Ég áræddi að koma heim til mín aftur rétt fyrir tíu og þá voru efnafræðistúdentinn og skylmingastúlkan einmitt að byrja á seinni eftirréttinum. Mér heyrist á þeim að allt hafi heppnast mjög vel hjá drengnum en matseðillinn var annars svona:

Mozzarellaostur með ristuðu chili og ólífuolíu
Heimagert tagliatelle með kirsiberjatómötum og basilíku
Lambahryggjarsneiðar með ofnbökuðum tómötum, mintuvinaigrette og rósmarínkartöflum
Jarðarber í balsamediksósu með vanillukrydduðum mascarponeosti
Amaretto-súkkulaðibúðingur með stökkum sesamkaramelluflögum

Kjötsúpan sem ég fékk var fín líka. Svo kemur gagnlega barnið með fjölskylduna í mat annað kvöld; ég sagði þeim að ég ætlaði að gefa þeim nautasteik en þá mótmælti Boltastelpan og sagðist vilja ,,bjúgur". Bróðir hennar tók undir og sagði ,,ég líka bjúgur". Þannig að annað kvöld býð ég upp á nautasteik með bjúgum. Á eftir að finna betur út úr því ...

Efnafræðistúdentinn er að verða búinn að undirbúa allt og ég fer að flýja að heiman, er boðin í kjötsúpu til gagnlega barnsins. (NB - til að koma í veg fyrir misskilning, þá er drengurinn hreint ekki gagnslaus þótt systir hans hafi þetta kenninafn hér.)

Hann er miklu betri kokkur en ég var á hans aldri. Það sama mátti segja um systur hans.

Mig dreymdi þrisvar í nótt að ég steyptist á hausinn niður stigann hér heima. Í einum draumnum hálsbrotnaði ég en hrökk upp með andfælum í hin tvö skiptin, áður en ég komst að því hver örlög mín urðu. Ekki veit ég fyrir hverjum fjandanum þetta er en er að hugsa um að minna efnafræðistúdentinn á það, svona til öryggis, að ég er nýbúin að lækka líftrygginguna mína.

Annars er hann á kafi í undirbúningi fyrir matarboðið sitt, búinn að vera að búa til pastadeig og skera það niður í tagliatelle, búinn að útbúa Amaretto-súkkulaðibúðing og vanillukryddaðan mascarponeost og fleira. Ég kem lítið nálægt þessu, er bara í ráðgjafahlutverki ef á þarf að halda - jú, og svo þarf ég að bregða mér í hlutverk kjötkaupmannsins og gera eitthvað af þessu sem heitir í þýddum matreiðslubókum ,,biðjið kjötkaupmanninn ykkar að ..." Þeir eru svosem liðlegir í Nóatúni svo að ég þarf ekki að draga upp sögina eða kjötöxina og höggva lambahrygginn til en ég ákvað að ,,snyrta hann til á franska vísu" fyrir drenginn, nennti ekki að útskýra fyrir þeim í Nóatúni hvernig það er gert.

Á leiðinni heim í dag gekk ég framhjá nokkrum ungum strákum og heyrði eftirfarandi orðaskipti:

- Ha? Ofbeldar hún þig?

- NEI! Mamma mín OFVERNDAR mig! Þú ert heyrnarskertur!

Ég sem hélt að afkomendur mínir væru einir um að nota sögnina ,,að ofbelda".

Gasið kláraðist áðan rétt í því að efnafræðistúdentinn var að ljúka við að elda kvöldmatinn. (Eins gott; annars hefði það kannski gerst annað kvöld, einmitt þegar hann ætlar að elda fimmréttaða máltíð handa sér og kærustunni - ég fæ ekki að vera heima hjá mér.) Allavega, þá fékk ég gagnlega barnið til að keyra mér á bensínstöð að kaupa áfyllingu á kútinn.

Við fórum á Select í Skógarhlíðinni, þar sem ég er vön að kaupa gas. Það var enginn úti við svo að við Boltastelpan fórum inn og sögðum stelpunum tveimur sem voru að afgreiða að okkur vantaði áfyllingu á gaskút. - Er hann ekki þarna úti? spurði önnur þeirra og skimaði út. En þar var enginn ,,hann". - Ég skal biðja hann að koma út og afgreiða þig, sagði hún svo. Við fórum út, ég tók gaskútinn úr skottinu og svo stóðum við þarna við hliðina á bílnum, dálítið kuldalegar, og biðum. Og biðum. Eftir a.m.k. 5 mínútur vorum við búnar að fá nóg og fórum aftur inn.

- Get ég aðstoðað? spurði sama stúlka og áður. Ég sagðist vera að bíða eftir manni til að afgreiða gas.

- Æi, ég var víst að plata þig, sagði stúlkan þá. - Ég vissi ekki að klukkan væri orðin svona margt. Hann fer klukkan hálfátta.

Klukkan var orðin hálfníu. Það virtist hafa farið framhjá stúlkunum í heilan klukkutíma að enginn bensínafgreiðslumaður væri á svæðinu. Og ekki hafði þeim dottið í hug, þegar það rann upp fyrir þeim, að koma út og láta mig vita. Þaðan af síður báðust þær afsökunar. Og ekki gátu þær upplýst mig um hvort einhvers staðar væri hægt að kaupa gas eftir hálfátta.

Við fórum vestur á Ægissíðu. Þar var bensínmaður og ekkert mál að fá gas. En ég þarf að fara að gera alvöru úr því að fá mér varakút. Eða reyndar á ég varakút, hann er bara tómur. Þarf bara að fá áfyllingu á hann ...

Ég var að lesa frétt um mann sem nágrannarnir fengu útburðarúrskurð á af því að hann spilaði Bing Crosby of hátt.

Það kemur nú ekkert fram þarna hvort maðurinn spilaði Bing að næturlagi eða hvað hann gerði mikið af þessu. En þetta minnti mig á nokkra skólabræður mína frá Ólafsfirði sem leigðu íbúð í fjölbýlishúsi á Akureyri á menntaskólaárunum. Einhvern tíma fóru þeir saman í Sjallann og einn þeirra náði sér í stelpu frá Vestmannaeyjum. Hún kom með strákunum heim í partí eftir Sjalla og svo hurfu þau tvö inn á herbergi og lokuðu að sér. Sambýlismennirnir settu Minning um mann á fóninn og stilltu hann nokkuð hátt. Og spiluðu lagið aftur og aftur. Stanslaust alla nóttina og fram á morgun.

Daginn eftir birtist leigusalinn og vísaði þeim úr íbúðinni, ekki seinna en strax.

Ég hefði nú frekar kosið Bing.

Svonalagað gæti nú heldur betur sett strik í reikninginn hjá ættfræðingum.

Ég var að fá héraðsfréttablaðið Feyki áðan og þar er á forsíðu frétt um fækkun fæðinga í Skagafirði, sem mun vera mönnum áhyggjuefni þar. Fæðingar í fyrra voru víst ekki nema 46. Reyndar er ekki á hreinu hvort eingöngu er átt við Sveitarfélagið Skagafjörð eða hvort fríríkið Akrahreppur er með í tölunni. Þar brugðu menn á það ráð fyrir nokkrum árum að veita vegleg peningaverðlaun fyrir hvern nýfæddan hreppsbúa. Ekki veit ég hvernig það gafst en það bar örugglega ekki jafngóðan árangur og fyrri tilraun til að fjölga hreppsbúum.

Árið 1956 höfðu menn nefnilega verulegar áhyggjur af því hve fá börn fæddust eða voru á leiðinni í hreppnum og á balli á Ökrum snemma það ár var því brugðið á það ráð að kjósa nefnd til að gera eitthvað í málinu og voru að sjálfsögðu valdir í hana þrír ógiftir karlar á besta aldri. Ekki fer sögum af því hvernig þeir sinntu hlutverki sínu eða hvort þetta var öðrum hvatning til dáða en svo mikið er víst að árið 1957 var mesta barnaár sem sögur fara af í Akrahreppi; það fæddist barn á öðrumhverjum bæ eða svo gott sem. Nefndin var vinsamlega beðin um að láta þegar af störfum og barnsfæðingum snarfækkaði strax á næsta ári.

Það skal tekið fram að ég fæddist í Akrahreppi 1957.

Samstarfsfólk mitt var eitthvað óvenju svangt áðan; venjulega kem ég með það sem ég er að elda fram í afgreiðsluna þegar búið er að mynda það en í þetta skipti var eldhúsið orðið fullt af fólki að sníkja bita áður en eldamennskunni lauk. Það var reyndar allt í lagi, bara á meðan enginn borðar eitthvað sem ekki er búið að mynda eins og einu sinni gerðist - þegar ég ætlaði að fara að setja hvítlauks- og timjansteiktu kastaníusveppina á disk og láta mynda þá var einn vesæll sveppur eftir og það varð ekkert af þeirri myndatöku.

Þetta voru eiginlega ,,núðluréttir ríka mannsins" - venjulegar pakkanúðlur af þeirri tegund sem kostuðu einu sinni 29 krónur pakkinn en kosta eitthvað aðeins meira núna, en að viðbættu einhverju góðgæti - kjúklingi, lambakjöti, rækjum eða grænmeti - en allt mjög fljótlegt samt sem áður, enginn réttanna tók lengri tíma en 15 mínútur í undirbúningi og eldamennsku. Enda heitir nýi þátturinn sem ég er með núna í Gestgjafanum ,,Korter í kvöldmat".

Þess má annars geta að fyrir spekina í færslunni hér að neðan fékk Donald Rumsfeld Foot in Mouth Award frá The Plain English Campaign. Hann sagði þetta reyndar á blaðamannafundi en mér finnst það koma miklu betur út sem ljóð.

As we know,
There are known knowns.
There are things we know we know.
We also know
There are known unknowns.
That is to say
We know there are some things
We do not know.
But there are also unknown unknowns,
The ones we don't know
We don't know

Heimsækið endilega Nornirnar. Þær eru konur með markmið. Þær eiga afmæli á morgun. Og svo eru þær fjandi skemmtilegar.

Ég veit ekki um ykkur en ég er í chilivinafélaginu.

Akkúrat núna líður mér vel af því að mig logsvíður í allan munninn af chili-inu sem ég var að borða. Og er búin að vera að narta í í allan dag og síðustu daga af því að ég hef verið að vinna að chiliþætti fyrir Gestgjafann, sem við vorum svo að mynda áðan. Þetta er ekki sár sviði, heldur svona heitur, kitlandi sviði sem vekur upp hugsanir um sól og yl og gleði. Og kvefið sem ég hélt kannski að ég væri að fá í morgun er horfið út í hafsauga.

Er ég búin að fá nóg af chili í bili? Onei. Það verður haldið áfram í sama farvegi á morgun; reyndar er ég þá að elda austurlenska núðlurétti en það verður örugglega nóg af chili í þeim líka. Við erum nefnilega að vinna að blaði sem helgað verður framandlegum réttum og fjarlægum heimshornum - reyndar má segja að súpublaðið, sem er nýkomið út, sé það líka en það var ekki meðvituð stefna, bæði ég og aðrir sem skrifa í blaðið voru bara í frekar fjölþjóðlegum fasa.

En af því að ég er svona exótísk í vinnunni er ég að hugsa um að kaupa mér þorramat á heimleiðinni og gæða okkur efnafræðistúdentinum á honum. Allavega mér; hann er nú ónýtur við flest nema hangikjötið og harðfiskinn..

Heyrði þennan áðan og finnst hann svolítið góður:

Blindur maður villist inn á kvennabar, finnur sér stól við barborðið og pantar sér í glas. Þegar hann er búinn að sitja nokkra stund kallar hann í barþjóninn: - Heyrðu, á ég að segja þér ljóskubrandara?

Á sömu stundu dettur allt í dúnalogn á barnum, þar til konan við hlið blinda mannsins segir við hann með lágri, dimmri rödd: - Áður en þú segir þennan brandara, góði minn, þá held ég að það sé réttast – af því að þú ert nú blindur – að ég fræði þig um fáein atriði:
1. Barþjónninn er ljóshærð kona.
2. Útkastarinn er ljóshærð kona.
3. Ég er 1,85 á hæð, 100 kíló og er með svarta beltið í karate. Og ég er ljóshærð.
4. Konan við hliðina á mér er ljóshærð og er Íslandsmeistari í lyftingum.
5. Konan sem situr hinum megin við þig er ljóshærð og er Íslandsmeistari í vaxtarrækt.
Hugsaðu þig nú vel um, vinur. Langar þig enn að segja þennan brandara þinn?

Blindi maðurinn hugsar sig um andartak, hristir svo höfuðið og segir: - Nei, ætli það. Ekki ef ég þarf svo að útskýra hann fimm sinnum.

Ekki ætti efnafræðistúdentinn á hættu að verða fyrir svona óhappi ef hann væri í boltanum. Hann er nefnilega svo vel upp alinn að hann þvær leppana sína sjálfur. (Og straujar og festir tölur.)

Efnafræðistúdentinn: ,,Má ég leyfa þér að heyra nokkur stórkostleg stærðfræðihugtök?"

Svo lætur hann sér ekki nægja að segja mér hugtökin, hann reynir líka að útskýra fyrir mér - mér - hvað höfuðþverill og tvíþverilsvægi er ...

Ekki er gott ástandið í veitingageiranum þessa stundina, skilst manni, hvert veitingahúsið af öðru að leggja upp laupana þessa dagana - Sommelier, Skólabrú, Metz, Pasta Basta, og einhver tvö eða þrjú önnur að ég held, man ekki í svipinn hver það eru. Ekki veit ég hvort fólk fer eitthvað minna út að borða en áður eða hvort samkeppnin er bara svona hörð. En það hefur svosem verið nóg að gera á þeim stöðum sem ég hef farið á núna eftir áramótin. Ég sé nú mest eftir Sommelier af þessum stöðum; var reyndar ekkert yfir mig hrifin þegar ég borðaði þar seinast en það var alltaf viðkunnanlegur staður. Það er að segja innandyra. Staðsetningin var vond en hún virðist þó ekki há grönnum þeirra í Austur-Indíafélaginu neitt.

Hann vinnufélagi minn með frumlega matarsmekkinn kom með nýtt í hádeginu í dag:

ein krukka Ora lúxussíld (sem þýðir síldarbitar í einhverju ljósgulbleiku sósujukki)
ein dós Ora grænar baunir
einn banani, skorinn í bita

Allt sett saman á disk og borðað með gaffli.

create your own visited country map
or write about it on the open travel guide


Ég er náttúrlega að svindla. (Það kemur sjálfsagt ekkert þarna en það á að standa 127 lönd (56%))

Ég hef bara komið til 17 landa, og það er ef ég tel Vatíkanið með. (Hins vegar hef ég þrisvar séð San Marino en aldrei nennt að fara þangað.) Það er náttúrlega ekki nógu gott. Svo að í staðinn merkti ég við öll lönd sem ég á matreiðslubók frá. Það kemur miklu flottara út.

Mér finnst aldrei meiri þörf á litum til að lífga upp tilveruna en einmitt um háveturinn. En eins og ég hef áður talað um virðast Íslendingar almennt vera á öðru máli; hér í vinnunni finnst mér eins og allir nema ég séu hvít-, svart- eða gráklæddir í dag. Jæja, ein eða tvær bleikar kannski, en annars er þetta fólk ósköp litlaust. Ég er búin að setja körfu með sirka kílói af sérlega litsterkum chilialdinum á skrifborðið mitt til að vinna gegn þessum gráma.

Annars þarf ég að fara að gera alvöru úr því að mála eldhúsið (já, ég veit að ég ætlaði að gera það fyrir jólin). Dökkgræni liturinn er of dökkur. Fólk sem hefur séð eldhúsið má koma með tillögur að nýjum lit. Það getur jafnvel verið að skærgræni liturinn á borðstofunni fái að fjúka líka, ég veit að það eru skiptar skoðanir um hann þótt ég haldi upp á hann. Hmm, annars líst mér vel á rauðgula litinn á þessu chilialdini ...

Donny Osmond er í þættinum hjá Parkinson á BBC Prime. Ég hef ekki séð hann í þrjátíu ár eða svo. Hann hefur ekki breyst ýkja mikið. Allavega minna en Michael Jackson ...

Ég þurfti að fara inn í Kringlu áðan, sem ég reyni að gera eins sjaldan og mögulegt er, og notaði þá tækifærið og leitaði mér að skóm. Fann auðvitað enga. Eða jú, ég keypti mér skó, en ekki þá sem mig vantaði. Fann reyndar draumastígvélin mín en þau pössuðu ekki alveg nógu vel svo að ég keypti þau ekki. Búhú.

Annars á ég alltaf erfitt með að fá á mig skó af því að ég er eins og fleiri í minni fjölskyldu með óvenju breiða og háa rist - gagnlega barninu var einmitt sagt af fótasérfræðingi í dag að svona lagaður fótur kallaðist rómverskur fótur og teldist fremur sjaldgæfur hérlendis (grískir og egifskir fætur eru mun algengari, skildist mér). Ég þarf þess vegna yfirleitt að kaupa stærra númer en lengdin á fætinum segir til um og dugir hreint ekki alltaf til, ég ætti að þurfa skó númer 39 ef eingöngu er miðað við lengdina en hef lent í því að komast ekki í númer 42. En því var ekki til að dreifa með þessi stígvél, þau smellpössuðu á fótinn en stígvélaskaftið var aðeins of þröngt. Eða ókei, kálfarnir á mér eru of sverir.

Æi, þarf ég stígvél/kuldaskó/bomsur? Er ekki veturinn að verða búinn hvort eð er?

Ég sagði ellefu dyr áðan. Ég gleymdi víst tvennum svo að það voru þrettán dyr á/í íbúðinni í upphafi. Var ekki einhver saga í Grimmsævintýrum um þrettán dyr himnaríkis? Og þar af einar sem ekki mátti opna?

Ég sit og er að vesenast með teikningu af íbúðinni minni af því að það á loksins að fara að drífa í að gera eignaskiptasamning - það er verið að selja íbúðina á efstu hæðinni. Eina teikningin sem til er af íbúðinni er sú upprunalega, frá 1926, og íbúðin hefur tekið töluverðum breytingum síðan.

Á teikningunni eru dyr úr eldhúsinu inn í herbergið sem núna er borðstofa. Þær eru þar ekki lengur og þegar ég keypti íbúðina sáust þeirra engin merki. En ég er reyndar búin að láta saga hluta af veggnum burtu.

Á teikningunni eru dyr frá stigaganginum inn í stofuna. Og dyr frá stigaganginum inn í svefnherbergið mitt. Og dyr úr herbergi efnafræðistúdentsins inn á bað. Og dyr úr baðinu inn í búrið, sem nú er, en var áður bakdyrastigagangur.

Ef einhver undrast að það skuli hafa verið gengið úr baðherberginu beint út á stigaganginn (og það eru þrennar dyr á herberginu samkvæmt teikningunni, sem er frekar óhentugt þegar um baðherbergi er að ræða), þá ber þess að geta að það er ekki teiknað sem baðherbergi. Það er ekkert klósett á teikningunni, þaðan af síður bað. Ég man ekki hvort baðherbergið var í kjallaranum eða úti í skúrnum í garðinum (þar var þvottahúsið allavega) en klósettið - ja, kannski var bara kamar á bak við hús. Einhverntíma seinna var svo klósett í skoti út frá stigaganginum, þar sem fatahengið mitt núna.

En ég hef aldrei vitað jafnlitla íbúð með jafnmörgum dyrum. Ellefu dyr í fjögurra herbergja íbúð ... Það kemur iðulega fyrir að fólk villist á leið út úr íbúðinni minni, þótt búið sé að múra upp í þónokkur dyraop. Ekki veit ég hvernig það hefur verið hér áður fyrr.

Reyndar verður að geta þess að þetta voru lengi vel tvær íbúðir, þó ekki alveg aðskildar. Gangurinn var t.d. sameiginlegur og klósettið væntanlega líka. Fyrir einhverjum áratugum voru þær svo sameinaðar, baðherbergi innréttað í öðru eldhúsinu og dyrum fækkað til muna. Þannig að það þarf töluvert að lagfæra teikninguna áður en unnt er að ganga frá eignaskiptasamningi.

Beggi, vantar þig ekki svona konu?

En svo er hér önnur grein til mótvægis.

Ég var í afmælisveislu áðan - ég ætlaði að fara að segja barnaafmæli en Helga systurdóttir mín er að verða sautján ára svo að það er víst ekki alveg rétt. Blessuð börnin í fjölskyldunni eru farin að fullorðnast. Hingað til hef ég verið ein um það af okkur systkinunum að eiga fullorðin börn en það á eftir að breytast - jæja, flestir þessara grislinga eiga nú þónokkur bernskuár eftir enn, ekki ætla ég að fara að gera þau fullorðin of fljótt.

Reyndar efaðist ég mjög um það áðan að efnafræðistúdentinn væri nokkuð orðinn fullorðinn þótt stutt sé í 23 ára afmælið hans; danssporin sem hann tók úti á stétt á meðan við biðum eftir bílfari bentu eindregið í aðra átt. Sjálf hef ég aldrei dregið dul á að innst inni er ég og verð alltaf fimm ára.

Ég tók mynd af Sauðargærunni í afmælinu og þegar ég fór að skoða hana fannst mér hann þónokkuð líkur Sveppa frænda sínum (þeir eru báðir af Berndsenættinni) áður en hann lét klippa sig. En það voru kannski bara ljósu krullurnar. Dagur systursonur minn þótti aftur á móti líkur Rögnvaldi afa sínum. En það voru kannski bara þykku augabrúnirnar.

Þegar ég skrifaði færsluna hér á undan vissi ég ekki einu sinni að rafmagnið hefði farið eitt kvöldið fyrr í vikunni, hér alveg á næstu grösum. En ég sé á síðunni hjá þessari frænku minni að líklega hefur rafmagnsleysi í skammdeginu verið nánast óþekkt í Skagafirði þegar hún var að alast upp. Ég hefði alveg verið til með að skipta við hana - ég hefði fengið mína nostalgíuupplifun og sloppið við að horfa á handboltaleikinn ...

Sverrir Páll er að rifja upp miningar úr norðlensku rafmagnsleysi. Ekki síst rafmagnsleysinu sem fylgdi snjókomunni miklu fyrir sléttum þrjátíu árum, sem ég nefndi einmitt hér um daginn. Ég var reyndar ekki á Akureyri þá, var kasólétt heima á Króknum, en man þó eftir rafmagnsleysi oftar en einu sinni á menntaskólaárunum og þekki vel stemmninguna sem hann er að lýsa. Man eftir briddsspilamennsku við kertaljós í setustofunni á Vistinni, Black Beauty og þeim stöllum að bera fram brauð og álegg í myrkvuðu mötuneytinu, hópi af fólki inni á herbergi Skútunnar á Spena að rýna í Peanuts-bækur við týruna af nokkrum kertaljósum og bölva kaffileysi ...

Sennilega eru ansi margir sem skilja ekki svona nostalgíu. Vissulega er maður býsna háður rafmagni og óþægilegt að vera án þess, þótt um skamman tíma sé. En ég hefði samt ekkert á móti því þótt rafmagnið færi stöku sinnum af í skammdeginu. Ég þyrfti heldur ekki að vera kaffilaus á meðan, hita bara vatn á gasinu.