Ég rakst á lista Michaels Billington, gagnrýnanda The Guardian, um bestu og verstu verk ársins 2002 á fjölunum í London. Þar kom Sniglaveislan við sögu ...

Í Guardian fann ég líka ,,a calendar of party globetrotting", lista yfir gleðisamkomur ársins 2003 um alla heimsbyggðina. Teiti ágústmánaðar er ,,Peoples Feast, Westmann Islands, Iceland". Einhverjar staðreyndir eru ekki alveg á hreinu, þarna er talað um ,,the islanders who endure almost constant darkness and average temperatures of -20C over the winter" og ,,great music ... hailing as it does mainly from Iceland, Greenland and the Faroes" - efast nú um að það sé spilað mikið grænlenskt þarna en kannski Brandur Enni, Týr eða aðrir Færeyingar hafi verið á ferðinni, ég hef ekkert verið að fylgjast með því.

Persónulega langar mig miklu meira á gleði septembermánaðar, sem er Galway Oyster Feast á Írlandi, ,,Ireland's longest-running and best gourmet extravaganza", þar sem hægt er að rekja sig eftir The Oyster Pub Trail - fríar ostrur með bjórnum á 30 pöbbum út um allan bæinn. Pint af bjór og nokkrar ostrur á hverri krá, en maður má taka þrjá daga í að klára ostruslóðina.

Fyrst ég minntist á Brand Enni, þá er hér frétt fyrir aðdáendur hans af Føroyska tónleikaportalnum: ,,Eisini Ísland fær gleði av Brandi Enni, tí í februar mánaði verður stakfløga givin út haryviri, og Brandur fer eisini at spæla á Broadway í Reykjavík. Á íslendsku stakfløguni verður sangurin »Still Friends«, sum er ein duett saman við íslendsku Jóhannu Guðrún."

,,Keyp ein bita af Norðurlondum" auglýsir Kaupþing í Færeyjum.

Hmmm ... samkvæmt höfðatöluviðmiðun misstu 1623 heimili í Hafnarfirði af kvöldmatnum af því að húsmóðirin á Kárastígnum lét tæla sig í boð hjá Eðalvínum, sem endaði svo yfir parmaskinku og ostum á Vínbarnum, þannig að það var ekki eldaður neinn kjöthleifur.

Frétt af mbl.is:
Tveir íbúar Raufarhafnar hafa fallið í gríðarlegri hálku á götum bæjarins um áramótin en samkvæmt höfðatöluviðmiðun jafngildir það því að um 140 manns fótbrotnuðu í Hafnarfirði.

Já, og í einni íbúðinni á Kárastíg 9a verður kjöthleifur með ofnsteiktu rótargrænmeti í kvöldmatinn. Það jafngildir því að þessi kvöldmatur verði á sirka 1623 heimilum í Hafnarfirði.

Af hverju annars Hafnarfirði?

Eldfjallið er í pössun hjá efnafræðistúdentinum í dag. Ég talaði við hana áðan og fékk að heyra að hann hefði barið hana í plokkfisk, kallað hana öllum illum nöfnum, læst hana inni, neitað að gefa henni að borða, bannað henni að horfa á sjónvarpið eða fara í tölvuleiki, en fyrir utan þetta væri hann bara alveg ágætur. Samkomulag þeirra frændsystkinanna er sem sagt með hefðbundnum hætti.

Hollywood-stjörnuspekingurinn Sydney Omarr (hann hét eitthvað allt annað upprunalega en breytti nafninu svo það yrði gæfuríkara samkvæmt lögmálum talnaspekinnar, sem ég hef aldrei botnað nokkurn skapaðan hlut í) dó drottni sínum í gær eftir löng og erfið veikindi. Hann hélt samt áfram að spá fram í andlátið og spáin hans fyrir dánardaginn var meðal annars: "You will beat the odds, much to the astonishment of experts."

Kannski aðeins farið að förlast svona í lokin ...

Á stiffs.com getur maður veðjað á hvaða frægukallar munu hrökkva upp af á árinu. Það er of seint að taka þátt í veðmálinu fyrir 2003 en það er greinilega heilmikil stúdía á bak við að ná árangri þarna - þýðir ekkert að koma bara með romsu af heilsuveilum öldungum og setja traust sitt á þá. Af þeim tíu sem flestir veðjuðu á að kveddu þennan táradal árið 2002 sáluðust aðeins fjórir (Elísabet drottningarmóðir, Dudley Moore, John Gotti (mafíósi) og Bob Hayes (amrískur íþróttamaður og dópsali)). Þessir sex á topp tíu listanum sem enn lifa misgóðu lífi eru: Bob Hope, Strom Thurmond, Lester Maddox (,,litríkur" suðurríkjastjórnmálamaður af svipuðu kalíberi og Thurmond, þó líklega öllu verri), Ronald Reagan, Jóhannes Páll páfi og Osama bin Laden (óvíst með hann náttúrlega).

Þrátt fyrir meinta sérþekkingu mína á fræga fólkinu, sjá hér að neðan, þá fylgist ég allavega ekki nógu vel með heilsufari þess til að taka þátt í svona. Eða ekki nógu illa haldin af nekrófílíu. En það er allavega greinilega ekki vænlegt til árangurs að veðja á háaldraða kynþáttahatara og kvikmyndaleikara (Bob og Ronnie).

Ég tók eitthvert próf á femail.co.uk sem átti að sýna hvað maður væri vel með á nótunum í bresku slúðri. Mín útkoma var:

You obviously live and breathe showbiz gossip, and know the ins-and-outs of the lives of the rich and famous intimately.

Oh dear. Mætti halda að ég læsi ekki annað en Hello, Tatler og gulu pressuna, en ég get svarið að ég sé fyrrnefndu blöðin aldrei nema á biðstofum og las Sun eða önnur ámóta blöð síðast úti á Ítalíu í sumar (reyndar var það held ég þar sem ég sá svarið við einu spurningunni sem ég var alveg viss á). Kannski hef ég bara svona fínan sans fyrir slúðri og ætti að vera að vinna á öðru tímariti hér innanhúss.

Í dag ákvað ég - eins og fólk gerir gjarna á þessum árstíma - að á næstunni mundum við aðallega borða það sem til er í frystiskápnum og spara okkur matarútgjöld. Gott plan, ha? Jújú. En svo fór ég að rifja upp hvað er í frystiskápnum mínum og það setur strik í reikninginn:
Tvær stórar nautasteikur (önnur fyrir minnst tíu manns), og einhverjar minni.
Nokkrar franskar andabringur.
Kalkúnabringa, ein eða tvær.
U.þ.b. þriggja kílóa biti af heimaverkaðri skinku.
Álíka stór biti af svínabógi.
Slatti af humar, risarækju, risahörpuskel, kræklingi og einhverju fleiru slíku.
Birgðir af kjúklingalifur.

Ekkert af þessu er beint hversdagsmatur til að elda fyrir tvær manneskjur. Meira svona matarboð fyrir fjölda manns. Jú, það eru líka tveir eða þrír kjúklingar þarna, hugsanlega eitthvað svolítið af fiski, og svo slatti af innmat, sem efnafræðistúdentinn fúlsar við. Annars fátt sem hentar sem uppistaða í ódýran og heilsusamlegan mat eins og flestir vilja helst borða í janúar og febrúar (reyndar er ég alls ekki í þeim hópi en verður maður ekki að reyna að þykjast passa inn í þessa hollustusparnaðarímynd? nei, kannski ég sleppi því bara og serveri steikur allan janúar. Mikið yrði það vinsælt). Svo er ísskápurinn líka fullur af góðgæti með takmarkað geymsluþol, ostum, pylsum, sósum og sultum, grænmeti, berjum, kryddjurtum og fleiru. Jahá, líklega er best að jólin haldi bara áfram langt fram yfir þrettánda.

Og svo er T-bein-steik að þiðna í ísskápnum.

Já, og gleðilegt ár og allt það.

Eldfjallið verður víst yngsta stelpan í fjölskyldunni enn um sinn og sennilega nokkur næstu árin, þrátt fyrir eindregnar óskir hennar um stelpu fékk hún lítinn frænda í dag þegar Sigga systir og Þórir eignuðust nýársbarnið sitt.

Ég var búin að spá að þetta yrði strákur. Ég spái alltaf að börn sem von er á í heiminn verði strákar, þá hef ég rétt fyrir mér í meira en 50% tilvika.

Þetta er búið að vera skrítið ár.

Það er undarlegt að skipta um starfsvettvang eftir sextán ár, að horfa á fólk sem maður er búinn að vinna náið með í meira en áratug hverfa burt eitt af öðru, að fara inn í allt annað tempó ... ekki misskilja, ég er ánægð með vinnuna og núverandi vinnufélaga, þetta er bara ansi stór breyting og tekur tíma að ná almennilega áttum. Kannski er ægilega hallærislegt í nútímaþjóðfélagi að hafa unnið 75% starfsævinnar á sama stað, ég veit það ekki. Ég veit bara að þetta voru góð ár, líka þau sem voru slæm.

Eftir sextán ár í viðbót ætla ég helst að búa suður við Miðjarðarhaf, á Krít, Ítalíu, Spáni eða bara einhvers staðar þar sem ég get tínt fíkjur af trénu fyrir utan gluggann minn (hafiði smakkað fíkjur beint af trénu? það er sælgæti) og setið svo allan daginn á þorpskránni yfir vínglasi og lélegum reyfara. Ég yrði örugglega orðin hundleið á þessu eftir nokkrar vikur en stefni á þetta samt. Þó ég viti alveg hvar ég enda.

Ég hugsa nefnilega ekki eins og efnafræðistúdentinn, sem sagði einhvern tíma um ellefu ára aldurinn, aðspurður um framtíðaráform sín, að hann ætlaði að verða skrifstofumaður. Eitthvað kom þetta flatt upp á spyrjandann og drengurinn sagði: ,,Jú, sjáðu, ég hef tekið eftir því að þegar strákar segja að þeir ætli að verða flugmaður eða læknir eða slökkviliðsmaður eða eitthvað, þá enda þeir oftast sem skrifstofumenn. Svo að ég ætla bara að stefna á að verða skrifstofumaður, þá get ég kannski komið sjálfum mér skemmtilega á óvart."

En það á allt eftir að koma í ljós.

Gangið hægt um gleðinnar dyr.

Stelpur: Er synkróniseringin kannski bara mýta?

Einhverjir eiga kannski eftir að skvetta einum of mikið í sig annað kvöld en ég vona allavega að engum sem þetta les eigi eftir að líða svona á nýársdag - lýsingin er úr bókinni The South American Gentleman's Companion: Being an exotic drinking book, Or, Up & down the Andes with jigger, beaker & flask:

"You awake to blazing light like a hot brazen sword at base of skull. Your scorched blanket-hot eyelids smart like salted live raw beef. In your querulous-queasy stomach lies a heap of tallow golf balls. Your tongue is a gun-wad of old burlap batting. Yestereve's mixes have long since quit all benefit and have departed to greener pastures, leaving a residual aftertaste offering a fine blending of the overalls in Mrs. Murphy's chowder and a well-aged Norse snow-shoe moccasin - if there be such a thing. Apparently a crock of ice-water is the 1st possible, your sole, salvation. ... The sharp truth is that of the very nature of the beast there is no hurried cure for a top-flight triple-distilled hangover like this."

En svo koma auðvitað ansi margar tillögur um úrbætur - verst að margar þeirra innihalda absint, sem erfitt er að nálgast hér. Efnafræðistúdentinn lumar reyndar á absintflöskukorni en ég hugsa að hvorugt okkar muni þurfa á því að halda. Ekki ég allavega.

Við vorum að tala um það við matarborðið á aðfangadagskvöld hvað jólamaturinn þetta árið væri fjölþjóðlegur. Dádýrið var frá Nýja-Sjálandi, andabringan frá Frakklandi, kastaníusveppirnir bæði hollenskir og íslenskir (þótt Hagkaup merkti þá sem ,,exótíska sveppi"), sykurbaunirnar frá Zimbabwe, trönuberin bandarísk, kartöflurnar íslenskar, eplin að ég held kanadísk, rauðvínið spænskt, súkkulaðið í eftirréttinn belgískt og svissneskt, hindberin dönsk, kaffið frá Kúbu - eitthvað mátti líka finna þarna franskt, ítalskt og portúgalskt ef að var gáð og sjálfsagt komu fleiri þjóðir við sögu.

Ég var semsagt ekki mjög þjóðernissinnuð í mér á aðfangadagskvöld þetta árið en það var auðvitað bætt upp daginn eftir, með hangikjöti, laufabrauði, Ora baunum, malti og appelsíni. Og Nóakonfekti á eftir.

Ég er í vinnunni, kom hingað til að ljúka við greinina sem ég ætlaði að skrifa heima en ég treysti alls ekki tölvunni minni, hún er að gefa upp öndina og ég er að fá alls kyns ógnvænlegar tilkynningar frá henni um skemmdir á harða diskinum, um gögn sem ,,can still be recovered" og annað þess háttar en ég get allavega ekki verið að taka sénsa.

Mér finnst ekki vera neitt voðalega langt síðan ég endurnýjaði tölvuna mína síðast en þegar ég fer að hugsa málið hefur það líklega verið snemma á árinu 1998. Hún er sem sagt að verða fimm ára og þar með ægilegur forngripur í tölvuheiminum.

Áðan fór ég inn á femin.is og þá rann upp fyrir mér að ég hef ekki verið alveg með á nótunum í jólaundirbúningnum. Það fyrsta sem blasti við augum á forsíðunni var nefnilega eftirfarandi klausa:

,,Jæja, þá hafið þið vonandi getað tekið nokkrar léttar æfingar í jólastressinu og eruð búin að ná tökum á því hvernig hægt er að ná fullnægingu."

Ansans. Ég hélt ég væri með jólahaldið undir kontról en þetta gleymdist. Skyldi vera of seint að kippa þessu í lag fyrir áramótin?

Á heimasíðu Búnaðarbankans sé ég að ég hef misst af morgunverðarfundi um varnir gegn gengisáhættu sem var á föstudaginn. Fjandinn sjálfur, ég þurfti einmitt á fræðslu um þetta að halda. Ef ég skyldi þurfa að taka erlend lán. Reyndar græddi ég helling (hlutfallslega sko) á gengisfalli íslensku krónunnar í fyrra, þegar ég skrifaði undir útgáfusamninginn við Hippocrene stóð dollarinn í um 70 krónum en þegar ég fékk höfundarlaunaávísunina var hann kominn yfir hundraðkall. Ég hefði orðið stórrík á þessu ef upphæðin hefði verið hærri en því miður er ég ekki Nýgella.

Ég rakst inn í Mál og menningu áðan, sá matreiðslubók sem ég vissi strax að ég gæti ekki verið án og var nærri búin að kaupa hana á fjögur þúsund kall þegar skynsemin náði yfirhöndinni, ég fór heim, settist við tölvuna og pantaði hana frá amazon.co.uk, ég reikna með að með sendingarkostnaði og vaski muni hún kosta mig í mesta lagi 2800 krónur. Hefði að vísu verið ögn meira ef ég hefði pantað hana eina sér en auðvitað leit ég á áramótaútsöluna hjá amazon í leiðinni og bætti líka við tveimur bókum sem voru búnar að liggja í innkaupakörfunni minni um tíma og það þýðir að sendingarkostnaður og afgreiðslugjald Íslandspósts deilist niður á fleiri bækur. Og svo bráðvantaði mig þessar bækur ... allavega sumar þeirra. (Nú mundu efnafræðistúdentinn og gagnlega barnið segja í kór: ,,Nei, mamma, þig vantar ekki fleiri matreiðslubækur. Langar í, já. Vantar, nei." Þau skilja þetta ekki.) Strákurinn sem oftast kemur með póstsendingarnar til mín var líka að tala um það um daginn að hann hefði komið svo sjaldan að undanförnu. Ég lofaði að bæta úr því á næstunni.