Fimmtugsafmæli, Che og kökuát

Ég fór á afmælissýningu Hagaskóla í hádeginu. Síðustu 50 árum hafði verið skipt niður á bekkina og eins og margoft hefur komið fram hér fékk bekkur Boltastelpunnar úthlutað árunum 1986-87. Í þeirra stofu hljómaði því Gleðibankinn, Millet-úlpa hékk upp á vegg og ég lánaði meira að segja matreiðslubækur frá '86 og lagði til Visareikning frá því ári, svona upp á stemmninguna. Aðrir ættingjar tíndu til gömul föt og skraut, lánuðu gínu og hvaðeina. Mesta fórnfýsi sýndi þó tengdasonur minn, sem gaf leyfi til að stilla upp fjölskyldumynd sem tekin var á fermingardag hans.

Eitthvað höfðu bekkirnir nú lagt sig mismikið fram, sýndist mér, enda kannski misjafnlega auðvelt um að afla réttu munanna eða skapa réttu stemmninguna. Og einhverjir klikkuðu ögn á tímatalinu, til dæmis sá ég Che Guevara-myndir uppi á vegg í '62-'63-stofunni, en þá vissu örugglega afar fáir Íslendingar (ef nokkrir) hver Che var. En það eru nú smámunir.

Þarna var líka herjansmikil skúffukaka á borði eftir endilöngum ganginum. -Vó, þetta hlýtur að vera lengsta kaka í heimi, sagði Sauðargæran stórhrifinn og át minnst fimm stykki af henni.

Fegurð, kokkerí og nördismi

Það var víst fegurðarsamkeppni í gær. Ég missti alveg af henni, enda hef ég lítinn áhuga á keppnum af þessu tagi. Fegurðarsamkeppnir, kokkasamkeppnir, gettubetursamkeppnir og svo framvegis ... þetta er allt eitt fyrir mér. Nema hvað ég hef stöku sinnum farið á kokkakeppnir vegna áhuga míns á mat. Keppnin sjálf er jafnbjánaleg fyrir því.

Og keppnir í fegurð og nördisma læt ég alveg framhjá mér fara.

Hamfarir og heppni

Alveg sá ég fyrir mér þegar ég kom heim í gær hvernig farið hefði fyrir matreiðslubóksafninu ef ég byggi á Selfossi. Að ekki sé talað um leirtauið og glösin. En ættarsilfrið hefði nú sloppið að mestu.

Það er erfitt að setja sig í spor þeirra sem horfa á mestalla sína persónulegu muni ónýta, skemmda eða liggjandi eins og hráviði um allt. Verðmæti í krónum og aurum er auðvitað minnsta málið - suma hluti er ekki hægt að bæta vegna minninganna sem þeim tengjast eða annarra óáþreifanlegra þátta.

Annars - æi, ég á svosem eitt og annað sem mér þætti missir í. En ég man reyndar ekki eftir neinum dauðum hlut sem ég er bundin verulega sterkum tilfinningaböndum. Þegar upp er staðið er fólk það eina sem skiptir mig verulegu máli. Og ég er svo ótrúlega heppin að undanfarið fimmtíu og eitt ár hef ég aldrei orðið fyrir neinum missi.

Þar með er ekki sagt að enginn hafi dáið í kringum mig, enginn sem mér þótti vænt um. Öðru nær. En það fólk hefur allt farið í friði, satt lífdaga.

Þegar hamfarir ríða yfir fer ég stundum að hugsa um hvað ég hef verið lánsöm í lífinu. Þrátt fyrir allt.

Þegar jörðin skelfur

Nú er verið að tala um að margir hafi slasast eitthvað, skorist og orðið fyrir hlutum sem duttu. Ég vona sannarlega að enginn sé alvarlega slasaður en hugurinn er hjá þeim sem líður illa, eru meiddir, hræddir eða óttaslegnir. - Bæði Björn Bjarnason og Bogi Ágústsson hafa talað um manntjón en eiga þá við slasaða. Mér varð satt að segja svolítið illa við, mér finnst manntjón eingöngu eiga við það þegar menn farast - en líklega er hitt til líka.

Fegin var ég að einkasonurinn og skylmingastúlkan voru við mælingar sínar norður í Kröflu en ekki á Suðurlandi einhversstaðar. Eða að þau voru þar núna en ekki þegar Kröflusvæðisskjálftar voru næstum daglegur viðburður eins og hér áður fyrr. En þau voru reyndar búin að ljúka mælingum og komin langleiðina á Krókinn þegar skjálftinn kom.

Boltastelpan var í sjúkraþjálfun og var að hoppa á trampólíni þegar skjálftinn reið yfir en áttaði sig samt á að það var jörðin sem skalf en ekki trampólínhoppið sem var svona öflugt. Danski sjúkraþjálfarinn hennar var aftur á móti mjög upprifinn yfir sínum fyrsta jarðskjálfta, að mér skildist.

Minn fyrsti skjálfti var aftur á móti náttúrlega Skagafjarðarskjálftinn 1963. Hann var náttúrlega 7 á Richter en þar sem hann átti upptök fyrir utan mynni Skagafjarðar og ég átti þá heima frammi í Blönduhlíð var hann ekkert óskaplega sterkur þar - man ekki eftir að neitt dytti úr hillum en það hrundi eitthvað af grjóti úr Feykinum. Hann var að kvöldi til, ég var háttuð en glaðvakandi en Eiríkur bróðir var sofnaður og missti alveg af skjálftanum; var náttúrlega grútspældur daginn eftir.

Svo er mér Kópaskersskjálftinn auðvitað minnisstæður, ég sagði frá honum hér.

Þegar 17.-júní-skjálftinn reið yfir var akkúrat nýbúið að saga burt hluta af vegg milli eldhússins og borðstofunnar hjá mér. Ég hafði að vísu leitað ráða hjá verkfræðingi áður en það var gert en ég man að um leið og skjálftanum lauk (ég var ein heima) gekk ég fram í eldhús, horfði upp í loftið fyrir ofan gatið í vegginn og gáði hvort ég sæi nokkrar sprungur eða merki um að hundraðogtuttugukílóa pottofninn Skara og Evu, sem ég vissi að var beint fyrir ofan, væri nokkuð á leiðinni niður til mín. En það voru engar sprungur og þá var mér verulega létt.

Þegar seinni skjálftinn kom nokkrum dögum seinna var ég að skrifa bandarískri vinkonu minni tölvupóst og segja frá skjálftanum; sagði einmitt að það væri búið að spá öðrum stórum skjálfta en enginn vissi hvort hann yrði eftir tvær mínútur, tvo daga eða tvo mánuði. Eða tvö ár. Einni mínútu eftir að ég ýtti á ,,send" kom skjálftinn.

Bræðraborgarstígur Hold´Em

Nokkrir starfsmenn Forlagsins settust út á pall í góða veðrinu í hádeginu og spiluðu Texas Hold'Em-poker af innlifun. Allt í þágu bókmenntanna auðvitað því að við erum að gefa út bók þar sem póker er meðal annars til umfjöllunar. Við vorum að vísu spilapeningalaus en nú er búið að skikka útgefandann í að redda spilapeningum. Í Tiger ef ekki vill betur til. Eða bankanum.

Það er ljóst í hvað góðviðrishádegin fara í sumar, það er að segja þegar ekki verður grillað.

Ekki minn tebolli

Ég er ekki sérstök áhugamanneskja um fótbolta svo ekki sé sterkar til orða tekið þannig að ég fór að gá hvað væri á Skjá 1 í kvöld.

Kl. 20:10-21:00 er Leiðin að titlinum. Ungfrú Ísland 2008.

21:00-21.50: America's Next Top Model Exposed. Brot af því besta. Eða eitthvað.

21:50-22.20: How to Look Good Naked.

22:20-22:50: Secret Diary of a Call Girl.

Eins gott að ég er með fleiri stöðvar. The Buccaneers er á BBC Prime á eftir. Og á undan er Hyacinth Bucket. ,,Hearts are seldom broken in good residential areas."

Guacamole- og chilidagur

Auðvitað fékk ég ekkert ófrosið, ókryddað lambakjöt í Bónus; bjóst svosem ekki við því, þannig að ég keypti kjúkling sem verður þræddur á teina og grillaður. Borinn fram með tortillum, guacamole, sýrðum rjóma, chili-tómat-salsa, grænmeti og einhverju fleiru. Reyndar mundi ég rétt í þessu að Boltastelpan tók fram að hún vildi ekki kjúkling - en hún getur þá bara borðað tortillur og nachos og eitthvað svoleiðis.

Satt að segja ákvað ég kvöldmatinn þegar ég mundi að ég átti afskaplega vel þroskuð avókadó heima sem ég bara varð að nota í guacamole. Þannig að ef ég hefði nú fengið lambakjöt í Bónus (eða nennt að labba upp í Nóatún), þá hefði bara verið Tex-Mex-lambakjöt. Mig langar nefnilega í guacamole.

Og böns af chili. Þetta er akkúrat svoleiðis dagur. Þeir koma stundum.

Ráð okkar Guðna við öllum galskapnum

Það er bara allt að gerast á landinu þessa dagana, lögregluofbeldi í klukkubúðum, uppdópaðir læknar að skrifa út spíttreseft, sjoppueigendur stinga íslenska túrista eins og nálapúða (æ, nei, það var víst í Köben), eineeygði kötturinn Kisi kominn í símaskrána og nú eru útfararstjórar komnir í hár saman út af stolnum líkkistum. Ekki veit ég hvað Grímur amtmaður hefði sagt um þetta allt saman.

En eitt erum við Guðni Ágústsson sammála um og það er ekki innflutningur á kjöti eða Evrópusambandið, heldur að það sé til stórra bóta í svona ástandi að fjölskyldan borði saman sem oftast. Ég geng samt aðeins lengra en Guðni og býð afkomendunum í mat í miðri viku (og stundum á sunnudögum líka). Það er meira að segja ekki ómögulegt að það verði lambakjöt. Þó ekki með rabarbarasultu og grænum baunum, ekki í dag.

Einkasonurinn flytur fjöll

Einkasonurinn hringdi áðan, þreyttur en þó bærilega hress eftir grjótburð og fjallgöngur norður í Mývatnssveit, þar sem skylmingastúlkan spúsa hans er við einhverjar fjallamælingar og tók hann með sem fylgdar- og burðarsvein og GPS-aflesara. Stóð nú afar fáklæddur við galopinn glugga, hrærði í fiskibollum í karrísósu og horfði á hross í næsta garði. Mér heyrðist sveitalífið eiga þokkalega við hann.

Ég spurði hann hvers konar mælingar þau væru að stunda þarna á fjöllunum og hann sagði að það væru þyngdarmælingar. Veit ekki hvort þau vigta fjöllin beinlínis en miðað við hvað hann lét drjúgt yfir grjótburði sínum heyrðist mér þó helst að hann væri að bera heilu fjöllin til byggða, kannski til frekari vigtunar og mælinga. En þetta er nú að mér skilst ekki slæmur tími til að vera á Norðausturlandi, jafnvel ekki í grjótburði. Enda kvartaði hann svosem ekkert voðalega mikið.

Fornlaunarannsóknir Nönnu

Ég fann einmitt launaseðilinn minn fyrir mars 1987, sem var fyrsta heila árið mitt hjá Iðunni. Mánaðarlaunin voru 40.585 krónur, sem þýðir að fartölvan fína sem ég nefndi í færslunni hér á undan kostaði vel ríflega tvöföld mánaðarlaun skrifstofustúlku. Og Millet-úlpan - hafi hún kostað um tólf þúsund - kostaði þá hátt í þriðjung af mánaðarkaupinu mínu. Ekki skrítið þótt gagnlega barnið hafi aldrei eignast slíkt þing og orðið að láta Panda-úlpuna duga.

Í september árið áður hafði ég gefist upp á að vinna hjá ríkinu vegna launanna; hætti hjá Örnefnastofnun í september og fór að vinna hjá Iðunni þar sem ég var ráðin upp á 35.000 á mánuði og þótti gott. Ég man ekki hvað ég hafði verið með í laun en það hefur væntanlega verið töluvert undir þrjátíu og fimm þúsundunum og var þó hæsti taxti sem mögulega tókst að koma mér upp í.

Ekki veit ég hvort það var vegna dugnaðar eða verðbólgu (sennilega spilaði það saman) en í desember 1987 voru mánaðarlaunin komin upp í 64.032 krónur. Líklega hefði það rétt dugað fyrir ódýrustu borðtölvu.

En ég tímdi samt ekki að kaupa Millet.

Millet -úlpur og minnisgnægð

Við langmæðgurnar erum enn á níunda áratugnum. Gagnlega barnið eignaðist aldrei Millet-úlpu, sennilega fyrir einskæra nísku og nánasarskap móðurinnar; hún átti bara Panda-úlpu sem að vísu var vel dýr en kostaði þó ekki nema helming eða svo á við Millet. Getur verið að Millet-úlpa hafi kostað vel á annan tug þúsunda á þessum tíma? Og hvað ætli það væri núna?

Annars rakst ég á auglýsingu frá 1. mars 1987 um nýjasta undrið: Fartölvu. Zenith Z-191 Portable Computer. Vegur ekki nema 5 kíló og kemst ofan í skjalatösku! Með skjá af fullri stærð, heilar 12 tommur, og hlaðanlegri rafhlöðu. 640 Kb innra minni (gnægð minnis, stendur í auglýsingunni), tveimur disklingadrifum og jú neim it. Kostar bara 92.000 krónur.

Ég þarf að fletta því upp þegar ég kem heim hvað ég var með í mánaðarlaun í mars 1987 (já, ég á það einhvers staðar). Hef grun um að það hafi verið nokkuð langt undir 92.000 krónum.

Hvar er Jón?

Fyrst ég er nú búin að vera í '86-pælingum með dótturdótturinni í dag (hún hringdi í kvöld og yfirheyrði mig um ýmislegt frá því ári, sem mitt götótta minni hafði mismiklar reiður á), þá verð ég eiginlega að spyrja: Hvað varð eiginlega um Jón Gústafsson? Og er hann ennþá með sítt að aftan?

Matur og Visa-menning

Ég hef nokkrum sinnum minnst á matreiðslubók sem ég á sem skartar Visakorti á kápumyndinni og er gefin út af útgáfufyrirtækinu Matur og menning. (Tókst ekki að snúa myndinni þegar ég setti hana inn á bloggið, sorrí.)




Ég vissi að það væri önnur bók í sömu seríu þar sem þessi er merkt 2 en hafði aldrei rekist á hana. Í dag fann ég hana hinsvegar í Bókinni - en það var númer 3. Þannig að það er allavega ein enn. Og það sem meira er: númer 3 er líka með Visakorti. Nú bara verð ég að eignast númer 1.



Þetta er nú svolítið íslenskt.

Slysaárið '86

Við dótturdóttirin fórum áðan í '86-leiðangur. Hún er að gera verkefni í skólanum þar sem farið er aftur til fortíðar, hennar bekkur fékk úthlutað árinu 1986 og hún átti að sjá um tískuhliðina ásamt öðrum. Þar sem ég var til allrar guðs lukku afskaplega langt frá því að tolla í tískunni 1986 (eins og reyndar önnur ár) og móðir hennar var búin að farga mestöllu sínu tískuglingri var fátt að finna hjá okkur. Við fórum því í búðirnar hjá Hjálpræðishernum og Rauða krossinum. Fundum reyndar eitt og annað en tískuvitund mín er nú ekki mjög mikil og við keyptum því aðeins einn fallega bleikan, stuttan jakka með axlapúðum. Svo fórum við í Bókina og fundum þar slatta af tískublöðum frá 1986 - og með því sem móðir stúlkunnar gat þó grafið upp af sínu ungpíudóti ætti að vera hægt að gefa eitthvert sýnishorn af tískunni frá þessu ári. Því miður, liggur mér við að segja. Verst að Duran Duran-trefillinn finnst ekki ...

Ég sagði barninu frá bleiku smekkbuxunum sem ég átti á þessum árum. Hún spurði hvort ég hefði gengið í þeim í alvöru og ég neyddist til að játa það á mig. Líklega gæti ég rifjað upp fleiri flíkur sem ekki er ástæða til að vera stolt af. Eða bara ekki ástæða til að rifja upp yfirleitt.

Kannski ég dragi upp gamla myndaalbúmið mitt til að sýna barnabarninu.

Misjafnt höfumst við að

Einkasonurinn farinn í góðviðrið fyrir norðan, Eiríkur bróðir farinn með fjölskylduna til Marokkó, framkvæmdastjórinn og fjármálastjórinn farin í brúðkaupsferð til Maldíveyja - og hér sit ég og les um Pavlov og slefandi hunda. Spennó.

Reader, I married him ...

Einhverntíma heyrði ég þá kenningu að Jane Eyre væri fyrirmyndin að öllum Mills & Boon-ástarsögunum. Og þegar ég fór að hugsa málið er þetta nokkuð sennileg kenning. Mills & Boon-bækur (sem ég las alveg slatta af hér í eina tíð og á ekki von á að hafi breyst mikið, ef þær koma þá út ennþá) eru einmitt flestar þannig að ung, saklaus stúlka sem á ekki bót fyrir boruna á sér kemst í kynni við töluvert eldri mann, ríkan, hrokafullan og hryssingslegan (fer einmitt gjarna að vinna hjá honum). Þau verða óvart ástfangin, svo kemur eitthvað hörmulegt uppá og stúlkan lætur sig hverfa en á endanum ná þau saman aftur og allt endar í lukkunnar velstandi.

Persónulega hefði ég örugglega miklu frekar fallið kylliflöt fyrir Rochester en til dæmis Mr. Darcy. Allavega ef Toby Stephens hefði leikið hann.

Beikon við öll tækifæri

Mér finnst beikon ágætt en þykir það ekki alls staðar eiga við. En ég þekki vissulega fólk sem heldur því fram að allt sé best með beikoni. Og hér er eitthvað fyrir það.

... já, og hér líka ...

Háskaför Sauðargærunnar

Ég sit og bíð eftir hringingu frá ungum manni sem ég veit að ætlar að bjóða mér klósettpappír og eldhúsrúllur til kaups.

Er það ekki viss áfangi í lífi hvers barns þegar það fer að troða klósettpappírsbirgðum upp á ættingja sína? Allavega er drengurinn kominn á þetta stig núna. Það er verið að safna fyrir Akranesferð 7. flokks Víkings í næsta mánuði. Gisting í tvær nætur og allt. Spurning samt hvort foreldrarnir þora að senda drenginn þangað miðað við lýsingarnar sem hafa heyrst að undanförnu. Fjöldi af fátæku barnafólki á götunni, allt í volli í skóla- og leikskólakerfinu, tilfinnanlegur skortur á hraðahindrunum og Pólverjar á djamminu. Það er ljótt ástand. Hmm, líklega þarf nú ekki að hafa miklar áhyggjur af því að Sauðargæran fari á djammið í þetta skipti - en samt. Maður veit aldrei með þessa Pólverja, dótturdóttirin og frænka hennar hrökkluðust úr heita pottinum um daginn undan einhverjum pólskum vöðvatröllum.

Og þetta er á sama tíma og faðir drengsins er í Kaupmannahöfn að verja næstumþvíheimsmeistaratitil sinn í kaffismökkun svo að móðirin hefur engan að deila ábyrgðinni með sér. Spurning hvort amman verður að grípa í taumana. Kannski mætti fá Gurrí til að hafa eftirlit með barnunganum á meðan hann er á þessum hættuslóðum - þó ekki sé nema út um eldhúsgluggann, sem veit út að fótboltavellinum. Verst að drengurinn er svoddan flagari að hann notar örugglega tækifærið, sjarmerar hana upp úr skónum og selur henni þriggja ára klósettpappírsbirgðir.

Silfrið og straujárnið

Á ég að nenna að horfa á Silfur Egils?

Ég nenni því eiginlega ekki - kýtur forystumanna flokkanna eru ekki sjónvarpsefni sem höfðar verulega mikið til mín - en ég þarf vissulega að strauja dálitla hrúgu.

Var að hugsa um að hringja í einkasoninn og bjóða honum á bæjarrölt í góða veðrinu en svo mundi ég að hann er á leið norður í land í enn betra veður - er fylgdarsveinn skylmingastúlkunnar sem er að fara að mæla eitthvað einhvers staðar á Kröflusvæðinu. Svo að ekki verður af því.

Ætli það sé ekki straujárnið og Silfrið, því miður.

Undir múslimskum áhrifum

Heimavið geng ég um þessa dagana í skósíðum marokkóskum kaftan og harembuxum. Um það bil frjálslegasti og þægilegasti klæðnaður sem hægt er að hugsa sér.

Á morgnana þegar ég lít í spegil sé ég oft að það er ekki um annað að ræða en að þvo hárið þótt ég megi ekkert vera að því. Þá hugsa ég stundum um hvað það væri mikill munur að setja nú bara á sig slæðu og vera með hana allan daginn.

Svo er ég að hugsa um að fá mér kúskús með marokkóskri argan-olíu á eftir. Greinilega gegnsmituð af einhverri arababakteríu.

Eins gott að þeir í Frjálslynda flokknum frétti ekki af mér.