Dóttursonur minn sagði mér sögu áðan. Hún var allsvakaleg eins og sögurnar hans eru gjarna:

Sauðargæran: -Það var einu sinni vond skjaldbaka og hún át flugu, hún át margar flugur, og líka litla krókódíla. Og svo kom veiðimaður og hann var með byssu og hann skaut skjaldbökuna.

Amman: -Eitthvað er þetta nú kunnuglegt.

Sauðargæran: -Hann skaut hausinn á henni og hann datt af. Og svo klifraði hann upp í kletta, rosa hátt, og svo datt hann niður í sjóinn. Og byssan hans datt líka.

Amman: -Drukknaði hann?

Sauðargæran: -Nei, hann dó bara. Og svo kom stór krókódíll og át hann í einum bita. Og svo kom stór hákarl og hann át byssuna.

Amman: -Er sagan þá búin?

Sauðargæran: -Svo kom stór hvalur og hann át krókódílinn og líka hákarlinn. En svo komu hermenn í hermannabát og þeir skutu hvalinn.

Amman: -Það eru alltaf frekar fáir sem lifa þessar sögur þínar af.

Sauðargæran (lætur sem hann heyri þetta ekki): -Svo skáru hermennirnir í hermannabátnum gat á magann á hvalnum og náðu í krókódílinn og líka hákarlinn. Og þeir skáru gat á magann á krókódílnum og náðu í veiðimanninn.

Amman: -En hann var dáinn.

Sauðargæran: -Já, þeir átu hann.

Amman: -Veiðimanninn???

Sauðargæran: -Já.

Móðirin: -Voru þetta þá mannætuhermenn?

Sauðargæran: -Já. Mannætuhermenn. Nú er sagan búin.

Ég set hér svör við spurningum sem ég fékk í kommentum hér að neðan. Munið að það er alveg óhætt að koma með spurningar og þegar vefsvæði Gestgjafans opnar um mánaðamótin næstu skuluð þið endilega spyrja af hjartans lyst þar.

Rjómi súrnar þótt búið sé að þeyta hann en hann súrnar einhvern veginn allt öðruvísi, mér finnst hann verða meira eins og ,,öðruvísi" fremur en ,,skemmdur". En það er náttúrlega mín persónulega skoðun og getur litast af því að ég er alin upp fyrir daga ísskápanna (eða það var allavega enginn slíkur til heima þegar við bjuggum í sveitinni). Það kemur einstöku sinnum fyrir að ég læt afgang af rjómatertu standa á eldhúsbekknum til næsta dags í stað þess að setja hann í ísskáp, bara til að finna þetta sérstaka bragð.

En burtséð frá því, þá hef ég ekki trú á að rjóminn spillist að ráði á kökunni ef hú stendur í kæli yfir nótt. Jafnvel þótt bragðið fari að breytast örlítið ætti sykurinn í marensinum að vinna á móti því. Rjóminn er ekkert skemmdur þótt bragðið sé aðeins farið að súrna og það á að vera alveg óhætt að nota hann.

Ef talað er um 3 dl af þeyttum rjóma í íslenskri uppskrift held ég að það sé alveg óhætt að slá því föstu að það eigi að mæla rjómann óþeyttan. Ef aftur á móti stendur 1 cup whipped cream í amerískri uppskrift á væntanlega að mæla rjómann þeyttan (en ef stendur 1 cup cream, whipped, er hann mældur óþeyttur).

Ullarhumar er vel viðeigandi heiti sem ég veit ekki hvort Þorri er höfundur að en hann notar um humar sem er ekki stinnur, heldur einhvern veginn loðmullulegur í munninum - bragðið er svosem í lagi en áferðin óskemmtileg. Þeir sem hafa fengið svona humar (sem gerist því miður allt of oft á veitingahúsum) vita sjálfsagt hvað átt er við; maður heldur kannski að humarinn sé ofeldaður en það er ekki málið, heldur skilst mér að þetta gerist stundum ef líður of langur tími þar til hann er frystur, þá nái einhver ensím að verka á humarholdið og breyti áferðinni.

Mér þykja brúnaðar kartöflur reyndar ágætar (efnafræðistúdentinum ekki) en í hófi; dótturdóttirin vill aftur á móti helst fá þær með öllum mat. Það er alveg rétt hjá ömmu að það er gott að skola kartöflurnar úr köldu vatni. Ég veit ekki alveg hvers vegna en vatnið skolar burt sterkju af yfirborðinu og kannski nær þá sykurbráðin að bindast betur við sykurinn í kartöflunum sjálfum - en það er bara ágiskun.

Ég nota ýmsar aðferðir við að brúna (dótturdótturinni til gremju, hún skilur ekki af hverju ég þarf alltaf að vera að gera tilraunir á þessu uppáhaldið hennar) en oftast set ég samt sykurinn á pönnuna við rúmlega meðalhita, læt hann bráðna svona nokkurn veginn án þess að hræra, set svo smjörklípu á pönnuna og hræri og þegar blandan fer að freyða set ég kartöflurnar á pönnuna, lækka hitann og hristi pönnuna eða hræri gætilega þar til þær eru hæfilega brúnaðar. Alls ekki setja lok yfir. Sumir setja rjómaskvettu með, þá verður sykurbráðin mýkri og sósulegri. Ég hef líka prófað að setja svolitla tómatsósu eða sinnep með, það getur verið góð tilbreyting en er ekkert endilega vinsælt hjá barnabarninu.

Ég var að horfa á fréttir frá New Orleans á Stöð 2 áðan. Þær voru auðvitað skelfilegar en kannski skelfilegast að sá að fyrsta hjálpin var eiginlega að berast núna, mörgum dögum eftir hamfarirnar. Borgarstjórinn var í viðtali og var reiður eins og við mátti búast en það var greinilegt að þýðandi fréttarinnar kannaðist ekki við orðatiltækið ,,where's the beef?" því að hann lét borgarstjórann staglast á kjötskorti og klykkja út með að segja að það væri engin skepna eftir lifandi í Louisiana.

Ég held að það vanti ýmislegt frekar en nautakjöt í New Orleans. Meira að segja Bush er búinn að sjá það og kominn úr fríinu.

Hérna sit ég með fjölda af verkefnum sem bráðliggur á að vinna og kemst ekki áfram í neinu þeirra af því að það stendur á einhverjum öðrum með eitthvað og þessir aðrir eru allir saman einhvers staðar annars staðar en ég get gengið að þeim, svo að ég hef ekkert að gera nema það sem liggur ekki nándarnærri eins mikið á ... urr.

Það munaði bara engu áðan að ég setti kaffibollann minn undir stimpilklukkuna og ýtti á takka.

Ég stimplaði mig samt ekki inn sem macchiato eða wiener melange.

Ég held annars að ég nenni ekki á þetta Pressukvöld. Meira vit í að vinna dálítið hér heima í staðinn. Svo fengi ég hvort eð er örugglega ekki niðurstöðu í því hvort ég má hafa skoðanir eða ekki. Reyndar hef ég ekki það miklar skoðanir að það ætti að skipta verulegu máli. Og þegar ég hef skoðanir er ég ekkert endilega að hafa hátt um þær.

Efnafræðistúdentinn kom heim til mömmu til að láta vorkenna sér þar sem hann er veikur og kærastan í útlöndum. Ég vorkenndi honum heil ósköp og eldaði fullan pott af svínakjötsglás handa honum. Með gulrótum og kartöflum og butternutkúrbít og rósmaríni. Hann hresstist allur. Er samt enn hóstandi eins og pestarrolla.

Svo hringdi bráðhuggulegur rithöfundur og bauð mér út að borða við tækifæri. Svona menn líkar mér við.

Við Margrét drottning eigum greinilega við sama vandamál að stríða. Nema hún er greinilega mun verr farin en ég, enda töluvert eldri. Og ég er bara fín í bakinu. Ennþá.

Annars er þarna talað um að blessuð konan hafi farið í nokkrar skurðaðgerðir vegna gigtarinnar. Þegar mér var sagt að ég væri með slitgigt í hnjánum fylgdi það sögunni að við því væri bara ekkert að gera (nema taka liðamín), þetta væri bara eðlilegt slit. En ég er náttúrlega ekki drottning, kannski hefði ég verið drifin í aðgerð ef svo væri.

So it goes.

Ætli ég verði ekki, sem bloggandi blaðamaður, að horfa á Ísland í dag á eftir? Og mæta á pressukvöldið hjá BÍ annað kvöld?

Ég man nú reyndar varla eftir að hafa talað illa um nokkurn mann. Ekki mjög allavega. Engan hef ég kallað hyski eða skítapakk eða hvað það nú var. Þótt mig hafi stundum langað pínulítið til ...

Ég veit annars ekki hvort ég mundi skrifa neitt öðruvísi þótt ég væri að blogga nafnlaust. Ég held að ég kynni ekki við mig þannig. Ætlaði einhverntíma að tjá mig nafnlaust einhvers staðar og komst svo að því að ég bara gat það ekki.

En það er fjandanum erfiðara að standa ein gegn hópi nafnleysingja, það þekki ég.

Ég er orðin einbúi í fyrsta skipti á ævinni, það er svolítið skrítin tilfinning. Enginn að jagast í ...

Spurning hvort ég hef nokkuð að blogga um lengur þegar efnafræðistúdentinn er fluttur að heiman. Allavega engar uppbyggilegar samræður við kvöldverðarborðið.

Æi, hvernig læt ég. Hann ætlar að koma heim í kvöldmat næstu dagana, allavega.

Lambakjötsafgangar í matinn. Fjórða daginn í röð, það var dálítið mikið sem féll til við myndatökueldamennskuna á föstudaginn. Efnafræðistúdentinn er samt ekkert að kvarta. Það er reyndar enn eitthvað eftir en ég er að hugsa um að láta hann taka það með sér þegar hann fer heim á eftir.

Ha, já, gleymdi ég að segja að hann er fluttur að heiman?

Ástæðan til þess að ég er ekki að sleppa mér úr fagnaðarlátum er að hann fór bara sjálfur en allt dótið hans er eftir og ég fæ ekki herbergið hans til afnota. Ekki að svo stöddu allavega. Og sit uppi með lambakjötsafgangana ein - eða mundi gera það ef hann hefði ekki komið í mat til mömmu áðan, blessaður drengurinn.

Og hver á nú að færa mér kaffi þegar ég er föst í tölvunni?

Það er kommóða úti á miðju gólfi í svefnherberginu mínu (don't ask) og ofan á henni er þessa stundina karfa með ýmsu dóti og taui og sumt af þessu hangir niður úr henni næstum ofan á gólf. Og ég veit ekki alveg hvað er í gangi en það gerðist tvisvar í gær, þegar ég kom askvaðandi inn í herbergið, að mér sýndist eitt sekúndubrot að þetta væri maður. Og ekki nóg með það, heldur sá ég mennina (þetta var ekki sá sami) mjög greinilega.

Sá fyrri var fremur lágvaxinn og þybbinn, miðaldra, nauðasköllóttur með kringlótt gleraugu, frekar úldinn á svipinn en virkaði meinlaus. Hann minnti mig ekki á neinn sem ég þekki en ég mundi treysta mér til að þekkja hann í sakbendingu, svo greinilega sá ég hann.

Sá seinni var maður sem ég var einu sinni gift.

Ég veit ekki alveg hvað er í gangi. En ég þarf greinilega að fara að fá mér ný gleraugu.

Ég lauk við að skrifa eitt stykki matreiðslubók um helgina. Eða næstum því, inngangurinn er eftir. Hann gæti orðið erfiðastur, mér finnst það gjarna þegar ég er að skrifa greinar. Gæti gilt sama um bækur.

Ég er annars að velta fyrir mér hvaða töflur o.þ.h. fólk mundi vilja hafa í svona bók. Steikingartími og kjarnahiti, auðvitað. Eitthvað fleira? Veit ekki með kryddtöflu, mér finnst þær oft dálítið vafasamar. Leiðbeiningar um hvaða matreiðsluaðferð hentar fyrir hvaða stykki, eitthvað slíkt.

Komið endilega með hugmyndir og ábendingar.

Ég þarf að fara að gera eitthvað í því að taka sjálfvirku leiðréttingarnar af Word-inu í heimatölvunni. Ekki nóg með að kryddið breytist alltaf í credit, ég sá áðan að bláber verður blabber. Þetta gæti orðið dálítið fönkí matreiðslubók ef svona heldur áfram.

Vá, æsispennandi, eftir tíu mínútur tilkynnir Gísli Marteinn á hvaða sæti hann stefnir.

Ætti ég að kveikja á útvarpinu? Njah ...