London í fyrramálið. Eldsnemma, við förum í loftið hálfátta. Boltastelpan kom hér áðan með fötin sín og páskaeggið svo ég gæti pakkað því niður (við förum bara með eina tösku út, komum með tvær heim). Veðurspáin er skilst mér mun betri en hún var fyrir helgi.

Ég nenni ekki að taka tölvuna með þannig að ég verð sennilega ekki í neinu netsambandi næstu daga. Sem er bara ágætt. Við verðum á Darlington Hyde Park-hótelinu; ég hef ekki verið þar áður en það fær afskaplega góðar umsagnir hjá gestum (nema helst amerísku konunni sem sagði ,,For me as an American woman it felt creepy because I saw few women on the street & many men (especially from 3rd World countries).") Jiminn eini.

Svo er þetta reyklaust hótel; það er nú ekki verra. Og á að vera eitthvað sérlega gott fyrir konur sem ferðast einar. Útidyrnar alltaf læstar og maður fær lykil. Það var samt ekki þess vegna sem ég valdi það.

Ég fylgist ekki með íþróttafréttum og einkasonurinn var ekkert búinn að segja mér af því fyrr en í dag að skylmingastúlkan tengdadóttir mín varð Norðurlandameistari í skylmingum um helgina, þriðja árið í röð. Það kom þó bæði í blöðum og sjónvarpi í þetta skipti; annars eru skylmingar yfirleitt ekki ofarlega á listanum yfir fréttnæmar íþróttir.

Það eru allir sammála um hver er aðalhrekkjalómurinn í þessari hrekkjaviku hér hjá Fróða.

Ekki sá sem pakkaði bílnum hennar Siggu inn í plast. Né þeir sem hafa verið að stela stólum, sprengja blöðrur, bera út sögur um kynlíf með kanínum, dreifa kaffibaunum á gólfið eða gera símaat.

Nei, hrekkjalómur vikunnar er Kristinn tölvumaður, eini algjörlega ómissandi maðurinn í fyrirtækinu. Hann er nefnilega veikur og allir standa uppi hjálparvana.

Það kalla ég áhrifaríkt hrekkjabragð.

Ég náði dálítið merkum áfanga í gær.

Þegar ég kom heim beið eftir mér gluggaumslag. Ekkert óvenjulegt svosem, ég fæ slatta af svoleiðis. Nema þegar ég opnaði það var þetta greiðsluseðill/kvittun frá lífeyrissjóðnum mínum. Og neðst á blaðinu stóð:

Eftirstöðvar með verðbótum eftir greiðslu 0 kr.

Ég er semsagt búin að borga upp það fyrsta af þremur lánum sem ég tók/yfirtók þegar ég keypti íbúðina. Það næsta klárast eftir þrjú ár ef ég man rétt. Og húsbréfalánið er loksins farið að lækka hægt og rólega svo að ég verð orðin skuldlaus fyrir sextugt (nema ég fái einhverja heimskulega hugmynd).

Ég er að hugsa um að halda upp á þetta með Boltastelpunni á Da Paolo í London annað kvöld.

Ég vaknaði fyrir klukkan hálfsjö í m0rgun til að útbúa nokkra rétti til að fara með í Ísland í bítið (eftir að hafa næstum gleymt að kaupa hráefni í þá eins og ég sagði frá í gær). Byrjaði á gazpacho-súpu, setti grænmeti í matvinnsluvélina, bætti við tæplega hálfri flösku af tómatsafa, ákvað svo að nota líka lögg af tómat-passata sem ég átti í flösku til að geta svo notað þá flösku til að geyma súpuna. Kryddaði súpuna, hellti henni í passata-flöskuna, stakk henni í ísskápinn og sneri mér að því að búa til hina réttina. Humar- og rækjukokkteil með chili-kokkteilsósu, reyktan silung með vorlauk, kryddleginn hörpuskelfisk með rauðlauk og límónu. Gekk eins og í sögu.

Sóla samstarfskona mín kom að sækja mig korter í átta, ég stakk öllu í plastpoka og rauk af stað. Fór í smink þegar við komum á staðinn (eftir að búið var að leiðrétta smáklúður, við vorum af einhverri ástæðu ekki á dagskránni í Bítinu en það reyndist í lagi - það var alveg pláss fyrir okkur). Guðrún Hrund stillti á meðan upp réttunum sem ég hafði komið með.

Við áttum svo ekki að fara í loftið fyrr en korter í níu og ég settist í sófann og fór að lesa í blaði. Leit á bakkann og furðaði mig á því hvað gazpacho-súpan (sem var borin fram í litlum glösum) var eitthvað tær og rauð. Guðrún sagðist hafa hrist upp í flöskunni, hún skildi þetta ekki heldur. Ég hélt áfram að lesa í blaðinu. Svo leit ég aftur á súpuna. Leit svo á tómatsafaflöskuna - þar var súpan alveg jafnrauð og tær.

Bíddu við - tómatsafaflöskuna? En ég setti súpuna í passata-flöskuna ...

Ég hafði tekið afganginn af tómatsafanum með en skilið gazpacho-súpuna eftir heima í ísskáp.

Ef þetta hefði gerst þegar við vorum að byrja að mæta með Gestgjafann í sjónvarp fyrir - jahérna, það er hálft fjórða ár síðan - þá hefði það kostað meiri háttar panik. Núna horfðum við á ,,súpuna" og sögðum:

-Þetta lítur allavega vel út.

-Það fattar þetta enginn.

-Við pössum okkur bara að beina athyglinni ekkert sérstaklega að súpunni.

Svo báðum við Gulla og Heimi að vera ekkert að smakka á súpunni ...

Það er hrekkjavika í vinnunni, sem ég tek ekki þátt í eins og ég sagði á dögunum. Reyndar var gerð tilraun til að hrekkja mig en ég er bara ekki nógu hrekklaus og það tókst ekki. (Hmm, ef þetta var svo ekki hrekkur kemur það bara í ljós ...) En þetta dugði mér alveg sem hrekkur dagsins. Ég að hrekkja sjálfa mig óvart.

Það er víst alveg ljóst hvað er í kvöldmatinn. Gazpacho-súpa.

Það fer að styttast í Lundúnaferð okkar Boltastelpunnar. Ég var að enda við að ganga frá nokkrum veitingahúsapöntunum - reyndar ekkert einfalt mál því að veitingahúsin þurftu að a) vera með mat sem möguleiki er að henni þyki góður b) fá góðar umsagnir hjá gestum c) vera frekar miðsvæðis d) vera frekar óformleg (þ.e. henta fyrir ungling á þrettánda ári í gallabuxum og flíspeysu) og e) vera opin um páskana. Þetta síðasta útilokaði sum af uppáhaldsveitingahúsunum mínum, allavega hvað varðar páskadag.

Annars er þetta allt frekar óplanað, við ætlum bara að fara út, hafa það gott saman og sjá til hvað gerist. Ef okkur leiðist getum við alltaf spilað hjónasæng, það spil kenndi ég henni síðast þegar við vorum í London og það gerði gífurlega lukku. Eða Gömlu jómfrú ... nei annars, það gengur ekki þegar við erum bara tvær. Eitthvað annað þá.

Ég ætla samt að fá að skjótast á Borough-markaðinn og í Books for Cooks. Hún fær að gera eitthvað sem henni finnst skemmtilegt í staðinn. Kannski í London Dungeon eða eitthvað slíkt.

Þetta varð ég náttúrlega að prófa:

You Are a Creative Cook

Your cooking is unusual, inspired, and definitely one of a kind. People love your unique style, but you've had your share of kitchen flops.You have the makings of a cult chef. You may not cook at the Four Seasons, but you could have your own little funky cafe in San Francisco!

Are'>http://www.blogthings.com/areyouagoodcookquiz/">Are You A Good Cook?

Ég áttaði mig allt í einu á því klukkan rúmlega níu, rétt þegar ég var að fara að setjast niður að horfa á Boston Legal, að ég gleymdi að kaupa inn fyrir eldamennsku sem ég verð að sinna á eftir. Eða eldsnemma í fyrramálið. Jæja, það bjargast nú með samsafni úr Krambúðinni, 11-11 og frystiskápnum mínum.

Og Skjár 1 plús bjargar Boston Legal fyrir mig. Svo að þetta reddaðist. Sennilega.

Pálmasunnudagur, já. Ég var einmitt að rifja upp áðan pálmasunnudaginn fyrir 35 árum. Þann dag fermdust allir jafnaldrar mínir á Króknum. Ekki ég. Það var svolítið skrítin tilfinning. En ég var sátt við mína ákvörðun þá og hef alltaf verið það síðan.

Ég bað um Biblíuna í afmælisgjöf þegar ég var tólf ára og las hana spjaldanna á milli (nema ég skal ekki fortaka að ég hafi kannski farið á hundavaði yfir suma af minni spámönnunum). Eftir þann lestur ákvað ég að þetta væri ekki fyrir mig. Líklega var það þessi vandláti og kröfuharði Guð sem ég sá þarna (en kom ekki fram í Biblíusögunum mínum) sem fékk mig til að efast. Það og ákveðin tilhneiging mín til að vera öðruvísi en aðrir varð til þess að ég ákvað að láta ekki ferma mig.

Ég gekk samt til spurninga með hinum krökkunum, ekki af því að ég vildi hafa vaðið fyrir neðan mig og eiga þess kost að skipta um skoðun á síðustu stundu, heldur af því að ég vildi vera alveg viss um að ég væri að gera rétt. Í spurningakverinu var eitthvað minnst á að framhaldslífi þeirra sem afneituðu trúnni mætti líkja við eilífðarvist á brennandi sorphaugum Jerúsalemsborgar. Presturinn lagði sérstaka áherslu á þetta atriði. Þá varð ég alveg viss um að ég væri að gera rétt.

Ég var reyndar ekkert alveg trúlaus þá þótt kristin trú höfðaði ekki til mín eftir biblíulesturinn. Ég hélt áfram að leita í eitt eða tvö ár að einhverju til að trúa á. Svo rann upp fyrir mér að ég hafði bara ekkert með það að gera. Og aldrei síðan hef ég fundið fyrir þessari trúarþörf sem maður heyrir oft fullyrt að öllum sé meðfædd. Ég gæti kannski sagt að ég tryði á lífið - með öllum þess stóru kostum og göllum - en allavega ekkert æðra. Reyndar veit ég ekki hvað ætti að geta verið æðra lífinu. Maður þarf bara að horfa á lítið barn til að sjá það.

Ég kvíði allavega ekkert fyrir brennandi sorphaugunum.