Ég sé að teljarinn minn er kominn yfir hundraðþúsund og af því tilefni ætla ég að brjóta eitt af grundvallarprinsippunum mínum í bloggi, sem er að vera aldrei með teljarablogg. Ekki þar fyrir, það er ekkert að marka þetta vegna þess að heimsóknirnar eru fleiri; til dæmis var eitthvert rugl á sitemeter-teljaranum sem ég nota í maí og þá duttu út allar heimsóknir í tíu daga, sirka þrjú þúsund, þannig að í rauninni er heimsóknafjöldinn kominn vel yfir eitt hundrað þúsund.

Þar sem ég er ekki með teljarann á forsíðunni og lít ekkert voðalega oft á hann veit ég ekki hver var gestur númer hundrað þúsund (enda ekkert að marka þá tölu eins og ég var að nefna) og það eru engin verðlaun. Sorrí.

Þetta var semsagt teljarabloggið mitt. Það er ekki meiningin að þau verði fleiri.

Ég heyrði auglýsingu í útvarpinu áðan: Hver er rauðhærðasti Íslendingurinn? Það var verið að auglýsa keppni, á Skaganum að ég held, og verðlaunin fyrir að vera rauðhærðastur eru ferð til Írlands. Allt í lagi með það nema svo var hnýtt aftan við auglýsinguna: Ísland, sækjum það heim.

Er ekki einhver þversögn í þessu? Átak til að efla ferðamennsku innanlands og það er utanlandsferð í verðlaun?

Netmogginn ætti að íhuga að fá sér prófarkalesara, sbr. þessa frétt, sem ég sá þar áðan af vandræðunum sem Debby og ,,Mrs" Cooper lentu í þegar þau ,,kvæntust":

,,Enska biskupakirkjuna íhugar nú að breyta gildandi reglum, sem kveða á um að verðandi brúðhjón verði að tilheyra söfnuði þeirrar kirkju sem þau kvænast í. Kirkjan íhugar nú að leyfa pörum að gifta sig í þeirri kirkju sem það helst kýs, en hingað til hefur mörgum breskum pörum verið neitað um slíkt, segir á fréttavef BBC.
Debby Cooper, frá Surrey í Englandi, er ein margra sem greip til þess úrræðis að ljúga til um heimilisfang sitt til þess að hún og eiginmaður hennar Mrs Cooper, gætu gift sig í kirkju sem foreldrar hennar tilheyra söfnuðinum. Parinu tókst að láta gefa sig saman í kirkjunni þar sem Cooper gaf prestinum upp heimilisfang foreldra sinna, þar sem hún sagðist enn eiga lögheimili.

Cooper telur að breyta þurfi reglunum til að skapa meiri sveigjanleika fyrir verðandi brúðhjón sem vilja láta gifta sig í kirkju. "Það er hin mesta vitleysa að enn í dag skuli pör ekki geta ráðið sjálf í hvaða kirkju þau vilji giftast," segir Cooper. Þá telur hún ráð að kirkjurnar deili með sér ágóða af brúðkaupum sem haldin séu utan söfnuðs parsins til að tryggja að vinsælar kirkjur myndu ekki dafna á kostnað hinna."

Ég held ég sleppi því að tilnefna sjoppu í sjoppukeppninni sem Stefán Pálsson er búinn að efna til. Staðarskáli er náttúrlega svo augljós valkostur í þjóðvegasjoppuflokknum og þá hvorki vegna kosta né galla, heldur fyrir það eitt að vera eins og hann er.

Og þær þéttbýlissjoppur sem ég hef haft mest skipti við í gegnum tíðina eru ekki lengur til. Fyrsta sjoppan sem ég hafði kynni af var sjoppan í Varmahlíð, hjá Lindemann í skúrnum, sem ég man reyndar óljóst eftir. En á barnaskólaárunum á Króknum var aðalsjoppan mín búðin hjá Pippa og seinna Erling syni hans á Hólaveginum; þar er núna apótekið. Þetta var reyndar miklu meira en sjoppa, meira allsherjar krambúð sem seldi mat, íþróttavörur, eitthvað af fatnaði og margt fleira.

Á gagnfræðaskólaárunum hékk ég svo gott sem á hverju kvöldi á sjoppunni hjá Gylfa Geiralds - ég held að þar sé fatabúð núna. Þar var hægt að sitja allt kvöldi yfir einni kókflösku. Eða jafnvel engu; Gylfi var ekkert að amast við þeim sem voru blankir. Og sumir voru ansi þaulsætnir. Gummi Gunnlaugs var nýkominn með bílpróf og hafði eignast gamlan Fólksvagn. Hann kom á honum á hverju kvöldi, lagði honum fyrir utan, sat allt kvöldið, settist svo inn í bílinn og ók heim. Það var eitt hús á milli heimilis hans og sjoppunnar.

Á menntaskólaárunum voru aðalviðskiptin við sjoppuna á heimavistinni, sem fimmtubekkingar skiptust á að manna, enda fór ágóðinn af sölunni í ferðasjóð þeirra. Einn aðalkosturinn var að þar fengust sígarettur í stykkjatali í trássi við lög og rétt; það gat komið sér afar vel fyrir skítblanka reykingamenn.

Á árunum sem ég bjó í Litla-Skerjafirði var eina sjoppan í göngufjarlægð sú á Grímsstaðaholtinu sem lengst af var kölluð Simmasjoppa og fræg er í sögum. Um hana orti Þórarinn Eldjárn meðal annars:

Frekjulega gín hún þessi gloppa
á Grímsstaðaholti, eins og vanti tönn.
Ég minnist þess að hér stóð Simmasjoppa
sælureitur mitt í dagsins önn.

En ég hafði lítil kynni af Simma því að hann seldi sjoppuna (eða dó hann kannski?) ekki löngu eftir að við fluttum í Litla-Skerjó. Ég veit ekkert hvað aðrir kölluðu sjoppuna eftir það - eða hvað hún hét - en á mínu heimili var hún aldrei kölluð annað en Huggasjoppa. Það var vegna þess að þegar nýr eigandi var kominn að sjoppunni og enginn vissi hvað hann hét lét Marentza Poulsen nágrannakona mín þau orð falla að sér þætti þetta svo einstaklega huggulegur maður. Maðurinn var samstundis nefndur ,,sá huggulegi" af ákveðnum hópi fullorðinna og barna í hverfinu og það styttist fljótlega í ,,Huggi". Þar með hlaut sjoppan nafnið Huggasjoppa og hvort sem aðrir notuðu það heiti eða ekki vissu a.m.k. börnin í hverfinu hvað átt var við þegar talað var um Hugga og Huggasjoppu. Ég hitti sjoppueigandann á förnum vegi nokkru eftir að ég flutti burtu og þurfti verulega að passa mig til að kalla hann ekki ,,Hugga"; þó vissi ég vel hvað hann hét.

Svo bjó ég á Hverfisgötu 49 um tíma. Þar var sjoppa og vídeóleiga nærri beint á móti - hún er ekki heldur til lengur - og þar afgreiddu m.a. Geir Ólafsson, þá nefndur ,,Geiri smart" og helst þekktur fyrir að vera frændi Stefáns Hilmarssonar, og flagaralegur drengur sem hafði mikinn hug á að gerast gigóló.

Núna á ég mér enga sjoppu. Krambúðin fullnægir öllum mínum sjoppuþörfum en er alls ekki sjoppa. Eða það hefur mér aldrei fundist.

Einu sinni sem oftar var ég ein að vinna í gamla Iðunnarhúsinu á Bræðraborgarstígnum á sunnudegi. Þá fór rafmagnið. Kom reyndar strax aftur en við þetta fór öryggiskerfið á lagernum í gang. Þá átti víst galvaskur starfsmaður einhverrar öryggisþjónustu sem við skiptum við samstundis að koma, athuga málið og slökkva á kerfinu. En þegar ég fór heim, einum tveimur tímum seinna, var kerfið enn á fullu.

Núna er öryggiskerfið í Loftkastalanum, sem er hér í húsinu, búið að pípa stanslaust í einn og hálfan tíma. Ekkert gerist. Ég mundi nú ekki treysta 100% á þessar öryggisþjónustur ef eitthvað kemur upp á ...

Af hverju hringir Gallup alltaf í efnafræðistúdentinn og ALDREI í mig? Er hann svona mikill markhópur og ekki ég?

Ekki þar fyrir, mér heyrist að í þetta skipti sé verið að spyrja hann spjörunum úr um GSM-símanotkun. Ekki hefðu þeir grætt mikið á að spyrja mig um slíkt.

Efnafræðistúdentinn er greinilega kominn á örugga framabraut. Hann á að mæta á stjórnarfund hjá Össuri á morgun sem fulltrúi þróunardeildar (plástrasviðs (eða hvað það nú heitir; plástrasvið er gott nafn)).

Reyndar mun ástandið þar á bæ vera svipað og í stjórnarráðinu; það er enginn annar starfsmaður plástrasviðsins á landinu.

Ég brá mér í bæinn í hádeginu til að kaupa Lærið af Helgu Sigurðar í Gvendi dúllara - nei, afsakið, Lærið að matbúa heitir bókin víst, hitt var titill sem gárungarnir gáfu henni til samræmis við (Grænmeti og) Ber allt árið. Eða dónalegu bókina, eins og hún var stundum kölluð. Ég átti þessa reyndar fyrir en það eintak var lúð og slitið.

Nú, en auðvitað notaði ég tækifærið og fór að mótmæla við Alþingishúsið. Og þegar ég var búin að vera nokkra stund tók ég eftir því að þetta var dálítið óvenjulegur hópur; landsliðið í mótmælum sást varla. Sjálfsagt var einhver hluti þess þarna en mér fannst mikill meirihluti fundarmanna vera fólk sem venjulega mætir ekki á mótmælafundi. (Sem dæmi - bara fyrir saumaklúbbinn minn: Fyrsta manneskjan sem ég sá var Kolba.)

Á eftir var gengið að stjórnarráðinu til að afhenda ályktun fundarins. Forsætisráðherra er enn í Ameríku eða á heimleið þaðan en það átti þá að afhenda einhverjum starfsmanni plaggið, dyraverðinum ef ekki vildi betur til. En það reyndist ekki nokkur einasti maður vera að störfum í húsinu, að vaktmanni undanskildum. Hmm. Hver stjórnar eiginlega landinu þessa stundina? Eða er því fjarstýrt frá Washington og Peking?

Blogger er viðskotaillur þessa dagana, frekar pirrandi þegar maður veit ekki hvort færslurnar sem maður skrifar munu birtast samstundis eða ekki fyrr en næsta dag; það sem ég skrifaði í gærkvöldi er ekki komið enn þegar þetta er skrifað. En það er kannski lítið vit í að kvarta og nöldra þegar tuðið birtist svo e.t.v. ekki fyrr en allt er komið í lag.

Ég bakaði bananabrauð í fyrrakvöld og ætlaði að taka það með í vinnuna - einhverjir vinnufélagar mínir voru að kvarta yfir skorti á góðgæti þennan mánuð sem ég var í fríi -en er búin að gleyma því tvo daga í röð. Líklega þarf ég að útbúa eitthvað í staðinn, enda er satt að segja ekki mikið eftir af bananabrauðinu eftir gærkvöldið þótt efnafræðistúdentinn fúlsi við því. Hann er ekki mikið fyrir bananabragð; spurning með að bjóða honum banana með jarðarberjabragði þegar þeir koma á markað.

Aumingja efnafræðistúdentinn kvartaði mikið undan Kvennasamsærinu mikla áðan. Sat hér einn til borðs með móður sinni, kærustu og tveimur frænkum sem allar hlógu að honum. Ekki það að hann gæfi ekki höggstað á sér:

Efnafræðistúdentinn (ávítaður fyrir að skilja skóna sína eftir á miðri dyramottunni): - Þú tekur aldrei eftir því nema þegar ég geri það.

Móðirin: - En hvernig ætti ég að taka eftir ... Never mind.

Afgangurinn af Kvennasamsærinu flissar eins og smástelpur. Efnafræðistúdentinn fórnar höndum.

Beckham-hjónin eða selir? Æi, ég hugsa að þetta hafi bara verið góð skipti.

Annars var í Leno-þættinum sem sýndur var í gærkvöldi eitthvert minnst áhugaverða atriði sem ég hef séð þar og er þó samkeppnin nokkuð hörð; tíu táningar að keppa um hver væri fljótastur að sleikja tvær únsur af hnetusmjöri af olnboganum á sjálfum sér. Jæks.

Má ég þá frekar biðja um Letterman.

Hvur andskotinn varð af sumrinu?

Hvað á að kalla þetta?

Bíta höfuðið af skömminni?

Bæta gráu ofan á svart?

Spila rassinn úr buxunum?

Eða - nei, ætli ég taki ekki frasa frá efnafræðistúdentinum, sem kallar svona gjarna ,,skjóta sig í fótinn punktur is".

Ég kom með tvo bókakassa með mér að norðan. Annað eru bækur frá pabba sem hann er byrjaður að skipta upp milli afkomendanna; ég tek eins lítið og ég mögulega get því að ég hef ekki pláss en get þó ekki hafnað þeim með öllu og vil það heldur ekki. Í hinum kassanum var mér sagt að væru gamlar barnabækur sem ég ætti. Ég var reyndar búin að taka ýmsar uppáhaldsbækurnar mínar fyrir löngu en þær lentu margar hjá efnafræðistúdentinum og urðu eftir þegar hann flutti frá föður sínum eins og fleira. Ég hafði aldrei löngun til að sækja þær þangað.

Nú, en ég var að opna þennan kassa, og jú, þarna eru aðallega barnabækur. Sumar eru merktar mér, aðrar hafa verið taldar tilheyra mér fremur en einhverju systkina minna - þarna eru nokkrar Dularfullu- og Fimmbækur, Baldintáta, Tumi á ferð og flugi, Ævintýri á hafsbotni (Bob Moran), Suður heiðar eftir Gunnar M. Magnús, Íslandsför Ingu (ég átti hana nú aldrei, heldur mamma), Litla músin og stóra músin - ekkert kannast ég nú við þá bók.

Svo eru fáeinar ástarsögur sem ég hef eignast á unglingsárum. Nokkrar bækur sem foreldrar mínir hafa úrskurðað að ég hlyti að eiga, eins og Grundvöllur lenínismans eftir J. Stalín og Úrval úr ritum Bahá'u'lláh (já, það voru ýmsar pælingar í gangi hér fyrr á tíð). Fáeinar undarlegar ljóðabækur, þar á meðal Sér þú ekki, fugl? eftir Tryggva Hansen. Ég játa alveg á mig að eiga þessar bækur. Flestar allavega.

En hvers vegna í ósköpunum Landafundir og landakönnun, gefin út af Sjómannaútgáfunni 1951, hefur dæmst á mig - ja, það skil ég með engu móti. Ég hef ekki einu sinni lesið þessa bók og man aldrei eftir að hafa séð hana áður. Sem hlýtur að þýða að hún hafi ekki verið til á bernskuheimilinu því að ég las örugglega allt sem þar var til nema Vísindi nútímans.

Ég á enn eftir að opna hinn kassann; eftir að vita hverju gömlu hjónin hafa laumað ofan í hann.

Sko, mér þykja bananar alveg ágætir, sérstaklega ef þeir eru svo vel þroskaðir að hýðið er orðið svart. Og jarðarber eru ljómandi góð, það er að segja ef þau eru góð. Ef mig langar í banana fæ ég mér banana. Sama ef mig langar í jarðarber. Þess vegna skil ég bara ekki tilganginn með þessu.

En ef það væri sólskin væri mig örugglega farið að langa í bananasplitt.

Það er opnuviðtal við skylmingastúlkuna tengdadóttur mína í nýjasta tölublaði Vikunnar - ég er ekki einu sinni viss um að það sé búið að dreifa blaðinu. Kemur bara býsna vel út. Enda ekki ástæða til annars, þetta er mesta fyrirmyndartengdadóttir.

Efnafræðistúdentinn að lýsa sönghæfileikum eins kunningja síns:

- Sko, ef við líkjum góðum söng við ljósgeisla sem smýgur í gegnum glerrúðu, þá má líkja söngnum hjá honum við múrstein.

Veit einhver hvernig á því getur staðið að færslur sem ég skrifa þessa dagana birtast ekki fyrr en eftir dúk og disk, jafnvel hálfum eða heilum sólarhring síðar?

Gott að vera komin aftur í vinnuna, ég var orðin hundleið á þessu fríi. Reyndar er ég ein mætt á Gestgjafanum, hin eru öll í lengra eða skemmra fríi. En það er svosem ekki margt sem liggur fyrir, efnið í næsta blað er að miklu leyti tilbúið.

Ég á einhverja daga eftir af fríinu en ætla að láta veðrið og fleira ráða því hvenær ég tek þá. Eða kannski skýst ég eitthvað út fyrir landsteinana með haustinu. Það varð jú minna úr matreiðslubókakaupum í London en stundum áður, ég nennti til dæmis ekki að draga Boltastelpuna með mér í Books for Cooks. Eða kannski eitthvað allt annað.

Annars er fullt af verkefnum sem ég á fyrirliggjandi utan vinnunnar og þarf að fara að vinda mér í; einhvern veginn nýttist sumarfríið illa til þess. Eins og ég bjóst reyndar við fyrirfram, ég vinn alltaf betur þegar mikið er að gera hjá mér en þegar ég ætla að dunda mér við eitthvað í ró og næði.

Miðað við þessa mynd mætti halda að það hafi verið bálhvasst í Skagafirði um helgina. Svo var nú ekki, á föstudagskvöldið og laugardagsmorgun var dálítil norðangola en ekki meira en það. Sólin fór að skína upp úr hádegi á laugardegi og eftir það var veðrið alveg ágætt.

Þarna var ekki mikil skipulögð dagskrá, enda má svoleiðis missa sig á ættarmótum, maður er aðallega kominn til að hitta fólk sem maður þekkir og kynnast öðrum. Reyndar fóru sumir fram í Þorljótsstaði í Vesturdal á laugardeginum - það eyðibýli tengist sögu ættarinnar á ýmsan hátt og amma mín ólst þar t.d. upp frá fjögurra til tólf ára aldurs - en ég nennti ómögulega, ég hef komið í Þorljótsstaði og vildi heldur sitja í góða veðrinu með fjölskyldunni. Svo var náttúrlega matur um kvöldið. Þar var nokkuð þröngt setið, enda mættu yfir 200 manns og félagsheimilið tekur varla þann fjölda, en það hafðist þó að koma öllum fyrir.

Einhverjir töluðu undir borðum, það voru rifjaðar upp minningar um Svein langafa (Þorbjörg langamma dó ung og það man satt að segja enginn eftir henni), til dæmis sagan af því þegar hann kom vel slompaður heim úr kaupstað og fannst um morguninn þar sem hann hafði týnt undan sér hestinum en sat klofvega á brunnhúsinu og barði fótastokkinn. Honum var bent á að það gengi ekki vel að komast heim með þessu móti. ,,Onei," sagði langafi og dró seiminn, ,,en það mjakast".

Gísli Rúnar fór með vísur eftir Hjörsa á Bakka og köttinn hans og sagði nokkrar sögur af honum (Hjörsa, ekki kettinum) og tilsvörum hans (og er af nógu að taka); ég var nú að reyna að leggja sumar vísurnar á minnið en það gekk ekki nógu vel.

Svo var náttúrlega sungið. Sauðargæran hafði beðið spenntur eftir því, nokkur lög voru sungin undir borðum og það þótti honum æðislegt. Þegar farið var að syngja aftur um miðnætti varð hann mjög glaður en svo sofnaði hann náttúrlega á öðru eða þriðja lagi, sem reyndar var Sofðu rótt. Annars varð söngurinn ekki almennilegur fyrr en fólk færði sig fram í anddyri (ég var ekkert að fylgjast með hvað var gert inni í sal eftir það, kannski var verið að syngja eitthvað annað þar, kannski voru einhverjir að dansa). Efnafræðistúdentinn (á miðri mynd) stóð þarna á milli þriggja tenóra úr Heimi og hreifst af þvílíkri sönggleði að hann missti á endanum röddina. Það var sungið inni í Árgarði fram yfir hálffjögur - ég var reyndar farin upp í tjald aðeins fyrr - og þeir hressustu héldu áfram uppi á tjaldstæði eitthvað lengur. Fleiri myndir eru hérna.

Boltastelpan fékk að gista í tjaldinu hjá mér og þar sem ég er góð amma fékk hún auðvitað að sofa á vindsænginni en ég hafði þunna tjalddýnu undir mér. Þegar ég vaknaði í morgun hafði hún svo auðvitað oltið ofan á dýnuna til mín og enginn á vindsænginni. Típískt.

Ég missti af kaffihlaðborðinu í dag af því að ég þurfti að leggja snemma af stað suður. En þetta var góð helgi.

Frumskilyrðið sem þarf að uppfylla til þess að það sé gaman á ættarmótum er að maður eigi skemmtilega ættingja. En þar sem ég er svo heppin að eiga fullt af slíkum - ja, þá var þetta bara glettilega góð helgi. Mikið sungið.

Meira um það seinna, þegar ég er búin að setja inn eitthvað af myndum.

Ég og uppáhaldstengdasonurinn komum tvö ein suður, efnafræðistúdentinn og skylmingastúlkan eru væntanleg í kvöld. Gagnlega barnið og barnabörnin verða eftir fyrir norðan í einhverja daga.

En svo ég vitni í setningu sem Hjörsi frændi minn á Gilsbakka sagði rétt fyrir andlátið; hann var svo vinsæll að takmarka þurfti heimsóknir til hans á sjúkrahúsið og þótti nánast einsdæmi: ,,Ekki hefði ég viljað missa af því að liggja þessa banalegu."