Og svo þarf ég samt, eftir allt saman, að útbúa þessar þrjátíu samlokusortir aftur. Ja, allavega tuttugu af þeim. Og vakna fyrir sex í fyrramálið til þess.

Ég fór nú í morgun í einu flíkina sem er til í eigu minni og hægt er að segja að sé vottur af bleikum lit í. Annars er bleikt alls ekki minn litur og er reyndar einn af þeim litum sem mér líður illa í. (Sko, ég er rækilega litgreind, af Heiðari sjálfum meiraðsegja, og ég er haust. Ég svosem þurfti ekki Heiðar til að segja mér að bleikt, svart og hvítt væru á meðal þeirra lita sem ég ætti alls ekki að ganga í, ég vissi það fyrir.) En það er reyndar ekki hægt að segja að fari mikið fyrir bleikum lit á þessum kvennavinnustað sem ég starfa á. (Og ekki nefna Bleikt og blátt. Ég er þegar búin að gera það í dag.)

Hins vegar fannst mér ágætlega viðeigandi að Hæstiréttur skyldi dæma í máli Kvennaathvarfsins í dag.

Vitiði annars af hverju einmitt 19. júní er kvenréttindadagurinn? Alltsvo, af hverju einmitt þessi dagsetning var valin fyrir gildistöku nýrra kosningalaga?

Ég heyrði útvarpskonu tala um það á morgunvaktinni að maður væri svipaður. Svipaður hverjum? hugsaði ég, en þá hélt hún áfram: ,,... hann er kýldur." Og þá áttaði ég mig á því að ,,svipaður" þýddi hjá henni ,,hýddur með svipu". Hmmm.

Og af því að ég er svo dirty-minded (undir stöðugum áhrifum frá Bleiku og bláu), þá sá ég fyrir mér einhverja sadómasó-samkomu og það rifjaðist upp önnur merking orðsins kýldur og svo framvegis ...

Þið kannist við svona myndir þar sem maður á að finna fimm villur (eða eitthvað). Maður leitar kannski lengi að þeim en þegar maður er búinn að finna þær, þá sér maður ekkert annað.

Eins er þetta ef maður veit af galla, þá sér maður kannski ekkert annað þótt enginn annar sjái hann. Ég sit hérna og er að horfa á mynd í nýja Gestgjafanum; þrjátíu brauðsneiðar, allar með mismunandi áleggi, raðað þétt saman á dökku borði. Afar litskrúðugt og mjög flott. Finnst öllum nema mér. Eða jú, þetta er flott mynd, en það er einn galli á henni og ég sé EKKERT annað. Það hefur enginn séð þennan galla nema ég hafi bent þeim á hann en það er sama. Búhú.

Ég vissi svosem af þessu áður en blaðið fór í prentun en þetta var ekki galli sem ástæða var til að endurtaka myndatökuna út af. Og smyrja aftur þrjátíu mismunandi samlokur. En samt ...

Mig dreymir næstum aldrei neitt. Eða það er að segja - jú, mig dreymir örugglega eins og aðra en það gerist nánast aldrei að ég muni drauminn þegar ég vakna. Ég held að það hafi gerst þrisvar sinnum á síðustu fimmtán árum eða svo. Eins gott að ég er ekki sú típa sem lætur draumana stjórna lífi sínu. Einkum ef miðað er við þessa fáu drauma sem ég man:

Einu sinni dreymdi mig að ég væri farin að halda við Hjörleif Guttormsson.

Fyrir nokkrum árum dreymdi mig söguþráð í heilli hryllingsmynd, sem var svo skelfileg að ég hefði örugglega gengið út í hléi ef þetta hefði verið í bíó. Með skrímslum sem tættu fólk í parta og svoleiðis.

Og í nótt dreymdi mig manninn minn fyrrverandi.

Í tilefni af þjóðhátíð bauð ég kvöldmatargestunum upp á biscotti og vin santo á eftir norður-afríska kjúklingnum sem ég eldaði í taginunni minni. Það var ósköp ljúft. Sauðargæran var mjög hrifinn af biscotti-inu og hafði náð að dýfa því tvisvar í vin santo-glas hjá öðrum (hann er kominn á þann aldur að hann vill gera allt eins og fullorðna fólkið) svo að ég gaf honum appelsínusafa í vínglas til að dýfa í og hann var vel sáttur við það. Borðaði fjögur eða fimm biscotti.

Ég ætlaði eiginlega að setja inn eina eða tvær uppskriftir núna en það verður að bíða, ég er af einhverri ástæðu svo syfjuð að það mætti halda að það hefði verið ég sem var að júbilera til sex í morgun en ekki systir mín og mágur sem komu í kvöldkaffi áðan, beint úr 25 ára stúdentsafmæli hennar á Akureyri. Og efnafræðistúdentinn á að mæta í vinnu klukkan sex í fyrramálið svo að ég held að það verði ekkert úr neinu þjóðhátíðardjammi hjá okkur.

Efnafræðistúdentinn segist hafa hitt gamlan veðurfræðing (hann umgengst umtalsvert meira af gömlum körlum en áður eftir að hann fór að vinna í Sundhöllinni) sem sagði honum að það væru 87,5% líkur á rigningu á 17. júní. Ég gleymdi að spyrja hvort það ætti við þennan tiltekna 17. júní eða bara 17. júní almennt en ég mundi trúa því síðarnefnda vel.

Fyrir allnokkrum árum var útlit fyrir þokkalegt veður á þjóðhátíðardaginn. Efnafræðistúdentinn er nú ekki með bjartsýnustu mönnum og hann var alveg sannfærður um að það yrði rigning og gaf margar yfirlýsingar þar um. Svo leið dagurinn, það var þessi rjómablíða, sól og hiti, og alltaf þyngdist brúnin á efnafræðistúdentinum, enda var hann öðru hverju minntur á rigningarspárnar. Svo fórum við að hlusta á kvöldfréttirnar og það er verið að segja frá einstakri veðurblíðu um allt land. Drengurinn var ekki kátur. En í lok fréttanna er sagt frá því að á Hvolsvelli hafi þurft að flytja hluta hátíðahaldanna í samkomuhúsið vegna rigningarskúra og drengurinn spratt upp og sagði: ,,Sko! Sko, sagði ég ekki! Það rignir alltaf á 17. júní." Og var í góðu skapi það sem eftir var kvölds.

Það verður afgangur af 17. júní-bakkelsinu ef einhver vill koma í kvöldkaffi.

Þegar ég athugaði málið reyndist allt krökkt af löggum í bakgarðinum hérna við hliðina. Ekki þó Víkingasveitinni en það hafði verið brotist inn þar í dag. Það eru nú ýmsir kostir við að búa ekki á jarðhæð. Ekki að það tryggi mann fyrir neinu en gerir bófunum allavega erfiðara fyrir.

Þessir helvítis frídagar eru alltaf að trufla vinnuna hjá manni. Ég hefði þurft að láta taka fleiri grillmyndir hjá mér á morgun en nú verður það varla fyrr en á fimmtudag. Í staðinn baka ég bara einhverjar kökur á morgun. Ættingjar og vinir eru velkomnir í þjóðhátíðarkaffi eins og vant er.

Hvað á maður að halda þegar löggubíll merktur Vettvangsstjóri stoppar fyrir utan hjá manni? Og sýnir ekki á sér neitt fararsnið? Er Víkingasveitin á leiðinni?

Ég veit ekki til að það hafi búið neinn glæpon hér í húsinu seinustu fimmtán tuttugu árin. Þar áður, mikil ósköp. Dópdílerar í risinu og leigubílstjóri sem seldi sprútt og læknadóp í minni íbúð. (Fyrir tveimur árum fannst kassi með sirka tvö hundruð tómum pilluglösum í leynihólfi milli þils og veggjar úti í skúr. Allt stílað á nafn þessa manns, allt gefið út á 1-2 árum af þremur eða fjórum læknum.) En ég held þetta séu allt mestu sakleysingjar sem hér búa núna. Engir mannlegir harmleikir í uppsiglingu. Eða hvað?

Kannski var vettvangsstjórinn bara að fara í kaffi hjá frænku sinni í næsta húsi eða eitthvað. Allavega bólar ekkert á Víkingasveitinni ennþá.

Mér tókst ekki að gabba efnafræðistúdentinn í gær eins og ég hafði ætlað mér. Það var nefnilega rólegt hjá honum í vinnunni svo að hann hafði sest við tölvuna og kíkt á blogg móður sinnar. Þannig að hann var við öllu búinn og lét sér fátt um finnast þótt ég veifaði steiktum hjörtum á teini fyrir framan hann.

Ég er að fletta nýju Gestgjafablaði, sem reyndar er enn ekki farið í dreifingu. Þarna eru myndir af mér og afkomendum mínum í pikknik í Hljómskálagarðinum og er helst til tíðinda að telja af þeim myndum að Sauðargæran er ekki með hor.

Hann kom reyndar við hjá mér áðan, rennblautur í pollagallanum, og að sjálfsögðu með hortaum niður eftir efri vörinni. Og var samt kyssilegur. Sumir karlmenn hafa þennan flagarahæfileika sem getur orðið til þess að manni sjáist yfir alla mínusa. Jafnvel hortauma (ókei, reyndar bara ef þeir eru yngri en þriggja ára; eftir það mundi ekkert flagarabros duga. Ekki á hor).

,,Ertu búin að prófa tippið?"

Ætli séu einhverjar aðrar mæður sem fá svona spurningar frá sonum sínum?

,,Hvaða tippi?" spurði ég þegar ég var búin að ná mér eftir spurninguna. Sem tók ekki langan tíma, ég þekki drenginn.

,,Æi, þarna reyktippið."

Plurp ...

Annars hefur mér svosem ekkert orðið úr verki um helgina af því að á föstudaginn fékk ég bókapakka frá Amazon sem innihélt meðal annars ævintýri beggja uppáhalds rómversku spæjaranna minna, þeirra Falcos og Gordianusar, svo að ég er búin að sitja meira og minna úti á svölum og lesa í góða veðrinu. Stóð reyndar líka drjúga stund niðri í garði að spjalla við Evu Maríu, sem var á fullu að reyta og klippa gras, en datt ekki í hug að bjóðast til að hjálpa henni. Þótt hún sé komin níu mánuði á leið. Hey, það eru þau sem vilja hafa þetta grjót í garðinum, ekki ég. Ég bauð efnafræðistúdentinn hins vegar fram í það hlutverk að bera níðþung blómakerin út á gangstétt. Hann verður settur í það þegar hann kemur heim. Þegar hann er búin að borða hjörtun ...

Reyndar er ég mjög sátt við að Skari og Eva fari með garðinn nokkurn veginn eftir sínu höfði, bara ef ég þarf sem minnst að gera þar. Þegar ég var að leita að íbúð á sínum tíma sagði ég alltaf að ég vildi íbúð með stórum svölum og engum garði. Þessi er með stórum svölum og garði en ég reyni að líta framhjá því. Mér er illa við allt sem þarf stöðugt viðhald.

Hjörtun eru annars skrambi góð. Með fullt af chili. Kryddlegin hjörtu, semsagt.

Ég bjargaði lífi efnafræðistúdentsins í morgun að sögn hans sjálfs. Hann vaknaði nefnilega eitthvað seint og mátti ekki vera að því að fá sér neitt eða taka til nesti; um hálfellefuleytið var hann svo að verða hungurmorða og hringdi í móður sína, sem sá aumur á honum og skaust til hans með samloku og engjaþykkni. Það bjóst hann við að mundi halda í sér lífi til níu í kvöld, þegar hann kemur af vaktinni.

Ég er samt að hugsa um að segja honum að hann fái grilluð lambahjörtu að hætti Perúmanna í kvöldmatinn og athuga viðbrögðin. Kannski bara sýna honum hjörtun (sem eru tilraunaverkefni) en fela kjúklinginn sem ég er í alvöru að grilla ofan í hann.

Ég er vond mamma. Eða nei, ég er mjög góð mamma, bara svolítið kvikindisleg stundum.