Villigötur og háskaslóðir

Við barnabarnið rammvilltumst tvisvar í medínunni í Marrakesh; í fyrra skiptið tókst okkur reyndar á endanum að rata sjálfar að aðaltorginu, Jemma el Fna, en í seinna skiptið fengum við tvo stráka til að fylgja okkur og prúttuðum við þá um verð fyrir leiðsögnina þar til báðir aðilar voru vel sáttir. Við höfðum semsagt villst inn í nyrðri hluta medínunnar, í hverfi þar sem afskaplega lítið er um ferðamenn og enn minna um götumerkingar (ekki einu sinni á arabísku) og kortið okkar sýndi ekki öll sundin og öngstrætin. (Múhammeð leiðsögumaður hafði reyndar sagt að turninn á aðalmoskunni rétt við torgið væri gott kennileiti og sæist víða að; en auðvitað sást hann hvergi úr þröngum rangölum medínunnar og virtist auk þess eiga það til að hverfa þegar minnst varði. Eða við hættum allavega skyndilega að sjá hann og svo birtist hann óvænt aftur. Mjög dularfullt.)

Þarna á þessum slóðum bjó fólk greinilega við kröpp kjör og margt hálfömurlegt á að líta en samt fundum við enga ástæðu til að vera neitt smeykar, enda enginn sem abbaðist upp á okkur. Mér skildist líka að þótt vasaþjófar væru býsna skæðir í Marrakesh væri fátítt að ferðamenn væru rændir eða ráðist á þá.

En svo frétti ég þegar heim kom að það hefði verið framið vopnað rán í sjoppunni hér á horninu næst mér. Grettisgatan er greinilega háskalegri en medínan í Marrakesh. Þótt ég hafi ekki villst hér enn.

Endurvinnsla í Marokkó

Eitt af því sem kom dálítið á óvart í Marokkó var hvað var í rauninni lítið af rusli þar að sjá víðast hvar. Enda er þetta náttúrlega ekki umbúðaþjóðfélag.

Og Marokkómenn eru nýtnir. Ég rakst á verslun í Marrakesh sem selur eingöngu skjólur og alls konar búsgögn unnin úr gömlum hjólbörðum (smellið á myndina til að sjá betur). Það fannst mér góð hugmynd.

Minnti á skagfirska slönguskó.

Komin heim - teppalaus

Marokkó var upplifun. Stórskemmtilegt land og ótrúlega fjölbreytt. Afar fjölbreytt landslag, mjög ólíkar borgir, frábært fólk upp til hópa (nokkuð ýtnir teppasölumenn samt; en ég slapp og kom teppalaus heim).

Á örugglega eftir að fara aftur. Meira um ferðina seinna; þrátt fyrir tvo daga í Jerez í ferðalok situr þreytan enn í manni og ég nenni ekki að skrifa mikið.

Ég held að barnabarnið hafi skemmt sér ágætlega þótt hún hafi lækkað meðalaldur hópsins ansi hressilega. Hún fékk einhver giftingartilboð, meðal annars var henni boðin heil teppabúð (hefði kannski virkað betur á aðrar ömmur en mig) og annar bauð tíu þúsund úlfalda - en við ákváðum að taka ekki mark á því tilboði, enda vissum við ekki gangverð á úlföldum og sáum öll tormerki á að koma þeim heim og fá innflutningsleyfi hjá landbúnaðarráðuneytinu. En rauðhærðar unglingsstúlkur virtust eftirsóttar þar syðra.

,,We have got some big ones too," sagði sölumaðurinn þegar ég horfði eitthvað skeptísk á kaftaninn sem hann var að reyna að selja mér. Og hafði erindi sem erfiði, á endanum keypti ég mér víðan og þægilegan kaftan sem ég veit reyndar ekki hve mikið ég á eftir að nota. Mér fannst mér ganga ágætlega að prútta en sennilega hefur náunginn samt orðið kátur; barnabarnið reyndist miklu betri prúttari en keypti þó ekki brúðkaupskyrtilinn sem reynt var að selja henni þótt sölumaðurinn væri búinn að lækka sig úr 700 dírham niður í 100. Hún er nefnilega ekki að fara að gifta sig. Hvorki marokkóskum úlfaldabændum né teppasölumönnum.