Ég ákvað að vera ekkert að stressa mig á greinaskrifum í kvöld, fyrst ég var búin að baka kökurnar og skipuleggja matarboðin. Settist bara flötum beinum í sófann með rauðvínsglas.

Þegar ég var hálfnuð úr því rak ég mig í það af alkunnum brussugangi, það valt um koll og rauðvínið flóði yfir borðið.

- Er þér eitthvað í nöp við fjarstýringarnar, spurði efnafræðistúdentinn þegar hann var búinn að ná í þurrku. Þetta er í annað skiptið á nokkrum dögum sem ég helli einhverju niður svo að bæði flæðir undir og skvettist yfir fjarstýringarnar sem liggja útum allt stofuborð. Ég þarf að fá mér eitthvert ílát undir þær. Vatnsþétt.

- Fokk fjarstýringarnar, sagði ég. - Verra með rauðvínið.

- Nú, á hvað skvettist rauðvínið? spurði hann.

Stundum er hann dálítið sljór, þessi elska. En hann náði þó í nýtt glas af rauðvíni handa mér. Og þurrkaði af borðinu.

Þetta er öðlingsdrengur.

Allt í einu eru allir farnir að tala um jólin - jólabækur, jólaundirbúning, jólahreingerningar, jólasveina ... ég held að ég sé að smitast af þessu. Reyndar er ég búin að vera á kafi í jólabakstri og jólamatargerð vikum saman en það hefur ekki haft nokkur áhrif. En allt í einu er ég farin að velta því fyrir mér hvað ég eigi að hafa í jólamatinn.

Ég var farin að hafa áhyggjur af þessu og þegar við efnafræðistúdentinn gengum framhjá Tiger áðan og ég sá að það var komið fullt af jólaskrani í búðina, þá dró ég hann með inn og labbaði einn hring til að tékka á hvort ég væri komin í jólaskap. Svo var ekki. Ég kom út án þess að hafa fallið fyrir einu einasta jólaglingri.

Það var nú gott. Ég vil ekki sjá að komast í jólaskap fyrr en í fyrsta lagi mánuði fyrir jól. Helst ekki fyrr en á jólaföstu.

Ég á eftir að skrifa þrjár greinar, skila uppskriftum fyrir tvær kynningar, baka tvær kökur, búa til paté og eitthvað fleira sem ég man ekki núna. Og undirbúa tvær matarveislur, aðra sem ég verð ekki viðstödd þannig að ég þarf að setja efnafræðistúdentinn inn í uppskriftirnar fyrirfram. Ég þarf helst að gera þetta allt um helgina. Og í fyrramálið er ég að fara norður á Akureyri að halda upp á 25 ára afmæli saumaklúbbsins (nei, við erum ekki að fara á landsmót saumaklúbba í Vestmannaeyjum eða hvar það er nú aftur og það verður ekki föndrað neitt). Svo finnst mér endilega að ég sé búin að lofa mér eitthvert núna á eftir.

Þetta verður bissí kvöld.

Ef ég geri einhverntíma matreiðsluþátt í sjónvarpi ...

... þá hugsa ég að fyrsti textinn í afkynningunni verði ekki Klæðnaður kokksins:

Ég er mikið fyrir allskyns netpróf. Til dæmis tek ég ævinlega greindarpróf þegar ég rekst á þau, svona til að fá staðfestingu á því hvað ég er ofboðslega vel gefin og klár kona. Ég fæ hana nú kannski ekki - jæja, venjulega fæ ég út að greindarvísitala mín sé einhversstaðar í námunda við 135 stig, sem er svosem ljómandi gott en ekki alveg á því brain the size of a planet leveli sem mér finnst stundum að ég ætti að vera á, líklega rétt nóg til að slefa inn í Mensa ef ég hefði áhuga á slíkum félagsskap. En allt í lagi.

Nema svo rekst ég á þetta próf. Og þá fæ ég út að greindarvísitala mín sé 105. Sem reyndar kemur mér ekkert á óvart miðað við uppbyggingu prófsins; það byggist á lógík. Ég hef aldrei hugsað mjög lógískt.

Ég er búin að vera að elda lambakjöt í allan dag. Kryddjurtahjúpað lambalæri með ofnsteiktum gulrótum og nípum (nípur eru það sem íslenskar verslanir og veitingamenn þrjóskast við að kalla ,,steinseljurót", væntanlega vegna misskilnings á enska orðinu parsnip. Alvöru steinseljurót (parsley root) lítur aftur á móti svona út og er best í súpur og þess háttar); lambalærvöðva með gráfíkjum, döðlum, furuhnetum og kúskús; framhryggjarfilletsneiðar í kókoskarrí-sveppasósu; og salat með snöggsteiktum kryddlegnum lambalundum. Mikið getur nú íslenskt lambakjöt verið gott. Reyndar getur það líka verið frekar vont en það er engin ástæða til að hafa það þannig.

Eins og ég sagði víst einhvern tíma: Þegar ég uppgötvaði að það tekur ekkert lengri tíma að elda góðan mat en vondan, þá ákvað ég að elda frekar góðan.

Alltaf þegar maður heldur að ,,raunveruleikasjónvarp" geti ekki orðið fáránlega, þá kemur eitthvað nýtt. Ímyndið ykkur Ron Jeremy, Tammy Faye Bakker, Vanilla Ice og nokkra aðra búa saman í húsi í Hollywood í hálfan mánuð.

Mig langar ekki að sjá þennan þátt. Eða jú, reyndar langar mig líklega til þess. Pínulítið.

Hjálp, einhver hér í vinnunni er kominn með ,,jólasveinninn kemur í kvöld"-hringingu á símann sinn.

Oh, fjandinn. Ég var að vinna með rósablöð í eldhúsinu áðan og kom með nefið of nálægt þeim. Ég er nefnilega með vægt blómaofnæmi; þoli alveg að vera í sama herbergi og blóm (semsagt engin ástæða fyrir aðdáendur mína til að hætta að færa mér blómvendi þegar þeim dettur í hug) en má ekki lykta af þeim eða koma mjög nálægt þeim. Og nú er ég komin með nefrennsli og pirring ...

Ég fatta ekki alveg fólk sem lætur blekkjast af svona píramídadæmi.

Ég er búin að vita að þetta virkar ekki, alveg frá því að ég var tíu ára og fékk sent servíettukeðjubréf frá Grétu frænku minni á Seltjarnarnesi. Maður sendi eina servíettu til efsta nafnsins á listanum, sendi fjögur eða sex bréf áfram og eftir nokkrar vikur átti maður að vera búinn að fá 256 flottar servíettur. Eða eitthvað. Ég valdi fallega servíettu úr servíettusafninu mínu (allar stelpur áttu servíettusafn á þeim árum), sendi hana einhverri stelpu á Seltjarnarnesi eða einhversstaðar, kom af mér þessum fjórum eða sex bréfum og settist svo niður og beið spennt. Vonaði að fleiri hugsuðu eins og ég og veldu fallega servíettu til að senda áfram. Og beið. Og beið. Á endanum fékk ég reyndar eina vesæla servíettu. Ferlega ljóta, ég setti hana ekki einu sinni í safnið.

Mörgum árum seinna fékk ég annað bréf þar sem manni var boðið upp á að senda efsta nafninu á listanum kallinn sinn og fá í staðinn 256 aðra kalla (eða eitthvað). Mér fannst þetta pínulítið freistandi fyrst. Ég horfði á þáverandi kallinn minn og velti vöngum. Var alveg til í að losna við hann svona sársaukalaust. En svo áttaði ég mig náttúrlega á því að a) aðrar konur væru örugglega ekkert frekar til í að láta frá sér góða kalla en fallegar servíettur og b) ég væri ekkert endilega betur sett með 256 gölluð eintök en eitt.

Síðan hafa píramídar ekki höfðað til mín.

London semsagt. Ég fór til London harðákveðin í að gera ekkert sérstakt og það tókst. Rölti um útimarkaði, hreiðraði um mig í sófum í bókabúðum, grúskaði í fornbókaverslunum. Slappaði af, ein í heiminum.

Mér skilst á gagnlega barninu að fjöldi fólks hafi spurt hana ,,hefurðu heyrt eitthvað frá mömmu þinni?" Og hún sagði ,,auðvitað ekki". Ég veit ekki hvers vegna ég ætti að vera að hafa samband heim frá útlöndum, nema auðvitað ef eitthvað kemur upp á. Og þar sem almennt kemur ekkert upp á hjá mér í útlöndum sem ástæða er til að hringja til Íslands útaf, þá eiga börnin mín ekki von á að heyra í mér. Þessutan er ég náttúrlega ekki með gemsa.

Ég var á Pembridge Palace-hótelinu í Bayswater, örskammt frá Notting Hill og Portobello Road. Fínn staður, allavega eftir að ég var búin að átta mig á sérkennilegu gatnakerfinu þarna - hótelið stóð við Princes Square, sem reyndist eiginlega vera út um allt, önnurhver gata í nágrenninu virtist merkt Princes Square, en ég var búin að ganga tvisvar framhjá rétta götupartinum af því að húsin öðru megin við götuna voru merkt Princes Square en hinum megin Leinster Square. Dularfullt, og reyndar minnir mig að ég hafi einhvern tíma lesið sögu eftir Agötu Christie þar sem hluti af plottinu byggðist á undarlegu fyrirkomulagi húsnúmera og götuheita. Kannski gerðist hún á þessum slóðum.

Herbergið sem ég fékk var ódýrt og fyrir því var ástæða. Það var ekki á hótelganginum, heldur í útskoti frá stigaganginum; þar gekk maður upp nokkrar tröppur, kom inn í ,,forstofu" sem var innan við fermetri að stærð og síðan kom herbergið. Baðið var aftur á móti frammi á stigapalli. En það notaði ekki nokkur maður þennan stigagang nema ég svo að þess vegna hefði ég getað farið á klósettið á tómri brókinni án þess að hneyksla nokkurn mann. Æ, já, og sjónvarpið var eiginlega bilað og þegar ég fór að hengja upp fötin mín datt sláin í fataskápnum niður ... en annars var allt í lagi með herbergið.

Ég fór ekkert sérstakt út að borða. Stundum er ég í skapi til þess þegar ég er ein á ferð, stundum ekki. Ef ég hefði verið þannig stemmd hefði ég líklega leitað uppi lítið suðurfranskt veitingahús í Soho (man ekki nafnið í svipinn, byrjar á T) og gáð hvort maturinn þar er enn jafn góður og síðast. En ég var ekki í stuði, borðaði bara á indverskum skyndibitastöðum og kaffihúsum eða fékk mér salat í Marks & Spencer.

Ég lét Oxford Street og það allt eiga sig að mestu (gat fundið allt sem ég hefði annars keypt þar í Whiteleys-mollinu í tveggja mínútna göngufjarlægð frá hótelinu), skrapp þó í kjallarann á John Lewis af því að þar er ansi góð eldhúsdótadeild, og keypti nokkra dippidútta sem mig bráðvantaði (eða þannig). Kom líka við í Borders, fór upp í matreiðslubókadeildina og gáði hvort þeir ættu bók eftir mig. Þeir áttu hana. Ég skal bara játa það hér og nú að ég er svo hégómagjörn að ég fæ alltaf smákikk út úr því að sjá Icelandic Food and Cookery í hillu í útlendri bókabúð.

Hún var líka til í Books for Cooks en það vissi ég nú fyrir. Þar keypti ég nokkrar matreiðslubækur, aðallega afrískar, og borðaði ferlega góða súkkulaðiköku sem ég þarf að reyna að endurgera. Leit inn í Spice Shop, Fresh n'Wild og fleiri búðir í Notting Hill, og ranglaði auðvitað lengi um á Portobello Road. Enn lengur samt í Camden Town. Lengst þó líklega á Charing Cross Road. Samt tókst mér að koma bara með 14 matreiðslubækur heim. (Og langan óskalista yfir bækur sem ég á eftir að panta sumar hverjar frá amazon.co.uk á næstu mánuðum.) Ég gat stillt mig um að kaupa eiginlega allt nema bækur sem ég hafði aldrei séð áður og vissi að væru sennilega ekki til hjá þeim netverslunum sem ég skipti helst við - Taste of Zanzibar, til dæmis, The Cuisine of Dominica, Classic Nigerian Cooking - og svo bækur sem mig hafði lengi langað í en fann á sérlega góðu verði á fornbókaverslunum. Til dæmis Seductions of Rice og From the Lands of Figs and Olives. Og The Nigel Lawson Diet Cookbook, eftir stjúpmömmu Nigellu. Ég er ekki vön að kaupa bækur með ,,diet" í titlinum en ég gerði undantekningu með þessa.

Nei, ég á ekki of margar matreiðslubækur.

Ég hafði ekkert að gera á sunnudeginum eftir að ég tékkaði mig út af hótelinu svo að ég fór niður að Whitehall að horfa á Memorial Day-skrúðgönguna. Drottningin keyrði framhjá í límósínu en mér fannst ekki mikið til koma eftir að hafa lent í samstuði við Hollandsdrottningu nokkrum dögum fyrr. Við hliðina á mér stóð kona á svipuðum aldri og ég og hafði með sér son sinn, þrekvaxinn og lúðalegan ungling, alveg einstaklega breskan í útliti. Hann lét frekar gelgjulega, kom með heimskulegar athugasemdir og virtist ekki hafa mikinn áhuga á að vera þarna. En klukkan ellefu hringdi Big Ben og svo ríkti algjör þögn í tvær mínútur. Um leið og henni lauk tók strákurinn utan um mömmu sína og faðmaði hana mjög innilega og ég sá tár renna niður kinnar hans. Þá áttaði ég mig á því að þessi mæðgin voru ekki þarna sem forvitnir túristar eins og ég; þau voru að minnast einhvers sem þau höfðu misst í stríði.

Ókei, hér er uppskriftin. Hún er eiginlega fyrir þrjá en efnafræðistúdentinn var svangur.

Það er náttúrlega hægt að kaupa kálfasneiðar sem er búið að berja í spað eða lemja þær með buffhamri en ég mæli ekki með því. Þær eiga að fá milda meðferð. Bara nota hnúana.

Kálfasnitsel í parmigiano- og kryddjurtaraspi

5-600 g kálfainnlæri
1 ciabatta eða rúnnstykki
50 g parmigiano-ostur
nokkur salvíublöð
1 rósmaríngrein
nýmalaður pipar
salt
1 egg
2 msk ólífuolía
2 msk brandí eða sjerrí
150 ml rjómi

Kjötið skorið í u.þ.b. 1 cm þykkar sneiðar og þær lagðar á bretti og barðar létt með hnúunum. Brauðið og osturinn skorið í bita, sett í matvinnsluvél ásamt kryddjurtunum og hún látin ganga þar til allt er orðið að fíngerðri mylsnu. Kryddað með pipar og svolitlu salti og sett á disk. Eggið brotið í skál og slegið létt. Olían hituð á stórri pönnu. Kjötsneiðunum dýft í eggið og síðan þrýst vel ofan í mylsnuna. Settar á pönnuna og steiktar við meðalhita í 2-3 mínútur, eða þar til þær eru vel brúnaðar; snúið, steiktar í 2 mínútur og þá er brandíinu hellt á pönnuna og síðan rjómanum. Látið sjóða í 2-3 mínútur, eða þar til kjötið er hæfilega steikt (ég vil hafa það ljósbleikt í miðju). Borið fram með pastanu.

Tagliatelle með salati og furuhnetum

1 msk furuhnetur
200 g tagliatelle
salt
4-5 msk basilíkuolía (eða önnur kryddjurtaolía)
2 tómatar, vel þroskaðir
1/2 poki salatblanda, t.d. veislusalat
e.t.v. örlítil salatkryddjurtablanda

Furuhneturnar ristaðar á þurri pönnu þar til þær eru farnar að brúnast. Pastað soðið í miklu saltvatni samkvæmt leiðbeiningum á umbúðum (6-7 mínútur). Hellt í sigti og látið renna vel af því. Hvolft í skál og olíunni blandað saman við. Tómatarnir skornir í báta og blandað saman við ásamt salatinu. Furuhnetunum dreift yfir og örlítilli salatkryddblöndu e.t.v. stráð yfir.

Best ég eldi eitthvað gott handa grey efnafræðistúdentinum í kvöld, hann á það inni. Mér sýnist hann að vísu ekkert hafa farið nærri því að horfalla á meðan ég var í útlöndum en hann á samt skilið að fá einhvern mömmumat, blessaður. Það er kálfalærvöðvi í ísskápnum, parmigiano-ostur, ciabatta til að búa til rasp, basilíka á að vera til, kannski salvía (þó ekki viss um ástandið á henni), tagliatelle, furuhnetur, svolítið sjerrí - vantar bara smárjómaslettu, góða tómata, salatblöð ...

Ég er svo góð mamma.

Final Score: 23.575

Hærra skor en ég bjóst við. Sem þýðir ekki að ég viti nokkurn skapaðan hlut um tónlist 9. áratugarins (nema það sem ég heyrði af Duran Duran og seinna U2 hjá gagnlega barninu). En ég hef lesið Straight Dope og þekki mína Eagles.

Ég semsagt yfirgaf höllina um eittleytið án þess að kveðja drottninguna neitt sérstaklega og gekk út í sólina á Damtorginu. Þar stóðu enn japanskir túristar og góndu, þó líklega ekki þeir sömu og um morguninn. Á leiðinni heim á hótelið kom ég við í búð og mátaði röndóttar buxur sem ég varð ástfangin af. Ákvað samt að geyma aðeins að kaupa þær.

Ég notaði svo tímann til að skoða mig um en upp úr sex tók ég leigubíl á Hilton-hótelið, þar sem Erasmusprijs-nefndin bauð til kvöldverðar sem kokkarnir á Hilton og nemendur Elout-grunnskólans sáu um í sameiningu. Það var nokkuð skemmtilegt, krakkar sirka á aldrinum 8-14 ára sáu um matargerðina að hluta og framreiðslu að mestu. Þau skreyttu líka salinn með pappamassamyndum af alls konar fiskum og sjóskrímslum.

Áður en sest var að borðum buðu krakkarnir pinnamat frá heimalöndum sínum (skólinn virtist vera mjög fjölþjóðlegur) og eftirréttirnir voru sömuleiðis fjölbreytt samsafn rétta frá ýmsum löndum. Uppskriftunum að þessum réttum hafði svo verið safnað saman í matreiðslubók sem gestirnir fengu að gjöf. Millirétturinn var hins vegar grillaður spergill og grænmeti og aðalrétturinn lambafillet með kúskús og tahini-sósu. Ágætt en ekkert sérlega eftirminnilegt.

Samræðurnar undir borðum voru aftur á móti mjög skemmtilegar, ekki síst vegna þess að borðherra minn, bókaútgefandinn Eldred Gordon-Smith (nafnið eins og úr bók eftir Woodehouse og maðurinn sjálfur eiginlega líka - Eton- og Cambridge-menntaður aristókrati) reyndist vera einn af þessum náungum sem nýtur þess fram í fingurgóma að vera ósammála fólki um alla skapaða hluti og fann sér verðugan andstæðing í frúnni sem sat hinum megin við mig, eiginkonu bresks diplómata á eftirlaunum, sem sjálf sagði að það væri mikil blessun að geta loksins leyft sér að láta í ljósi skoðanir sínar eftir að hafa þurft að gæta tungu sinnar í áratugi vegna stöðu eiginmannsins. ,,Gallinn er að skoðanir hennar eru allar rangar," hvíslaði Gordon-Smith að mér. Bæði voru hins vegar orðfim þannig að mér leiddist ekkert, hvort sem umræðurnar snerust um Íraksstríðið, Evrópumál, hrekkjavöku, barnauppeldi, hvort England væri smáríki, bandaríska tengdasyni, Tony Blair eða fisk. Ég hafði ekki alltaf mikið til málanna að leggja en það gerði ekkert til.

Ég veit ekki alveg með þetta hótel sem ég var á en í morgunmat á fimmtudaginn áttaði ég mig allt í einu á því að ég var eina konan í salnum, allir hinir gestirnir voru karlmenn sem ýmist voru miðaldra, feitir, kraftalegir og frekar vafasamir í jakkafötum eða yngri, þreknir, kraftalegir og frekar vafasamir í stuttermabolum. Þeir virtust flestir þekkjast, litu allir út eins og persónur í Sopranos og ég er nærri viss um að það stóð yfir ráðstefna hjá hollensku mafíunni. Eða bændasamtökunum eða kannski bara stéttarfélagi olíubílstjóra. Nema þetta hafi bara haft eitthvað með staðsetninguna í Rauða hverfinu að gera. Allavega flýtti ég mér með morgunmatinn og ákvað að skreppa í búðir. Fór aftur og mátaði röndóttu buxurnar en þær reyndust ekki líkt því eins flottar á mér og daginn áður. Sennilega var það hvítvínið hjá drottningunni sem hafði villt mér sýn. Svo að ég keypti mér húfu, trefil og veski í staðinn.

Ég fór líka í eldhúsdótabúð eins og ég geri ævinlega hvar sem ég kem og keypti mér spekknál, sem mig hefur lengi vantað - ókei, langað í. Var að hugsa um að kaupa álitlegan hníf en hætti við það þegar ég mundi að ég ætlaði bara að vera með handfarangur. Svo þegar ég var komin heim á hótel og var að pakka niður áttaði ég mig auðvitað á því að spekknálin er banvænt morðtól og varla nokkur möguleiki að hún slyppi í gegnum vopnaleit. Svo að ég ákvað að tékka bakpokann inn eftir allt saman.

Flugferðin til Luton með EasyJet var tíðindalaus með öllu, nema hvað ég dáist enn að því hvað flugfreyjunni tókst að vera svipbrigðalaus þegar hún sagði, einhvers staðar yfir Norðursjónum, ,,anyone caught smoking in the lavatories may be asked to leave the plane immediately". Ég held næstum að hún hafi meint það.

Dagarnir þrír í Englandi voru ekki sérlega frásagnarverðir en fyrst ég er að segja ferðasöguna á annað borð skrifa ég líklega eitthvað um þá á morgun.

Það var Roberta Alexander sem söng mataruppskriftirnar, ég hefði nú átt að muna nafnið á henni, og textana má finna hér (ensk útgáfa neðst á síðunni). Mér fannst reyndar ýmislegt undarlegt í uppskriftunum, ekki síst þeirri fyrstu (Plum pudding), enda sé ég þegar ég skoða franska textann að þýðingin er vægast sagt sérkennileg.

Þá er það ferðasagan:

Ef ég væri hjátrúarfull hefði ég sennilega búist við hinu versta allan tímann því vel hefði mátt sjá illan fyrirboða út úr upphafi ferðar: Á Keflavíkurveginum ók rútan allt í einu fram á líkbíl sem stóð kyrr í vegarkantinum. Andartaki síðar blasti við bíll á hvolfi utan vegar og fjöldi fólks í kring, líklega að ná bílstjóranum út. Ég veit ekki hvað þarna var að gerast en vonandi hefur það ekki verið alvarlegt. Allavega áttaði ég mig fljótt á því að jafnvel þegar banaslys verður er líkbíllinn ekki sendur á slysstað, það hlýtur að hafa verið tilviljun að hann var þarna.

En að þessu frátöldu fór ferðin vel af stað. Ég keypti mér digitalmyndavél í Fríhöfninni (Sony Cybershot 5 megapixla, sem ég kann eiginlega ekkert á ennþá) og dundaði mér við að skoða hana í flugvélinni á leiðinni út. Á Stansted hafði ég innan við einn og hálfan tíma til að koma mér í EasyJet-vélina til Amsterdam en þar sem ég var bara með handfarangur var það lítið mál. Reyndar seinkaði vélinni dálítið svo að tíminn varð lengri. En þetta var þægileg flugferð, ekki síst í ljósi þess að ég borgaði um 1700 krónur fyrir farið milli Stansted og Schipol með sköttum og öllu - sama og ég hafði borgað fyrir leigubíl á Loftleiðir og rútu suður í Leifsstöð.

Klukkan var að verða 11 þegar ég kom á Hotel Terminus í Amsterdam (og tókst næstum að villast framhjá, inn í mitt Rauða hverfið - það var verið að mála og sást eiginlega hvergi í húsið fyrir vinnupöllum og dúkum). Þar var ég í herbergi uppi á hanabjálka - upp þrjár hæðir í lyftunni, gegnum dyr og inn gang, aðrar dyr, brattur stigi, meiri stigi, enn meiri stigi - aftur var ég þakklát fyrir að vera bara með handfarangur. En herbergið var notalegt og ég svaf vel um nóttina.

Á boðskortinu fyrir móttökuna var tekið fram að höllin yrði opnuð kl. 10 og maður þyrfti að vera mættur fyrir 10.45. Ég er svo stundvís að í samkomum hérlendis mæti ég gjarna fyrst af öllum; fannst að það yrði of pínlegt að gera það við svona tækifæri svo að ég mætti á Damtorg rétt um 10 og ætlaði að vera þar á rölti innan um japanska túrista og fylgjast með hvenær fólk færi að koma. En þá voru gestir þegar farnir að streyma að og ég ákvað að slást í hópinn; það var búið að setja grindur allt í kringum framhlið hallarinnar og þar stóðu ábúðarmiklar hollenskar löggur. Ég dró upp boðskortið (sem ég var búin að gera mitt besta til að hreinsa af sósublettinn sem ég setti óvart á það nokkrum dögum fyrr) og löggurnar buktuðu sig og beygðu (næstum því) og hleyptu mér inn fyrir grindverkið, en japönsku túristarnir góndu stóreygir á eftir mér; svo þurfti ég framhjá dyravörðum drottningar, sem stóðu þarna vígalegir með reist sverð. En inn komst ég.

Í höllinni þurfti ég að ganga fleiri ganga og álíka marga stiga og króka og á hótelinu, en þeir voru reyndar breiðari og ekki eins brattir og við hverja beygju var uppstrílaður kóngsþjónn að vísa veginn. Á endanum kom ég inn í stóran sal þar sem fólk var byrjað að safnast saman og þar var boðið upp á kaffi og kökur. Reyndar var kaffið ekkert sérstaklega gott og kökurnar örugglega ekki heimabakaðar. Ég hitti eitthvað af fólki sem ég þekkti - ekki marga, þetta voru held ég aðallega hollenskir menningarvitar og ég þekki fáa úr þeim geira, en þó var þarna töluvert af gestum frá Englandi og víðar og suma þeirra kannaðist ég við. Eftir nokkra kaffidrykkju var svo öllum vísað til sætis inni í öðrum sal þar sem var enn hærra til lofts og víðara til veggja; þar voru tugir sjónvarpsmanna og ljósmyndara sem höfðu reyndar takmarkaðan áhuga á mér og öðrum almennum gestum en byrjuðu að smella af í gríð og erg þegar Beatrix drottning gekk inn ásamt Bernharði prinsi, krónprinsinum og heiðursgestinum, Alan Davidson, sem í tilefni dagsins hafði farið í skærappelsínugula silkimussu og sló drottninguna alveg út; hún var bara í svart- og grámynstruðum kjól.

Athöfnin sjálf var óvenju fjörug af svona tilstandi að vera, ekki síst vegna þess að þar var sýndur bútur úr nýrri heimildarmynd um Alan, hann hélt líka sjálfur mjög skemmtilega ræðu, og svo söng sópransöngkona sem ég man ekki nafnið á rétt í svipinn nokkrar mataruppskriftir (satt) og gerði það dúndurvel. Á eftir var svo boðið upp á smárétti (eintómt sjófang, af því að þetta var Alan) og drykki og það var þá sem drottningin rakst utan í mig eins og ég sagði frá í gær. Bresku gestirnir töluðu mikið um það hvað hollenska kóngafólkið væri alþýðlegt; ég er ekki dómbær á það, man ekki eftir að hafa komist í návígi við kóngafólk fyrr. Því miður var almenningi bannað að taka myndir í höllinni, annars hefði ég kannski reynt að taka myndir á nýju vélina. Allavega af ljósa hárinu á öxlinni á krónprinsinum, ég er viss um að Séð og heyrt hefði tekið slíkri mynd fagnandi.

Framhald seinna.

Æ, það er gott að vera komin heim. Þótt veðrið væri mun betra úti.

Tíðindi úr ferðinni, já: I rubbed shoulders with the queen.

Bókstaflega.

Ég stóð rétt fyrir aftan Hollandsdrottningu í móttökunni, hún steig skref aftur á bak og rakst á mig. (Hún bakkaði semsagt á mig, ekki öfugt - eins gott.)

Ég rakst ekki á öxlina á krónprinsinum, sem var þarna líka, en ég átti erfitt með að stilla mig um að teygja mig og strjúka burt langa ljósa hárið sem var þar (er krónprinsessan nokkuð ljóshærð?). Annars virkaði krónprinsinn mun huggulegri svona augliti til auglits en hann gerir á mynd.

Svo sá ég Englandsdrottningu og eitthvað af hennar slekti í morgun, en reyndar ekki í jafnmiklu návígi.

Semsagt nóg af drottningum, og þá tel ég ekki með eina eða tvær sem ég sá í Soho.

Meira á morgun.