Þegar ég kom fram í eldhús snemma í morgun og leit út um eldhúsgluggann sá ég hvergi Hallgrímskirkjuturn, sem er þó venjulega eins og ein af skríðandi kirkjunum á Sanntrúarbóli og virðist nálgast húsið mitt óðfluga og ógnandi. Það sást ekki einu sinni móta fyrir honum.

-Ja, kvur röndóttur, hvað er nú að gerast með sjónina mína? var það fyrsta sem mér datt í hug.

En svo var þetta bara þoka.

Ég fór svo í skoðun hjá augnlækninum og þetta lítur allt svona ljómandi vel út. Ég er jafnvel ekki frá því að ég sjái núna betur nærri mér en ég gerði í morgun svo að það er ekkert víst að ég þurfi að nota lesgleraugu mikið, svona fyrst í stað.

Ég hringdi í Boltastelpuna og bauð henni að borða í hádeginu á uppáhaldsstaðnum hennar, Indókína. Þar hittum við Kollu Bergþórs og ég sagði Boltastelpunni frá því að eitt af því allra fyrsta sem hún notaði fyrstu fjórar tennurnar sínar í á sínum tíma var einmitt að bíta bókmenntarýninn hressilega í fingurinn. Þá spáði ég því að hún ætti eftir að verða rithöfundur.

-Mér leiðist að skrifa, sagði Boltastelpan og gaf lítið fyrir þá spádóma. Enda löngu búin að lýsa því yfir að hún ætli ekki að gera neitt þegar hún verður stór og lifa bara á mömmu sinni og ömmu. Ég var ekkert að benda henni á að það væri nú lítið mál að samræma slíkt við rithöfundarferil.

Fyrst ég fór nú ekkert í vinnuna í dag ákvað ég að nota tækifærið, rölti vestur á Vesturgötu í morgun fyrir aðgerðina og fór í bankann minn. Skilaði inn mynd af mér gleraugnalausri og stuttklipptri fyrir nýja kortið mitt (myndin sökkar náttúrlega en ég ætti allavega að þekkjast af henni) og sótti gjöfina sem var búið að lofa mér. Hin gagnlegasta gjöf að upplagi, Eva Solo tímamælir - en ég hélt að svona tímamælir ætti að hringja eða gefa frá sér annað hljóð þegar tíminn er útrunninn. Þessi hættir bara að tikka. Hmm.

Svo fór ég inn í Ármúla og fór í aðgerðina. Hún var eiginlega alveg ótrúlega lítil mál. Minna mál en að fara til tannlæknis, meira að segja eftir að ég losnaði við tannlæknafóbíuna. Minna mál en manni finnst að hún ætti að vera, miðað við að það er jú verið að skera í augun á manni ... Nei, ég segi nú ekki að ég hafi orðið fyrir vonbrigðum eða fundist að ég ætti að fá eitthvað meira fyrir peningana mína. Neinei. En þetta gekk bara svo ótrúlega hratt og þrautalaust.

Og það er núna, þegar móðan sem ég var með fyrir augunum fyrst eftir aðgerðina er horfin að mestu og ég er að horfa á sjónvarpið - gleraugnalaus - sem ég er almennilega farin að sjá - í eiginlegri merkingu - hvað ég er að fá fyrir peningana mína.

Ég reyndar sé ekki mjög vel það sem er nærri mér þessa stundina en það á eftir að lagast á næstu dögum. Ég þarf að nota lesgleraugu sem ég keypti mér áðan í Tiger á 400 krónur til að lesa. Hugsanlega þarf ég áfram að grípa til lesgleraugna til að lesa smátt letur. En það er ekkert mál.

Ég er líka hissa á því að ég finn eiginlega ekki fyrir neinu - mér var sagt að mér mundi líklega líða eins og það væri eitthvað uppi í augunum á mér og finna fyrir sviða og augnþurrki. En ég get ekki sagt að svo sé. Kannski nýt ég þess núna hvað ég er venjulega voteyg. Og svo getur verið að ég eigi eftir að finna fyrir einhverju. En þetta lítur allt mjög vel út. Og ég fer í eftirskoðun í fyrramálið.

Ég stóð áðan á horninu á Laugavegi og Frakkastíg og horfði á klukkuna framan á Hallgrímskirkjuturni.

Hún var reyndar vitlaus en það var ekki málið. Málið var að ég sá hvað hún var. Gleraugnalaust. Málið var að ég sá að það var yfirleitt klukka þarna. (Ef ég væri Gunna systir, sem er miklu nærsýnni en ég var, hefði ég sennilega ekki einu sinni séð að það er turn þarna.)

Ég er með kveikt á sjónvarpinu. Mynd með texta. Ég get lesið textann gleraugnalaust. Í fyrsta skipti á ævinni. (Nema þegar ég hef setið sirka meter frá skjánum.)

Það eru rúmir fjórir tímar síðan aðgerðin var gerð.

Ég hóstaði ekkert.

Pís of keik. Eins og ég sagði.

Kúskúsið með arganolíunni var loksins í matinn í kvöld, borið fram með tvenns konar kjúklingi. Mér fannst það mjög fínt en Sauðargæran var þó ennþá hrifnari, hann borðaði ekkert annað og ég held að ég hafi bætt fimm sinnum á diskinn hans. Sagði við mig að minnsta kosti þrisvar ,,þú eldar svo góðan mat, amma mín." Smjaðrari.

Á undan var ég með einstaklega einfalda súpu sem drengurinn eldaði undir minni leiðsögn: 2 dósir saxaðir tómatar, 1 krukka meðalsterk salsa (man ekki vörumerkið, fæst í Krónunni), 1 msk villibráðarkraftur (átti reyndar að vera kjúklingakraftur en lokin á dósunum höfðu ruglast svo að við tókum feil - villibráðarkrafturinn kom vel út en hitt hefði virkað líka), slatti af vatni til að þynna, salt. Allt sett í pott og látið malla í svona 10 mínútur. Borið fram með nachosflögum. Kokkurinn borðaði sjálfur flögurnar en fannst súpan of sterk fyrir sig.

Ég held að ég hafi verið að lesa það einhvers staðar um daginn að börn væru alltaf til í að borða mat sem þau hefðu tekið þátt í að elda sjálf. Það er hreint ekki rétt, allavega ekki hvað mína afkomendur varðar. Drengurinn er efni í snilldarkokk en hann er afskaplega matvandur og borðar sjaldnast það sem hann framleiðir.

Mig langar í tertu.

Og haldiði að það vilji þá ekki svo skemmtilega til að ég veit af flottri tertu inni í eldhúsi sem er akkúrat verið að mynda as we speak ...

Svona leikur lífið við mig.

Hóstinn er til allrar hamingju eitthvað að minnka. Sem er eins gott, síðustu dagana er ég búin að hafa áhyggjur af því að ég verði enn slæm af bronkítis þegar ég fer í aðgerðina á föstudaginn, fái skyndilega svæsið hóstakast í miðri aðgerð og leysigeislinn lendi einhvers staðar úti í augnakrók ... Vinnufélagarnir bentu mér þá á að þar með gæti ég slegið tvær flugur í einu höggi, fengið lýtaaðgerð í kaupbæti og losnað við hrukkurnar. Ég er bara svolítið hrædd um að leysiaðgerð sem stýrt er af hóstaköstum gæti orðið eilítið ómarkviss.

Annars fór ég að rýna á andlitið á mér í spegli, sem ég er nú venjulega ekki að gera mikið - síst þann hluta þess sem venjulega er á bak við gleraugun - og það rann upp fyrir mér að ég er nú bara með frekar lítið af hrukkum í kringum augun, miðað við sumar jafnöldrur mínar. Bauga undir augunum, jú, en afskaplega lítið af broshrukkum. Reyndar er ég svoddan fýlupúki að ég geri yfirleitt ekki mikið af því að brosa en ég held að reykleysi og andúð á sólböðum eigi meiri þátt í hrukkuleysinu.

Æi, fjandinn, þarf ég nú að fara að hafa meiri áhyggjur af þessu þegar ég er orðin gleraugnalaus ...

Þar sem bankinn minn ætlar að láta mig hafa nýtt og flott kort af því að ég er svo góður viðskiptavinur (reyndar hélt ég að maður væri góður viðskiptavinur ef maður skuldaði mikið svo að það væri hægt að græða á manni en það passar ekki við mig), þá ætla ég að nota tækifærið og endurnýja myndina á kortinu. Ekki vegna þess að sú sem ég er búin að vera með síðustu 10 árin eða hvað það nú er sé svo ömurleg (hún er ömurleg en það er nú selvfölgelighed), heldur vegna þess að ég er náttúrlega með gleraugu á henni og eftir föstudaginn geri ég ráð fyrir að verða gleraugnalaus svona hvunndags ...

Nýja myndin má vera afskaplega hallærisleg, það tilheyrir nú bara. Hún verður aldrei verri en sú sem er núna, þar sem ég er eins og Quasimodo með gleraugu. Ég kem sennilega við í myndasjálfsala einhvers staðar á eftir.

Ég þarf greinilega að breyta um hringingu á gemsanum mínum eftir að Mannlífsritstjórinn flutti hér inn við hliðina á mér. Hann er með sömu hringingu og ég og ég er alltaf að ruglast og leita að gemsanum mínum út um allt.

Og síminn hans hringir svona tuttugu sinnum oftar en minn.

Ég sé að það er að byrja ný þáttaröð um Dalziel og Pascoe, sem er bara hið besta mál. Nema ég var að lesa dagskrárkynninguna á textavarpinu og þar segir um Dalziel að hann sé ,,feitur miðaldra raunsæismaður, allt að því kaldhæðinn á köflum." Hmm. Að segja að Dí-el sé ,,allt að því kaldhæðinn á köflum" er eins og að segja að Magnús Scheving sé allt að því ofvirkur á köflum. Eða eitthvað.

Bankinn minn hringdi áðan til að láta mig vita að ég væri svo góður viðskiptavinur að þeir ætluðu að færa mig upp í einhver sérkjör og gefa mér einhverja fína gjöf. Öðruvísi mér áður brá.

Skylmingastúlkan tengdadóttir mín er 25 ára í dag og ég óska henni hjartanlega til hamingju. Og Hildigunni auðvitað, sem á líka afmæli. Mér finnst endilega að ég þekki fleiri afmælisbörn en man ómögulega hver ... jæja, þið fáið allavega hamingjuóskir líka ...

Eftir alla eldamennskuna í dag held ég að ég sleppi kvöldmatnum. Nema það er náttúrlega þessi opna hvítvínsflaska ...

Ég var að gera þátt um pinnamat - eða eiginlega samt ekki (pinnar komu lítið við sögu) - og tókst að gera fimmtán mismunandi rétti á fjórum tímum. Hvert öðru betra. Eða það sagði samstarfsfólkið allavega. Og veitingahúsarýnir Mannlífs, þannig að ef ég ræki veitingahús fengi ég væntanlega góðan dóm í næsta blaði.

Það er hins vegar ekkert svo mikið minna mál að gera svona rétti fyrir eina myndatöku en fyrir 100 manna veislu svo að ég er svolítið þreytt núna. Eða meira eins og sprungin blaðra. Ég á reyndar eftir að skrifa allar 15 uppskriftirnar en held að ég láti það bíða til morguns.

Ef ég hefði verksvit mundi ég skrifa uppskriftirnar niður fyrirfram og vera með þær alveg tilbúnar. En ég get það ekki, ég impróvísera alltaf svo mikið í eldhúsinu og það kemur oft fyrir að ég fer af stað með alveg klára hugmynd um hvað ég ætla að gera en kem svo út með eitthvað allt annað. Stundum gerist þetta í búðinni, af því að ég fæ ekki hráefni sem mig vantar eða rek augun í eitthvað sem mig langar meira að vinna úr. Stundum í eldhúsinu, af því að eitthvað gengur ekki upp eða af því að ég smakka og fæ allt í einu brilljant hugmynd um akkúrat hvað mundi passa hér ...

Ég fer hins vegar í eldhúsið með punkta á blaði og skrifa svo hjá mér hvað ég geri jafnóðum (ef ég man eftir því, sem því miður er ekki alltaf). Þess vegna stendur t.d. á blaði hjá mér núna: Ceviche (hörpuskel, risarækjur?) m líms. ol & rauðl og svo hef ég krotað við þetta ls 1+b2 2 m ol 1 m rl 1/4 ch kóríander. Ég skil þetta alveg. En ég mundi ekki biðja aðra um að vinna úr punktunum mínum.

Við Sauðargæran vorum að ræða fyrirhugaða Kaupmannahafnarferð áðan og ég spurði hann hvort við ættum að taka móðurbróður hans með.

-Nei, svaraði drengurinn strax, -ég held að hann á ekki að koma með.

-Af hverju ekki? spurði ég.

-Af því að hann gæti tekið nefið af mér í Danmörku, sagði Sauðargæran alvarlegur í bragði.

Frændi hans stríðir honum gjarna með því að þykjast kippa af honum nefinu og setur það svo aftur á eftir hávær mótmæli - gjarna skakkt í fyrstu atrennu. Líklega er drengurinn hræddur um að nefið verði óvart eftir í Danaveldi og hann komi heim eins og Tycho Brahe, nema sennilega ekki með silfurnef.

Hins vegar er frændinn búinn að gefa hátíðlegt loforð um að láta nefið á drengnum í friði á erlendri grund svo að líklega fær hann að koma með til Kaupmannahafnar ef hann vill.

Snúningsteinninn fannst en reyndist svo bilaður þegar átti að fara að grilla kjúklinginn. Þar sem þá var búið að hantéra hann miðað við grillsteikingu var ákveðið að sleppa taginunni en ofnsteikja kjúklinginn í staðinn. Það féll í góðan jarðveg hjá matargestinum.

Það er verið að plana fjölskylduferð til Kaupmannahafnar í sumar. Sauðargæran er afskaplega spenntur fyrir því að fara í dýragarðinn og sjá meðal annars nafna sinn (eru ekki örugglega ennþá úlfar í dýragarðinum í Kaupmannahöfn?).

Systir hans varð aftur á móti mjög spennt þegar hún sá þetta hér (ætli þetta verði tilbúið í sumar?). Ég held ég afþakki ...

Ég fór út áðan, hóstandi og skröltandi, og kom við í kaffi á Laugaveginum hjá syni mínum. Sem ég verð eiginlega að fara að hætta að kalla efnafræðistúdentinn þar sem hann er löngu hættur í efnafræðinni og kominn á önnur mið. Mér dettur bara ekkert í hug í staðinn.

Hann bauð sjálfum sér í kvöldmat hjá mér, sem er hið besta mál. Ég er að hugsa um að hafa kjúkling með kúskús, nema það er verst að ég gleymdi arganolíunni sem ég ætlaði að prófa á kúskúsið á skrifborðinu mínu í vinnunni. Svo að kannski geri ég eitthvað allt annað við kjúklinginn. Gæti til dæmis reynt að finna snúningsteininn sem fylgir með öðrum ofninum mínum og grilla kjúklinginn á honum. Það gæti samt verið þrautin þyngri því að það eru örugglega nokkur ár síðan ég notaði þennan tein síðast.

Plan B (ef snúningsteinninn finnst ekki) gæti verið að ég sæki taginuna mína upp á eldhússkáp og steiki kjúklinginn í henni, með sítrónum og ólífum. Það hljómar ágætlega líka.