Þunglyndismatur

Ég eldaði risotto handa okkur einkasyninum í kvöldmatinn (hann er oft í mat þessa dagana því að tengdadóttirin er í Rússlandi að keppa í sverðfimi). Bara plein risotto með rósmaríni og fullt af nýrifnum parmigiano. Namminamm.

Þunglyndismatur, sagði drengurinn. Í jákvæðri merkingu.

Og það rifjaðist upp fyrir mér þegar við Valentína leiðsögukona sátum á barnum á hótelinu í Pétursborg yfir ómældu vodka og síldarsalati keyptu í rússneskri kjörbúð og hún sagði allt í einu með djúpan vonleysisþunga í röddinni:

-Nobody knows pain like the Russians.

Þá held ég að hefði verið gott að skipta síldarsalatinu út fyrir risotto.

Hlýja hjónasængur rifjuð upp

Hildigunnur var að spyrja um hjónasæng. Ég rifjaði upp það sem ég mundi en kannski muna einhverjir ættingjar mínir betur (eða það er ekkert kannski með það, ættingjar mínir muna alltaf allt betur en ég) svo að ég ákvað að setja þessa punkta hér líka.

Það sem ég man (og nota enn, t.d. þegar ég spila hjónasæng við dótturdótturina) er þetta:

Við notuðum allan spilastokkinn og byrjuðum á að spila ákveðið spil þar sem markmiðið var að losa sig við öll spilin. Sá sem fyrstur var til þess lenti í hjónasænginni og spilið sem hann setti seinast frá sér var það sem stoppað var við hverju sinni. Svo átti hver hinna spilamannanna að velja karlmann eða konu, eftir því sem við átti (og maður valdi sér líka einhvern sjálfur, það gat nú verið vandamál), og byrjað á að gefa spilamönnum eitt spil í einu þar til kom að stoppspilinu. Þá lenti maður í hjónasæng með þeim sem sá sem fékk stoppspilið hafði valið handa manni.

Þulurnar sem ég man eru þessar:

Hvernig biðillinn kom til að biðja manns (eða hvernig maður fór sjálfur ef sá sem lenti í hjónasænginni var strákur):

Akandi, ríðandi, gangandi, skríðandi, fjósbörum, hjólbörum, bíl.

Hvar maður var staddur þegar biðillinn kom:

Á hlaðinu, við dyrnar, í dyrunum, forstofunni, stofunni, við rúmið, í rúminu.

Svo var bónorðið borið upp og dregið spil: rautt fyrir já, svart fyrir nei. Ef svarið var nei varð spilið ekki lengra og byrjað aftur upp á nýtt.

Mig minnir að við höfum verið með þulu fyrir brúðarkjólinn en man hana ekki. En svo var hringurinn:

Gull, silfur, kopar, eir.

Svo var spurning hvar brúðguminn lenti þegar hann skreið uppí á brúðkaupsnóttina.

Koppurinn, stokkurinn, sængin.

Og búseta ungu hjónanna:

Hús, kofi, hreysi, höll.

Svo var endað á að athuga hvernig ástir brúðhjónanna urðu:

Hann elskar hana (eða hún elskar hann) af öllu hjarta, yfirmáta ofurheitt, harla lítið, ekki neitt.

Kannski var eitthvað fleira en ég man ekki eftir að við höfum t.d. verið með neitt um stöðu og starf brúðgumans.

Eitt barn eða milljónir barna

Stundum gæti maður haldið að það væri bara eitt barn í heiminum sem ástæða sé til að hafa áhyggjur af. Eða hafa áhuga á örlögum þess.

Út um allan heim eru börn sem svelta, deyja úr sjúkdómum sem auðvelt væri að lækna, eru misnotuð, misþyrmt, þurfa að þola stríðshörmungar, missa foreldra sína úr alnæmi - svona mætti lengi telja. En það hefur enginn áhuga á þeim. Ekki fjölmiðlar allavega, og ekki bloggarar.

Það er nefnilega ekki hægt að smíða eins áhugaverðar samsæriskenningar um þau. Og ekki eins mikið varið í að velta sér upp úr sekt og sakleysi.

Af því að þá kemur upp úr dúrnum að við erum öll samsek.

Kvöldinu bjargað

Hér sat ég og langaði í eitthvert góðgæti en nennti ekki út - og þá man ég allt í einu að ég á svolítið af rúsínum sem búnar eru að liggja í Pedro Ximenes í skál á eldhúsbekknum heila viku. Og soga það allt í sig og tútna út. Og smávegis rjómaís.

Betra gerist það varla.

Forgangsröðun

Nú er sá árstími í mínu starfi þegar maður þarf að setja niður fyrir sér hvert af átján mjög áríðandi verkefnum sem liggja fyrir eigi að hafa mestan forgang.

Bloggskrif eru ekki í þeirri púlju.

Nema kannski á kvöldin og um helgar.

Heilt og hálft fæði

Ekki held ég að það sé nein frétt fyrir okkur sem bjuggum á heimavist MA fyrir rúmum 30 árum að vistarbúar þurfi að vera í fullu fæði. Kannski er búið að vera annað fyrirkomulag í millitíðinni, ég veit það ekki. En ég flutti einmitt af vist í 5. bekk af því að ég fékk ekki að vera í hálfu fæði - ég var þá byrjuð á sjókokkanámskeiði sem var 4 eða 5 kvöld í viku og borðaði náttúrlega þar svo að ég hafði ekki efni á að borga tvöfalt. Svo að ég leigði mér úti í bæ og var bara í hádegismat í mötuneytinu. Fékk fæðispeningana sem ég var búin að borga endurgreidda að hluta hjá Skinna ráðsmanni.

Það var nokkuð stór hópur sem var bara í hádegismat en aðeins einn sem ég man eftir að hafi tekið þann kost að vera bara í kvöldmat og þótti svo sérstakt að hann gekk gjarna undir nafninu Kvöldmaturinn.

Poppað kaffi og ástamál ungra drengja

Dóttursonurinn kom áðan í mat ásamt fjölskyldu sinni. Ég spurði hann hver væri kærastan hans núna.

-Æi, ég man það ekki, sagði hann.

-Ha, manstu það ekki?

-Sko, ég man ekki hvað hún heitir.

En svo rifjaðist þetta nú upp fyrir honum. Náttúrlega þegar umskiptin eru tíð og stundum fleiri en ein kærasta í einu, þá getur nú verið erfitt að hafa bókhald yfir þetta.

Svo setti drengurinn kaffikvörnina af stað áður en ég hafði náð að tæma úr henni nokkur poppkorn sem höfðu dottið ofan í hana þegar hellt var úr poppkornspottinum. Nú þarf ég að hreinsa kvörnina vandlega svo ekki verði poppbragð af kaffinu næstu daga.

Poppkornspotturinn, sem ég er nýbúin að kaupa í Góða hirðinum, vakti annars mikla hrifningu hjá barnabörnunum. Hann er með sveif sem snúið er á meðan poppið poppast svo ekkert brennur við. Boltastelpan fékk sitt popp í sérstaka skál og mokaði þvílíku magni af salti yfir það að ýmsir hefðu fengið áfall við það eitt að sjá til hennar. En þetta gerir hún að læknisráði þar sem hún er með of lágan blóðþrýsting og á að háma í sig salt og lakkrís eins og hún getur. Þar sem hún borðar ekki nammi verður víst saltið að duga.

Vissuferð

Fyrirtæki fara gjarna í óvissuferðir til að ,,hrista hópinn saman". Sem gengur misjafnlega samkvæmt minni reynslu.

Við erum aftur á móti að fara að skiptast upp og þar af leiðandi verður farið í vissuferð til að hrista hópinn sundur.

Mér finnst það gott (alltsvo þetta með vissuferðina). Mér leiðast almennt óvissuferðir, ég vil vita hvert á að fara.

Á fullu gasi

Ég ákvað að vera skynsöm, aldrei þessu vant. Fór að ráðum Svanhildar og kom mér í viðskipti við Ísaga. Hringdi, pantaði mann með nýjan kút, lét þann gamla upp í, skipti sjálf um þrýstijafnara, setti upp gasskynjara ... þetta gekk allt afbragðsvel (eða ef ekki, þá kemur það í ljós innan tíðar). Svo næst þegar gasið klárast, þá bara hringi ég og gasið kemur á nóinu (nema það hefði kannski ekki dugað á laugardagskvöldið því klukkan var ábyggilega að verða tíu þegar gasið kláraðist og þeir keyra bara út til tíu).

Og svo er næsta víst að gasið klárast næst á aðfangadagskvöld. Oh well. Ég hef bara vaðið fyrir neðan mig þegar ég ákveð jólamatinn. Sem gæti einmitt vel orðið andabringur. - En reyndar sést utan á kútnum hvað er eftir í honum, öfugt við stálkútana.

Fyndið annars; ég var m.a. með creme brulee í eftirrétt á laugardaginn og þurfti að nota litla brennarann minn til að gera karamelluþekjuna. Óttaðist að hann yrði gaslaus í miðju kafi og lét einkasoninn koma með áfyllingu. Datt ekki í hug að eldavélargasið gæti klárast ...

Fjör í fyrsta bekk

Maður svosem hefur heyrt nóg af sögum í gegnum tíðina af fjörugu ástalífi fólks og tíðum breytingum á samböndum.

Ég held samt að hvergi séu eins miklar hræringar á því sviði og í 1. bekk Breiðagerðisskóla.

Ég næ allavega ekki að fylgjast með.

Umskipti

Konan sem í gær bauð upp á tíuréttaða máltíð fór í dag út í búð og keypti sér hangikjötssamloku í matinn.

En hey, ég hef afsökun, ég er ekki búin að kaupa nýjan gaskút.

Matseðillinn

Jæja, matarboðið í gær tókst alveg ágætlega. Þrátt fyrir að gasið kláraðist á sjöunda rétti, rétt þegar ég var að byrja að hita pönnuna til að steikja steinbítinn. En alvöru matargúrú ræður nú við svoleiðis áföll; ég kveikti á grillinu í ofninum og grillaði steinbítinn, sem tókst náttúrlega ljómandi vel. Ég var ekki eins viss um að grillið mundi virka á andabringurnar, hef ekki grillað þær í ofni áður svo ég muni, en viti menn, það gekk afbragðsvel og þær urðu alveg hreint ágætar. Ég ákvað reyndar að sleppa sósunni, bjóst ekki við að tilraunir til að gera hana í ofninum svöruðu kostnaði. En það var eins gott að gasið kláraðist ekki fyrr, það voru réttir þarna á undan á matseðlinum þar sem grillið hefði líklega ekki virkað.

Matseðillinn var annars svona:

(með fordrykknum, sem var Manzanilla frá Solear)
Skeiðar með reyklaxmauki með kryddjurtum og laxahrognum/ grafið kindafille með nokkrum dropum af arganolíu.

Vatnsmelónuteningar með öldruðu balsamediki, dukkah og graskersfræjum

Snöggsteikt karríkrydduð risahörpuskel með grænbaunamauki og reyksalti
Gewurztraminer frá Pfaffenheim

Butternut-kúrbítssúpa með basilíkuolíu, smjördeigsstöngum og parmesankexi (aðeins ofpipruð)

Steikt andalifur með steiktu epli í Calvados/ andalifrarkæfa með stikilsberjasósu
Clos St. Landelin vendanges tardives

Timjan- og sítrónusorbet (til að hreinsa bragðlaukana eftir andalifrina)

Ofngrillaður steinbítur með paprikumauki og sætri kartöflustöppu
St. Clair Vicars Choiche Riesling

Ofngrillaðar púrtvíns- og rósmarínlegnar andabringur með bökuðum næpum, nípum og gulrótum, blönduð salatblöð (hér hefði átt að vera sósa úr púrtvínskryddleginum og andakrafti)
Truchard Zinfandel

Rjómaís með rúsínum legnum í Pedro Ximenes-sérríi/ creme brulee bragðbætt með rósavatni/ panna cotta með apríkósum soðnum í vanillusírópi og apríkósu-chilisósu

Fjórir góðir, aldurhnignir ostar með kexi og púrtvíni

Kaffi og konfekt (sem ég skal játa að var ekki heimagert)

Nokkuð gott. Þótt ég segi sjálf frá.