Ég verð að segja það að ég er að mestu leyti sammála greininni sem Ármann skrifaði á Múrinn á dögunum um vændi. Mér hefur aldrei fundist vændi vera glæpur. Hvorki af hálfu þess sem kaupir né selur. Það þýðir ekki að mér þyki það allt í lagi. En ég held að líf þeirra kvenna og karla sem stunda vændi sé nógu grábölvað þótt ekki sé verið að gera þau að glæpamönnum líka. Og ég er ekkert hrifin af því athæfi að kaupa þjónustu annarra til kynlífsathafna og nota sér þar með eymd þeirra en mér finnst það bara ekki glæpsamlegt. Sorrí.

Það er verið að baka afmælistertu handa Framsóknarmanni í eldhúsinu mínu. Eftir nokkrar umræður um hvernig kakan ætti að vera var ákveðið að nota Barbíkökuformið sem ekki hefur nýst undanfarin ár af því að Eldfjallið þykist vaxið upp úr Barbíkökum og hefur jafnframt tilkynnt að ekki sé hægt að nota formið fyrir afmælistertu handa Sauðargærunni heldur af því að hann sé strákur. Hann er að vísu of lítill til að fatta svoleiðis en hún gætir hagsmuna bróður síns ákaft. Hann skal sko ekki fá einhverja stelputertu. Ég verð örugglega að fjárfesta í nýju formi fyrir næsta afmæli.

Framsóknarmaðurinn er reyndar strákur líka en það skiptir ekki máli vegna þess að þetta verður ekki Barbíkaka, heldur Framsóknarmaddama. Nema nú stendur yfir rifrildi um hvort hún eigi að vera í bleikum glassúrkjól eða kjól í Framsóknarlitunum.

Annars er ég nýbúin að komast að því að efnafræðistúdentinn á að mæta á landsfundi Sjálfstæðisflokksins til að syngja. Hmm.

Ég var á samkomu í Hveragerði fyrr í kvöld þar sem Magnús hvaðhannnúheitir, fréttaritari Sjónvarpsins á Suðurlandi, mætti í bleikri gegnsærri híalínsskikkju. Sagðist vera Súperman en minnti meira á ofvaxinn garðálf. En svona er það þegar maður lætur þvæla sér á samkomur í Hveragerði, maður þarf að vera viðbúinn hverju sem er.

Fólk sem matreiðir, stíliserar og tekur myndir af mat fyrir bækur og tímarit verður að gera sér grein fyrir einu: Það er fátt sem eldist jafnilla og matarmyndir. Fatatískan kemur aftur í einhverri mynd og þótt sumt þyki hallærislegt eftir nokkur ár á það eftir að þykja smart aftur (ókei, eitís-tískan vonandi meira og minna undanskilin). Sama gildir um húsbúnað og hvaðeina. En ekki mat. Prófið bara að skoða myndir í gömlum matreiðslubókum eða blöðum. Þær eru gjarna brjálæðislega fyndnar og ég veit, því miður, að sumt af því sem ég er að gera verður ekki minna hlægilegt eftir tíu tuttugu ár. Jafnvel fyrr. Ég á líka fjölda gamalla (og ekki svo gamalla) matreiðslubóka sem ég hef keypt eingöngu vegna myndanna. Það eru til dæmis myndir eins og þessar hér, sem ég rakst á áðan. Skoðið þær, bæði myndirnar sjálfar og ekki síður dótið í kring, og þið skiljið örugglega hvað ég er að tala um. Og þessar myndir skera sig ekkert úr. Þær eru dæmigerðar matarmyndir frá því um 1970.

Næstum allir sem koma inn á þetta blogg frá leitarvélum eru að leita að ... mér. Sörpræs.

Um daginn var þó einhver í Saúdi-Arabíu sem hafði slegið inn í Google hot+sex+konan og fengið beina vísun á mig. Ég held samt að hann hafi ekki verið að leita að mér. En ég er búin að vera að velta því fyrir mér síðan hvað ,,konan" þýði á arabísku. Ef það er þá arabíska. Ég veit hvað ,,konusmalar" er á tyrknesku en það er ekkert spennandi. Ég á örugglega eftir að láta þetta bögga mig lengi.

Svo getur náttúrlega verið að gaurinn hafi bara verið á leið til borgarinnar Konan í Japan og hafi ætlað að kanna hvað vændismarkaðurinn þar hefði uppá að bjóða. Það verður víst aldrei upplýst.

Og ef einhver vill vita hvað ég var að skrifa um ,,hot sex", þá verður hann fyrir jafnmiklum vonbrigðum og aumingja Saúdi-Arabinn þegar hann villtist inn á bloggið.

Efnafræðistúdentinn er frammi í eldhúsi að baka franska súkkulaðiköku og tauta eitthvað um kvennasamsærið mikla. Hann á nú að vita það eftir öll þessi ár að:

1) Konur hafa ævinlega rétt fyrir sér. Einkum og sér í lagi mæður.
2) Ef þær skyldu nú ekki hafa það gildir regla 1.
3) Sérstaklega þó varðandi kökubakstur. Þar er regla 2 óþörf.

Einhverntíma á þeim árum sem ég bjó á Heimavist MA, þá var það í hádegishléinu einn daginn að hópur fólks hafði safnast saman á herbergi Skútunnar á Spena eins og gjarna gerðist. Hann bjó þá einn, opinberlega að minnsta kosti, og hafði fært bæði rúmin saman eins og tíðkaðist þegar fólki hafði tekist að losa sig við herbergisfélagann. Nú bar svo við að Skúta var nýbúinn að heimsækja Teoríukappann og hafði grúskað í þeim hluta pornóblaðasafnsins sem kappinn var til í að lána völdum persónum (svæsnari blöðunum hélt hann eingöngu fyrir sjálfan sig) og fengið bunka að láni sem hann kom með niður á herbergi. Allir köstuðu sér nú yfir bunkann og plöntuðu sér niður hver með sitt blað. Og kaffibolla, það tilheyrði í þessu herbergi.

Þá var barið að dyrum. Húsráðandi kallaði ,,kom inn" þar sem hann sat með sitt Rapport-blað í jógastellingu innst á rúminu, innikróaður af pornólesandi stúlkum og drengjum. Dyrnar opnuðust og inn kom síðhærður gleraugnaprýddur ungur maður, sem reyndar brá allsvakalega þegar hann áttaði sig á því að þarna voru að minnsta kosti tíu manns fyrir, flestir liggjandi í sama fletinu (allir alklæddir að vísu!) og allir niðursokknir í kaffidrykkju og klámblöð. Honum tókst þó að hiksta upp erindinu, sem var að hann væri að vinna að verkefni í tengslum við sálfræðinám sitt í Háskólanum og langaði að biðja viðstadda að taka þátt í einhverri könnun eða viðhorfsprófi sem hann var með. Allir tóku vel í þetta, lögðu frá sér pornólitteratúrinn, tóku við krossaprófsblöðunum af manninum og byrjuðu að svara spurningum af ekki minni áhuga en þeir höfðu lesið klámið áður. Sálfræðinemanum var boðið kaffi og hann settist í eina lausa stólinn og sat þar eins og illa gerður hlutur með sinn kaffibolla og virti fyrir sér þvöguna. Svo gafst hann upp, yppti öxlum og fór líka að skoða klámblöð.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér nýlega af því að ég hef verið dálítið að velta því fyrir mér hvaða skoðanir ég hefði eiginlega á klámi. Ekki síst eftir að ég erfði ritstjórastól Bleiks og blás, þennan sem er að detta í sundur undir mér. Og ég er búin að komast að þeirri niðurstöðu að þessi saga sé eiginlega dálítið lýsandi fyrir skoðanir mínar enn í dag; ég hef ekkert sérstaklega á móti klámi (barnaklám og slíkt vitaskuld undanskilið). Það stuðar mig ekkert að ráði. Mér finnst það bara almennt séð frekar óspennandi, kannski skoðaði ég bara of mikið af blöðum Teoríukappans á viðkvæmu aldursskeiði. Ég er ekkert sérstaklega að forðast klám en ég sækist ekki sérstaklega eftir því heldur. Allavega hef ég ekki enn rekist á pornólitteratúr sem ég mundi ekki hiklaust leggja frá mér fyrir viðhorfspróf í sálfræði. Eða eitthvað annað jafnspennandi.

Prófarkalesararnir eru búnir að samþykkja stefnubreytingu og hér eftir verður notað bandstrik. Ég get alveg verið sátt við það. Í flestum tilvikum allavega. Svo held ég áfram að reyna að lauma sérviskunum mínum inn eftir bestu getu. Kannski ég baki köku handa prófarkalesurunum einhvern næstu daga. Það er betra að hafa þær sín megin. Og mér er almennt heldur vel til prófarkalesara þótt ég sé ekki alltaf sammála þeim.

Þetta er ekki kökuuppskrift, en næst þegar þið ætlið að kaupa ykkur ódýrar vinsældir (engar 300 milljónir hér!) hjá einhverjum sem er hrifinn af banönum (ég neita að segja bönunum. Það er þá bara mín sérviska), þá mætti reyna þetta. Hugmyndin er fengin úr súkkulaðiuppskriftabæklingi sem Comic Relief gaf út fyrir nokkrum árum. Ekki að uppskriftin sem slík sé svo fyndin, ég held að þetta hafi verið sett fram sem hugmynd að góðgæti til að selja í fjáröflunarskyni fyrir málstaðinn.

Frosnir súkkulaðibananabitar

2-3 bananar, þroskaðir
150 g gott mjólkursúkkulaði
e.t.v. saxaðar pistasíu- eða heslihnetur
grillpinnar úr tré

Bananarnir afhýddir og skornir á ská í langar sneiðar, um 1-1 1/2 cm á þykkt. Grillpinnarnir skornir eða brotnir í tvennt og stungið í bananasneiðarnar. Raðað á smjörpappírsklæddan bakka eða disk og fryst í um hálftíma. Á meðan er súkkulaðið brætt í vatnsbaði eða örbylgjuofni. Bananarnir teknir úr frysti og hverjum bita dýft rúmlega til hálfs í súkkulaði. Ef vill má svo dýfa þeim í saxaðar hnetur eða annað en það þarf að gera strax því súkkulaðið er fljótt að storkna. Geymdir í frysti þar til þeir eru bornir fram.

Mér finnst illa gert af Bókabúð Máls og menningar að setja ekki allar bækurnar í einu á útsöluborðið, heldur tína þær fram smátt og smátt. Það þýðir að ég þarf að fara nokkrum sinnum að skoða og finn alltaf eitthvað nýtt sem mig bráðvantar. Og það er erfiðara að standast það en þegar maður getur séð allar útsölubækurnar í einu og þarf að velja og hafna til að upphæðin verði ekki eins há. Ég ranglaði til dæmis inn í búðina í fyrradag og þótt ég væri þegar búin að kaupa matreiðslubækur tvisvar eða þrisvar á útsölunni (auðvitað er ég að tala um matreiðslubækur) og ætlaði alls ekki að kaupa fleiri stóðst ég það alls ekki þegar ég sá Hot Sour Salty Sweet allt í einu á útsöluborðinu á 50% afslætti. Ég var búin að fletta henni oft áður í búðinni og dauðlangaði í hana en tímdi ekki að kaupa hana á sex þúsund krónur. Ég á Flatbreads and Flavors eftir sömu höfunda og það er mjög fín bók sem ég er einmitt að fara að grúska í á næstu dögum af því að ég ætla að gera einhverjar tilraunir með norðurafrísk og miðausturlensk flatbrauð.

En nú þarf ég að halda mig víðsfjarri bókaverslunum á næstunni. Allavega fram á næsta kreditkortatímabil.

Alveg held ég nú að Frökkum sé sama um þetta - þær eru jú belgískar ...

Ég er líklega ein af fáum sem fór ekki á brúðkaupssýninguna Já í Smáralindinni um síðustu helgi. Ég veit svosem ekki hvað allt þetta fólk var að gera en kannski er svona ofboðslega almennur áhugi á brúðkaupsveseni. (Jájá, ókei, ég veit, ég skrifaði einhverjar greinar í brúðarblað Gestgjafans sem er rétt ókomið út. Það er allt annað mál.)

Mín kynslóð gerði yfirleitt ekki mál úr því að gifta sig. Ef við gerðum það yfirleitt. Maður laumaðist til sýslumanns eða fógeta og sagði kannski engum frá fyrr en eftir á. Eða hafði bara allranánustu fjölskylduna viðstadda og svo var kannski farið út að borða. Eða hélt litla veislu fyrir nánustu fjölskyldu og vini. Jú, sumir höfðu reyndar stærri veislur og giftu sig í kjól og hvítt en það var aldrei svona mikið tilstand eins og núna. Eiginlega hafði ég ekki gert mér grein fyrir hvað það er mikið mál að gifta sig fyrr en ég villtist inn á síðu á brúðkaup.is sem heitir Neyðartaska brúðhjóna og sá allt sem er lífsnauðsynlegt að brúðurin hafi nálægt sér á brúðkaupsdaginn og er það víst á ábyrgð einhvers nákomins að sjá um að taskan sé til staðar allan tímann. Ég segi fyrir mig, ef ég væri að gifta mig og vissi af til dæmis gagnlega barninu nærstöddu með straujárn, aukamyndavélar, sikkrisnælur og límbandsrúllu í tösku, þá yrði ég hreint ekki neitt afslappaðri. Ég mundi spyrja hana hvern andskotann hún væri að þvælast með þetta straujárn. Og töskuna yfirleitt. Þetta eru að minnsta kosti fimmtíu sextíu hlutir og taskan þyrfti örugglega að vera stærri en sú sem ég tek með mér í helgarferðir til útlanda ef hún ætti að rúma það allt.

En til allrar hamingju fylgist enginn í minni fjölskyldu með tískunni, allavega ekki hvað þetta varðar, og fólk er enn að laumast til að gifta sig eða gerir það frekar látlaust. Allavega hefur enn ekki verið þörf á neyðartösku.

Mér finnst Philadelphia-rjómaosturinn ansi góður en tími sjaldan að kaupa hann af því að hann er það mikið dýrari en sá íslenski. Og í sumt skiptir litlu sem engu máli hvort er notað, t.d. í flestar ostasósur, bakaðar ostakökur og þess háttar. En ef maður ætlar til dæmis að smyrja sér beyglu - segjum með grillsteiktri kjúklingabringu, stökkum beikonsneiðum, salati og tómötum, bara svo ég nefni eitthvað sem telst til góðgætis á mínu heimili - þá er Philadelphia-osturinn óneitanlega betri.

Ég kom við í Ostabúðinni á laugardagsrúntinum mínum á milli sælkerabúða og þá var þar einmitt Philadelphia-ostur á útsölu, að vísu kominn tvo daga fram yfir síðasta söludag en reyndist ekki verri fyrir það. Ég keypti tvær öskjur og sé eftir að hafa ekki keypt meira því þær eru búnar og fóru í ýmislegt. Ekki síst til að smyrja snittur sem voru bornar fram á undan matnum bæði á laugardags- og sunnudagskvöldið. Í bæði skiptin var notað snittubrauð sem var keypt frosið, bakað og síðan skorið í þunnar (innan við 1 cm) sneiðar sem raðað var á plötu og þær bakaðar í nokkrar mínútur, þar til þær voru hálfþurrar og stökkar og farnar að taka lit. (Fyrra kvöldið var reyndar ákveðið að nota grillið í ofninum. Það var misráðið.) Sneiðarnar voru svo smurðar með gráðaostssmyrjunni og sneið af kjötáleggi lögð ofan á ásamt litlum salatblöðum úr klettasalatsblöndupoka. Listfeng stúlka sem horfði á mig smyrja snitturnar á sunnudaginn sagði að þær minntu sig á málverk - ég held að það hafi verið vegna þess hvað litasamspilið í dökku kjötinu og marglitum salatblöðunum var fallegt, ekki vegna þess að ég hafi skreytt þær svona glæsilega. Áleggið var annars hráskinka, reykt kindafile, kryddleginn ærvöðvi og reykt gæsabringa.

Sumir mundu örugglega kalla þetta bruschettur og mega það mín vegna ef einhver vill en ég skil reyndar ekki þá áráttu að kalla nánast hvaða ristaðar brauðsneiðar með áleggi sem er því nafni. Alvöru bruschetta er yfirleitt fremur stór sneið, alltaf vætt með góðri ólífuolíu og núin með hvítlauk, og ofanáleggið er einfalt - marðir tómatar, cannellini-baunir eða eitthvað slíkt. Eða jafnvel bara ólífuolía, hvítlaukur og salt. Allavega óralangt frá því sem ég var að búa til, það voru snittur og þurftu ekkert fansí nafn til að vera góðar (fyndið annars að bruschetta skuli teljast fansí, þetta er í eðli sínu einhver einfaldasta og hversdagslegasta byrjun á máltíð sem til er. En skrambi gott ef hráefnið er í lagi).

Allavega, þetta er það sem ég smurði snitturnar með og bar svo líka fram í skál með óristuðum snittubrauðssneiðum svo gestirnir gátu smurt sér sjálfir:

Gráðaostssmyrja

125 g Philadelphia-rjómaostur, mjúkur
60 g gráðaostur
2 msk koníak EÐA 1 tsk smátt saxað ferskt rósmarín og svolítill nýmalaður pipar

Rjómaosturinn settur í skál. Gráðaosturinn mulinn yfir (eða skorinn í bita) og hrært vel saman við ásamt koníaki eða rósmaríni og pipar.

Það má líka nota venjulegan rjómaost. En Philadelphia-osturinn er betri í þetta.

Fyrst ég var með kleinuhringjauppskrift fyrir fáeinum dögum dettur mér í hug ... Á halfbakery.com varpa menn fram ýmsum frumlegum hugmyndum sem flestar eru ... ja, ,,half-baked", vægast sagt. Hér er til dæmis einhver að stinga upp á því að baka kleinuhringjapitsur (þ.e. með gati í miðju) af því að bráðni osturinn rennur alltaf út af mjóa endanum á sneiðinni og beint ofan í kjöltuna á manni. Hmmm.

Ég er á einhverju stöppuflippi um þessar mundir, efnafræðistúdentinum til lítillar gleði því hann er enginn sérstakur stöppuaðdáandi. Þegar ég er heima nota ég auðvitað kartöflupressuna mína, sem mér finnst ómissandi, en í vinnunni hef ég stundum bara notast við gaffal, enda eru skammtarnir sem ég er að gera þá oft minni. Mér dettur ekki í hug að búa til kartöflustöppu í hrærivél eða matvinnsluvél, sterkjan er svo fljót að breytast í lím og mér finnst svoleiðis stappa frekar lítið spennandi. Aðrar stöppur er aftur á móti vel hægt að gera í matvinnsluvél. (Vissuð þið að færeyska nafnið á matvinnsluvél er hvirla? ,,Koyr allt í eina hvirlu," stendur í pestóuppskriftinni í færeysku matreiðslubókinni Okkara kokkur, sem ég er nýlega búin að eignast og er reyndar skrifuð af Íslendingi.) Mér finnst hvirla brilljant heiti, kannski fer ég að kalla matvinnsluvélina mína hvirflu. Nei, líklega annars ekki.

Hvað sem því líður, ég var með þessa stöppu sem hér kemur uppskrift að í saumaklúbbsmatarboðinu á sunnudaginn. Eiginlega hafði ég ætlað að nota sætar kartöflur en ekki gulrætur en þær fengust ekki í þeim búðum sem eru nálægt mér og ég nennti ekki að leita lengra. Þetta kom líka vel út.

Gratíneruð kartöflu-gulrótastappa

700 g kartöflur
300 g gulrætur
50 g smjör, og meira til að smyrja formið
100 ml mjólk, eða eftir þörfum
2 eggjarauður
1 msk sykur
1/2 tsk kummin
nýmalaður pipar
salt

Ofninn hitaður í 220°C. Kartöflurnar og gulræturnar afhýddar og soðnar uns þær eru meyrar (má vera í sama potti). Hellt í sigti og látið renna af þeim. Smjörið brætt í pottinum og kartöflurnar pressaðar eða stappaðar saman við það. Mjólkinni hrært saman við og þegar stappan er nokkurn veginn slétt er eggjarauðunum hrært saman við og síðan sykri, kummini, pipar og salti. Gulræturnar skornar í litla bita og stappaðar saman við, ekki of fínt. Eldfast fat smurt vel með smjöri, stappan sett í það og fatið sett í ofninn í 12-18 mínútur, eða þar til yfirborðið hefur tekið góðan lit. Borin fram t.d. með nauta-, lamba- eða svínakjöti.

Ég hafði svosem spáð því að flagaratilburðir og kossaflangs Sauðargærunnar ættu eftir að koma honum í koll. Hélt bara ekki að það yrði svona snemma. Drengurinn er kominn með frunsusmit og hann er - nítján mánaða, er það ekki?

Um síðustu helgi var ég að borða svo mikið af góðum mat (jæja, mestallt var gott; kvöldverðurinn í Perlunni var ekkert spes) að ég mátti ekkert vera að því að elda sjálf. Núna þessa helgina er ég búin að elda (og borða) svo mikið af góðum mat að ég hef ekkert mátt vera að því að kveikja á tölvunni. Í gærkvöldi hittumst við Gestgjafakonurnar, elduðum saman og sátum svo að spjalli lengi nætur. Í kvöld kom svo saumaklúbburinn í mat til mín. Ég vil helst bjóða þeim í mat. Þessir svokölluðu ,,saumaklúbbaréttir" eru ekki mín sérgrein.

Já, svo var náttúrlega Formúlan. Ég horfi nefnilega á Formúluna af einhverri undarlegri ástæðu sem ég hef aldrei getað útskýrt fyrir sjálfri mér, hvað þá öðrum. Ég veit ekki hvað það er í þessu sem hugsanlega gæti höfðað til hálffimmtugrar bílprófslausrar húsmóður. Þær sportgreinar sem ég er fáanleg til að horfa á skiptast gjarna í tvennt: a) Sérkennilegar íþróttir eins og súmóglíma og skíðaskotfimi (nei, ég ætla ekki að reyna að útskýra það heldur) og b) Íþróttir þar sem maður getur séð fáklædda vel vaxna karlmenn. Formúlukappakstur er hvorugt. Ég er samt ekki að vakna upp á nóttunni til að horfa á þetta þegar það er hinum megin á hnettinum (jú, ég var vakandi í fyrrinótt, en ég var ekki að horfa á sjónvarp). Reyndar var þetta orðið svo leiðinlegt í fyrra að ég ætlaði ekkert að horfa í ár, en það gæti breyst eftir keppnina í dag.

Svo koma líka svo mörg gullkorn frá íslensku umsjónarmönnunum. Tilvitnun dagsins (eftir minni og kannski ekki alveg orðrétt): ,,Webber er hér á heimavelli og því tregur til að hleypa fram úr ... (langt hik) ... þeim sem eru á eftir honum."

Nei annars. Tilvitnun dagsins er endirinn á skýringu Kólumbíumannsins Montoya á því hvers vegna hann klúðraði sigrinum úr höndum sér þegar hann snarsneri bílnum í brautinni: ,, ... basically, shit happens." Ég er að hugsa um að gera þetta að einkunnarorðum mínum. Einhvernveginn er það stundum þannig að þótt maður ströggli lengi við að finna skýringar á því sem miður fer í lífinu, þá er niðurstaðan á endanum þessi. Basically, shit happens.