Pollyanna og buxnaþvottur

Pollýanna hefur aldrei verið ein af mínum uppáhaldsbókum og ég mætti meira að segja einu sinni í útvarpsviðtal hjá Gurrí sérstaklega til þess að tala illa um Pollýönnu. (Nokkru seinna mætti ég í sama þátt til að tala vel um Kapítólu. Það er önnur saga.)

Þrátt fyrir þetta á ég til að vera töluvert mikil Pollýanna í mér. Þetta sannaðist til dæmis rækilega í gærkvöldi, þegar ég varð þess allt í einu vör að það var komið gat á buxurnar sem ég var í, á innanvert hægra lærið. Þegar ég skoðaði málið betur sá ég að þetta gat var ekki möguleiki að laga, enda buxurnar svo slitnar þarna á bletti að við lá að mætti lesa í gegnum tauið.

-Jæja, það var ágætt, tautaði ég. -Þá get ég hent þeim og slepp við að koma þeim í þvott.

Þess skal getið að þvottavélin mín stendur ótengd frammi á gangi og hefur gert í hálfan mánuð eða meira. Og þar verður hún væntanlega þar til ég flyt. Þannig að það er vesen fyrir mig að þvo þessa dagana þótt ég eigi að vísu aðgang að þvottavél hjá gagnlega barninu inni í Ásgarði.

Þetta var nú samt líklega með því Pollýönnulegra sem ég hef sagt.

Lauksulan

Ég sit hér og er að fletta dönsku matarblaði og allt í einu er ég með böggum hildar af því að ég uppgötvaði að ég á ekki lauksúlu og auðvitað bráðvantar mig svoleiðis.

Lauksúla er svona trékubbur, kannski ca. 8x8 cm eða svo, með fjórum löngum málmteinum upp úr, einum í hverju horni, og þarna niðurámilli teinanna getur maður svo dúmpað nokkrum laukum þannig að það myndast rosa flott súla. Það er hægt að fá tvær stærðir, 40,5 cm og 35 cm á hæð. Sjálfsagt pláss fyrir svona sex lauka í þeirri hærri. Rosalega smart og ábyggilega gífurlega handhægt. Ég sem hef ævinlega bara geymt mína lauka í ljótri körfu á eldhúsbekknum.

Þetta er frá Zone í Danmörku og ég veit að þetta fæst í Húsgagnahöllinni en ég hafði náttúrlega ekki vit á að kaupa mér svona á meðan ég var að vinna uppfrá. Hvernig átti ég að vita að hálfum mánuði seinna yrði ég gripin af (næstum) óviðráðanlegri löngun til að eignast lauksúlu?

Svona er líf mitt í hnotskurn. Alltaf að missa af tækifærinu ...

Kannski eins gott. Ef ég eignaðist svona flotta lauksúlu yrði ég örugglega ekki í rónni fyrr en ég væri búin að eignast eplasúlu og sítrónusúlu og gulrófusúlu og ... já, auðvitað þyrfti ég líka sérstaka rauðlaukssúlu, ekki hægt að fara að blanda þessu saman. Og þá gæti nú farið að þrengjast um borðplássið í nýja eldhúsinu. Líklega best að ég haldi áfram að vera ósmart og nota körfu undir laukinn.

Handan við vegginn

Ég var að hugsa um það þegar ég heimsótti tilvonandi vinnufélaga mína á Bistró í dag að það væri nú mesta bölvuð vitleysa hjá mér að vera búin að selja íbúðina. Hugsið ykkur: Að öðrum kosti gæti ég einfaldlega látið brjóta gat á vegginn á svefnherberginu mínu, svona um það bil 50 cm austan við koddann minn, og þá gengi ég beint inn í ritstjórnarskrifstofu Bistrós. Styttri leið getur maður víst varla átt í vinnuna. Ef ég svæfi yfir mig gæti ég bara mætt á náttsloppnum. -Er þetta nógu nálægt fyrir þig? var ég spurð þegar staðurinn var fundinn. Enda búin að gefa margar yfirlýsingar um að ég vildi ekki eiga langa leið í vinnuna.

En nú er ég að flytja eftir tvær vikur eða svo og þá gæti það tekið mig allt að fjórar eða fimm mínútur að labba í vinnuna ef ég er ekki að flýta mér að ráði. Svo að ég sleppi öllum húsbrotum í bili.

En það verður ekkert verra að hafa einkasoninn í næsta húsi ef ég þarf að hafa gagn af honum.

Bistro

Lénið www.bistro.is er komið á réttan stað.

Vikingurinn frækni

Ég var í mat hjá gagnlega barninu í gærkvöldi. Sauðargæran sagði mér kátur af knattspyrnuafrekum sínum; búinn að fara á sína aðra fótboltaæfingu og hafði skorað mark. ,,Víkingur vann" sagði hann hróðugur og þýddi lítið að benda honum á að þar sem þetta var Víkingsæfing hefði Víkingur líka tapað - hann var sko í liðinu þar sem allir voru í Víkingsbúningum en andstæðingarnir bjuggu ekki svo vel að eiga slíkt ennþá.

Svo lýsti hann töluverðri undrun sinni á því að ég skyldi ekki hafa mætt á æfinguna til að dást að fótafimi hans. Jamm. Það gæti nú orðið bið á því ...

Dude

Alveg sé ég fyrir mér að þegar ég flyt á Grettisgötuna fæ ég mér mottu á stofugólfið.

Svona sem really ties the room together.

Bloggefni

Ég hef svosem ekkert að skrifa um þessa dagana nema þrengsli og kassafjölda og baðleysi og aðstöðuleysi. Og það er ekkert skemmtilegt til lengdar.

Ekki nenni ég að blanda mér í trúleysisdeilur sem grassera víða í bloggheimum um þessar mundir og verða ekkert skemmtilegri með tímanum eða eftir því sem fleiri koma að þeim. Ég vil fá að hafa mitt trúleysi fyrir mig. Kannski má segja að sama gildi um afstöðu mína til trúaðra og til geitunga (og NB, þetta er ekki neikvætt meint): Ég læt þá í friði, þeir láta mig í friði.

Ekki fer ég að skrifa um pólitík.

Ég gæti náttúrlega skrifað um matargerð en þessa stundina er ég ekki að elda neitt, hvorki í vinnu né heima (það er stór kassi ofan á eldavélinni og búinn að vera þar um tíma, hann er svosem ekkert fastur við hana en ofninn hefur dugað fyrir þá litlu eldamennsku sem ég hef stundað að undanförnu). En þetta stendur nú allt til bóta innan tíðar.

Ég gæti auðvitað haldið áfram að rifja upp bernskuminningar af blóðvellinum ... Og þó.

Örið mitt

Í lokakafla Kitchen Confidential eftir Tony Bourdain skoðar hann meðal annars hendurnar á sér og rifjar upp hvar og hvernig hann fékk hvert einasta ör (og þau eru mörg). Ég er ekki kokkur, enda er ég ekki með eitt einasta smáör á höndunum. Reyndar er ég næstum alveg laus við öll ör; enginn keisaraskurður, ég fæddi mín börn með harmkvælaaðferðinni; enginn botnlangaskurður, minn botnlangi er enn á sínum stað þrátt fyrir allt sem ég hef látið ofan í mig um dagana. Ef ég hefði látið Dúddu gull stinga göt á eyrnasneplana á mér með stoppunál eins og sumar stelpur á Króknum gerðu væri ég trúlega með ör þar en ég hef aldrei látið gata á mér eyrun.

Ég er hugsanlega með ör neðan á ilinni af því að það þurfti einu sinni að skera í hana en ég hef þó ekki tekið sérstaklega eftir því. Eina örið sem ég veit til að ég sé með (fyrir utan bólusetningarör á hægra lærinu) er lítið, hvítt og þykkt en lítið áberandi ör rétt ofan við vinstra hnéð.

Þetta ör er rúmlega fjörutíu ára gamalt. Ætli ég hafi ekki verið átta eða níu ára? Allavega var þetta seint um haust, þá komu þeir Jósi og Böddi, sem ráku Fiskbúð Jósa og Bödda á Siglufirði, og keyptu þrjár eða fjórar gamlar og seigar stóðmerar og sennilega líka tvö eða þrjú folöld, sem var svo slátrað á Réttarhúsgrundinni. Mér var bannað að vera viðstödd rétt á meðan blóðið var að renna svo að ég laumaðist upp á fjárhúsþak; fjárhúsið var með burstum og ég faldi mig á milli burstanna til að geta gægst yfir mæninn og fylgst með öllu saman.

Þegar búið var að slátra öllum hrossunum og farið að flá þau og fara innan í þau var mér óhætt að skreiðast ofan af þakinu og fara að sniglast í kringum heimamenn og gesti sem voru að gera að hrossunum. Ég fékk þó ekki að taka neinn þátt í þessu og fannst það súrt í brotið. Þá sá ég að búið var að henda nokkrum hrossalöppum í hrúgu, enda voru þær ekki nýttar. Ég vissi að enginn segði neitt við því þótt ég hirti lappirnar til fláningar en vandinn var að til slíkra verka fékk ég yfirleitt lánaðan vasahníf hjá afa eða öðrumhvorum bræðra hans en nú voru þeir í notkun. Ég hljóp því heim, laumaðist í hnífaskúffuna í eldhúsinu, tók annan tveggja búrhnífa sem þar voru og fór með hann upp á fjárhúsþak ásamt nokkrum hrossalöppum og tók til við fláninguna. Hún gekk bara nokkuð vel, enda ekki reynslulaus manneskja á ferðinni. En hnífurinn fór ekkert sérlega vel í hendi og áður en varði hrökk hann af hrosslegg og stakkst í fót fláningarmanneskjunnar.

Ég held að ég hafi haft meiri áhyggjur af skömmunum sem ég hélt að ég fengi fyrir að skemma buxurnar en svöðusárinu, enda var það satt að segja hvorki mjög djúpt né stórt um sig og blæddi ekkert sérstaklega mikið úr því. Þó sá ég strax að ekki mundi þýða að reyna að fela það og hökti því heim og játaði syndir mínar. Reyndar minnir mig að ég hafi fengið furðu litlar skammir. Mamma þvoði sárið og setti plástur á það. Tók af mér búrhnífinn en ég man ekki hvort ég var látin skipta um buxur. Svo rölti ég aftur upp að fjárhúsi. Þá voru fláningsmennirnir að ljúka verkinu, ég gat kríað lán á vasahníf út úr Stebba frænda og settist aftur upp á fjárhús og hélt áfram að flá lappir.

Þótt sárið væri ekki stórt fékk ég ör sem enn sést. Kannski vegna þess að sárið var á stað sem töluvert mæðir á svo að sárbarmarnir göptu dálítið og þannig greri sárið. Svo má vera að ég hafi fengið einhverja sýkingu í þetta þótt ég muni það ekki. Eins gott að fjandans merarnar voru ekki með miltisbrand eða eitthvað slíkt.

En ég vona að Siglfirðingum hafi orðið gott af ketinu.

Hálsbólga og fótbolti

Aumingja einkasonurinn er lagstur í hálsbólgu eins og fleiri. Ég hringdi í hann áðan utan úr bæ og spurði: -Hvernig líður þér?

-Af hverju spyrðu? spurði hann tortrygginn, hélt greinilega að ég ætlaði að fara að brúka hann til einhvers gagns. En ég var nú bara að spyrja af eintómri móðurlegri umhyggju. Sem ég hef vissulega til að bera í ríkum mæli þótt það geti verið djúpt á henni stundum.

Sjálf er ég við bestu heilsu þessa stundina en reyni að flýja heimilið eftir bestu getu, enda lítið pláss fyrir mig þar eins og margsinnis hefur komið fram.

Sauðargæran er að fara á sína aðra fótboltaæfingu með Víkingi á eftir og hlakkar mikið til, sú fyrsta kvað hafa verið stórskemmtileg. -Það var jafntefli en ég skoraði ekki, sagði hann mér. Hins vegar mun hann hafa sýnt mikil tilþrif við að detta og mun hafa lært sitthvað í þeim efnum af Ítölum og fleiri góðum mönnum.

Hann er að vísu ekki alveg með það á hreinu í hvaða félagi hann er, syngur KR-lagið við raust og man ekki nema stundum eftir að breyta textanum ... en þetta kemur.

Friðað og ekki friðað

Einkasonurinn kom heim við annan mann í hléi á milli tveggja mynda á kvikmyndahátíðinni. Þeir eru að fá sér eitthvað að borða.

Einkasonurinn: -Mamma, ég nota matinn sem ég kom með en fæ kannski að stelast í eitthvað frá þér í ísskápnum.

Móðirin (niðursokkin í tölvuleik): -Mmmph.

Einkasonurinn (opnar ísskápinn): -Er annars eitthvað hér sem er friðað?

Móðirin: -Nei, nei ... (Hrekkur skyndilega upp við vondan draum.) -Jú annars, gæsalifrarkæfan!

Einkasonurinn: -Ég gat mér þess til.

Með tölvuna á hnjánum

Ég er með minnst sjö mismunandi verkefni í gangi sem ég þarf helst að vinna að í næstu viku (eða síðustu viku eða ...). Og nákvæmlega enga vinnuaðstöðu nema svona hálfan fermeter á borðstofuborðinu. Allt annað er fullt af kössum og pokum og bókastöflum og guðmávitahverju. Einkasonurinn kominn með alla sína búslóð hingað og hann á sennilega álíka margar DVD-myndir og ég matreiðslubækur. Það er nú töluvert. Og þar sem tveir safnarar koma saman er pláss fyrir hvorugan. En hér verðum við samt að hírast næstu tvær vikurnar ... og svo er verið að flísaleggja baðið og ég má ekki stíga á gólfið næstu klukkustundirnar og kemst þarafleiðandi ekki á klósettið.

Æjæja. Allt tekur þetta nú enda. Ég fæ afhent á Grettisgötunni eftir tvær vikur og þangað til verð ég bara að fara í bað í Sundhöllinni (klósettaðgangurinn verður ekki skertur svona lengi) og reyna að finna mér einhvers staðar skrifborðshorn til að vinna á. Allavega hvað varðar þessi verkefni sem ég þarf að skila í vikunni. Eða síðustu viku. Ég er alltaf á seinustu stundu með allt; kannski ágætt að ég verð ekki frílans nema næsta mánuðinn.