Ég lenti í þeim merkilegu aðstæðum áðan að þurfa að hugsa mig um (bara andartak að vísu) til að muna hvort ég er með einn fót eða tvo.

Ég held ég reyni ekkert að útskýra aðstæðurnar frekar.

Nú kynni einhver að halda að þetta megi rekja til ótæpilegrar rauð- og hvítvínsdrykkju í gær en svo er ekki. Í fyrsta lagi var víndrykkja mín tæpileg fremur en ótæpileg og í öðru lagi hef ég lent í svipuðu þótt ég hafi ekki bragðað dropa dögum saman. Og ég held ekki að þetta séu einhver Alzheimer-forstigseinkenni þótt það geti svosem verið líka. En ég hef alltaf verið svona.

Ég sit hér og velti fyrir mér hvað ég eigi að hafa í kvöldmatinn. Gagnlega barnið og fjölskylda hennar koma í mat og ég hringdi til að spyrja hvað þau langaði í. Boltastelpan (áður nefnd Eldfjallið á þessum vettvangi) tilkynnti að það YRÐI að vera eitthvað af lista sem við hefðum ákveðið um daginn (sú ákvörðun var reyndar mjög einhliða og ég kom ekki nálægt henni); hún væri þegar búin að fá hamborgara og kjúkling hjá mér og nú yrði að vera lasagne, pitsa, mexíkóskt lasagne, kartöflugratín eða kálbögglar. Ekkert annað. Helst vildi hún fá kálböggla og kartöflugratín og ef ég hefði eitthvað sem ekki er á þessum lista í matinn í kvöld, þá væri ég vond kona og svikari.

Svo að nú er illt í efni. Ekki vil ég að barnið fljúgi til Krítar á mánudaginn formælandi svikulli ömmu sinni, en ég er hrædd um að kálbögglar með kartöflugratíni mundu ekki afla mér vinsælda hjá öðrum í fjölskyldunni, nema kannski Sauðargærunni, sem er mikið átvagl. Líklega best að ég rölti út í búð og reyni að fá einhverja brilljant hugmynd þegar þangað kemur.

En hver sem niðurstaðan kann að verða, þá verður rauðrófublaðasalat með, því ég á hrúgu af rauðrófublöðum í ísskápnum.

Eftir langa setu yfir rauðvíni á Reynimelnum, diskussjónir um Bleikt og blátt og margt fleira, þá röltum við í bæinn í blíðuveðri um tvöleytið (Anna var ekki með svo að við tókum ekki leigubíl). Það gekk slysalaust þótt ég væri á töluvert hærri og mjórri hælum en ég er vön að ganga á. Settumst aðeins inn á Vínbarinn en skiptum strax um skoðun og héldum áfram göngunni upp á Næsta bar. Þar var ég þegar hertekin af uppáhaldsfrænku minni og uppálagt að fara að tala illa um Þingeyinga, sem ég neitaði þó að gera, enda var amma mín frá Húsavík og ég á ættir að rekja á Látraströnd og í Flateyjardal (æ, nú er búið að færa þetta yfir í Eyjafjarðarsýslu, er það ekki? Er ég þá ekki lengur af þingeyskum ættum?)

Auk þess sá ég síður en svo ástæðu til að segja nokkuð neikvætt um Þingeyinga, þar sem eini Þingeyingurinn við borðið færði mér óvænt hvítvínsglas, og það frekar tvö en eitt, og hafði um það mörg orð hvað hann væri mikill aðdáandi minn. Bókanna minna, alltsvo. Ekki dettur mér í hug að tala illa um svoleiðis menn.

Ég skaust upp áðan til að heilsa snöggvast upp á nýja nágrannann og óska foreldrum hennar og stóru systur til hamingju. Matthildur er hætt að tala um sjálfa sig sem ,,gamla barnið" (versus nýja barnið) og sagði mér að nú væri hún stóra barnið. Sú litla verður hins vegar ekki mjög lengi yngsti íbúi hússins því það er barnsvon í kjallaranum með haustinu.

Annars kom ég óvenju snemma heim úr vinnunni, eiginlega fyrr en ég bjóst við því við vorum að mynda fjórar tegundir af grænmetisbuffi eftir hádegið og ég átti von á að það tæki lengri tíma. Gallinn við grænmetisbuff - sem geta annars verið skrambi góð, og þessi voru reyndar öll fín - er að þeim hættir svo til að verða hvert öðru lík í útliti, þótt bragðið sé kannski ólíkt, og það er ekkert endilega flott að sjá fjórar áþekkar myndir af grænmetisbuffi þótt hver mynd um sig sé í lagi ef hún er skoðuð ein sér. Þannig að ég var að reyna að hafa lögunina mismunandi, nota ólíkar aðferðir við eldamennskuna og svo framvegis, og svo höfðum við uppstillingarnar á myndunum ólíkar. Þeir sem lesa ágústblað Gestgjafans geta dæmt um hvernig til tókst en ég skal alveg ábyrgjast uppskriftirnar, þær verða góðar. Allavega tókst mér ekki að gefa vinnufélögunum að bragða á nema þremur tegundum af buffi eftir myndatökuna því ljósmyndarinn og stílistinn höfðu étið gulróta-kartöflubuffin upp til agna þegar til átti að taka.

Sko, ég get alveg skilið (þannig séð) útsendingarnar á öllum gylliboðunum sem ég er að fá um tippalengingar, Viagra, brjóstastækkanir, háskólagráður, kreditkort, megrunarpillur, aðferðir til að verða rík á nó tæm og það allt.

En hvers vegna í ósköpunum er einhver járnsmiðja í Shenzhen í Kína að senda mér tilboð um að kaupa af þeim smíðajárnshúsgögn?

,,We produce cast iron Christmas tree stands, street furniture, garden furniture, cast iron furniture series, cast aluminium furniture series, beach chair series, metal furniture series, wrought iron furniture,desk base, sun shade base, Christmas tree base, dustbin series,aluminium table and chairs,high bar stool and table, high bar chairs, mail box series etc. park bench series, ect."

Mig vantar ekkert af þessu. Reyndar vantar mig heldur ekki tippalengingar, Viagra, brjóstastækkanir, háskólagráður, kreditkort, megrunarpillur, aðferðir til að verða rík á nó tæm (eða jú, ef þær virkuðu), en það ætti allavega að vera auðveldara að selja það gegnum Netið en jólatrésstanda og mublur úr smíðajárni.

Svo er mér boðið að skoða dýrðina á heimasíðu fyrirtækisins, en engar upplýsingar fylgja um hvar hennar sé að leita (ekki að ég hafi áhuga en maður hefði nú haldið að það væri betra að láta krækju á hana fylgja). Og svo er mér reyndar líka boðið að heimsækja verksmiðjuna og skoða. Kannski ég geri það næst þegar ég á leið til Shenzhen.

Sjálfstæðisflokkurinn birtir kosningabókhaldið ... Mér finnst þetta svolítið fyndið. Ekki síst punkturinn með útlitsbreyginguna á DV.

Það vantar samt kaffikaupin inn í þetta.

Þennan kór get ég sem Skagfirðingur bara alls ekki með nokkru móti staðist. (Smellið á hvern hest um sig ...)

Ég fór á útsölu í gær og keypti mér meira af aðskornum flegnum bolum og peysum, þar sem ég er búin að ákveða að fyrst ég er nú með stundaglasvaxtarlag, þá eigi ég að sýna það frekar en fela það undir einhverjum víðum jússum (ókei, sandurinn yrði að vísu fljótur að renna niður úr þessu stundaglasi, en so what).

Ég meiraðsegja fór á síðuna hjá frænku hans Villa til að fá línuna - hvernig maður ætti að klæða sig ,,the Leoncie way" en það var lítið á henni að græða og á næstfyrstu myndinni er konan meira að segja klædd í rúllukragabol, bleikan í þokkabót. Ég þoli ekki rúllukragaboli, keypti einn 1978 og var í honum tvisvar. Þannig að ég held að ég velji mér einhverja aðra fyrirmynd í klæðaburði. Eða öllu heldur, sleppi fyrirmyndum.

Nema kannski ætti ég að fá mér Leoncie-hárkollu.

Hmm, mér sýnist margt benda til þess að íbúum hússins muni fjölga um einn á þessum sólarhring.

Bandarískar sjónvarpsstöðvar (og Skjár 1) hafa verið uppfullar af þáttum eins og Bachelor og Bachelorette og Joe Millionaire og þessháttar, svo það hlaut að koma að þessu ... Ég var að hugsa um að bjóða mig fram í íslenska versjón af svona þætti, sá alveg fyrir mér sjálfa mig umkringda myndarlegum miðaldra karlmönnum að keppa um hylli mína, en aftur á móti leist mér ekki á að láta afkomendur mína velja handa mér kall, til þess þekki ég þá of vel (afkomendurna alltsvo). Þannig að ég held bara áfram að vera hamingjusamlega fráskilin.

Ég vaknaði klukkan rúmlega sex í morgun og var búin að skamma vesalings efnafræðistúdentinn alveg helling fyrir að ætla að verða of seinn í vinnuna þegar honum tókst að koma mér í skilning um að hann ætti ekki að mæta fyrr en klukkan tvö í dag. Ég sofnaði aftur, veit ekki um hann.

Annars snerist lífið um salöt í dag - ég var að gera salatþátt fyrir ágústblað Gestgjafans, ,,græna blaðið", og þar sem við vorum að mynda niðri í kaffistofu í hádeginu varð ég mjög vinsæl hjá þeim vinnufélögum sem komu þangað í matartímanum og fengu að gæða sér á salötunum eftir að búið var að mynda þau.

En uppskriftin sem nú kemur er ekki að salati. Og það ætti heldur enginn að fá matarminnimáttarkennd út af henni. Það kemur nefnilega alveg fyrir að ég noti svona krukkusull þegar ég elda, en ég bæti oftast einhverju við það. Vörurnar sem Tesco (er það ekki annars örugglega Tesco?) framleiðir undir nafni indversku leikkonunnar og matreiðslugúrusins Madhur Jaffrey eru líka í betri kantinum af krukkumat sem hér fæst. En ég hef samt meira gaman af að elda upp úr bókunum hennar. Ég má hins vegar ekki alltaf vera að því.

Tikka masala-kjúklingur

1 kjúklingur, skorinn í 8 bita (það má auðvitað líka nota t.d. bringur eða læri)
2 msk olía
1 blaðlaukur (hvíti og ljósgræni hlutinn), skorinn í 5 cm bita
4 tómatar, skornir í fjórðunga
1 krukka tikka masala frá Madhur Jaffrey
sama magn af vatni (þ.e. 1 krukka)
100 ml rjómi eða matreiðslurjómi
salt
1-2 vorlaukar (má sleppa)

Olían hituð á djúpri pönnu eða í víðum potti og kjúklingabitarnir brúnaðir á báðum hliðum. Þegar búið er að snúa þeim eru blaðlauksbútarnir settir á pönnuna, á milli bita. Steikt í nokkrar mínútur og síðan er tómötunum bætt á pönnuna, tikka masala og vatni hellt yfir og hrært, og látið malla í opnum potti í u.þ.b. hálftíma, eða þar til kjúklingurinn er soðinn í gegn. Hrært öðru hverju og bitunum snúið einu sinni eða tvisvar. Rjómanum hrært saman við og soðið í nokkrar mínútur í viðbót. Smakkað til með salti og söxuðum vorlauk stráð yfir. Borið fram með hrísgrjónum.

Fimm sinnum man ég eftir að hafa fundist ég vera í verulegum háska á lífi og limum í umferðinni:

Einu sinni sem farþegi í bíl sem fór út af í Bólstaðarhlíðarbrekkunni og stöðvaðist eftir mikil loftköst, nokkru áður en hann lenti á veggnum á Húnaveri, þar sem einmitt stóð yfir dúndrandi dansleikur (sem ég var á leiðinni á, og fór reyndar á þegar ég var búin að fullvissa mig um að enginn væri illa slasaður - bílstjórinn slasaðist í andliti, strákurinn í framsætinu slapp af því að hann var í svo þéttum faðmlögum við stelpu í aftursætinu (ekki mig) að hann tók ekki einu sinni eftir útafakstrinum fyrr en í þriðja loftkasti).

Einu sinni þegar ég var að fara yfir Hringbrautina á gangbrautarljósum og ungur maður á flottum bíl keyrði á ólöglegum hraða yfir á rauðu, rétt við tærnar á mér, og hvessti augun illilega á mig á meðan, skildi greinilega ekki hvað þessi kerling var að æða út á götu.

Þrisvar sinnum á gangstéttum á Laugavegi eða í Austurstræti, ævinlega af völdum hjólreiðarmanna sem telja sig eiga réttinn á gangstéttum. Líka þar sem bannað er að hjóla á gangstéttum. Og telja sig líklega ekki þurfa að fara eftir neinum umferðarreglum eða almennum varúðarreglum. Seinast núna í gær, þegar munaði örfáum sentímetrum að strákur hjólaði beint á mig í Austurstræti. Hann hjólaði á nokkrum hraða eftir miðri gangstéttinni, var með augun límd við gemsann sinn, var að senda SMS, stýrði með annarri hendi og ætlaðist greinilega til þess að fólk passaði sig svo að hann þyrfti ekki að gera það.

Fyrir allnokkrum árum bjargaði ég líka naumlega lífi Boltastelpunnar á Laugaveginum, við vorum að rölta þar á sunnudagsmorgni og ekki einn einasti bíll á götunni. Þá komu þrír ungir menn (ekki þó unglingar) hjólandi á miklum hraða eftir gangstéttinni (þar sem er bannað að hjóla), sveigðu örlítið til hliðar til að komast framhjá mér en tóku ekkert eftir því að ég var með tveggja ára barn við hlið mér. Ef ég hefði ekki rykkt henni til hliðar í ofboði hefði fremsta hjólið lent beint á henni.

Frá mínum bæjardyrum séð eru hjólreiðamenn semsagt mun hættulegri fyrir gangandi vegfarendur en bílstjórar.

Ef þið hafið ekki tekið eftir tengli á nýjan bloggara hérna vinstra megin - að sjálfsögðu efst - þá vek ég hér með athygli á honum; Boltastelpan hefur reyndar haft allt annað nafn hjá mér hingað til en er ekki sátt við það lengur og hér með heitir hún semsagt Boltastelpan. Þetta er nafn sem hún hefur valið sér vegna íþróttaáhuga sem hún hefur pottþétt ekki úr móðurættinni.

Þetta er nú dálítið gott á þær þarna á femin.is, þótt efnið sé að vísu ákaflega misfyndið ...
Viðbót: Ókei, það er búið að taka þetta niður núna. Mér fannst þetta allavega skemmtilegra en venjulegu greinarnar á femin.

Sá merki atburður gerðist í gærkvöldi að efnafræðistúdentinn borðaði ávaxtaböku með kvöldkaffinu. Rabarbara- og nektarínuböku, nánar til tekið. Ekki minnist ég þess að hann hafi áður fengist til að láta slíkt góðgæti ofan í sig. Það liggur nú við að þetta sé tilefni til þess að ég skrifi niður uppskriftina; hún kemur kannski hér á eftir.

Tuco; þegar hann skaut einhenta manninn.

Sko, það getur nú verið nógu erfitt að fá iðnaðarmenn til að vinna fyrir sig hér, allavega samkvæmt minni reynslu. En það virðist vera enn erfiðara í Svíþjóð ef marka má Moggann - samkvæmt honum var þetta hluti af sérréttindum karlkyns aðalsmanna sem nú er búið að afnema.

Ég veit ekki alveg hvernig á að túlka þetta með utanlandsferðirnar, eru þá allir Svíar sem maður hittir utan landamæra ríkisins af aðalsættum? Reyndar vill svo til að eini Svíinn sem nokkru sinni hefur gist á mínu heimili var vaskekta greifi svo að þetta gæti kannski staðist ...

Það er nákvæmlega ekkert að gera í vinnunni (nýja blaðið farið í prentsmiðju, næsta blað að miklu leyti tilbúið, rosalegur dugnaður er þetta í okkur) svo að ég er farin heim að gera matargerðartilraunir. Með viðkomu í Nóatúni. Efnafræðistúdentinn fær kanínufóður í kvöldmatinn.

Hér er svo uppskrift að eftirréttinum frá í gær. Hann þótti góður. Nektarínurnar sem fást núna eru ansi góðar í þetta, meyrar og þroskaðar og því auðvelt að losa steininn. Og bragðgóðar, auðvitað.

Ég ætlaði að grilla þær en hætti við og setti þær í ofninn, hann var heitur hvort eð var af því að ég hafði bakað kartöflur og nípur í honum. Það var ekki vitlaus ákvörðun.

Nektarínur með súkkulaði-mascarpone-osti

250 g mascarpone-ostur
70 g gott, hvítt súkkulaði (ég notaði Cote d'Or)
50 g flórsykur, eða eftir smekk
8 nektarínur

Osturinn settur í skál, skorinn í bita og látinn standa smástund við stofuhita til að mýkja hann. Súkkulaðið brætt í vatnsbaði eða örbylgjuofni (gætilega, hvítt súkkulaði er enn viðkvæmara en dökkt). Hellt yfir ostinn og hrært vel saman. Bragðbætt með flórsykri eftir smekk. Sett í skál og kælt vel. Ofninn hitaður í 220°C. Nektarínurnar skornar í helminga, steinninn fjarlægður, t.d. með teskeið, og þeim raðað í eldfast fat og skurðflöturinn látinn snúa upp. Bakaðar í 12-15 mínútur, eða þar til þær eru heitar í gegn og aðeins byrjaðar að taka lit á brúnunum. Bornar fram heitar með súkkulaði-mascarpone-ostinum, sem fólk tekur svo kúlu af og setur í holuna eftir steininn. Það má hella svolitlu þunnu hunangi yfir en er alls ekki nauðsynlegt.

Ég spáði því einmitt fyrir helgi að sá þriðji af topp tíu listanum hjá stiffs.com mundi fara á næstu dögum. Hélt þó ekki að það yrði Katharine Hepburn.

Uppáhaldsmyndin mín með henni? Æ, ég veit ekki, þær eru nokkrar. Afríkudrottningin? Philadelphia Story. Bringing up Baby. The Lion in Winter, kannski. Ekki myndir með Spencer Tracy, mér fannst engin mynd með þeim tveimur virka alveg fullkomlega.

Hér er fiskuppskriftin frá í gær - fleiri koma seinna. Ég notaði bara fiskmeti sem vildi svo til að ég átti í frysti en það má nota ýmislegt annað, t.d. lúðu, lax, sverðfisk, humar og fleira. Ég setti ekkert grænmeti á teinana á milli fiskbita, valdi að hafa það frekar með.

Rækjan sem ég var með var alvöru risarækja, það voru ekki nema 7-8 rækjur í þessum 250 grömmum. Hún fékkst í Nóatúni. Steinbítskinnarnar voru keyptar í Kolaportinu.

Rósmarín- og sítruslegin fiskispjót

500 g skötuselur
350 g steinbítskinnar (eða aðrar kinnar; mætti líka vera t.d. lúða)
200 g hörpuskelfiskur
250 g risarækja, hrá í skel (mætti líka vera t.d. humar)
2 msk rósmarín, saxað
1-2 hvítlauksgeirar, saxaðir
1/2 mandarína
4 msk ólífuolía
safi úr 1 límónu
nýmalaður pipar
salt

Skötuselurinn skorinn í 1 1/2 cm þykkar sneiðar. Steinbítskinnarnar skornar í 2-3 hluta hver ef þær eru stórar (ef notaður er annar fiskur er hann skorinn í ekki mjög stóra bita). Sett í skál ásamt hörpuskel og risarækju. Rósmarín, hvítlaukur og mandarína sett í matvinnsluvél og hún látin ganga þar til allt er orðið að mauki. Olíunni þeytt saman við og síðan límónusafa, pipar og dálitlu salti. Hellt yfir fiskinn og blandað vel. Látið standa í a.m.k. hálftíma. Grillið hitað vel. Fiskbitarnir þræddir á teina til skiptis (ég setti hörpuskelfiskinn innst á teinana og raðaði þeim þannig á grillið að hitinn var ívið minni þar, af því að þeir þurfa svo litla eldun, og svo setti ég eina rækju á hinn endann). Sett á grillið (sem búið er að pensla með olíu) og grillað í 3-4 mínútur við góðan hita; snúið einu sinni. Borið fram strax.

Ég fór í langa gönguferð í rigningunni til að leita uppi rósmarín í marineringuna á fiskinn sem ég ætla að grilla á eftir. Hefði auðvitað getað haft eitthvað annað en hafði bitið í mig að það ætti að vera rósmarín. Fann loksins einn stakan hálfaumingjalegan poka inni í Blómavali - reyndar hafði ég ætlað að fá útlenskt Miðjarðarhafsilmandi rósmarín með sverum stönglum sem hægt væri að nota fyrir grillteina en þetta var gróðurhúsaræktað rósmarín frá Engi og ekki svipur hjá sjón, að ekki sé talað um bragð og ilm. Verður þó að duga þegar annað er ekki til.

Núna er ég allavega að marinera skötusel, steinbítskinnar, hörpuskel og risarækjur í rósmarín-mandarínu-límónukryddlegi. Börnum og öðrum sérvitringum sem vilja ekki sjávarfang verður boðið upp á grillaða kjúklingavængi í grillsósu sem er sambland af hoisin-sósu, appelsínumarmilaði og tómatsósu. Svo er ég að hugsa um að hafa með þessu ofnsteikta kartöflubáta og nípur, og spínat-eikarlaufssalat með plómutómötum og furuhnetum.

Á undan býð ég kannski upp á bakaðan Höfðingja-ost með apríkósusultu og pekanhnetum og eftirrétturinn er grillaðar nektarínur með mascarponeosti hrærðum með hvítu súkkulaði. Ég reikna ekkert frekar með að börnin vilji þetta en þau um það. Einhver getur þá skotist út í Krambúð eftir íspinna handa þeim.

Lífið er gott.

Hvernig ætli standi á því að þegar slegið er inn ,,bikini" í arabísku útgáfuna af Google, þá koma aðallega upp íslenskar síður? Þar á meðal þessi. Þessi arabísku tengsl mín eru að verða eitthvað dularfull, það hef ég áður sagt.