekningalaust söguna af Rauðhettu og finnst fátt skemmtilegra en ef ég þykist ruglast og blanda saman vonda og góða úlfinum.

Úlfurinn og kiðlingarnir sjö er líka skemmtileg saga en ég held að skemmtilegastar þyki honum þó bullusögur sem ég byrjaði að segja þegar efnafræðistúdentinn var mjög ungur og eru um vondu úlfana Kristmund og Vilmund, sem ræna börnum til að éta, og góða úlfinn Lúskemborg sem bjargar þeim á síðustu stundu. Kristmundur og Vilmundur enda venjulega á ruslahaugunum.

Ég held reyndar að honum þyki bara mjög gott að eiga grimmt villidýr að nafna. Sjálfur er hann með óttalegt hérahjarta og flýr gólandi upp á stól ef hann heldur sig sjá pöddu. En talar digurbarkalega um eigin hreysti þess á milli.

Datt þetta í hug þegar ég las þetta hér ...

Það átti að mæta í búningi í vinnuna í morgun.

Ég er Greta Garbo á efri árum.

I want to be left alone.

Þau voru söm við sig.

Uppáhaldstengdasonurinn (um leið og sest var að borðum): -Jæja, er ekki best að byrja á kvörtunununm? Það er of mikið af súpu.

Sauðargæran: -Súpan er heit!

Efnafræðistúdentinn: -Baunasúpan er of þunn.

Amman: -SÚPAN ER ÞUNN AF ÞVÍ AÐ Í FYRRA VAR KVARTAÐ YFIR AÐ HÚN VÆRI OF ÞYKK!

Boltastelpan: -Er þetta allt kjötið?

Amman: -Ég keypti 1,7 kíló af saltkjöti og ég tímdi sko ekki að kaupa meira af því að það er svo dýrt. Þið getið bara borðað meiri súpu.

Sauðargæran: -Ég vil meiri ávexti í súpuna mína en það á ekki að vera gulrætur og ekki rófur og ekki kartöflur.

Boltastelpan: -Þetta er samt rosalega góð súpa, amma.

Sauðargæran: -Amma, þú býrð til besta mat í heimi og ég ætla að búa hjá þér þegar ég verð stór. En ég vil ekki borða meira af súpunni minni.

Jamm.

Sauðargæran: -Af hverju heitir þetta sprengidagur?

Amman: -Af því að allir borða svo mikið að maginn á þeim er nærri sprunginn.

Sauðargæran: -Jaaaá. (Fer að skoða magann á ömmu sinni.) -Þú ert ekki að springa.

Amman (reynir að þenja út kviðinn): -Jú, sjáðu bara, maginn er víst að springa.

Sauðargæran: -Nei, hann springur ekki fyrr en maður verður 50 kíló. Þú ert ekki 50 kíló, amma.

Amman: -Nei, ekki nákvæmlega.

Sauðargæran (skoðar kviðinn á frænda sínum): -Hjalti er 50 kíló.

Úbbs.

,,You can't get much colder than Iceland in winter," stendur í febrúarblaðinu af Waitrose Food. Pþvu, þeir ættu nú bara að prófa að vera hér núna, held að það sé andskotakornið ekki mikið kaldara en í London. Allavega ekki þegar farið er að hita göturnar upp með jarðhita eins og Reykjanesbrautina í morgun.

Mig minnir endilega að svona hafi það verið - bara á aðeins minni skala - á Sauðárkróksbraut í gamla daga þegar maður var að aka frá Varmahlíð. Þar rann heitur lækur í ræsi undir veginn. En kannski misminnir mig.

Waitrose Food segir líka að sala á súrkáli (sauerkraut) hafi rokið upp í fyrra af því að einhverjar rannsóknir hafi bent til þess að það geti virkað vel sem vörn gegn fuglaflensu. Hmmm.

Og að kaplamjólk sé að verða vinsæl í Belgíu og þar séu meira en 30 framleiðendur. Belgar eru náttúrlega svolítið séráparti.

Spurning hvort er jafnmikið að marka þessar tvær seinni fullyrðingar úr blaðinu og þá fyrstu.

Ég spurði efnafræðistúdentinn áðan hvort hann kæmi ekki örugglega í saltkjöt og baunir á morgun. Hann kvað náttúrlega já við því en sagðist ekki viss um að skylmingastúlkan kæmist.

Móðirin: -Það gerir ekkert til, það verður nóg til.

Efnafræðistúdentinn: -Hmpfh, það væri þá eitthvað nýtt.

Móðirin: -Láttu ekki svona, það var sko nóg til í fyrra.

Efnafræðistúdentinn: -Nei, það var of mikið í fyrra.

Þið sjáið hvað ég þarf að stríða við.

Ég var að fá launaseðil frá fyrirtæki sem ég vann ákveðið aukaverkefni fyrir í fyrra. Upphæðin á seðlinum er allmiklu hærri en ég kannast við að hafa fengið greidda. Nú er spurningin: Er bókhaldið mitt í svona miklu fokki, hefur einhver slegið inn vitlausa tölu eða liggur einhvers staðar feitur tékki með nafninu mínu og bíður eftir mér?

Þarf að kanna þetta betur á morgun.

Mig langar eiginlega í flest annað en bollur í dag.

Ef ég væri að fá fólk í mat mundi ég sennilega steikja kjúkling og styðjast við uppskrift frá Simon Hopkinson (hann skrifaði jú þá frægu bók Roast Chicken and Other Stories, sem ég hef minnst á hér og víðar).

En af því að ég er ein í mat og svo er nú sprengidagurinn á morgun er ég meira að hugsa um tagliatelle með basilíku-hnetusósu. Eða bara sítrónusósu.

Ekki bollur. (En reyndar pantaði ég fiskibollur í hádegismatinn.)

Hið árlega bollukaffi á Kárastígnum fór ágætlega fram að vanda þótt einhverjir sendu undarlegar afsakanir fyrir því að mæta ekki (,,þvo þvott" - ojá ...). Afgangar ekkert tiltakanlega miklir, samt meiri en ég kemst yfir með góðu móti. Ég er ekkert það mikið fyrir bollur ...

Barnabörnin komu um hádegið og aðstoðuðu við bollubaksturinn. Rúmlega 50 gerbollur og 24 vatnsdeigsbollur eða svo. Sauðargæran var með skelmislegra móti og stríddi bæði systur sinni og ömmu. Henti tuskumúsinni sinni upp á stofuskápinn; ég náði í hana fyrir hann gegn hátíðlegu loforði um að henda nú ekki músinni aftur upp í loftið, enda eru brothættir hlutir uppi á stofuskáp og víðar í stofunni. En um leið og ég afhenti honum músina og gekk fram aftur heyrði ég að hann tautaði: ,,Ég ætla bara að henda henni lítið ..."

Svo tilkynnti hann, að ég held án sérstaks tilefnis: ,,Ég er ekkert lítill. Ég er bara skrítinn."

Mér var boðið í mat í gærkvöldi, aldrei þessu vant. Fékk afskaplega góðan viðurgjörning í mat og drykk hjá Hildigunni og Jóni Lárusi - og það er alveg rétt, ég var algjörlega búin að fá yfir mig í bili af fansí samsetningum þannig að ég efast um að flóðhestur hefði fallið í kramið. Maturinn var allavega góður, vínin enn betri og félagsskapurinn bestur. Takk fyrir mig!

Í dag er svo mín árlega bolluveisla. Fastagestum er bent á að vegna leti húsmóðurinnar er óvíst að það verði til neinar bollur fyrr en um fjögurleytið en það er allt í lagi að koma fyrr ef þannig stendur á. Boltastelpan ætlar líka að koma askvaðandi á eftir og hjálpa til við bollubakstur. Hún er nú rösk svo að það getur vel verið að með hennar aðstoð verði bollurnar komnar mun fyrr á borðið en ella.

Það verða ekki gerðar neinar tilraunir til að nálgast '89-bollukremið að þessu sinni.