Snillingurinn

Í framhaldi af síðustu færslu: Það kemur trúlega engum sem þekkir mig neitt á óvart að mér var skítkalt á höndunum þegar ég labbaði í vinnuna í morgun.

Ég gleymdi nefnilega fínu hlýju nýfundnu lambsskinnshönskunum mínum heima.

Þegar ég kem heim á eftir er eins víst að búálfarnir hafi hirt þá aftur.

Búálfarnir

Ég var búin að vera að tuða yfir því í gær og fyrradag að ég gæti hvergi fundið fínu lambsskinnshanskana mína sem ég fékk í jólagjöf í fyrra. Og ekki veitti nú af í kuldanum. Ég vissi alveg hvar þeir voru síðast þegar ég sá þá - í austanverðu rúminu mínu - en það var þegar ég var að pakka niður á Kárastígnum og ég var sannfærð um að þeir hefðu lent hvor ofan í sínum kassa og kæmu ekki í leitirnar báðir fyrr en með vorinu.

Ég nefndi þetta einmitt við gagnlega barnið í Ikea-leiðangrinum. Svo komu þau í kvöldmat í gær og þegar gagnlega barnið kemur inn í borðstofu segir hún: -Nú, þú hefur fundið hanskana.

Þeir lágu báðir í körfu sem stóð ofan á stæðu af bókakössum. Búnir að liggja þar í hálfan mánuð og blasa við mér. Eða hvað?

Ég sagði mömmu þetta þegar ég talaði við hana í gær og hún sagði: -Það hefur einhver þurft að nota þá.

Búálfarnir liggja undir grun. Ég mundi einmitt eftir því í gær að ég á fjögurra ára bloggafmæli þessa dagana og búálfarnir komu einmitt við sögu strax á fyrsta degi, sjá hér og hér.

Þingkonan

Ég var að leita að smáupplýsingum á vef Alþingis, nánar tiltekið í þingmannatalinu. Svo datt mér af einhverri ástæðu í hug að skoða hvaða konur hefðu setið á þingi og sló það inn í leitina. Fékk strax upp langan lista og efst á honum voru konur á 132. löggjafarþinginu. Allt í lagi með það nema eitt nafnið um miðbik þess hóps kom mér dálítið á óvart.

Jón Sigurðsson, iðnaðar- og viðskiptaráðherra.

Hmm. Mér finnst einmitt Jón frekar karlmannlegur maður. En hvað veit ég ...

Billy boy

Fór í Ikea í dag með gagnlega barninu og Sauðargærunni og keypti tíu Billya. Þjónustan í nýja Ikea hefur versnað; við þurftum sjálfar að sækja skápana inn á lager, taka þá úr hillunni og drösla þeim á vagninn (þeir eru 39 kíló stykkið). Reyndar kom strákur að hjálpa okkur við þá seinustu. Spurði hvað ætti að gera við alla þessa bókaskápa en upplýsti svo gagnlega barnið um að hann ætti ömmu sem ætti alltof mikið af bókum sem hún væri líka alltaf að reyna að fækka en gengi illa svo að hann kannaðist við vandamálið.

En svo komu skáparnir heimsendir á réttum tíma, ég hafði verið svo forsjál að bjóða nokkrum hraustum mönnum í mat og þeir sáu um að koma þeim hingað upp á þriðju hæð. Ljómandi gott.

Nema nú er ég að byrja að skrúfa skápana saman og þá kemst ég að því að verkfærakassinn minn er uppi á Kárastíg.

Ojæja. Skáparnir eru allavega komnir á staðinn, þá verða þeir settir saman fyrr eða síðar. Ég verð búin að koma mér fyrir hérna einhverntíma á jólaföstunni. Það er líka farið að léttast aðeins í vinnunni, blaðið langt komið.

Bjöllumerkingar og fleira

Þegar ég var nýkomin heim um hálftíuleytið í fyrrakvöld var barið að dyrum hjá mér. Ég hélt náttúrlega að þetta væri einhver nágrannanna, sennilega að kvarta undan einhverju - kannski var þvottavélin farin að leka eða eitthvað. Fór til dyra viðbúin hinu versta.

Nei, þetta var bara piltur frá póstinum sem stundum hefur komið til mín áður. Hann sagði ,,já, mér fannst ég þekkja nafnið en þú verður að merkja dyrabjölluna".

Hann var með sendingu frá Amazon en það skondna var að hún átti alls ekki að fara á Grettisgötuna, ég ætlaði að láta senda mér hana á Bístró af því að ég hélt að hún kæmi með DHL eins og í tvö síðustu skipti (nóg þusaði ég yfir því þegar það gerðist) og þar sem ég er í vinnunni mestallan sólarhringinn eins og er fannst mér betra að hún kæmi þangað en heim.

En Amazon hafði semsagt sent þetta með póstinum og Íslandspóstur hafði sent það á Grettisgötuna, sem mér fannst fyrst í stað mjög merkilegt því að ég hef trassað að færa lögheimilið mitt og bý opinberlega enn á Kárastíg 9a og vinn á Kárastíg 9. Þannig að ég skildi ekki alveg hvernig pósturinn hafði haft uppi á mér á Grettisgötu, þar sem ég heiti meira að segja ennþá Þórdís á dyrabjöllu.

Svo þegar ég skoðaði kassann, þá stóð reyndar heimilisfangið á Bístró þar en svo stóð Billing address og það var Grettisgatan. Íslandspóstur hafði semsagt tekið vitlaust heimilisfang, sem reyndist svo vera rétt ... eða þannig.

En ég þarf víst að fara að koma því í verk að merkja bjölluna. Síðast þegar ég þurfti að skipta um merkingu á dyrabjöllu tók það mig reyndar átta eða tíu ár. Vonandi verð ég aðeins röskari núna.

Svona póststrákanna vegna. Þetta eru bestu skinn.

Ekki minn dagur

Maður getur slegið einhver tvö eða þrjú orð hundrað sinnum í röð inn á tölvu án þess að gera villu. En hvernig stendur þá á því að þegar maður ákveður að spara sér vinnu með því að skrifa orðin einu sinni, afrita þau og fjölfalda þau svo með ctrl-c ...

... þá gerir maður alltaf innsláttarvillu?

Allavega ég. Og ég sé aldrei villuna fyrr en ég er búin að kópera allt saman. Og skrifa eitthvað aftan við í hverja línu svo að það er ekki einfalt mál að endurtaka bara verkið.

Svo gleymdi ég hlut heima sem ég hefði nauðsynlega þurft að nota í dag.

Svo er gat á sokknum mínum og litlatáin er alltaf að stingast út og festast í gatinu.

Svo finn ég ekki hlýju hanskana mína. Og það er skítakuldi úti. Og ég þarf út.

Ég held að þetta sé ekki minn dagur.

Horfnar persónur og persónuafsláttur

Ég tók nú ekki einu sinni eftir því í gær en skattkortið mitt er svo gamalt að maðurinn sem ég var einu sinni gift var meira að segja skráður á það.

Og persónuafslátturinn var líka skráður, 13.607 krónur. Það var í desember 1987. Hann hefur reyndar ekkert hækkað svo mikið.

Skattkort og stórmarkaðir

Ég fékk skattkortið mitt í póstinum áðan. Alveg get ég þrísvarið að ég var búin að steingleyma hvernig slíkt fyrirbæri lítur út, hafði ekki litið það augum síðan 1988. Spurning hvað verður langt þangað til ég sé það næst.

Annars var ég að versla í Nóatúni um kvöldmatarleytið. Keypti svona sitt lítið af hverju og átti von á að þurfa að borga dágóðan slatta en leist ekki á blikuna þegar ég sá upphæðina sem kom á skjáinn á kassanum: 77 þúsund og eitthvað. Svo kom upp úr dúrnum að kalkúnninn sem ég var að kaupa hafði stimplast inn í kassann sem á 65.000 krónur rúmar. Reyndar undir dulnefninu kjúklingur ...

Þetta var nú lagað strax. Annars verð ég að hrósa kornungum strák sem afgreiddi mig í kjötborðinu í Nóatúni. Ég var þarna með einhverjar sérþarfir eins og stundum áður og útskýrði þær fyrir honum. Hann sagði bara ,,já, ég skil" - hvarf á bak við og kom aftur með nákvæmlega það sem ég var að biðja um. Kannski ætti maður ekkert að þurfa að hrósa fyrir svona en í ljósi fyrri reynslu í ýmsum verslunum get ég vottað að það er vissulega ástæða til.

Extreme cuisine

Ég er ein í hádeginu, er að elda mér úr leifum og var að finna upp nýjan rétt: Hamborgarhryggsbiximat í Moet & Chandon-sósu. Áður en einhver öskrar af hneykslun, þá var þetta nú flaska sem var búin að vera opin í marga daga ...

Norðlenskar kræsingar

Mér tókst að standa við loforðið um að verða ekki veðurteppt á Akureyri. Flugið frestaðist að vísu um hálftíma eða þrjú korter en það var nú í lagi. Leist samt ekki alveg á blikuna þegar ég vaknaði í morgun og sá logndrífuna fyrir utan gluggann en á endanum stytti upp svo að það reddaðist allt.

Matarveislan hjá Friðriki V. var í einu orði sagt frábær. Enda bjóst ég ekki við öðru þar sem hann og hans fólk er annars vegar. Eins og ég sagði við einhvern, þegar Friðrik býður í ígulker úr Eyjafirði, grafið hreindýr úr Viðfirði, lundasultu úr Drangey, mahóníreykta gæs skotna af heimsmeistara, krækling og öðu frá Hrísey soðinn í bjór af Árskógsströnd, piemonte-ættað agnolotti fyllt með eyfirskum lambahrygg, saltfisk frá Hauganesi, búinn að liggja á salti í eitt ár, með hömsum úr Bárðardal, eyfirska úrvalsosta borna fram með sultu úr rabarbara frá Kópaskeri og hindberjum ræktuðum af Helga og hljóðfæraleikurunum (eða reyndar líklega bara Helga) og aðalbláberjum úr Böggvisstaðafjalli, skyr-creme brulee í eggjaskurn frá hamingjusömum hænum, ekki man ég hvaðan, grand marnier-ís frá Holtsseli, auk annarra kræsinga sem ég man ekki í svipinn - ja, þá segir maður ekki neitakk. Svo einfalt er það.

Ég átti reyndar upphaflega að vera í London í gær en lét Akureyri duga í staðinn. Veit ekki hvort ég hefði frestað Lundúnaferðinni fyrir boðið hjá Friðriki - en þó getur vel verið að ég hefði gert það. Maður getur jú alltaf skroppið til London.

Takk fyrir mig.