Tannálfurinn

(af einhverri dularfullri ástæðu snýr myndin alltaf svona á blogginu, hvernig sem ég sný henni)

Sauðargæran kom í mat áðan með fjölskyldu sinni og byrjaði á því að koma í eldhúsið til að hjálpa mér að sjóða súpu úr nýsjálenskum risakræklingum og steikja lambalæri. Og svo sýndi hann mér líka laflausa framtönn sem móðir hans hafði ekki haft hörku í sér til að kippa úr.

Amman er ekki jafnviðkvæm og auk þess þaulvön svo að ég stakk puttunum upp í opið ginið á drengnum, náði taki á tönninni og kippti henni út. Þótti það vissara svona fyrir matinn svo ekki færi fyrir honum eins og móður hans, sem gleypti eina af sínum barnatönnum með pylsu sem hún var að gúffa í sig. Drengnum brá nokkuð en svo varð auðvitað afskaplega stoltur, enda er það töluverður áfangi að missa sína fyrstu tönn. Og búið að bíða lengi eftir því - besti vinurinn missti sína fyrstu fyrir ári síðan eða svo.

Svo fór hann heim með sína pínulitlu tönn. Hún á að fara undir koddann í von um gróða.

Rogastans

Sá merki og sjaldgæfi viðburður gerðist hér á forlaginu rétt í þessu að hinn illræmdi gettubeturdómari Páll Ásgeir varð orðlaus.

Tengdist brauði og fiskum nákvæmlega ekki neitt.

Fúddandfönn

Það var einhver að spyrja mig að því í gær hvort ég ætlaði ekki út að borða á Food and Fun. Ég sagði nei, langar ekki núna. Og þegar ég hugsaði málið betur komst ég að þeirri niðurstöðu að ég er eiginlega búin að fá hundleið á konseptinu. Reikna samt með að kíkja á kokkakeppnina á morgun.

Ég hef farið þónokkuð oft út að borða á Food and Fun á undanförnum árum. Og ég held að í að minnsta kosti tveimur þriðju tilvika hafi ég hugsað þegar máltíðinni lauk annaðhvort ,,þetta hefði ég alveg eins getað gert sjálf“ eða ,,þetta geta nú kokkarnir hér sjálfir gert að minnsta kosti jafnvel“. Reyndar eru það auðvitað í flestum tilvikum íslensku kokkarnir sem standa sveittir í eldhúsinu, þessir frægu eru annað að dunda sér (þetta er auðvitað alls ekki algilt þótt sumir hafi verið mjög partíglaðir gegnum árin).

Auðvitað hef ég líka stundum fengið mjög góðan mat, annaðhvort væri nú. En þó bara einu sinni verulega eftirminnilegan.

Það er sumstaðar hægt að fá afskaplega góðan mat á þokkalegu verði þessa dagana, mikil ósköp. En það er happdrætti. Ég hitti menn áðan sem ekki voru mjög ánægðir með mat sem þeir fengu í gærkvöldi, fiskurinn ofeldaður og lambakjötið ekkert sérstakt - sem reyndar er kvörtun sem ég hef mjög oft heyrt gegnum árin, fólk verður oft fyrir vonbrigðum með lambakjöt á Food and Fun, finnst erlendu kokkarnir ekki kunna á það.

Reyndar finnst mér þegar ég hugsa málið að þeir réttir sem ég man eftir að hafa smakkað á Food and Fun og var hrifnust af hafi ekki verið gerðir úr íslensku hráefni - og það hefur akkúrat ekkert með gæði hráefnisins að gera, heldur að í þeim tilvikum voru kokkarnir að vinna með eitthvað sem þeir gjörþekktu en ekki eitthvað nýtt eins og t.d. íslenskt lambakjöt eða skyr. Þar standa íslenskir kokkar þeim einfaldlega framar.

Það er alls ekki dýrt að fara út að borða á Food and Fun. Fjögurra til fimm rétta máltíð með þokkalegu víni, kaffi og kannski líkjör eða koníaksglasi á eftir kostar 18-20.000 fyrir tvo (jú, ókei, það er dýrt - en alls ekki miðað við hvað það kostar að fá sér ómerkilegan örbylgjuupphitaðan pastarétt og flösku af víni hússins á vinsælum veitingastað við Laugaveg, svo dæmi sé tekið). En fyrir þann pening get ég útbúið tíu rétta sælkeramáltíð fyrir fjóra, sérvalið vín með svo til hverjum rétti og alles - og haft að auki ánægjuna af því að elda. Svo að ég held ég geri það frekar.

More food, more fun.

Þó ekki núna um helgina, ég er boðin í mat aldrei þessu vant.

Síldarbrýningar

Ég kom við í Bókavörðunni á leiðinni heim úr vinnunni. Bragi sagðist bara ekki eiga neitt handa mér en ég fann nú samt lúðumatreiðslubók frá útgerðarbænum Homer í Alaska, og Vísi í vikulokin, sennilega nærri komplett frá upphafi en það á ég þó eftir að skoða betur. Vonandi get ég núna tínt saman eitt heilt sett úr þessu og því sem ég átti fyrir.

Ég held annars að uppskriftirnar í Vísi í vikulokin hljóti að hafa verið fengnar úr einhverju sænsku blaði, miðað við það hvað er mikið um síld; ég er búin að finna að minnsta kosti fjögur hefti með síldarþema, sem ekki er nú mjög íslenskt. Alla síðustu öld voru ýmsir að reyna að koma Íslendingum upp á að borða síld og gekk svosem ekkert. Fyrsta íslenska fiskmatreiðslubókin - reyndar líklega sú fyrsta sem fjallar um afmarkað efni - var Ódýr fæða. Leiðbeining um matreiðslu á síld og kræklingi, sem Fiskifélag Íslands gaf út 1916 og er mest um síld (36 bls., á móti 12 um krækling). Helga Sigurðar brýndi íslenskar húsmæður til dáða í Mat og drykk: „allar íslenzkar húsmæður ættu að hafa þann sið að útvega sér síldaráttung eða eina síldartunnu eftir stærð heimilisins til vetrarforða ... Það er skylda okkar, íslenzku húsmæður, að koma því til leiðar, að borðað sé meira af síld en nú er gert ...“

Slíkar brýningar má lesa víða. En allt kom fyrir ekki, Íslendingar hafa aldrei lært almennilega að meta síld, þó með undantekningum.

Vetrarmaðurinn í Þistilfirðinum

Það rifjaðist upp fyrir mér, og ég hef reyndar skrifað um það fyrir langalöngu, að Steven sá sem hér um ræðir mætti einmitt í partí hjá mér með Steingrími fyrir rúmum 30 árum og vakti þar vægast sagt þónokkra athygli. Ég er ekkert viss um að Akureyringar hafi verið neitt svo mikið minni afdalamenn á þessum árum en Þistilfirðingar.

Og Erlingur Dagsritstjóri, sem Steingrímur hrósar fyrir víðsýni og fordómaleysi (og má svosem rétt vera, ekki veit ég) lét þess aldrei ógetið í blaði sínu, þegar sagt var frá afbrotum eða óknyttum á Akureyri, ef þar höfðu aðkomumenn verið á ferð - ég man allavega eftir ótal fréttaklausum í Degi sem enduðu á setningunni ,,Maðurinn var utanbæjarmaður." Þannig að von er að honum hafi þótt það frétt að Afríkunegri væri kominn í Þistilfjörðinn. Og ekkert skrítið heldur að Óla á Gunnarsstöðum (sem Steingrímur sagði margar sögur af en ég er því miður búin að gleyma) hafi þótt vera hans fréttnæm. Allsendis óvíst að hann hafi séð þeldökkan mann áður, þeir voru varla á hverju strái á norðausturhorninu fremur en í Skagafirði. Eða á Akureyri ef út í það fer. Ef ég man rétt var þetta í sirka þriðja skipti á ævinni sem ég sá svartan mann.

Ég er ekki viss um að allir geri sér grein fyrir því hvað Ísland var afskaplega hvítt fyrir þrjátíu árum. Ekki bara afdalirnir.

Biblíuleysi

Hvernig stendur á því að hér á sjálfu biblíuforlaginu er ekki biblía uppi í hillu hjá hverjum einasta starfsmanni? Einmitt þegar ég þarf að fletta upp í þeirri ágætu bók? Og ég sé bara enga biblíu hér neinsstaðar á ritstjórninni. Erðanú.

Jæja, ég verð þá að fara á netið og láta tilvitnun í eldri þýðingu duga. Fer þó ekki aftur í þá sem ég bað um og fékk í afmælisgjöf þegar ég var tólf ára (þýðingin frá 1912) og hefur dugað mér ágætlega síðan; þaðan af síður í gömlu gotnesku biblíuna sem til var heima þegar ég var barn (Reykjavíkurbiblían frá 1859).

Annars er trúleysinginn ég staðfastlega þeirrar skoðunar að biblía af einu eða öðru tagi eigi að vera til sem víðast og maður eigi að lesa í henni reglulega. Svona til að vita um hvað málið snýst.

Framhaldssagan um Amazonviðskiptin

Ég sagði hér fyrir nokkrum vikum frá viðskiptum mínum við kvörtunarþjónustu Amazon.co.uk. Þar sem ég var fyrst mjög sátt, svo töluvert ósátt og að endingu svona sæmilega sátt aftur.

En kannski voru þeir hjá Amazon ekkert sáttir. Eða kannski finnst þeim bara svona gaman að fá harðorð nöldurbréf frá mér. Þeir allavega sendu mér áðan tölvupóst þar sem þeir minntu á að ég væri ekki búin að endursenda þeim skemmdu bókina og ef ég gerði það ekki hið snarasta yrði hún sett á Visareikninginn minn. Eða semsagt: ,,As we stated in our previous e-mail confirming your replacement order, if we do not receive the item(s) back from you with the packing slip, we will charge the credit card associated with the original order for the cost of the item(s)."

En það sem þeir sögðu í upphaflega tölvupóstinum var þetta: ,,However, as the cost of returning the package is in this case prohibitively expensive, we ask that you keep the original item with our compliments. Perhaps you would like to donate it to a charity in your area if you feel it would be appropriate to do so."

Hér er annaðhvort eitthvað sem ekki stemmir eða ég er mun lélegri í ensku en ég hélt. Og ég get náttúrlega ekki skilað mygluðu bókinni þar sem ég er búin að henda henni; saggalyktin var of mikil til að líklegt væri að Góði hirðirinn hefði viljað hana.

Ég bíð spennt eftir svari frá Indlandi.

Ómissandi dót

Hvernig stendur á því að alltaf þegar sagt er í Sjónvarpsmarkaðnum (eða hvað það nú heitir aftur núna - jú, Vörutorg líklega.): ,,Hver kannast ekki við ..." (og það er nokkuð oft), þá er það eitthvað sem ég kannast afskaplega lítið við?

Sennilega er ég þess ekki umkominn að ráðleggja fólki um eitt eða neitt í eldhúsinu - eða lífinu yfirleitt - af því að ég þekki ekki öll þessi ofboðslega algengu vandamál sem allir kannast víst við nema ég.

Hvernig stendur á því að alltaf þegar talað er um einhvern heimsþekktan framleiðanda á eldhúsdóti kannast ég ekkert við hann? (Nema hvað ég hef séð því haldið fram að hann sé ekki til. Sama og með Berghaus.)

Hvernig stendur á því að ég á ekki neitt af öllu þessu bráðnauðsynlega dóti sem þarf að vera til á hverju menningarheimili? (Og langar ekkert sérstaklega í það.)

Er orðstír minn sem matargúrús og eldhúsgyðju í stórhættu? Þarf ég að draga upp Vísakortið og panta mér kandíflossvél?

En hey, ég slæ nú bara sjónvarpsmörkuðunum við á öðrum sviðum. Ég á til dæmis sérstakar vínberjaklippur. Þær hef ég aldrei séð auglýstar í sjónvarpi.

Saumaklúbbsmatarboð

Ég var með saumaklúbbinn minn í afskaplega vel heppnuðu matarboði í gær (gasið kláraðist og það fór öryggi en ég var búin undir hvorttveggja; hins vegar hætti stærri ofninn óvænt að virka í miðju kafi en mér tókst að bjarga því og það er allt í lagi með ofninn núna - dularfullt).

Myndir (og lýsingar á réttunum) eru hér.

Annars eru þessi margrétta matarboð mín svolítið hvert öðru lík en það er ekki vegna þess að ég sé svona hugmyndasnauð - meira það að þegar ég er að elda (eða borða) fæ ég gjarna hugmyndir um tilbrigði við réttinn sem ég er að gera og prófa hann þess vegna næst í annarri útfærslu. Sem er allt í lagi ef maður er ekki með sama fólkið í mat ...

En þetta var ljúft. Þakka ykkur innilega fyrir kvöldið, stelpur. (Jájá, ég veit - en við erum allavega búnar að þekkjast síðan við vorum stelpur. Og við erum ekkert allar komnar á sextugsaldurinn. Ekki ennþá. Sú yngsta á meira að segja heilt ár eftir í það.)