Nöldur dagsins

Mjög ofarlega á ,,þoli ekki" listanum mínum (sem er ekkert voðalega langur nema þegar ég er í vondu skapi) er fólk sem leggur bílum á gangstéttir sem ég þarf að labba um.

Ég þoli það barasta ekki. Til dæmis núna áðan hafði einhver lagt bíl á Grettisgötunni inn á hálfa gangstéttina. Nú er gangstéttin sosum það breið að ég komst alveg framhjá - en bílnum var lagt yfir auða hlutann af gangstéttinni. Ég þurfti að labba á hála partinum og skrikaði auðvitað fótur. Fann illa fyrir því í hnénu og munaði engu að ég dytti.

Fyrir nokkrum dögum þurfti ég að komast framhjá bíl sem var lagt inn á gangstéttina og svo nálægt tröppum nágrannans að það var ekki vinnandi vegur - allavega ekki fyrir fótstirða gamla konu eins og mig - að komast þar framhjá. Ég gat valið um að príla upp á tröppurnar eða krækja út á götu.

Í báðum tilvikum er ég viss um að ekki hefði þurft að fara langt til að finna lögleg stæði. En nei, um að gera að troða bílnum hálfum upp á gangstétt og valda öðrum óþægindum til að þurfa ekki að labba nokkra tugi metra sjálfur ...

Og þar sem ég geng yfirleitt í og úr vinnu, þá lendi ég ansi oft í því að þurfa að troða mér framhjá bílum eða krækja út á götu framhjá bílum sem lagt er ólöglega. Og ég þoli ekki svoleiðis bílstjóra. Megi þeir aldrei þrífast.

(Og áður en einhver spyr: Nei, ég hef sjálf alveg örugglega aldrei nokkurn tíma lagt bíl ólöglega. Það get ég fullyrt með 100% vissu.)

Af trjáfoki og teygjanlegu tré

Er jólatré nú orðið viðurkennt heiti á grenitrjám (eða kannski barrtrjám yfir höfuð)? Ég hélt fyrst að þetta væri frétt um innflutt jólatré - en svo sé ég að það er talað um yfir 50 ára gamalt tré og eitt hæsta tréð við Langholtsveg.

Og er þetta sex metra tré sama Langholtsvegstréð og var þrjátíu metra hátt (??? hæsta tré á Íslandi var eitthvað 22-23 metrar síðast þegar ég vissi) og tæplega aldargamalt á ruv.is?

(Uppfært: ég sé að jólatréð er orðið að grenitré á mbl.is - en það er enn þrjátíu metra hátt á ruv.is)

Tunnan valt ekki

Það kom upp úr dúrnum að áhyggjur mínar af Þorláksmessuskinkunni voru ástæðulausar, platan sem ég setti yfir tunnuna í morgun og fergði hafði staðið af sér allt rok. Reyndar gat ég ekki séð nein merki þess að hvasst hefði verið á svölunum hjá mér þótt þar sé slatti af dóti (sem ég þarf nú kannski, nota bene, að losa mig við fyrir jólin).

Svo förum við barnabörnin sjálfsagt í einhvern smákökubakstur um helgina. Held þó að það verði engar sautján sortir í ár.

Uppseld hjá Forlaginu

Æi, já, og ef einhver ætlar að gefa Matinn okkar í jólagjöf er best að kaupa bókina sem fyrst - hún er uppseld hjá forlaginu og verður ekki endurprentuð fyrr en eftir áramót. En enn til í búðum, eða var það í dag.

Svo er Cool Cuisine líka til ...

Þegar piparkökur bakast ...

Hér er piparkökuuppskriftin sem ég hef verið að nota með barnabörnunum undanfarin ár:

Piparkökur

300 g sykur
4 msk. síróp
4 msk. vatn
2 tsk. kanell
2 tsk. engifer
1 tsk. negull
125 g smjör, lint
2 tsk. matarsódi
um 600 g hveiti

Setjið sykur, síróp, 2 msk. vatn og kryddið í pott, hitið rólega og hrærið á meðan. Takið pottinn af hitanum, setjið smjörið út í og hrærið áfram þar til það er bráðið. Látið blönduna kólna dálítið. Hrærið matarsódann út í 2 msk. af köldu vatni og blandið saman við. Hrærið síðan hveitinu saman við – setjið ekki allan skammtinn strax, heldur bætið við eftir þörfum þar til deigið er hæfilega þykkt og auðvelt að hnoða það. Hægt er að baka strax úr þessu deigi en einnig má pakka því inn og geyma í kæli, jafnvel í nokkra daga. Það er svo flatt út í 2-3 mm þykkt og stungnar úr því kökur sem eru síðan bakaðar ofarlega í ofni við 200°C í 6-8 mínútur.

Jólaundirbúningur ...

Jæja, Þorláksmessuskinkan er allavega komin í verkun út á svölum. Tæp tólf kíló, og það dugði ekkert minna undir hana en óhreinataustunnan (tek fram að ég skrúbbaði hana vandlega, fóðraði hana að innan með tvöföldu lagi af þykkum plastpokum áður en ég hellti pæklinum í hana, og þetta er ekki sú sama og brjálaða kanína lagði undir sig hér um árið). Þannig að þetta lítur allt ljómandi vel út.

Já, og ég var byrjuð að hengja upp jólaljós í gluggana. Strandar bara á því að ég finn ekki sogskálafestingarnar sem ég veit að ég á (sá þær fyrir hálfum mánuði eða svo. Einhvers Staðar) og tími ekki að kaupa nýjar. Þannig að kannski verða feitu asnalegu jólasveinarnir (sem eru hengdir upp á nagla) bara að duga þetta árið. Svo kemur örugglega annaðhvort barnabarnið um helgina og hjálpar mér að drita jólasveinum út um allt.

Nei, ég er ekkert voðalega mikil jólamanneskja.

Jónas og sjóræningjarnir

Þótt Sauðargæran sé upptekinn af sjóræningjabókum um þessar mundir er ekki þar með sagt að hann hafi ekki vit á öðrum bókmenntum.

Þau systkinin voru hjá mér í dálitla stund í gær fyrir matinn. Lenti eitthvað saman eins og stundum gerist og drengurinn kom grenjandi fram í eldhús. Hann var frekar óhuggandi og ég brá á það ráð að syngja fyrir hann (sem ég geri mjög sjaldan). Hættu að gráta, hringaná.

Drengurinn hætti fljótlega að gráta og fór að hlusta á textann af athygli. Kannaðist ekkert við þetta og sagðist aldrei hafa heyrt það fyrr (sennilega lygi).

-Er þetta eftir Jónas, spurði hann svo.

-Já, hvernig vissirðu það? spurði amman.

-Ég veit það bara, sagði drengurinn og hélt áfram að tala kunnuglega um Jónas og kveðskap hans.

Svo fór hann að velta textanum fyrir sér og var mjög upptekinn af þessum Grími. Ég þurfti að fullvissa hann hvað eftir annað um að Grímur væri löngu dauður og hann þyrfti ekkert að óttast um tærnar á sér fyrir honum. Og að Grímur hefði ekki verið pabbi Jónasar; það hefði verið allt annar Grímur.

En hann var samt mun smeykari við Grím en nokkurn sjóræningja.

Höfundarlaun og gourmet-kettir

Og svo er ég ekki fyrr búin að fullyrða að ég eigi aldrei erindi í bankann minn nú orðið en ég kem heim og finn bréf sem ég þarf sennilega að gera mér ferð í bankann út af; höfundarlaunaávísun frá ameríska útgefandanum mínum sem ég þarf að fá skipt áður en ég týni henni eins og síðustu ávísun (eða ég held að ég hafi týnt henni, man allavega ekki eftir að hafa farið með hana í banka).

Ekki að þetta sé neinn stórpeningur, síst af öllu eins og dollaragengið er núna - en meira en ég fæ fyrir sumar af bókunum mínum og óþarfi að glopra þessu úr höndunum á sér. Dugir til að borga jólasteikina ...

Jólasteikin, já. Hún er ekki fullákveðin enn. Boltastelpan vill andabringur og það er svosem vel líklegt að það verði, það er allavega eitthvað sem öllum líkar (nema kannski Sauðargærunni, sem er búinn að lýsa því yfir að hann vilji hvorki kjöt né fisk í jólamatinn). En systir hans er mikið fyrir andabringur, ekki síður en Breki (annar af skrifstofuköttum Forlagsins), sem sat á stól við hliðina á mér í hádeginu og gúffaði í sig bita af franskri andabringu sem ég var að tína í hann. Fúlsaði þó við rauðkálinu sem ég bauð honum með.

Kópavogsferðir og meik

Haldiði ég hafi ekki þurft í Kópavoginn í morgun í annað skiptið á nokkrum dögum. Ætlaði ekki að taka neina sénsa og tók leigubíl. Leigubílstjórinn villtist ...

Hér einu sinni var ég búin að koma öllu svo vel fyrir: Ég bjó á Skólavörðuholtinu, vann á Bræðraborgarstíg/Seljavegi og öll þjónusta sem ég þurfti var í leiðinni: Læknirinn, tannlæknirinn, pósthúsið, bankinn ... Svo lenti ég upp á Höfða, illu heilli, og þegar ég kom aftur í Vesturbæinn var ýmislegt farið úr skorðum: Bankinn farinn af Vesturgötunni vestur á Hagatorg (ekki þar fyrir, ég á aldrei erindi þangað nú orðið), tannlæknirinn fluttur í Kópavoginn, heimilislæknirinn að vísu enn á Vesturgötunni en farinn að taka upp á að senda mig til sérfræðinga uppi í Mjódd. Pósthúsið er reyndar enn á sínum stað.

Og ég farin að vinna aukadjobb sem jafnvel kalla á að ég mæti í myndatöku í Kópavogi. Veit ekki hvar þetta endar.

Ég var annars sminkuð fyrir þá myndatöku; eins og ég hef áður sagt er mér meinilla við svoleiðis en sú sem sminkaði mig hafði oft gert það áður og vissi að ég vil sem allraminnst meik og engan maskara. Hún talaði mikið um hvað ég væri með góða húð og varð mjög undrandi þegar ég sagði eins og var að ég notaði ekkert á hana - engin krem eða neitt, og hef aldrei gert. Kannski ef ég hefði nú notað eitthvað af þessum fínu kremum sem eiga að gera mann svo unglegan liti ég út fyrir að vera tuttuguogfimm ...

Nennessekki

Þeir sem eru með bók á jólabókamarkaðnum eru náttúrlega flestir á kafi í plöggi út um allt - eða láta aðra sjá um það fyrir sig - eða slá allavega ekki hendinni á móti fjölmiðlaumfjöllun, hversu lítilvæg sem hún er. Nema auðvitað ef þeir heita Arnaldur. Eða Nanna, kannski - það var hringt í mig í dag og ég beðin um uppskrift fyrir tímarit en mér finnst ég vera svo rækilega plögguð og ofnotuð þessa dagana að ég ákvað að feta í fótspor Arnaldar og afþakkaði. Jæja, reyndar held ég að ég sé að verða veik, það spilaði inn í ...

Að vísu á ég von á ljósmyndara á morgun. Og þarf að skila einhverjum greinum. Svo að ég má ekkert vera að því að vera veik.

Ég gerði heiðarlega tilraun til þess í gær að kaupa Þorláksmessulærið en það er eitthvað snautt um svínslæri í höfuðborginni á sunnudagskvöldum svo að ég geri aðra tilraun á morgun. Fór svo í jólaklippinguna mína áðan. Kom við í Heilsuhúsinu í leiðinni að kaupa mér ítalska jólaköku. Er búin að taka jólaskrautskörfuna ofan af skáp og er jafnvel að hugsa um að hengja upp seríuna með feitu asnalegu jólasveinunum á eftir.

Þannig að ég er bara víst byrjuð að undirbúa jólin. Þótt ég nenni því eiginlega ekki.

Kópóvó

Ég get svo svarið að mér heyrðist sagt í fréttunum rétt í þessu: ,,Stjórnvöld í Kópavogi hyggjast lýsa yfir sjálfstæði snemma á næsta ári ..." og hugsaði ,,bittinú, það er aldeilis að Gunnar er staffírugur, fyrst losar hann sig við Ísafold og nú er það bara sjálfstæðisyfirlýsing," og ,,skyldi þá Bjarni Guðmars þurfa að sýna vegabréf daglega til að komast í vinnuna" - en svo heyrði ég á framhaldinu að þarna hefði mér misheyrst og þetta mundi vera Kosovo.

Ekki þar fyrir, eins og margsinnis hefur komið fram vex mér það álíka mikið í augum að þurfa að leggja leið mína í Kópavog eins og að fara til útlanda. Það blundar í mér einhver óútskýrður ótti við að verða innlyksa í Kópavogi og komast aldrei heim. Þurfa að setjast að í Andahvarfi eða eitthvað.

Úfinn sjúklingur

Ég hringdi í einkasoninn til að fá fréttir af heilsufari hans ef hægt væri; hringdi reyndar í gær en þá var hann nánast ófær um að koma upp orði vegna bólgu í hálsi. (Fór mamma hans í sjúkraheimsókn til aumingja veika drengsins, fimm mínútna göngu? ónei, lét það eiga sig. Og það þótt tengdadóttirin sé í brúðkaupi á Akureyri og enginn til að hjúkra sjúklingnum.)

Núna var hann heldur skárri og það var komið upp úr dúrnum að hann er með sýkingu í úf; úfurinn bólgnaði svo að hann stíflaði næstum kokið og er enn bærilega bólginn en eitthvað farinn að minnka.

Ég náttúrlega stakk samstundis upp á að sjúklingurinn leitaði til úfskurðarmanns, ef slíkir eru enn til, og léti ráða bót á þessu með drastískum hætti. Lýsti fyrir honum hvernig sérlegir úfskerar fóru áður um sveitir landsins með úfskurðarjárn sín, ráku þau oní kok á börnum og unglingum eða hverjum sem fyrir varð og ekki hafði þegar gengist undir úfnám og skáru úfinn burt með tilheyrandi blóðflæði. (Og sýkingum og harmkvæladauða í kjölfarið ef því var að skipta.) En þetta var líklega fyrirbyggjandi læknisaðgerð þeirra tíma því úfurinn var talinn geta orsakað ýmsa sjúkdóma. Fyrirbyggir allavega úfbólgu af því tagi sem var nærri búin að kæfa blessaðan drenginn minn.

Drengnum leist þó ekki á að gangast undir úfskurð eins og hann var hvattur til; sagðist ætla að treysta á pensilínið sem tengdamóðir hans hafði látið hann fá reseft fyrir.