Eldhúsreyfarar miðaldra matargúrús á Skólavörðuholtinu
Kvöldmaturinn: Silfurtúnsjarðarber og kalt hvítvín.
Ég var að átta mig á því að einhverntíma um þessar mundir eru tíu ár síðan Matarást kom fyrst út. Þótt mér finnist oft vera miklu lengra síðan.
Það eru ákveðnir kostir við lélega sjónvarpsdagskrá (Patrick Swayze, kommon - þótt kallgreyið sé dauðvona, hann verður ekkert skemmtilegri leikari fyrir það); ég gæti náttúrlega horft á Biggest Loser á eftir á Skjá 1, ojæja - en allavega, maður fer kannski að flakka á milli stöðva og rekst á sitthvað áhugavert. Til dæmis veit ég núna að það eru krókódílar í Kína, sem ég hafði bara ekki grænan grun um áður, og hef ég þó fræðst mikið um Kína síðasta árið.
Ég er nú ekkert yfir mig hrifin af erfðabreytingum (nema náttúrulegum) en ég er heldur ekki sannfærð um að þær séu alfarið af hinu illa.
Álitamál sem ég er viss um að hefur valdið ótal hjónaskilnuðum, vinslitum og ósætti á vinnustöðum í áranna rás:
Ég er farin að grána.
Ef ég væri ekki þegar í vinnu hjá Forlaginu mundi ég íhuga alvarlega að sækja um vinnu hér.
Er einhver sem ætlar í Skálholt á laugardaginn og ég gæti hugsanlega fengið far með, auðvitað gegn þátttöku í bensínkostnaði?
Jæja, það er allavega ein tegund fyrirtækja sem þarf víst ekkert að óttast samdrátt: Sælgætisframleiðendur. Íslendingar eru held ég ekkert mikið minni nammigrísir en Kanar og þótt hráefnisverð hækki lætur fólk eftir sér að kaupa sælgæti þótt það spari við sig grænmeti og ávexti.
Ekki gott með Tyrkina, nú fæ ég ekki að dást meira að Volkan Demirel. Æ æ.
Hmm, það er nú ekkert skrítið að Siggi Hall (ásamt fleiri íslenskum kokkum) komi eitthvað við sögu á þessari ágætu matarhátíð (svona Washington Food and Fun eitthvað), sem endar á árlegum galadinner veitingahúsasamtaka Washingtonborgar (ekki aaaaaalveg Óskarshátíð en Siggi má lýsa þessari uppákomu þannig mín vegna - ég geri ráð fyrir að þar sem stendur ,,hefur verið lýst" sé Siggi sjálfur að lýsa).
Þegar ég fer til útlanda - einkum og sér í lagi ef leiðin liggur til London - kem ég venjulega heim með slatta af bókum. Allt upp í tuttugu, og þótt þær séu ekki svo margar eru þær oft stórar og þungar. Matreiðslubækur eru það gjarna.
Mér datt í hug áðan, þegar ég var að gefa manni sem ég mætti í Austurstrætinu klinkið sem ég var með í vösunum eins og hann hafði beðið ósköp kurteislega um - ég hafði nefnilega ekki mætt neinum á Laugaveginum eða í Bankastrætinu í þetta skipti svo að ég átti enn klinkið sem ég var með tilbúið til þessara nota - að það hefði líklega alveg gleymst að segja honum frá því að betlarar falli ekki inn í íslenskt umhverfi.
Bretar vilja ekki hleypa Mörtu Stewart inn í landið vegna afbrotaferils hennar. Bandaríkjamenn vilja ekki hleypa Boy George inn til sín af sömu ástæðu. Persónulega held ég reyndar að ég mundi frekar vilja Boy George í heimsókn.
Ég var eiginlega búin að fá nóg af Kínverjum fyrir lífstíð þegar ég var að gera nafnaskrána við Maó formann í fyrra. Eins og ég sagði þá, ég hef ekkert á móti Kínverjum, þeir eru bara svo helvíti margir og voru flestallir nefndir í bókinni, fannst mér.
Ég svaf á Jónsmessunótt. Eins og ég hef oftastnær gert síðustu þrjátíu og eitthvað árin. Sæmilega vel meira að segja, miðað við hvernig ég sef yfirleitt þessa dagana. En það stendur líklega allt til bóta, allavega er búið að boða mig í mátun fyrir svefnöndunargrímuna (eða hvað það nú heitir) í næstu viku. Þannig að kannski verð ég farin að vakna úthvíld og blómleg upp úr miðjum júlí. Það væri nú ágætt.
Ég bakaði bananamúffur áðan. Samt er ekki rigning. Né er ég að fara að velta mér upp úr dögg.
... eða hvað? Einmitt.
Ágætt að ég var ekki búin að skipta gjaldeyrisvarasjóðnum. Úr því sem komið er held ég að sé best að lúra á honum fram að næstu utanlandsferð. Og nú mætti líka sú ágæta útgáfa Hippocrene Books fara að borga mér höfundarlaunin sem ég á inni, dollarinn er orðinn það hár. Ég skrifaði þeim reyndar um daginn og bað þá um að ógilda gamla tékkann (gefinn út í október þegar dollarinn var - hvað, rúmar 60 krónur?) og senda mér nýjan eða bara leggja inn á reikninginn minn en hef ekki fengið svar. Kannski ég ítreki það fljótlega. Eða veðji á að dollarinn fari mun hærra. Ég hef nú grætt á því áður að bíða.
Shady Lady (pókerpersónan mín alltsvo, dregur nafn af stóru sólgleraugunum sem ég fel mig bakvið) rúllaði samstarfsmönnunum upp í pókerspili á sólpallinum áðan. Nú er þetta sko orðið alvöru, Bjarni reddaði ferðapókerkitti og við þurfum ekki lengur að spila með Hugleiksspilum upp á eldspýtur. Enda skilaði það sér fljótt. Til mín sko.
Ekki að það sé neitt betra fyrir þá sem fyrir uppsögnunum verða að þessu sinni - en hversu oft ætli maður sé nú í áranna rás búinn að heyra fréttir um fjöldauppsagnir hjá Icelandair/Flugleiðum? Hundruðum manna sagt upp og mikill samdráttur? Ekki beint tryggasti vinnustaður á landinu, held ég. Og ekki veit ég hvað oft fyrirtækið hefur verið næstum farið á hausinn en alltaf bjargast. Þá var að vísu enginn Hannes að róta í peningakassanum eða einhverjir veruleikafirrtir menn að leika sér í Excel. Bara venjulegt gamaldags klúður.
Einkasonurinn horfði á fótboltaleikinn hér þar sem hann var í mat og komst svo auðvitað ekki frá. Hann vantaði svo andlegan stuðning - sagði hann - á meðan vítaspyrnukeppnin stóð yfir og móðir hans brá að sjálfsögðu vel við, settist hjá honum (ekki að ég hefði verið að horfa á fram að því) og horfði á með honum. Að vísu hélt hann því fram á eftir að ég hefði verið sá aumasti andlegur stuðningur sem hægt var að hugsa sér því að í hvert skipti sem hans menn áttu að sparka sagði ég ,,iss, hann klúðrar örugglega" eða eitthvað álíka, sem ekki féll í góðan jarðveg - en hey, ég var bara að búa drenginn undir að illa færi svo hann yrði ekki fyrir vonbrigðum.
Á svona dögum sakna ég nú pínulítið svalanna á Kárastígnum. Að vísu var sól á norðursvölunum mínum snemma í morgun en þetta er líka lengsti dagur ársins eða þarumbil. Ég hringdi einmitt áðan í einkasoninn til að gá hvort hann kæmi í kvöldmat og þá sátu hann og hans ektakærasta úti á svölum og spiluðu eitthvert spil sem hann sagði að amma hans hefði kennt þeim. -Man ekki hvað það heitir, svolítið eins og Scrabble nema með teningum, sagði hann.
Ég hef nú satt að segja ekki verið að velta því mikið fyrir mér hvað verði í matinn á elliheimilinu þegar þar að kemur. Reyndar held ég ekki að það komi til með að skipta mig miklu máli; öfugt við það sem margir kynnu að halda er ég nú vön að borða bara það sem fyrir mig er sett og er ekkert mikið að velta því fyrir mér. Annað mál ef ég elda matinn sjálf og oftast finnst mér reyndar miklu skemmtilegra að elda en borða.
