Jólamaturinn

Fór á Laugaveginn en þegar ég var búin að kaupa öryggin var jólaerindunum eiginlega lokið svo að ég fór á Ósushi til að óska Önnu gleðilegra jóla og fékk einhverjar trakteringar í leiðinni. Meira þó sticks en sushi.

Svo fór ég og keypti hangikjötið. Sauðarlæri með laufabrauðinu á jóladag og tvíreykt lambalæri fyrir Þorláksmessu. Annað kjötmeti er til en eftir að kaupa fiskmetið, nema það sem ég finn þegar ég leita í frystinum á eftir.

Þá er þetta mest komið, ég er meira að segja búin að kaupa Ora-baunirnar.

Ég er ekki alveg búin að ákveða jólamatseðilinn - nógur tími til jóla - en ætli það verði ekki humarsúpa eða einhvers konar humarforréttur allavega, andabringur (fyrir barnabarnið) með brúnuðum kartöflum (líka fyrir barnabarnið), rauðkáli með trönuberjum, steikt epli og kastaníur. Eitthvað í þeim dúr allavega. Og eftirréttur sem inniheldur litlar súkkulaðikökur, hvítan súkkulaðiís og hugsanlega súkkulaði-panna cotta eða eitthvað svoleiðis. Með berjasósu trúlega.

Ekkert reykt eða saltað allavega - við fáum nóg af því á jóladag.

Jól undir kontról

Það eru einhverjar tvær ólögulegar snjóþaktar hrúgur á svölunum. Þrjár ef grillið er talið með en það sést þó í yfirbreiðsluna. Önnur hrúga er jólatréð sem ég keypti af Samtökunum '78 og gengur náttúrlega undir nafninu hommajólatréð hér á bæ og sú þriðja er tunnan með Þorláksmessuskinkunni.

Líklega tek ég hvorttveggja inn á morgun (gæti samt dregist fram á mánudag), skinkuna til að sjóða hana og jólatréð til að láta snjóinn bráðna af því í baðkerinu.

Annars er jólaundirbúningi mikiðtil lokið og Þorláksmessuundirbúningur í góðum gír. Jólamaturinn í frysti mestanpart og búinn að vera frá í góðærinu, jólavínið í skápnum (líka gamlar birgðir, kreppujólin verða ekki fyrr en 2009), jólagjafirnar næstum allar keyptar (þó færri og líklega minni en venjulega), jólaskrautið komið upp (nema á tréð), búið að pússa silfrið, jólatiltekt hafin og gengur bara þokkalega, jólabakstur í gangi öðru hverju. Er eitthvað fleira?

Jólaskapið hefur jafnvel verið að láta á sér kræla af og til. Þrátt fyrir allt kreppuvesenið. Datt samt niður í gær þegar ég villtist óvart inn í Kringlu, sem ég reyni þó að forðast eins og heitan eldinn kringum jól allajafna. Það er ekki jólalegt pleis.

Ég ætla aftur á móti að bregða mér á Laugaveginn á eftir. Þó ekki sé nema til að kaupa öryggi í Brynju. Fólk með gamaldags rafmagnstöflu þarf að eiga öryggi um jólin.

Gaskúturinn er aftur á móti fullur. En þegar ég ætlaði að nota mér heimsendingarþjónustu Ísaga þegar gasið kláraðist um daginn og ég var að fá fólk í mat, þá var nú bara ekki svarað í simann þar þótt ég léti hann hringja út oftar en einu sinni. Það fannst mér engin fyrirmyndarþjónusta og barnabarnið var á sama máli, hún fékk ekki kjöt í karrí eins og hún var búin að hlakka til, heldur ofnbökuð hrísgrjón með ofnsteiktu kjöti og svoleiðis. Þannig að ég skulda henni kjöt í karríi uppúr áramótum.

Hálshöggning

,,Líflátsdómur fullnustaður með hálshöggningu" er einhver ljótasta fyrirsögn sem ég hef séð lengi (alveg burtséð frá því hvað það er nú ljótt að höggva haus af fólki, það er annað mál).

Ekki held ég að blessaður karlinn hann Grímur minn amtmaður hefði tekið svona til orða um aftöku Agnesar og Friðriks ...

En þá dettur mér annars í hug vísa eftir Natan Ketilsson, sem þau skötuhjúin drápu og misstu höfuðið fyrir. Hún á oft vel við:

Hrekkja spara má ei mergð
manneskjan skal vera,
hver annarrar hrís og sverð.
Hún er bara til þess gerð.

Tapað-fundið, spikfellingar og leisígörl

Ég lenti í því á dögunum að hleðslutækið af símanum mínum týndist. Ég hafði gripið það með í vinnuna þegar ég sá að síminn var að verða batteríslaus og hlaðið hann þar en svo þegar ég ætlaði að hlaða hann næst hér heima um helgina fannst tækið hvergi. Ég leitaði alls staðar þar sem mér datt í hug, ákvað svo að ég hlyti að hafa gleymt því í vinnunni og var alveg róleg yfir því. En þegar ég kom í vinnuna í gærmorgun var náttúrlega ekkert hleðslutæki þar.

Ég leitaði aftur á öllum mögulegum stöðum hér heima. Fann reyndar tvö Sony Ericsson hleðslutæki en þau voru af eldri símum. (Ein ástæðan til þess að ég keypti mér nýjan Sony þegar sá gamli lenti í þvottavélinni í vor var að ég hugsaði: ,,jæja, ég á þá allavega varahleðslutæki ef ég týni hinu" en svo voru bölvaðir delarnir náttúrlega búnir að breyta tækinu svo ekki koma þau gömlu að notum.

Eftir mikla leit í gærkvöldi sá ég ekki betur en ég yrði að fara að kaupa nýtt hleðslutæki í dag. Vissi þó af fenginni reynslu að ég mundi þá örugglega finna það gamla fimm mínútum eftir að ég kæmi heim með það nýja.

En þegar ég kom fram í stofu í morgun og var eitthvað að tuða við sjálfa mig yfir horfna hleðslutækinu, þá rifjaðist upp fyrir mér sagan af akfeitu amerísku konunni sem týndi sjónvarpsfjarstýringunni og hún fannst einhverjum mánuðum seinna á milli spikfellinganna framan á henni. (Ég kannast notabene við amerískar konur sem ég hefði alveg trúað þessu upp á. Fór einu sinni í all-you-can-eat-hlaðborð með einni þeirra, það var dálítið spes upplifun - en það er önnur saga.)

Nú var ég nokkuð viss um að ég væri ekki með hleðslutækið falið milli minna prívatspikfellinga, þær eru ekkert svo slæmar. En ég gekk að leisígörl-stólnum mínum, stakk fingrunum djúpt niður í raufina á milli sætis og baks - og viti menn, þarna var hleðslutækið með snúru og öllu saman.

Verst að kannski get ég aldrei aftur sest í leisígörl-stólinn (sem ég geri á hverju kvöldi) án þess að detta í hug amerískar spikfellingar.

Afmæli og lífsreynsla

Hann pabbi gamli er 85 ára í dag. Ég ætlaði að skrifa eitthvað fallegt um hann eins og hann á skilið en eftir töluverða umhugsun áttaði ég mig á að það yrði ekki annað en bergmál af því sem ég skrifaði um hann fyrir fimm árum. Svo að það er eins gott að vísa bara í þau skrif. Þau eiga alveg eins vel við núna. Betur ef eitthvað er.

Gömlu hjónin eru semsagt 165 ára samtals. Það er þó nokkur aldur. Mikil reynsla. Hafa séð það svartara en eina djúpa kreppu. Töluvert svartara. Og vita að allt fer þetta nú einhvernveginn á endanum.

Gott að hafa það í huga.

Tónlistarval Reynis

Einhvers staðar, gott ef ekki í Orðinu á götunni, var ég titluð Aðdáandi Reynis Traustasonar númer eitt. Fyrir því var nú ekki sérstök innistæða þótt ég nefndi Reyni, pirrandi gemsahringingarnar og tónlistarsmekkinn af og til hér á þessum vettvangi á þeim tíma sem við höfðum skrifstofu hlið við hlið.

Spurning kannski hvort Reynir ætti að hætta að spila Born to be Wild og taka aftur til við The Final Countdown.

Vín með homeopatískum hugsunum

Mundi mig langa til að drekka lífrænt ræktað vín með homeopatískum hugsunum? Og hver er annars með homeopatísku hugsanirnar? Ræktandinn eða ég eða kannski bara vínið?

En líklega fer þetta nú bara allt saman eftir því hvernig vínið bragðast. Til fjandans með hugsanirnar.

Og þó, ég veit svosem ekki. Í hitteðfyrra kom ég í sérríbodegu í Jerez þar sem leikin var klassísk tónlist fyrir sérrítunnurnar allan sólarhringinn. Mér skildist að sérríið yrði betra fyrir vikið. Eða allavega seldist það betur, að minnsta kosti í Bandaríkjunum. Þannig að kannski eru homeopatísku hugsanirnar big selling point.

Ekki fyrir mig samt.

Silfur, kavíar og banalegan

Ég verð líklega að fara í aðeins meiri silfursuðu, er búin að reka augun í örfáa gripi sem gleymdust, þar á meðal silfurplettvasann sem Mr. og Mrs. John Davidson fengu í silfurbrúðkaupsgjöf 9. október 1924 frá ,,a few friends"; hann er nærri svartur og ekki vanþörf á að baða hann.

Nei, ættarsilfrið mitt er sko upprunalega ekki mitt ættarsilfur, heldur ættarsilfur einhverra annarra sem ekki hafa kært sig um það þannig að ég hef yfirtekið það. Reyndar er ég ekkert viss um að mínir afkomendur vilji neitt með það hafa heldur, nema kannski einn og einn grip - en þeir um það. Í bili er þetta ættarsilfrið mitt.

Á myndinni er smávegis af ættarsilfrinu. Hnattlaga skálin til hægri er mín fræga kavíarskál, sérstaklega keypt til að nota í banalegunni, en þá ætla ég að gúffa í mig kavíar og kampavín eins og ég get í mig látið. Nema ég er viss um að ég verð fyrir bíl eða sálast í svefni eða fæ einhvern banvænan sjúkdóm sem veldur algjöru lystarleysi eða eitthvað. En þangað til annað kemur í ljós er þetta skálin sem ég ætla að nota til að deyja um efni fram.

Þjóðhöfðingjar, skór og gjafir Íslendinga

Ævinlega þegar ég sé eða heyri skó og útlenska ráðamenn nefnda í návígi - eins og núna með Bush og skóárásina sem hann varð fyrir í Írak - þá dettur mér í hug Krúsjoff og skórinn sem hann notaði til að berja í borðið á fundinum hjá Sameinuðu þjóðunum eftir að hann braut fína fundahamarinn sem Íslendingar gáfu (já, það hefur ekki alltaf farið vel fyrir gjöfum sem Íslendingar senda vestur um haf, ekkert nýtt við það).

En svo sá ég einhvers staðar að Krúsi reif sig víst ekkert úr skónum til að berja í borðið, hann notaði skó sem hann var nýbúinn að senda einhvern KGB-mann út að kaupa af því að hann fattaði að rússnesku spariskórnir sem hann var í voru svo hallærislegir og ætlaði að skipta þegar hann mætti vera að. Svo að hann var með þessa fínu amerísku skó í kassa með sér og reif bara upp annan þeirra og lamdi með honum í borðið. Þannig að vísan sem ég lærði á unga aldri (ég kunni reyndar allt kvæðið, sem er nokkuð langt) átti víst ekki alveg við, ekki hvað varðaði sokkana allavega:

Þegar hann kom heim til Nínu
hún tók í lurg á Nikita
fyrir að skemma skóna fínu
og skíta út sparisokkana.

Samvinna og Sullenberger

Alveg væri ég til með að taka upp öfluga samvinnustefnu aftur. Bara ef Framsókn fylgir ekki með í pakkanum. Enda alin upp á kaupfélagsvarningi, báðir afar mínir í kaupfélagsstjórninni - líka sá þeirra sem var Sjálfstæðismaður - vann á sumrin hjá kaupfélaginu, menntuð í nábýli við KEA og bara með einhver innbyggð kaupfélagsgen.

Frekar það en lágvöruverslun Jóns Geralds, held ég.

Afþví ég er svo mikil amma ...

Kátur kokkur ...























og tveir jólasveinar.

Jólaskap, silfursuða og áhættufíkn

Ég er bara næstum því búin að vera í jólaskapi um helgina. Kláraði næstum að kaupa jólagjafirnar, keypti jólatré hjá Samtökunum '78 (einkasonurinn vildi bleikt, það fékkst því miður ekki), bakaði tvær smákökusortir með dóttursyninum, fékk hann til að jólaskreyta dálítið með mér, og ... pússaði silfrið. Næstum allt. Eða öllu heldur, ég sauð silfrið með matarsóda, álpappír og salti, sem er náttúrlega miklu fljótlegri og þægilegri og ódýrari aðferð en að pússa það með Goddard eða einhverju álíka. Nema það eru eftir örfáir hlutir sem ég legg ekki í að sjóða, dót með fílabeinssköftum og þess háttar.

Þegar dóttursonurinn var orðinn leiður á kökubakstri og silfurpússun ákvað hann að fara í fótbolta á ganginum með tuskuboltanum sem hann hefur afskaplega mikið dálæti á og má spyrna í þar en bara í átt að útihurðinni. Ömmunni þóttu skotin samt stefna of hátt og aðvaraði drenginn í ljósi reynslunnar.

Amman: -Úlfur minn, passaðu þig ...

Drengurinn: -Þetta er svo mjúkur bolti að það brotnar ekkert þótt ég skjóti í eitthvað.

Amman: -Famous last words.

Drengurinn (bendir upp í loftið): -Svo eru þessi ljós ekki eins brothætt og hitt var.