Við skruppum til Akureyrar í dag. Gáfuleg komment úr aftursætinu:

Sauðargæran: -Eru allir í Portúgal með engin augu?

Amman: -Nei, af hverju heldurðu það?

Sauðargæran (bendir á Eyjafjörð út um bílgluggann): -Ég held að þetta er kannski sjórinn í Portúgal.

Amman: -En fólkið hér í Kræklingahlíðinni er með augu ...

Sauðargæran: -En ekki fólkið í Portúgal?

Amman: -Jú, víst - af hverju segirðu þetta?

Sauðargæran: -Af því að ... þú ert bara rugludallur, amma.

Ég sendi efnafræðistúdentinum SMS til Kaupmannahafnar í dag til að spyrja hann hvort hann hefði ekki örugglega munað eftir að hengja upp þvottinn áður en hann fór.

Ég hef ekki fengið neitt svar, merkilegt nokk.

Komin norður. Við dóttursonurinn erum hér tvö ein eins og er - aðrir farnir fram í Blönduhlíð eða út á Siglufjörð. Við erum bara að lesa, lita og úða í okkur bakkelsi (drengurinn spurði, þegar hann sá miðdegiskaffiborðið hjá langömmu sinni: -Af hverju er veisla hérna?).

Amman: -Af hverju borðarðu kremkexið þitt með teskeið?

Sauðargæran (grafalvarlegur): -Af því að ég er rugludallur.

Hreinskilið svar.

Uppskrift að vanillusósu, sem ég var beðin um - þetta er klassíska útgáfan en ef maður vill auðvelda sér sósugerðina aðeins er gott að hræra 2 tsk af maíssterkju (t.d. Maizena) saman við rauðurnar og sykurinn áður en vökvanum er hrært saman við. Það er hægt að nota mjólk, matreiðslurjóma eða rjóma, allt eftir því hvað maður vill hafa sósuna þykka og mjúka.

Vanillusósa
(custard sauce, creme anglaise)

400 ml mjólk (matreiðslurjómi eða rjómi)
1 vanillustöng
6 msk sykur
4 eggjarauður

Mjólkin hituð að suðu ásamt vanillustönginni en síðan látin kólna ögn. Eggjarauðurnar settar í skál ásamt sykri og skálin látin standa yfir potti með sjóðandi vatni, en vatnið á þó ekki að bullsjóða og ekki ná upp að botninum á skálinni. Rauðurnar þeyttar mjög vel í vatnsbaðinu. Vanillustöngin tekin úr mjólkinni og henni síðan hellt saman við eggjarauðurnar smátt og smátt og þeytt vel á meðan. Hrært stöðugt þar til sósan þykknar.

Ef sósan hitnar aðeins of mikið og byrjar að skilja sig er hægt að bjarga henni með því að kippa henni strax af hitanum og píska hana vel og sía hana svo e.t.v. í gegnum vírsigti.

Er að fara í Skagafjörðinn í hádeginu. Með tjald og alles og þá er spáin náttúrlega að versna, sýnist mér. Gat skeð.

Ég er ekki mikill tjaldbúi í mér. Mér finnst yfirleitt annaðhvort of kalt eða of heitt. Þetta með kuldann var nú ekkert mál hér í gamla daga, þá fann maður bara einhvern hentugan karlpening til að halda á sér hita. Möguleikarnir og áhuginn á þeirri lausn hafa einhvern veginn minnkað með aldrinum. Auk þess á ég ekki von á að rekast á neina líklega kandídata þarna, þar sem þetta verða bara við systkinin og co. Svo að ég verð bara að taka með hlýja peysu.

Efnafræðistúdentinn er að fara til Kaupmannahafnar á morgun. Ég er að hugsa um að stinga upp á því við hann að hann spari sér fargjaldið og fari bara í Bónus hér heima í staðinn.

Piadinu-uppskrift fyrir Hildigunni: Þetta er uppskriftin sem fylgdi pönnunni sem ég keypti á Rimini fyrir nokkrum árum og er alveg ágæt, en reyndar hef ég aldrei náð þeim nógu þunnum.

Piadina Romagnola

500 g hveiti
100 ml ólífuolía
3/4 tsk salt, eða eftir smekk
1/2 tsk matarsódi
volgt vatn eftir þörfum (ekki nota heitt!)

Hveiti, olíu, salti og matarsóda blandað vel saman (gott að nota matvinnsluvél) og vatni bætt út í smátt og smátt, þar til deigið er vel hnoðunarhæft og ekki mjög stíft. Látið hvíla nokkra stund en síðan skipt í 7-8 kökur sem eru flattar út í hringi, 2-3 mm á þykkt. Þykkbotna panna hituð vel og brauðin steikt við góðan hita í um 2 mínútur á hvorri hlið, eða þar til dökkir flekkir hafa myndast á báðum hliðum. Staflað upp jafnóðum og þau eru bökuð og viskastykki breitt yfir.

Franskar súkkulaðikökur, já. Mér finnst reyndar að ég hafi á undanförnum árum séð ansi margt kallað því nafni - jafnvel kökur sem mér finnst fremur nálgast að vera skúffukökur eða eitthvað slíkt. Í mínum huga er frönsk súkkulaðikaka dökk, þétt og fremur þung, jafnvel allt að því klesst og eiginlega meira í ætt við konfekt en köku. Slíkar kökur innihalda lítið sem ekkert hveiti (hinsvegar stundum eitthvað af hnetum eða möndlum) og ekkert lyftiduft - sú litla lyfting sem í þeim kann að vera á að koma frá eggjunum.

Ættmóðir frönsku súkkulaðikökuflórunnar er sjálfsagt drottningin af Saba, reine de Saba, sem er dökk, frönsk ábætiskaka, hveitilaus eða svo til en inniheldur hins vegar malaðar möndlur. Síðasta uppskriftin af þeim þremur sem hér koma er af því taginu.

Persónulega finnst mér að það eigi alls ekki að vera neitt krem á franskri súkkulaðiköku - ef það er krem finnst mér það eins og vísbending um að kakan sjálf sé ekki nógu góð og standi ekki undir nafni - en ég vil hins vegar gjarna hafa rjóma með, eða vanillusósu eða hindberjasósu.

Allavega, hér eru þrjár uppskriftir að velja úr:

Frönsk súkkulaðikaka
(alveg hveitilaus)

200 g suðusúkkulaði
200 g smjör
200 g sykur
4 egg, aðskilin

Ofninn hitaður í 180°C og meðalstórt springform smurt og pappírsklætt. Súkkulaðið brotið í bita, sett í pott ásamt smjörinu og brætt við mjög vægan hita (eða brætt í vatnsbaði). Eggjarauðurnar þeyttar vel með 100 g af sykri og síðan er súkkulaðiblöndunni hrært saman við með sleikju. Eggjahvíturnar hálfþeyttar, sykrinum bætt út í smátt og smátt og þeytt áfram þar til þær eru stífar. Blandað gætilega saman við deigið með sleikju. Hellt í formið og bakað í um 40 mínútur, eða þar til prjónn sem stungið er í miðja kökuna kemur hreinn út. Látin kólna alveg í forminu.

Frönsk súkkulaðikaka
(með svolitlu hveiti)

250 g suðusúkkulaði
225 g smjör
110 g sykur
2 msk Grand Marnier eða koníak (eða 2 tsk vanilluessens)
5 egg
1 msk hveiti

Ofninn hitaður í 180°C og meðalstórt springform smurt og pappírsklætt. Súkkulaði, smjör og sykur sett í pott og hitað gætilega þar til súkkulaðið og smjörið er bráðið og samlagað sykrinum. Látið kólna dálítið og síðan er líkjörnum hrært saman við. Eggin léttþeytt í skál og hveitinu þeytt saman við. Súkkulaðiblöndunni hrært saman við. Hellt í form og bakað í um hálftíma (gæti þó þurft lengri tíma en þessi kaka á að vera aðeins mýkri í miðju en kakan á undan). Látin kólna alveg í forminu.

Frönsk súkkulaðikaka (Drottningin af Saba)
(með möndlum)

150 g súkkulaði
75 g smjör, lint
150 g sykur
3 stór egg, aðskilin
2 msk kartöflumjöl eða hveiti
75 g malaðar möndlur

Ofninn hitaður í 200°C og meðalstórt springform smurt og pappírsklætt. Súkkulaðið brotið í bita og brætt í vatnsbaði eða örbylgjuofni og síðan hrært saman við lint smjörið. Eggjarauðurnar þeyttar vel með sykrinum. Súkkulaðiblöndunni hrært saman við og síðan kartöflumjölinu og möndlunum Eggjahvíturnar stífþeyttar og blandað gætilega saman við með sleikju. Sett í ofninn og kakan bökuð í um hálftíma, eða þar til hún er farin að stífna en enn svolítið blaut í miðju.

Það verða allir á faraldsfæti hér á næstunni; efnafræðistúdentinn er að fara til Kaupmannahafnar á morgun, ég, gagnlega barnið, uppáhaldstengdasonurinn og Sauðargæran erum að fara í Skagafjörðinn, Boltastelpan fer til Siglufjarðar að keppa á pæjumóti og svo fara þau til Portúgals á mánudagsmorgun. Þá verð ég ein eftir ... en ekki lengi reyndar, efnafræðistúdentinn er væntanlegur heim á mánudagskvöld.

Svo að ég ætla að fá gengið í mat í kvöld. Veit ekki enn hvað ég ætla að elda en það er ekki ólíklegt að það verði lambakjöt í einhverri mynd, ég er með svo marga lambakjötsrétti í kollinum sem ég þarf að prófa á næstunni.

Tony Bourdain hefur greinilega hrifist mun meira af íslensku kjötsúpunni en hákarlinum - svosem ekki skrítið. Og svo hefur hann farið á hestbak og í leirbað.

Á myndinni erum við á barnum á Nordica. Eins og ég hef áður sagt: það mætti halda að ég hefði verið að djamma fram undir morgun, fremur en hann.

Det må være en af de diagnoser, der står på side ét i de medicinske lærebøger. Hvis hjertet banker, så er patienten i live, hvis det ikke banker, så er patienten død. Men på Frederikshavn Sygehus er det tilsyneladende noget tid siden, lægerne har haft snuderne begravet i faglitteraturen.

Minnir mig á að á Sauðárkróksflugvelli gerðu menn sig eitt sinn klára að taka á móti líki sem átti að koma með vélinni að sunnan en brá í brún þegar ,,líkið" kom manna fyrst labbandi niður landganginn.

Bókastaflarnir í kringum tölvuna mína voru farnir að hrynja óþægilega oft yfir lyklaborðið svo að ég sá mér þann kost vænstan að endurskipuleggja eitthvað til að geta komið allavega einhverju af bókunum upp í hillur. Það tókst, svona með herkjum, en er bara bráðabirgðaaðgerð. Ég ætlaði líka í leiðinni að byrja á að tölvuskrá matreiðslubókasafnið upp á nýtt en hætti við, það er ekki hægt að gera það svona. Bíður betri tíma (þ.e. þeirra tíma að ég losni við efnafræðistúdentinn).

Hinsvegar - fyrst ég var nú byrjuð - breytti ég skipulaginu í herberginu mínu dálítið. Lagaði vinnuaðstöðuna svolítið og fékk út meira gólfpláss. Eða reyndar líklega jafnmikið gólfpláss og áður en það virðist meira. Bjó til fataklefa í einu horninu, nema það vantar reyndar veggina. Ef ég kemst einhvern tíma svo langt að láta færa ofninn út undir gluggann ætla ég að láta smíða fyrir mig alvöru fataklefa. Mig hefur alltaf langað í svoleiðis.

Mér heyrist á börnunum mínum að hjá þeim ríki almennt skilningsleysi á nauðsyn þess að eiga regnhlífastand.

Ég var einmitt að kaupa mér einn slíkan í Kolaportinu áðan. Mikið þing; kopar- og gullslitur með hamraðri mynd af þremur körlum og einni konu á einhverjum miðaldasamningafundi, allavega eru skjöl með signetum á borðinu og allir grúfa sig yfir þau. Sennilega verið að selja Síma þeirra tíma eða eitthvað slíkt.

Svo ef ég skyldi nú komast að þeirri niðurstöðu að ég þurfi ekki sérstakan regnhlífastand fyrir þessa 2 1/2 regnhlíf sem til eru á heimilinu, þá get ég notað standinn fyrir blómasúlu. Brilljant. Kostaði samt ekki nema tvöþúsundkall.

Skil ekki að börnin skuli ekki átta sig á þessu.

Ekki veit ég hvernig er með aðra en ég á nokkrar uppáhaldsflíkur sem ég mundi þó aldrei láta sjá mig í utan veggja heimilisins. Þetta er svona ,,hyggetøj", föt sem eru afskaplega þægileg íveru eða hafa aðra góða kosti en eru ekkert voðalega smart. Eiginlega alls ekki.

Núna er ég til dæmis í buxnapilsinu mínu, sem ég keypti hjá Rauða krossinum í fyrra. Það er úr velúr og afskaplega mjúkt, með teygju í mittið, skálmarnar eru svo víðar að hvor um sig gæti dugað mér sem pils, skósítt og verulega þægilegt ... en það er frekar ósmart. Veit ekki alveg hvenær það var í tísku (ef einhverntíma) en það hefur sennilega verið snemma á síðasta fjórðungi aldarinnar sem leið. Ég nota það einmitt stundum á helgarmorgnum en skipti um föt ef ég ætla út. Eða á von á gestum.

Svo er indíánasláin sem ég keypti einu sinni í London og er reyndar bara prjónuð ábreiða með kringlóttu gati í miðju. Mjög hlý (það var kalt í London, þetta var í janúar) en virkar bara ekki sem yfirhöfn í íslensku loftslagi. Aftur á móti hefur hún stundum komið sér afar vel í vetrarkuldum þegar ofnarnir hér á Kárastígnum hafa ekki verið að standa sig sem skyldi. Og svo er hægt að nota hana sem teppi. En þegar ég steypi henni yfir mig virka ég helmingi sverari en venjulega og þá er nú mikið sagt.

Ég var farin að halda að ægilega fallega sumarlega límónugræna og rósótta pilsið mitt sem ég keypti á dögunum yrði svona flík sem ég gæti aldrei notað nema innanhúss. En þá komu þessir góðviðrisdagar í síðustu viku svo að það bjargaðist nú. Næsta sumar verður það sjálfsagt farið úr tísku.