Já, ég gleymdi að segja að það var ekki nóg með að ég ætti deit við Tony Bourdain í dag, ég fékk líka koss frá Völla Snæ. Sjónvarpskokkarnir bara dragast að mér eins og flugur um þessar mundir.

Ég var í mat hjá gagnlega barninu áðan. Dóttursonur minn er afar áhugasamur um matargerð og bakstur eins og áður hefur komið fram og nú var hann að leika pitsubakara og bakaði pitsu með grænu súkkulaði (sem ég held að hafi helgast af því að Legokubbaplatan sem hann hafði fyrir pitsu var græn). Hann notaði skenk í stofuskápnum sem ofn og tilkynnti að það væri eldur þar inni; veit sem er að pitsur þurfa að vera eldbakaðar til að vera almennilegar. Svo fannst honum það ekki duga til og sagði mér að það væri eldgos í ofninum.

Uppáhaldstengdasonur minn neitar að horfast í augu við staðreyndir og vill ekki viðurkenna að sonur hans stefnir hraðbyri í að verða annaðhvort kokkur eða snúðabakari þegar hann vex úr grasi. Eða kannski matargúrú.

Ég verð eiginlega að vísa á þessa glæsilegu mynd af efnafræðistúdentinum og Kínversku mafíunni.

Þar sem ég treysti því ekkert að komast á Vínbarinn í kvöld, þá reddaði ég mér bara einkadeiti við Tony Bourdain.

Sá náungi rokkar. Fokking snillingur, mundi efnafræðistúdentinn segja.

Tony Bourdain kvað vera á landinu.

Ég á held ég allar bækurnar hans nema þessa sem hann skrifaði um Typhoid Mary. Glæpasögurnar líka. Var reyndar að fá Les Halles Cookbook núna fyrr í vikunni og er lítið farin að fletta henni. Hún hefur reyndar fengið misjafna dóma en við fyrstu sýn líst mér ansi vel á hana.

En hann mun vera búinn að boða komu sína á Vínbarinn. Ekki á Péturspöbb.

Ég er að horfa á gám sem er hér úti á bílastæðinu.

Í þessum gámi er hluti af matreiðslubókasafninu mínu.

Mig vantar bækurnar mínar ... Ég er komin með fráhvarfseinkenni.

Eitt af því jákvæða við þetta flutningastand er að bronkítisinn sem ég var alveg sannfærð um að ég væri að leggjast í, með tilheyrandi hóstaköstum og veseni, virðist vera horfinn. Kannski af því að ég steingleymdi honum; ég var bara að átta mig á því núna áðan að ég hef ekki hóstað síðan í fyrrakvöld og það var af því að það var verið að reykja nálægt mér í innflutningspartíinu.

Ég er ekkert svo viðkvæm fyrir hóflegum sígarettureyk svona dagsdaglega (þótt mér sé meinilla við hann) en þegar ég er með bronkítis (eða aðrar öndunarfærapestir) fer hann alveg skelfilega illa í mig. Man eftir útgáfuteiti hjá Iðunni fyrir nokkrum árum þar sem reykingafólk gjörsamlega lagði mig í einelti (eða það fannst mér allavega); það var alveg sama hversu afskekkt skot ég fann mér, tveimur mínútum síðar kom einhver, hlammaði sér niður rétt hjá mér og kveikti í sígarettu. Ég fór heim, enda ekki viðmælandi fyrir hóstakjöltri hvort eð var. Og þegar við vorum á Seljaveginum gat ég stundum ekki gengið um stigann á milli annarrar og þriðju hæðar því þar var gengið út í reykingakompuna og það var nóg.

Auðvitað má segja að manneskja sem sjálf hefur reykt tvo pakka á dag ætti ekki að vera neitt viðkvæm fyrir svolitlum reyk. En ég er það nú samt.

Var ekki Don Alfredo að tjá sig eitthvað um byggingarkostnað vandaðra skólabygginga á dögunum? Hann hefur kannski verið með skóla af þessu tagi í huga, með marmaravöskum og alles. Ætli þurfi nokkuð að borga fyrir að pissa hjá honum?

Einn af kostunum við nýju skrifstofuna mína er einmitt að Orkuveitukumbaldinn blasir ekki við sjónum þótt ég sjái hann reyndar ef ég teygi mig aðeins nær rúðunni; stelpurnar á Vikunni komast aftur á móti ekki hjá því að sjá hann í hvert sinn sem þær líta út um gluggann.

Og ljúfmennið hann Lúther nágranni minn er bara búinn að afhjúpa sig sem eitt versta karlrembusvín landsins. Jahérna. Ég fór nú að athuga hvort dagbókin sem ég fékk frá Odda væri ein af þessum frægu (þær eru þegar orðnir safngripir), en nei, því miður, mín er ekki af þeirri sortinni. Hér er ég aftur á móti strax búin að rekast á tvær klausur sem ekki geta talist jákvæðar fyrir Bandaríkin: ,,Ameríkanar eru umburðarlyndir. Þeir skilja að maður geti verið alki, eiturlyfjafíkill, barið konu sína og jafnvel verið blaðamaður, en hafi maður ekki bílpróf, er eitthvað bogið við hann," - þetta er náttúrlega púra Bandaríkjahatur. Eins gott að Ingimundur Kjarval sjái ekki þessa dagbók, þá yrði Oddi að innkalla hana líka og leggja fram afsökunarbeiðni í bandaríska sendiráðinu.

Æi, nú er þetta G-strengs-dæmi aftur orðið eins og það var í gærkvöldi.

Merkilegt annars hvað eru margir að gúgla G-strengi. Ég er búin að fá ábyggilega hundrað slíkar heimsóknir í dag.

Ég fékk áðan próförk til baka með athugasemdinni ,,krydd er aðeins til í eintölu". Það er bara ekki rétt, samanber þessi dæmi hér. Ef þeir Magnús prúði, Guðbrandur biskup, Jón Grunnvíkingur og fleiri geta talað um kryddin, þá get ég það líka.

Það er svei mér þá hægt að mætast sumstaðar á göngunum núna. Maður þarf að vísu stundum að skáskjóta sér framhjá tröppum þar sem iðnaðarmenn eru að bora í loftið eða smeygja sér inn á næstu skrifstofu á meðan verið er að bera skrifborð framhjá en annars er þetta allt að komast í orden. Umbrots- og skönnunardeildin var eins og völundarhús í morgun, ég var að ganga þar í gegn og lenti tvisvar í blindgötu á milli skápa, skrifborða sem stóðu upp á endann, munaðarlausra skilrúma og skrifstofustóla (að ógleymdum sagandi iðnaðarmönnum) en hafði mig í gegn á endanum.

Merkilegt samt hvað hægt er að láta hlutina ganga. Það átti eftir að taka mynd af einum rétti og ég eldaði hann heima hjá mér í gærkvöldi, gróf mig í gegnum eldhúsdótskaosið þar til ég hafði uppi á örbylgjuofninum til að hita hann, og svo var sett upp neyðarstúdíó á skrifborði ljósmyndarans (sem er inni í áðurnefndu völundarhúsi, það er verið að smíða milliveggi fyrir stúdíóið), hrosshúð fengin lánuð hjá Húsum og híbýlum og smellt af myndum ... alveg ljómandi fín útgáfa og Gísli ljósmyndari sagði að það væri greinilega bara heimtufrekja og vitleysa í sér og kollegum sínum að vilja hafa stúdíó, það væri engin þörf á því. Kannski þarf ekki skrifborð og stóla heldur, prófarkalesari Gestgjafans sat hér á pappakassa í gær með tölvuna á smáborði fyrir framan sig og leiðrétti í gríð og erg.

En þetta er allt að smella.

Þetta er nú með því furðulegra sem ég hef rekist á: Smellið hér og síðan á þriðju myndina.

Ég skildi heldur ekki af hverju er búinn að vera stöðugur straumur útlendinga hingað síðustu dagana.

Öppdeit: Það virðist vera búið að laga þetta. Málið var að ef smellt var á þessa G-strengs-mynd (ekki þá sömu og núna er númer þrjú) fór maður beint inn á þessa síðu ...

Heyrði ég það rétt að konan sem var í Innlit-Útlit áðan kallaði samóvarinn sinn samúræja?

,,Ég ætla að fá mér tesopa úr samúræjanum mínum" - það hljómar einhvern veginn ekki alveg nógu vel.

Eiginlega er alveg ótrúlegt hvað þessir flutningar hafa gengið hratt og vel. Núna eru rétt rúmir fjórir sólarhringar síðan okkur starfsfólkinu var tilkynnt um þá (fimm síðan ákvörðunin var tekin) og vinnan þegar komin gang hjá sumum (ég er búin að vera að skrifa og leiðrétta greinar síðan í morgun), aðrir á fullu að koma sér fyrir. Þetta væri sök sér ef við hefðum flutt inn í fullbúið húsnæði en hér eru iðnaðarmenn úti um allt að setja upp milliveggi og rífa veggi og laga gólf og múra gluggakistur og bæta við klósettum. Og innan um allt kaosið (sem er þó bærilega skipulagt) gengur skúringakonan með vagninn sinn og skúrar eins og ekkert hafi í skorist ...

Það verða reyndar einhverjir dagar í að eldhúsið komist í gagnið en þetta kemur allt. Og húsnæðið hér er að mörgu leyti betra og hentugra en það gamla var. Mikill kostur að vera með alla starfsmennina á einni hæð og þurfa ekki að taka lyftu niður fjórar hæðir til að fara í kaffi.

Hér eru dularfullar súlur úti um allt, mér skilst reyndar að þak hússins hafi einhvern tíma byrjað að síga ógnvekjandi hratt og þá hafi þessar súlur verið settar til að halda því uppi. Nánustu samstarfskonur mínar hafa hvor sína súluna á miðju skrifstofugólfi og geta dansað í kringum þær að lyst. Ég er bara með hálfa súlu því að mín er inni í miðjum vegg.

Það er fallegt að horfa hér yfir að Úlfarsfelli í morgunsólinni. Ég skal alveg viðurkenna það.

Ég er samt ekki á leiðinni að flytja í Grafarholtið.

Við efnafræðistúdentinn skruppum út áðan. Ég var í kuldaúlpu og batt hettuna fast að höfðinu, var í kuldastígvélum og með lambskinnshanska og var samt kalt. Hann sannaði rækilega það sem einhver sagði í þættinum How do you like Iceland? í gær að Íslendingar klæða sig almennt ekki eftir veðri.

Móðirin: -Mér verður kalt bara af að horfa á þig.

Efnafræðistúdentinn: -Nú, horfðu þá í aðra átt.

Móðirin: -Það tekur í móðurhjartað að horfa upp á þennan glænæpuhátt.

Efnafræðistúdentinn: -Fokk móðurhjartað.

Hann er svosem ágætlega heitfengur. En samt.

Búin að vera uppi í óbyggðum í mestallan dag.

Ókei, þetta er ekkert svo slæmt. Nýja skrifstofan mín er síst verri en sú gamla (og miklu betri en lyftuklefinn sem ég var í þar á undan) og húsnæðið er í rauninni að mörgu leyti betra en vesturfrá. Þannig að ég er alveg sátt við það. Ekki staðsetninguna auðvitað, en maður lætur sig nú hafa það. Í bili allavega.

Ég er búin að koma mér fyrir á skrifstofunni, nema hvað ég er ekki búin að taka upp úr bókakössunum mínum tíu. Vil helst ekki gera það fyrr en kemur í ljós hvort þetta verður til frambúðar eða ekki. Búið að tengja símann, bara eftir að tengja tölvukerfið. Það verður vonandi komið í gagnið í fyrramálið.

Hef ekki haft neinn tíma til að kanna nágrennið, slepptum því að fara á Péturspöbb. En það er bein sjónlína á Vog.

Þegar ég er í vondu skapi finnst mér gott að stússast í eldhúsinu.
Þegar ég er hálflasin finnst mér gott að stússast í eldhúsinu.
Þegar ég er þreytt finnst mér gott að stússast í eldhúsinu.
Þegar ég ætti að vera að gera eitthvað annað finnst mér gott að stússast í eldhúsinu.
Þegar sjónvarpið er að drepa mig úr leiðindum og ég á ekkert spennandi að lesa finnst mér gott að stússast í eldhúsinu.

En þegar þetta fer allt saman finnst mér það eiginlega ekki gott. Þá er kvöldmaturinn hér á bæ kannski eitthvað á þessa leið:

Letingjavængir

8-900 g forsteiktir kjúklingavængir (Hot Wings frá Ísfugli)
750 g forsteiktir kartöflubátar frá Þykkvabæjarkartöflum
4 msk ólífuolía
1 msk African-kryddblanda frá NOmU (eða bara einhver önnur hentug kryddblanda)
1 tsk óreganó
salt (Maldon auðvitað, þetta á að vera sælkeraréttur)

Ofninn hitaður í 200°C. Kjúklingavængjum og frosnum kartöflubátum blandað saman í stóru, eldföstu fati eða ofnskúffu. Olía og krydd hrært saman í skál og dreypt jafnt yfir. Blandað vel. Sett í ofninn og steikt í 20 mínútur.
Gott að hafa með þessu ídýfu, t.d. sýrðan rjóma kryddaðan með pipar, salti og örlitlum hvítlauk eða einhverjum kryddjurtum. Eða muldum gráðaosti.

Ég var nú svo löt að ég notaði bara puttana. Efnafræðistúdentinn er miklu penni en ég svo að hann notaði hníf og gaffal.

Uppáhaldssonur minn var að færa mér bolla af heitu sítrónuvatni. Sem var akkúrat það sem ég þurfti þar sem ég er hóstandi eins og pestarrolla. Gæti trúað að ég væri að fá bronkítis eða eitthvað slíkt upp úr kvefinu.

Gæti auðvitað prófað koníakið líka.

Ókei, ég get alveg sætt mig við þessa flutninga svosem. Til bráðabirgða. Nema hvað það var að renna upp fyrir mér að nú liggur ekki lengur beint við að skreppa á Vínbarinn eftir vinnu. Ónei, nú er það Péturspöbb. Awwww ...