Ég ákvað að fara á útsölur í dag og leita mér að skóm. Ekki gat ég farið í búðina sem ég keypti mér tvenna síðustu skóna mína í, hún eyðilagðist í eldi í haust, svo að ég ákvað að rölta upp Laugaveginn og gá hvað ég rækist á. Síðast þegar ég var að leita að skóm á Laugaveginum var skóbúð í öðruhverju húsi, eða það fannst mér allavega. Núna eru næstum engar eftir og þessi ein eða tvær sem ég fann áttu enga skó sem mér líkaði. Svo að ég varð að fara upp í Kringlu, sem ég geri yfirleitt ekki ótilneydd.

Auðvitað notaði ég tækifærið fyrst ég var þó komin þangað og skoðaði útsölur víðar en í skóbúðum. Mátaði aðskorinn síðkjól, sem var ekki sérlega góð hugmynd. Minnti mig á kjólinn sem ég festist í inni í mátunarklefa í vissri búð hér í bæ fyrir mörgum árum - það er að segja á þeim árum þegar ég var svo feimin að ég hefði frekar dáið drottni mínum í kjólnum en kallað á afgreiðslustúlkuna eftir hjálp. (Ekki misskilja, ég festist ekkert í þessum - hann var bara svipaður í útliti.) Það tók mig tíu mínútur að mjaka mér úr kjólnum og afgreiðslustúlkan horfði auðvitað mjög tortryggin á mig þegar ég loksins kom út úr klefanum. Ég kom aldrei inn í þessa búð aftur.

Venjulega þegar ég fer í búðir til að leita að einhverju sérstöku kem ég heim með eitthvað allt annað (hér áður fyrr oftast föt á börnin mín, í seinni tíð gjarna eitthvert eldhúsáhald). Það gerði ég líka í þetta skipti en mér tókst þó að finna skó líka. Það er afrek út af fyrir sig þegar ég er annars vegar.

Eftir tuttugu ára reynslu mína af því að meta sannleiksgildi staðhæfingarinnar ,,ég er vaknaður" verður að segjast að ég er alveg á sömu línu og Tómas postuli: Ég trúi bara því sem ég tek á.

Við efnafræðistúdentinn getum gert skolli góðan mat þegar við leggjum saman og það gerðum við einmitt í kvöld - ég steikti andabringur (svona er það þegar maður ákveður að lifa á því sem til er í frystiskápnum) með vínberjum og pistasíuhnetum, ofnsteikti kartöflubáta, bjó til salat (klettasalat, kirsiberjatómatar soðnir í balsamediki, furuhnetur og parmigiano-ræmur) og bragðbætti villisveppasósu, sem reyndar var ekki heimalöguð. Hann sá um eftirréttinn, steikti pönnukökur, hitaði þær svo í súkkulaði-appelsínusósu og flamberaði með koníaki. Hann er frekar efnilegur.

Svo komst ég að því á eftir að á þessum fjörutíuogeitthvað stöðvum sem sjást í sjónvarpinu mínu var hvergi verið að sýna neitt sem ég hafði áhuga á. (Ókei, það var komið fram yfir miðnætti og dagskrá sumstaðar lokið - en samt.)

Einhvers staðar las ég áðan að bandarísk rannsókn (minnir mig) hefði leitt í ljós að börn undir tíu ára aldri skildu ekki kaldhæðni. Það veit ég ekkert um en sumir afkomendur mínir eru fæddir kaldhæðnir.

Ég var að átta mig á að ég hef ekki minnst einu orði á efnafræðistúdentinn minn í að minnsta kosti þrjá daga. Hvað er í gangi? Er drengurinn fluttur að heiman? Er hann á kvennafari úti í bæ? Er hann kominn í ræsið? Er hann lagstur í kör? Er ég flutt að heiman? Eða ... nei, förum ekki nánar út í það.

Það hefur bara ekkert frásagnarvert komið upp á í samskiptum okkar mæðginanna síðustu daga, merkilegt nokk. Hann hringdi að vísu í mig í vinnuna fyrir klukkan fimm í gær til að láta vita að hann væri að fara að sofa. Ég hélt fyrst að hann væri kannski að fá svefnsýki - Þorbergur langafi minn dó einmitt úr svefnsýki eftir því sem kirkjubókin greinir frá - en svo mundi ég að nokkra undanfarna morgna hafði hann verið farinn í skólann þegar ég vaknaði, sem er mjög mjög óvenjulegt. Hvort sem hann hefur rifið sig upp af einskærum námsáhuga eða er bara ekki kominn aftur inn í rétt mynstur eftir jólafríið. Við sjáum til hvort þetta jafnar sig ekki út um helgina.

Hér er lýsing á fastanefnd Íslendinga hjá NATO, eins og Alan Davidson sá hana þegar hann var sjálfur að störfum hjá NATO í Brussel laust fyrir 1970. Hann sagði mér að hann hefði fylgst sérstaklega vel með störfum þeirra - ekki komist hjá því reyndar, því að skrifstofa hans var þannig staðsett í byggingunni að hann horfði út um gluggann hjá sér beint inn um gluggana hjá Íslendingunum. Ætli þetta sé ekki nokkuð nærri lagi?

,,In another part of the building, the tiny suite of offices which housed the Icelandic Delegation was, as usual, in a state of complete calm. The four members of the delegation, between them, had to represent their distant island in scores of different committees. Their wits were fully exercised in arranging their diaries so that the presence of Iceland would be manifest in at least the most important of these; to have gone further, and sought instructions from Reykjavik on all the matters under discussion, would have been beyond their powers. It was therefore their practice to say little at meetings; and in this way they did more to further the work of the alliance than many of their colleagues in other delegations who, by zealously compelling their governments to instruct them on every detail, and by zealously following these instructions, could create quite intense debates on matters about which nobody, themselves included, really cared a fig."

Úr skáldsögunni Something Quite Big, sem Alan skrifaði á meðan hann var í Brussel (breska sendinefndin var víst ekki jafn ,,störfum hlaðin" og sú íslenska) en utanríkisráðuneytið bannaði honum að gefa út. Hann lét samt prenta hana nafnlaust í Bangkok 1972, það var á meðan hann var sendiherra í Laos; sú útgáfa gengur undir nafninu samizdat-útgáfan.

Hér kemur fréttin sem ég fékk í gær og gladdi mig svo mikið:

Alan Davidson, sem ég lít á sem minn mentor og fyrirmynd, fær Erasmusverðlaunin í ár. Verðlaunin eru veitt árlega ,,a person or institution that has made an exceptionally important contribution to European culture, society or social science" og á meðal fyrri verðlaunahafa eru t.d. Vaclav Havel, Mary Robinson, Simon Wisenthal, Ingmar Bergmann, Charlie Chaplin og Jean Piaget. Verðlaunin eru 150.000 evrur og það er Hollandsdrottning sem afhendir þau. Í tölvupósti sem ég fékk frá Alan í gær segir hann meðal annars:

,,This is a big thrill, and extremely gratifying, and all the more so because, although the Prize had to go to an individual, I see it as a recognition of and tribute to all those people (and not least yourselves!) who have done such wonderful work on food history in the last two or three decades."

Ekki ætla ég að taka þetta til mín en samt finnst mér eins og ég hafi fengið pínulítinn hlut af verðlaununum, einfaldlega vegna þess að það var Alan sem kveikti með mér löngun til að skrifa um mat. Ég eignaðist bók eftir hann þegar ég var rúmlega tvítug. Það var fyrsta matreiðslubókin sem ég hafði séð sem var miklu meira en bara uppskriftir og ég man enn að ég hugsaði með mér: Ef ég skrifa einhvern tíma um eitthvað, þá ætla ég að skrifa svona.

Það liðu svo mörg ár þar til ég kynntist Alan og uppgötvaði hvað hann er yndislegur maður. Ég á honum mjög mikið að þakka. Fyrir utan það að hann er ekta enskur sérvitringur eins og þeir gerast bestir; fyrrverandi karríerdiplómat (var m.a. sendiherra Breta í Laos) sem hætti til að fara að skrifa um mat og gefa út matreiðslubækur.

Þetta er stór dagur fyrir alla sem hafa áhuga á mat og matarsögu; viðurkenning á því hve mikilvægur þáttur fæðan er í menningu okkar. Og svo er þetta svo skemmtilegt.

Nú þarf ég að fara að lesa aftur NATO-skáldsöguna hans Alans.

Bráðavaktin, já. Ég hélt að nú kæmi langdreginn og væminn þáttur með áframhaldandi dauðastríði Marks en svo sást hann ekki einu sinni. Það verður þá örugglega teygt yfir nokkra næstu þætti í staðinn. Þetta var að mörgu leyti fínn þáttur (seinni hlutinn allavega) en dálítið óvenjulegur. Og Goran Visnijc (það finnst mér dálítið áhorfsvænn piltur) fékk tækifæri til að sýna á sér ýmsar hliðar, sem er ágætt.

En af hverju er það fyndið þegar kona á þrítugsaldri dregur 11 ára strák á tálar? Ætli Susan og Abby hefðu líka flissað ef Carter væri stelpa?

Ég var að fá frábæra frétt frá manni sem ég er stolt af að geta kallað vin minn, um einstaka viðurkenningu sem honum verður veitt. Þetta verður víst ekki tilkynnt fyrr en á morgun þannig að ég get ekkert sagt meira um þetta fyrr en eftir það - en mér fannst þetta bara svo æðislegt að ég verð að nefna það, dagurinn fékk á sig allt annan blæ.

Loksins er ég búin að fatta hvernig ég á að verða rík. Eða allavega ímynda mér að ég sé það.

Ég fer og kaupi mér geisladiskinn Auðlegð og velmegun. Hann er með ,,sérstökum dáleiðsluskipunum sem breyta afstöðu þinni til peninga þannig að þú njótir fjárhagslegrar velgengni".

Brilljant, maður sjálfsdáleiðir sig til að halda að maður sé söksess í fjármálum (,,NLP ofurnámsferli sem nýtir mátt ímyndunaraflsins til þess að innprenta auðlegðarhugsun") og þá gerist það bara. Þetta minnir mig á kenningar Louise Hay um að maður eigi að hugsa jákvætt um póstkassann sinn og þá fyllist hann af peningum. Ég hefði reynt þetta ef ég væri með póstkassa en það er bara bréfalúga og ef það færu að detta peningar inn um hana er eins víst að Skari eða einhver annar af íbúum hússins mundu hirða þá, þau gætu hafa verið að lesa Lúísu líka. (Ég tek fram að eina ástæðan fyrir því að ég las Lúísu var að ég stýrði óopinberri dulspeki- og kynlífsdeild Iðunnar á þeim árum sem bókin var gefin þar út.)

Svo eru alls konar bónusar á þessum diski, þar á meðal ,,róandi Ambient tónlist eftir Aðalstein Guðmundsson, Ericksonian djúpslökunarferli og yfir 140 jákvæðar staðhæfingar sem hjálpa þér að tileinka þér þessi nýju viðhorf." Og vöknunarferli.

Ha, vöknunarferli?

Á maður að vakna af auðlegðardraumunum? Og hvað þá? Æi ... kannski virkar þetta ekkert betur en Lúísa.

Ég var að fá nýtt hefti af Petits Propos Culinaires og í ritdómunum þar sé ég getið um bók sem ég verð að eignast: The New Kyrgyz-English Culinary Dictionary.

Ekki spyrja af hverju. Ég hef ekkert með hana að gera. Ég á enga kirgíska matreiðslubók sem ég þarf að þýða upp úr, því miður; ég á ekki margar miðasískar matreiðslubækur en reyndar er kasakska matreiðslubókin sem ég fann eftir mikla leit ein af alskemmtilegustu bókunum í öllu safninu og ég er alltaf að vonast eftir að finna kirgískar, tadjískar og túrkmenískar matreiðslubækur í sama dúr. Svo á ég tvær úsbekskar matreiðslubækur; önnur er samin af bandarískri konu og er ekkert sérstök en hin er gefin út í Tasjkent og er miklu skemmtilegri. Samt ekki eins og aserbadjanska bókin með öllum sérkennilegu mælieiningunum (214 g kindarhaus, 179 grömm kindalappir, 47 g vömb, 5 g hvítlaukur, 10 g edik, salt. Úr þessu sýður maður súpuna kyallya-pacha).

Einu sinni vissi ég hvað höfuðborgir út um allt hétu, þar á meðal höfuðborgin í Kirgístan. Ég er reyndar búin að gleyma hvað það var og skiptir kannski ekki máli, allavega var breytt um nafn á henni og nú heitir hún Bishkek. Það þýðir víst ,,pískur til að þeyta kumyss (drykkur úr gerjaðri kaplamjólk)". Sem sagt einhvers konar flautaþyrill. Ég ber virðingu fyrir þjóð sem gefur höfuðborginni sinni svona heiti. Sýnir að matarmenningararfurinn er í hávegum hafður.

Ég tók þetta próf. Samkvæmt því er ég álfur. Það þykja mér engin tíðindi. Ég hef alltaf verið eins og álfur út úr hól.

,,You are most like Elrond. Although you are very serious, you're not above having a good time. It's just that your definition of a good time is pretty different from other people's. You're very smart, so use your knowledge to help others! At least your not so pessimistic. People may think you're hard nosed, but all your friends know better."

Þetta með að skilgreining mín á ,,good time" sé eitthvað öðruvísi en gengur og gerist tengist líklega því að ég svaraði því til að í tómstundum vildi ég helst elda. Sem er náttúrlega alveg satt. En hvað það hefur með álfa að gera, og Elrond séráparti, veit ég nú ekki. Var einhver í Hringadróttinssögu sem eldaði svo heitið gæti, nema þá Sam?

Bandaríski útgefandinn minn, Hippocrene, er að spyrja mig hvort ég viti af einhverjum sem geti tekið að sér að semja fyrir þá kennslubók í íslensku fyrir byrjendur og íslenska orðabók. Þannig að ef einhverjir hafa áhuga á slíkum verkefnum, hafið þá samband við mig.

Viðvörun: Þetta er örugglega illa borgað.

Ég var að fá fartölvu sem á að gera mér auðveldara fyrir að vinna á tveimur eða fleiri stöðum eins og ég þarf stundum að gera, fyrir utan það náttúrlega að heimatölvan mín liggur banaleguna. Þetta er nú gott og blessað, nema hvað ég er ekki búin að fá nettengingu fyrir fartölvuna og þegar ég ætlaði að fara að flytja gögn inn á hana af diski reyndist diskadrifið ekki í lagi, það neitaði allavega að kannast við hvern þann disk sem ég reyndi að stinga í það og endaði á því að slíta hlífina af einum þeirra og halda henni eftir. Svona eins og frekur smákrakki sem fær ekki það sem hann vill og tekur upp á því að skemma. Ég er semsagt ekkert búin að geta gert við tölvuna ennþá nema spila Minesweeper, sem ég hafði ekki séð árum saman. En það var víst ekki til þess sem ég fékk hana.

Ég skildi við hana í höndunum á einum af tölvumönnum fyrirtækisins, sem virtist ekki nema í meðallagi klár á hvað hann ætti að taka til bragðs. Ég er ekkert sérlega bjartsýn og verð víst að vonast eftir að dauðastríð heimatölvunnar treinist enn um sinn svo ég verði ekki sambandslaus við umheiminn meirihluta sólarhringsins. Svona er maður orðinn háður þessu drasli.

Í gær var ég að fara í gegnum fataskápinn minn til að athuga hvort ég hefði ekki einhverja afsökun fyrir því að fara á útsölur. Eða kannski öllu heldur, hvort ég gæti ekki fundið afsökun fyrir því að hafa farið á útsölurnar sem ég var þegar búin að fara á ... Eins og venjulega fann ég nokkrar flíkur sem ég var búin að gleyma að ég ætti og get farið að ganga í aftur. Nú heldur kannski einhver að fataskápurinn hjá mér sé svona gífurlega stór en það er hann ekki, hann er reyndar frekar lítill, og geymdi þó einu sinni næstum allan fatnað sex manna fjölskyldu. Samt tekst mér alltaf að týna einhverju í honum. Til allrar hamingju hef ég enn ekki fundið aftur ljósbláu buxurnar sem hurfu inn í skápinn fyrir nokkrum árum og hafa ekki sést síðan, ég gæti dottið í þá gryfju að fara að ganga í þeim aftur. Það væri ekki góð þróun, ykkur að segja.

Ég eyddi reyndar töluverðum hluta bernsku minnar uppi á þessum skáp. Þar hafði nefnilega bókaskáp verið komið fyrir - hann gat vegna þrengsla ekki verið annars staðar - og þar fyrir framan var ágætt pláss (allavega 25 cm breitt) fyrir mjósleginn krakka (ég var það þá) og svosem eins og tvær bækur - móðir mín segir að ég hafi stundum legið þarna á maganum með eina bók fyrir framan mig og aðra opna til fóta. Hvernig sem á því stóð valt ég aldrei niður á gólf, sem var ógnarhátt fall, en núna nær skápurinn svo sem ekki nema upp í augnhæð mína og er ég þó ekki sérlega hávaxin manneskja. Kannski hefur hann skroppið saman því það var háskalegt klifur að brölta þarna upp.

Þarna uppi á skápnum las ég alla Enid Blyton, Möttu Maju og annað slíkt, en líka Undir gunnfána lífsins, Frelsið eða dauðann og Sögu Framsóknarflokksins, og annað það sem í bókaskápnum var geymt, nema ég lagði held ég aldrei í Vísindi nútímans. Þess vegna á ég svolítið erfitt með að losa mig við hann þótt það sé að vísu löngu tímabært að verða sér úti um fatahirslu þar sem hægt er að ganga að fötunum vísum og treysta því að þau hverfi ekki á dularfullan hátt, jafnvel árum saman.

Athyglisverð grein frá Tamasin Day-Lewis (fínn höfundur) þar sem hún er að benda á að ,,lífrænt ræktað" er ekki gæðastimpill í sjálfu sér, það þarf að huga að öllum þáttum ef maturinn á að verða góður.

Ég er að hugsa um að elda skosku kjötsúpuna sem hún kemur með uppskrift að í lok greinarinnar. En líklega bara úr ,,ólífrænu" lambakjöti.

Sko, þótt ég hafi sagt um daginn að nafnið á blogginu mínu væri pólitískt steitment þýðir það ekki að ég sé komin í Framsóknarflokkinn, sjá hér. Steitmentið var meira svona persónupólitískt en flokkspólitískt.

Nú þarf ég að snúa mér að því að vekja efnafræðistúdentinn, hann þarf að fara að snúa sólarhringnum við aftur því að skólinn er að byrja í fyrramálið og í gær vaknaði hann ekki fyrr en um sexleytið. Hann er líkur móður sinni hvað það varðar að þegar sá gállinn er á honum getur hann sofið af sér hvaða vekjaraklukkuhringingu sem er, ég hef oftar en einu sinni í jólafríinu þurft að vekja hann til að skipa honum að slökkva á vekjaraklukkunni, sem þá var búin að pirra mig í tíu mínútur eða meir, og þó heil íbúð og að minnsta kosti ein hurð á milli.

Hann hefur samt ekki gripið til þess ráðs sem ég gerði einu sinni til að losna við hávaða í vekjaraklukku - reyndar ekki hringingu, þetta var gamaldags vekjaraklukka sem tikkaði óskaplega hátt og ég gat ekki sofnað fyrir andskotans tikkinu, ég reyndi að setja hana fram í eldhús (herbergið mitt í foreldrahúsum var inn af eldhúsinu) en það dugði ekki til svo að ég stakk henni í ísskápinn. Aumingja móður minni brá víst illilega um morguninn þegar hún opnaði ísskápinn alveg grunlaus og vekjaraklukkan blasti við. Samt sennilega ekki eins mikið og þegar ég málaði einn vegginn í herberginu mínu skærgulan um miðja nótt án þess að vara hana við.

Baggalútur er kominn aftur ...

Fólk sem langar til að kynna sér heimsbókmenntirnar og aðrar bókmenntir en hefur frekar nauman tíma ætti kannski að líta hingað. Til dæmis ef einhver var að sjá Turnana tvo, hefur aldrei lesið bækurnar en langar til að vita hvað gerist í Return of the King, þá er það hér í hnotskurn.

Fyrir mörgum árum las ég Good Omens eftir Neil Gaiman og Terry Pratchett. Af einhverri ástæðu var ég að flýta mér ósköpin öll við lesturinn og man lítið eftir sögunni en það sem ég man er nákvæmlega það sem söguþráðurinn er hér styttur niður í, ein setning: ,,Five billion people almost DIE, and it is FUNNY." Segir kannski allt sem segja þarf - samt er ég að hugsa um að fara að leita bókina uppi aftur. Og reyndar sá ég þarna fleiri bækur sem mig langar að lesa - löngu útgáfuna - eftir að hafa lesið ljóshraðaversjónina af þeim.

Við fórum í gær að skoða nýjasta fjölskyldumeðliminn, nýársbarnið, og óska móður hans til hamingju með afmælið í leiðinni. Þetta virtist mesti myndardrengur, rauður á hörund og dökkur á hár eins og lítið indjánabarn. Miðbróðirinn hefur gefið honum vinnuheitið Guffi.

Sauðargæran hafði ekki mikinn áhuga á litla frænda sínum og virti hann tæpast viðlits, fyrr en hann taldi hagsmunum sínum stórlega ógnað þegar móðir hans fór að dilla barninu. Þá gekk hann beint að stólnum hennar, reif í handlegginn á henni og kvartaði sáran þar til einhver annar hafði tekið við Guffa. Greinilegt að hann taldi gengið freklega á hagsmuni sína. Afturámóti mátti ég alveg halda á Guffa eins og mig lysti, drengurinn virtist ekki telja ömmustrákshlutverki sínu neina hættu búna af því.

Hafnfirðingar eru enn kjöthleifslausir - samkvæmt höfðatöluviðmiðun alltsvo - því að húsmóðurinni á Kárastígnum barst óvænt boð með mjög skömmum fyrirvara á galakvöldverð Félags matreiðslumeistara, sem var að sjálfsögðu þegið eftir snögga umhugsun þótt það þýddi að efnafræðistúdentinn yrði sjálfur að steikja sér hamborgara í kvöldmatinn.

Galakvöldverðurinn fór svo hið besta fram, ellefu réttir með tilheyrandi vínum og dansiball á eftir. Að öðru ólöstuðu verður að segjast að dádýracarpaccioið stóð upp úr, þar var ekki hægt að benda á neitt sem betur mátti fara. Sumir hinna réttanna voru kannski fullflóknir og þá er auðveldar að finna að einhverju einu atriði, þótt ekkert væri vont eða misheppnað -bara kannski bragð sem drukknaði eða var of afgerandi, eitthvað eldað hálfri mínútu of lengi eða ekki alveg nógu heitt, þannig smáatriði sem maður getur sett út á en er ekkert að láta fara í taugarnar á sér. Annars var auðvitað fullt af frábærum hlutum þarna og ýmislegt sem kom bragðlaukunum á óvart. Ég gat nú ekki kysst alla kokkana sem komu að eldamennskunni, en einn eða tvo útvalda kannski ...

Ég hef ekki borðað svona margréttaða máltíð með sérvöldum vínum síðan við efnafræðistúdentinn fórum á Roussillon í Pimlico í tilefni af tvítugsafmæli hans fyrir nærri tveimur árum. Þar borðuðum við tíu rétti að mig minnir - að sumu leyti einfaldari eldamennska en í kvöld en allt afar vel heppnað (þótt frönsku ostarnir féllu ekki í smekk drengsins). Og enduðum á sérlega góðu tólf ára gömlu Calvados. Því miður gleymdi ég uppáhaldshattinum mínum á staðnum og komst ekki aftur þangað til að ná í hann, það var eini gallinn við kvöldið. Ég gleymdi hins vegar engu á Grand hótel í kvöld - ekki svo ég viti.