Ég er búin að vera í skápnum í allan dag og var rétt að koma út. Fataskápnum alltsvo. Fyrst gamla skápnum, sem ég var að tæma, og svo þeim nýja, sem byrjaði á sjö flötum, níðþungum kössum - nú eru bara tveir eftir og skápurinn er kominn upp, ég á bara eftir að setja saman eitthvað af skúffum og festa tvær af hurðunum.

Þetta gekk stórslysalaust en um tíma leit bara alls ekkert út fyrir það. Ég gerðist nefnilega svo djörf að kaupa Idé-möbler-skáp frá Húsgagnahöllinni í staðinn fyrir að fara bara í IKEA (ég fór reyndar í IKEA en leist ekki nógu vel á skápana þar). En gallinn er að ég er sérfróð í leiðbeiningum um samsetningu á IKEA-húsgögnum - Idé leiðbeiningarnar kunni ég ekkert á. Og þær eru náttúrlega ekkert eins og IKEA-leiðbeiningar og þetta voru sjö kassar, sjö sett af leiðbeiningum (eða ég geri ráð fyrir að það séu leiðbeiningar í skúffukössunum líka) og þótt mér tækist smátt og smátt að ráða fram úr þeim vantaði svona blað með heildarleiðbeiningum og hjálplegum ,,byrja hér" vísbendingum. Reyndar var gjörsamlega útilokað að búa til akkúrat skáp eins og ég var að kaupa með því að fara eftir leiðbeiningum fyrir hvern kassa um sig og maður þurfti að finna út úr því sjálfur hvernig átti að samræma allar leiðbeiningarnar - og auðvitað áttaði ég mig ekki á því fyrr en ég var að verða búin að skrúfa saman fyrsta skápinn. Ojæja. Það var til allrar hamingju ekki mikið mál að skrúfa hann sundur aftur.

En þetta hafðist (geri ráð fyrir að skúffurnar verði auðveldar viðfangs) og ég gat sett skápinn saman nokkurn veginn hjálparlaust, kallaði þó einu sinni á efnafræðistúdentinn til aðstoðar. Hann var annars upptekinn við skipulagsbreytingar í sínu eigin kamesi.

Gamli skápurinn var 1,10 x 1,60 m. Sá nýi er 2 x 2,10. Jú, það er munur.

Og gamli skápurinn? Hann var settur inn á bað til bráðabirgða (þ.e. þar til herbergi efnafræðistúdentsins losnar einhverntíma í framtíðinni). Nú spyrja þeir sem til þekkja örugglega: ,,Kemst hann fyrir þar?" og svarið er: ,,Tja ... eee ... sko ..."

Ég hef tekið eftir því að þegar efnafræðistúdentinn fer úr skónum frammi á stigapalli, þá skilur hann nánast undantekningalaust þannig við þá að hægri skórinn snýr tánni í hánorður og sá vinstri í vestnorðvestur. Og þeir eru aldrei sérlega nálægt veggnum.

Ég þarf líklega að stúdera fótaburðinn hjá drengnum betur næst þegar ég sé hann fara úr skónum til að komast að því hvernig á þessu stendur.

Móðir mín, sem að sjálfsögðu man öllu lengur aftur en ég, segir að fyrsta hljómsveit Geirmundar hafi verið Ferguson-hljómsveitin, sem svo var nefnd (ekki veit ég hvort hljómsveitarmeðlimir sjálfir notuðu það nafn) vegna þess að drengirnir í sveitinni voru of ungir til að aka bíl og urðu að koma á dráttarvél á böllin. Ekkert man ég eftir þeirri sveit, ætli ég hafi ekki verið fjögurra ára þegar Geiri komst á bílprófsaldurinn.

Ég man aftur á móti vel eftir fyrstu útgáfunni af Hljómsveit Geirmundar. Í henni voru auk Geira sjálfs þeir Bassi (sem átti eftir að komast með lag í Eurovision þótt Geira tækist það aldrei), Viddi Sverris og Himmi bróðir hans, sem var bara nokkrum mánuðum eldri en ég og þurfti undanþágu til að spila í sveitinni fyrst í stað, þar sem hann var of ungur til að mega vera á böllunum. En hann var þó aldrei á Ferguson.

Ég man eftir Bassa og Geira að syngja Nínu og Geira (Geiri söng hlutverk Nínu). Ég man eftir ... æi, nei, nú kom efnafræðistúdentinn hingað inn og kveikti á sjónvarpinu og stillti það hátt og ég þarf að færa mig inn í stofu og má ekki vera að því að rifja upp fleiri Geiraminningar núna. Kannski seinna.

Ekki er veðrið beint pikknikkvænlegt að sjá, karfan góða verður varla vígð þessa helgina. Beggi benti reyndar á Rósinborgargarðinn en það held ég að verði að bíða. - Ég sá samt þegar heim kom að gömlu plastdiskarnir voru bara alls ekki að gera sig í svona flottri körfu svo að ég skaust yfir götuna til Þorsteins Bergmann og keypti nokkra afskaplega fína og pikknikklega blómamynstraða diska fyrir slikk. Og bætti ögn við ættarsilfrið í leiðinni. Góð búð.

Boltastelpan er með skoðanakönnun um forsetakosningarnar í kommentunum á blogginu sínu, ég hvet alla til þátttöku.

Hér eru nokkrar myndir úr ferðalaginu um daginn.

Ég vissi alltaf að Hrafn og Davíð ættu eftir að fá þá alþjóðlegu viðurkenningu sem þeir eiga skilið fyrir þetta listaverk sitt. (Skrollið niður eftir síðunni.)

Ég var hálfpartinn að hugsa um að vera með minningablogg eins og Þórdís og fleiri hafa verið að gera. En svo rann upp fyrir mér að ég er svo skelfilega gömul og svo skelfilega mikið utan af landi að það mundi enginn kannast við neitt af þessu nema kannski systkini mín.

Sko, ég man til dæmis þegar rafmagnið kom og ég gekk á milli herbergja með stólkoll í eftirdragi til að ná upp í slökkvarana af því að það var svo stórkostlegt að geta bara ýtt á takka til að kveikja ljós.

Ég er meira að segja orðin svo gömul að ég man þegar hljómsveit Geirmundar Valtýssonar var stofnuð. Og það er gamalt.

Mín fræga pikknikkarfa eyðilagðist eiginlega í fyrra, rétt um sama leyti og hún varð fræg í alvöru, kom í Gestgjafanum og sjónvarpi og hvaðeina. Ég nefndi það í vor að mig langaði ógn mikið í nýja og nú er ég búin að eignast eina slíka - fann eina tóma í Pipar og salt og keypti hana, ég á nefnilega allan búnað í pikknikkörfu og vantaði því ekki körfu með innihaldi. Nú bíð ég bara eftir að veðrið batni svo að hægt verði að vígja þessa nýju. Þá langar mig að hafa svona alvöru enska lautarferð með böku og steiktum kjúklingi og laxi og alls kyns fíneríi. Já, og náttúrlega hvítvíni og jarðarberjum. Og súkkulaði, nema hvað. Valrhona jafnvel.

Hvernig ætli spáin sé fyrir helgina?

Hvað varð af góða veðrinu sem ég hélt að hefði verið búið að spá?

Annars er mér alveg sama. Ég þarf að sitja inni og skrifa um Valrhona-súkkulaði og jarðarber. Þungbær örlög ...

Dr. Gunnar Helgi Kristinsson var að tala um það í sjónvarpsfréttum áðan að hann vissi ekki dæmi þess að það hefði gerst fyrr að stjórnmálasamtök hefðu beinlínis hvatt fólk til að skila auðu í kosningum eins og mér skilst að einhver samtök ungra sjálfstæðismanna eða kvenna séu að gera núna.

Þetta er nú ekki alveg rétt hjá prófessornum, ég man að allavega fyrir kosningarnar 1978 og '79 ráku Einingarsamtök kommúnista (marx-leninista) harðan áróður fyrir því að fólk skilaði auðu í kosningunum, með þeim árangri (ég man eftir Ara Trausta og einhverjum öðrum að fást við útreikninga á þessu) að auðum seðlum í Reykjavík 1978 fjölgaði um sirka 0,1% frá kosningunum á undan. Ég allavega stóð við mitt og skilaði auðu utankjörstaðaatkvæði í bæði skiptin. Hafði heldur ekki sérstakan áhuga á að kjósa neinn á Norðurlandi vestra, enda afar mínir ekki lengur þar í heiðurssæti sinn á hvorum lista eins og í kosningunum 1974 (var það ekki '74?).

Der Spiegel bara farið að vitna í Séð og heyrt ...

,,Im Knast entfaltete der umtriebige Arni die gleichen Qualitäten wie in der Politik, er freundete sich mit dem Direktor an, sorgte dafür, dass neue Betten für die Gefangenen angeschafft wurden und der Hobbyraum ausgebaut wurde, alles mit Hilfe von Sponsoren. Nach seiner Entlassung im Frühjahr brach Arni sofort zu einer Kreuzfahrt in die Karibik auf. Er nahm nicht nur seine Frau, sondern auch seinen Gefängniswärter und dessen Frau mit, die im Knast als Köchin arbeitet. Und so kreuzten sie zu viert durch die Karibik, begleitet vom Staunen der Isländer, die von "Sed og heyrt" (Gesehen und gehört), der isländischen "Bunten", auf dem Laufenden gehalten wurden."

Jamm ...

Mér tókst að týna peningaveskinu mínu tvisvar í London. Samt kom ég með það heim aftur. Og alla peningana mína, nema auðvitað þá sem ég eyddi sjálf. Eru Lundúnabúar svona heiðarlegir? Tja ...

Í fyrra skiptið höfðum við Boltastelpan setið í makindum fyrir utan ísbúð á horninu á Bayswater Road og Queensway þar sem hún hámaði í sig ís. Vorum staðnar upp og gengnar frá borðinu þegar hún lítur við fyrir tilviljun, bendir undir einn stólinn við borðið og sagði ,,einhver hefur týnt veskinu sínu þarna". Þetta var náttúrlega seðlaveskið mitt.

Og þegar við vorum að fara inn í Stanstead-lestina fór hún inn á undan til að tryggja okkur sæti þar sem lestin var að fyllast; ég þurfti að drösla inn þremur ferðatöskum og bakpoka (enn einu sinni kom ég heim með einni tösku fleira en ég fór með - en línuskautarnir áttu sinn þátt í því). Ég er hörkukvenmaður en þetta var samt nokkuð mikið og það var ekki fyrr en ég var sest í sætið sem hún hafði passað og var inni í næsta vagni sem ég áttaði mig á að ég var ekki með litla hliðarveskið sem peningarnir, vegabréfin og allt hitt var í. Hljóp til baka þar sem við fórum inn í lestina því að ég mundi að þar hafði ég misst bakpokann hálfpartinn út af öxlinni - en nei. Ég skimaði í kringum mig en ekkert veski. Illt í efni - en þá pikkaði ungur maður í öxlina á mér og spurði ,,are you looking for a purse? I put it there," og benti á farangurshilluna. Og þar var veskið með öllu innihaldi.

Það var semsagt sambland af heppni og heiðarleika sem bjargaði okkur frá að lenda í meiri háttar vandræðum. Tvisvar.

- Oddur er góður, sagði Sauðargæran áðan þar sem hann sat og gaddaði í sig súkkulaði, nánast alveg falinn undir hvítum kúrekahatti úr eigu móðurbróður síns. Mér skilst að formaður UVG sé aðalfóstrinn hans á leikskólanum um þessar mundir.

Börn, tengdasonur og barnabörn voru semsagt í mat áðan og gæddu sér á salötunum sex sem ég útbjó fyrir grænmetisbændur í dag. Gott að fá smátörn eftir að hafa ekkert eldað í tvær vikur, lá við að ég væri komin með fráhvarfseinkenni. Reyndar átti svo að heita að það væri eldhúskrókur í herberginu sem við vorum í í London (og var það þó með minnstu tveggja manna herbergjum sem ég hef gist í) en ég hafði enga sérstaka löngun til að láta neitt til mín taka þar. Svo að það var ágætt að fá þetta verkefni um leið og heim var komið - verst að nú á ég eftir að skrifa uppskriftirnar og lofaði að skila þeim strax í fyrramálið.

En salötin voru góð og það var einmitt salatveður í dag.

Sauðargæran var svo hrifinn af nýju línuskautunum sem systir hans keypti sér í Kaupmannahöfn (og ég þurfti að drösla um endilangt England í töskunni minni) að hann sofnaði með þá á fótunum í gærkvöldi. Og spurði eftir þeim um leið og hann vaknaði í morgun og sá að hann var ekki lengur með þá.

Samt var hann hættur að kalla þá Línu langsokks-skautana.

Hann getur því miður (eða reyndar til allrar hamingju) ekki farið að nota gömlu línuskautana hennar. Í fyrsta lagi eru þeir enn allt of stórir á hann. Og í öðru lagi eru þeir bleikir og með myndum af Barbie.

Ég sit heima í dag og skrifa um súkkulaði og kökubakstur. Kannski ekki alveg veðrið til þess en ég kemst víst ekki hjá því ef ég á að geta lokið þessari þýðingu í tæka tíð. Reyndar þarf ég líka að gera nokkur létt salöt á eftir fyrir grænmetisbændur; það er allavega veður fyrir salöt núna.

En nei, það er hreint ekki veður til að hugleiða súkkulaði og smjör og síróp og marsípan og hnetukrem og bakstur ...

Newcastle kom mér dálítið á óvart, ég gekk trúlega með einhverjar hugmyndir um hálfniðurnídda og dauðalega norðurenska iðnaðarborg - ,,coals to Newcastle" var kannski það sem fyrst kom í hugann. Sennilega voru þessar hugmyndir meira í ætt við þá Newcastle sem afi Boltastelpunnar lýsir í endurminningabók sinni þar sem hann fjallar aðallega um fyrstu tvo áratugina sem hann starfaði í lögreglunni í Newcastle. En borgin hefur ansi mikið breyst síðan og mikil uppbygging orðið; við hlið járnbrautarstöðvarinnar þar sem áður var kjötmarkaður, rottur, smáglæpamenn og lítil lögreglustöð þar sem Big Mac hóf lögregluferil sinn er núna risin líftæknimiðstöð þar sem er m.a. mjög skemmtileg fræðslu- og leikjamiðstöð fyrir börn sem Boltastelpan var mjög hrifin af.

Annars gistum við ekki í Newcastle sjálfri, heldur í útborginni Gosforth. Ég fór að lesa mér til um Newcastle í tímariti Easy-Jet í flugvélinni á leið frá Kaupmannahöfn og þar stóð einmitt að konur í leit að ríkum eiginmanni ættu að leggja leið sína til Gosforth, þar byggju fleiri milljónamæringar en t.d. í Notting Hill. Mér leist nú nokkuð vel á þetta og ekki vantaði það að nóg var af glæsihúsum og flottum bílum í Gosforth. Jafnvel þóttist ég grilla í einn eða tvo myndarlega karlmenn tilsýndar. En því miður kynntu McKenzie-hjónin mig ekki fyrir neinum ógiftum nágrönnum sínum svo að ég kom ólofuð til baka.

Ég er enn með hellu fyrir hægra eyranu eftir öskrið sem efnafræðistúdentinn rak upp þegar Englendingar skoruðu fyrra markið áðan.

Núna er leikhlé og hann situr og prófar gerfiskeggjasettið sem ég keypti handa honum í London. Sjö mismunandi efrivararskegg, eitt fyrir hvern dag vikunnar. Hann er sérlega glæsilegur. (Eins og alltaf, reyndar.)

Veðrið er töluvert betra hér í gær en það var í London í dag. Eða kannski er það ósköp svipað en mér finnst það bara betra. Reyndar sáust ýmis sýnishorn af veðri þar í gær og strákurinn í lobbíinu á hótelinu, sem reyndar var tvífari Stefáns Pálssonar, sagði við mig að í London mætti stundum sjá allar árstíðir á sama degi; þetta væri einmitt einn slíkur. En við Íslendingar erum nú ekki óvön því.

Þar sem ég þekki barnabarnið mitt fór ég með hana á hryllingssýninguna í London Dungeons, henni til óblandinnar ánægju, enda kann hún ekki að hræðast. Allavega ekki blóð, gor, Kobba kviðristu, drauga og vampírur. Hápunkturinn var þegar bátur sem átti að flytja okkur á ,,aftökustaðinn" bilaði og við sátum fastar í niðamyrkri þar til starfsmenn komu okkur til bjargar og leiddu okkur eftir mjóum brúm, niður bratta stiga og um ýmsa rangala (nei, þetta var ekki partur af sjóinu).

Það var líka merkilegt (en kannski ekki alveg eins skemmtilegt) þegar við vorum sestar inn í neðanjarðarlest á Knightsbridge-stöðinni og allt í einu voru allir reknir út úr lestinni og út af stöðinni - við vissum aldrei hvað kom til, sennilega hefur einhver gleymt tösku á stöðinni og það hefur þurft að athuga hvort þar væri sprengja. Boltastelpunni þótti líka merkilegt þegar öryggisverðirnir við London Eye yfirfóru okkur með málmleitartæki og leituðu svo í hverri einustu körfu eftir hverja einustu ferð. (Annars var mér sagt, sel það ekki dýrara en ég keypti, að ein ástæðan fyrir auknu eftirliti í hjólinu væri sú að búið væri að stofna undirdeild í Mile High-klúbbnum sem tæki inn meðlimi eftir ferðir með London Eye ...)

Boltastelpan sem ferðafélagi:

(Núna í morgun, fullklædd og búin að bursta tennurnar): ,,Amma, klukkan er tvær mínútur í sex, viltu þá vakna núna?"

(Eftir máltíð á La Trouvaille í Soho): ,,Þetta er næstbesti veitingastaður sem ég hef borðað á í London. En McDonalds er samt bestur."

(Í Newcastle): ,,Mig langar ekkert til London. Geturðu ekki bara rænt einhverjum öðrum krakka og tekið hann með þangað og ég verð eftir hérna hjá afa og ömmu?"

(Þegar ég hafði eitthvað kvartað yfir því að við færum bara í dótabúðir og þess háttar en ekki í matar- og bókabúðir): ,,Kva, þú mátt alveg fara í þessa" (bendir á grænmetisbúð á götuhorni).

,,Ég stakk ekkert af. Ég labbaði bara hratt í burtu."

(Á hverju kvöldi og hverjum morgni, eftir að ég kenndi henni að spila hjónasæng): ,,Gerðu það, amma, plís, bara tvö spil ... "

(Minnst einu sinni á dag, alla ferðina): ,,Amma, þú ert hundleiðinleg!"

(Við móður sína, komin heim): ,,Já, það var gaman. Við amma fórum þrjátíu og þrisvar sinnum að rífast."

Jamm ... þetta var fínt ferðalag. En reyndi svolítið á þolinmæðina af og til (mína, hún hefur enga).