Ég leit aðeins á spjallborðið á Barnalandi (ekki að ég ætti neitt erindi þangað þótt barnabörnin séu reyndar að koma í gistingu á eftir) og brá þegar ég sá fyrirsögnina á einum spjallþræðinum: Banvænt jólahlaðborð. Ég fór að vísu á jólahlaðborð í fyrra þar sem maturinn var meira og minna óætur en ég held að hann hafi ekki verið beint banvænn. Veit reyndar ekki hvað hefði gerst ef einhver hefði klárað allt kjötið sem skammtað var á diskana, það var svo brimsalt að það hefði trúlega getað vakið svo mikinn þorsta að fólk hefði drukkið sér til óbóta, en ég man reyndar ekki eftir að hafa séð neinn disk þar sem ekki var skilin eftir stór kjötsneið, þannig að allir lifðu þetta nú af.

Svo þegar ég leit aftur á fyrirsögnina, þá stóð auðvitað Barnvænt jólahlaðborð.

Ég er reyndar að fara í jólahlaðborð eftir hálfan mánuð og fékk einmitt að heyra fyrirlestur um það í gær hjá ágætum kokki að veitingamaðurinn sem sér um það væri fyrrverandi og núverandi glæpamaður. En það fylgdi ekki sögunni hvort glæpamennskan fælist í því að hann væri beinlínis að drepa gestina.

Hmm. Ég er ekki með Stöð 2 og horfi ekki á Þórhall miðil (og mundi ekki gera þótt ég væri með afruglara). En þeir sem gera það gætu kannski haft gaman af að lesa þetta hér.

Veit einhver af einhverjum sem er að selja geitakjöt? Efnafræðistúdentinn langar svo í geitakarrí eða eitthvað ámóta.

Geitakjöt fékkst í Nóatúni fyrir einhverjum árum en ég hef ekki séð það þar lengi.

Geiri í sjónvarpinu. Mikið ofboðslega er orðið langt síðan ég hef farið á ball með Geira.

Ég man eftir fyrsta skiptinu (unglingaböll ekki meðtalin). Smeygði mér innum hálfopnar brunadyrnar á Bifröst á fimmtudagsballi í Sæluviku, nýorðin fimmtán ára. Náði síðasta hálftímanum.

Ég man eftir ótal öðrum böllum næstu fáein árin, flestum í Miðgarði, Bifröst, Höfðaborg, kannski Húnaveri, Skjólbrekku, líklega víðar. En þau renna reyndar meira og minna saman í minningunni.

Ég man eftir partíi á Króknum þar sem allir lágu emjandi í hláturskasti fyrir framan sjónvarpið: Geiri á skjánum að tjútta og syngja Nú er ég léttur og Bíddu við. Það var upphaf frægðarferils hans.

Ég man eftir Geira með permanentið.

Erlagóðaerla ...

Ég var að koma heim úr tveimur boðum, fyrst Bejoulais Noveau-smakki hjá Alliance Francaise, svo kynningu á nýjum margmiðlunardiski kokkalandsliðsins í Þjóðleikhúskjallaranum, þar sem boðið var upp á rautt freyðivín. Svona kellingavín, ekki fyrir minn smekk.

Á báðum stöðum var boðið upp á pinnamat. Alliance Francaise var með mat frá veisluþjónustu Francois Fons. Kokkalandsliðið hefur ekkert í Fonsinn að gera.

Sauðargæran er hjá mér í vinnunni smástund, drekkur kakó, étur Kit-Kat sem honum var gefið, blaðrar stanslaust og er alsæll. Ekki síst eftir að hann rakst á Söguatlasplakatið sem er hér á skrifstofunni. Hann er búinn að vera í tíu mínútur að benda á mynd af vígi Snorra Sturlusonar og segja ,,Lína langsokk!"

Mér þykir mjög vænt um kokka, þetta eru indælismenn upp til hópa og frábærir fagmenn margir hverjir.

En þeir kunna ekki að skrifa uppskriftir. Fæstir þeirra allavega.

Ég fór að hugsa um það á Messíasi í gær (ég fór bara fyrir kórinn og hljómsveitina, einsöngvararnir voru ekki að hrífa mig neitt sérstaklega, að Þóru Einarsdóttur undanskilinni) hvernig væri að vera pákuleikari í sinfóníuhljómsveit. Stundum vorkennir maður pákugaurnum (eru pákuleikarar einhverntíma kvenkyns?), hann situr þarna á bak við hina langtímum saman og hefur akkúrat ekkert að gera, jú, og svo kemur kafli þar sem hann fær að njóta sín og lemja pákurnar sínar, en annars er hann bara að góna út í loftið. Hvernig verða menn annars pákuleikarar? Aldrei hef ég heyrt um neinn sem er að læra pákuleik. En kannski er pákuleikarabraut í tónlistarskólanum, kannski eru haldnir einleikstónleikar á pákur og kannski er fjöldi manns í framhaldsnámi í pákuleik erlendis. Ég hef ekki hugmynd. Eða er pákuleikurinn bara eitthvað sem menn lenda í næstum óvart?

Þegar ég kom heim beið eftir mér einhver sending í gjörsamlega ógagnsæju stálgráu plastumslagi, bara nafnið mit prentað utan á og hvergi sjáanleg nein vísbending um sendanda. Þetta var greinilega eitthvert tímarit eða annað prentmál og ég sá enga ástæðu til að senda mér þetta svona nema þá ef þetta væri eitthvað dónalegt sem nágrannarnir mættu ekki sjá. Ég kannaðist ekki við að hafa gerst áskrifandi að neinu pornóblaði, hugsanlegt samt að efnafræðistúdentinn hefði gert það í mínu nafni, en ég reif þetta náttúrlega strax upp mjög spennt. Og þá blasir Bjarni Ármannsson við á forsíðunni. Hann er nú ekki mjög porno-dog-legur, né heldur Einar Sveinsson, sem var á myndinni með honum. Ég fletti blaðinu, sem reyndist vera fréttabréf Sjóvá-Almennra, og þar er ekkert vafasamara en Margrét Vilhjálmsdóttir leikkona svífandi um á einhverjum undirkjólgopa.

Ég er eiginlega grútspæld. Af hverju er verið að pakka blaðinu svona inn ef er svo ekkert meira spennandi í því? Ekki getur það þurft að vera svona mikið laumuspil að ég tryggi hjá Sjóvá-Almennum, er það? Ef svo er fer ég að endurskoða ákvörðunina um að færa tryggingarnar mínar þangað.

Eníveis, nú þarf ég að fara að hafa mig til. Er að fara á Messías í Langholtskirkju.

Jólamaturinn er enn ekki kominn á hreint, enda svosem ágætur tími til stefnu. Efnafræðistúdentinn hefur talað um hreindýr eða dádýr en segist vera sáttur við önd. Gagnlega barninu er nokk sama svo framarlega sem ekki verður kalkúnn; uppáhaldstengdasonurinn segist treysta mér til að elda eitthvað gott en vill samt helst eitthvað sem hann verður ekki settur í að skera (hann er nefnilega alltaf látinn skera steikina í öllum matarboðum hjá mér á þeirri forsendu að hann sé fagmenntaður í svoleiðis djobb og það á Holtinu, ég meina til hvers eru tengdasynir?). Sauðargæran hefur ekki atkvæðisrétt, enda duttlungafullur eins og hann hefur aldur til. Svo að ég hringdi í Boltastelpuna. Hún var fljót til svars.

- Önd.

- Önd? Ertu viss?

- Já, ég vil önd.

- Ekki Bamba? Eins og ég var með í fyrra? (Þá var reyndar steikt andabringa spes handa henni, hún vildi ekki Bamba þá heldur.)

- Nei, ég vil Andrés. Og brúnaðar kartöflur.

- Ekkert meira?

- Nei. Eða jú, malt og appelsín. Og súkkulaðiís.

- Svona úr dökku súkkulaði og ljósu súkkulaði og hvítu súkkulaði?

- Nei. Bara dökku.

Hmm. Ein ákveðin. Kannski verð ég þá bara með önd. Kannski bara andabringur, svo að uppáhaldstengdasonurinn sleppi við að skera. Jafnvel eitthvað úr dádýrakjöti í forrétt, svo að efnafræðistúdentinum verði að ósk sinni. Brúnaðar kartöflur, sem eru algjört möst við hátíðleg tækifæri í augum Boltastelpunnar. Nema efnafræðistúdentinn borðar þær ekki svo að hann verður að fá eitthvað annað. Annað meðlæti bíður nánari skoðunar.

Ísinn er ekki vandamál. Þríliti súkkulaðiísinn er hefð sem afgangurinn af fjölskyldunni er örugglega til með að viðhalda en ég get bara búið til tvöfaldan skammt af dökka ísnum svo að Boltastelpan fái sinn einkaprívatís.

Maður vill nú gera öllum til hæfis á jólunum.

Mikið getur maður orðið þreyttur skyndilega, þegar allt leggst á mann í einu. Mikið að gera í vinnunni, allar helgar uppteknar í ferðalög eða vinnu, og svo lendir á manni ýmislegt annað sem ég ætla svosem ekkert að fara að ræða hér. Verst að komast að raun um það allt í einu að mál sem áttu að vera löngu afgreidd og úr sögunni eru það bara alls ekki.

En vonandi skánar þetta nú eitthvað upp úr miðri næstu viku, þá er jólablaðið farið í prentsmiðju og þá passar einmitt akkúrat að fara að koma sér í jólaskap og byrja á eigin jólaundirbúningi. Vinnan verður þá allavega rólegri, hvað sem um annað má segja.

Ekki mundi ég borga krónu fyrir að geta horft á Esjuna út um stofugluggann minn. Reyndar minnir mig að hún sjáist út um hann frá einhverju sjónarhorni (ég man það ekki fyrir víst og það er komið myrkur) en mér gæti ekki verið meira sama. Ég segi ekki að Esjan minni mig beinlínis á fjóshaug (var það Sveinn Skorri sem sagði það?) en ég hef nú séð fallegri fjöll.

Ég mundi kannski borga smávegis auka til að geta átt kost á að sjá Glóðafeyki út um eldhúsgluggann þegar ég er að drekka morgunkaffið. En mig langar ekki nógu mikið til þess til að ég mundi vilja flytja norður í Skagafjörð af því tilefni.

Ég rétt gat stoppað einn vinnufélaga minn áðan þegar hann var í þann veginn að dýfa konfektmola ofan í kalkúnasósu - hann hélt að þetta væri súkkulaðisósa, enda var kalkúnninn ekki kominn á borðið, var á leiðinni innan úr eldhúsi. Ég hálfsé eftir að hafa varað hann við, það hefði verið gaman að sjá viðbrögðin. En samt - ég hefði ekki getað horft upp á þetta.

Ekki ætla ég að fara að blanda mér neitt í skúringaumræðuna hjá Þórdísi og víðar. Nema hvað ég játa það fúslega á mig að þau skipti sem ég hef skúrað heima hjá mér síðustu tíu árin eru líklega teljandi á fingrum beggja handa. Ég meina, til hvers á maður börn? Eitt af hlutverkum efnafræðistúdentsins í þessu jarðlífi, og ein meginástæðan til þess að hann fær að búa frítt og er meira að segja gefið að éta líka, er að hann skúrar öðru hverju, þegar ég er búin að nöldra nógu oft og lengi í honum. Ekki oft, en það dugir mér alveg. Og þegar/ef hann loksins flytur að heiman, þá er ég viss um að ég útvega mér einhverja manneskju, karlkyns eða kvenkyns, til að taka skúringarnar að sér. Reyni jafnvel að veiða mér kall ef allt um þrýtur og láta hann sjá um þetta. Ég lýsi því yfir hér og nú að ég nenni ekki að skúra. Leiðindadjobb. Og ef einhver annar vill taka það að sér fyrir hæfilega greiðslu, eða fæði og húsnæði ef því er að skipta, þá tek ég því fagnandi.

Börn læra jafnmikið um ást og kynlíf af sápuóperum og af mæðrum sínum, segir Mogginn. Úbbs. Þýðir þetta að nú sé að vaxa úr grasi kynslóð sem hefur flestar sínar hugmyndir um ástina úr Leiðarljósi?

Annars vil ég endilega fá brasilískar sápuóperur aftur í sjónvarpið. Ég hef ekki horft á neina sápu af jafnmikilli innlifun og söguna um brasilísku ambáttina Isauru, sem var sýnd á RÚV fyrir tólf árum eða svo.

Við Boltastelpan vorum að gera konfekt áðan, gerðum einar sex tegundir, og hér eru tvær þeirra - önnur fyrir mig, hin fyrir hana:

Apríkósumolar

10 þurrkaðar apríkósur (+2)
100 g marsípan
1 msk Grand Marnier
50 g grófhakkaðar möndlur
100 g suðusúkkulaði

10 apríkósur settar í matvinnsluvél og saxaðar smátt. Marsípani, líkjör og möndlum hrært saman við og síðan eru mótaðar fremur litlar kúlur úr massanum. Súkkulaðið brætt í vatnsbaði, kúlunum velt upp úr því, einni í einu (best að nota tvo gaffla) og síðan eru þær settar á pappírsklædda plötu. 2 apríkósur skornar í þunnar sneiðar, ein sneið lögð ofan á hverja kúlu, og kælt þar til súkkulaðið er storkið. Geymt í kæli.

Súkkulaðisykurpúðar Heklu

100 g suðusúkkulaði
60 g litlir sykurpúðar (mini-marshmallows)

Súkkulaðið brætt í vatnsbaði. Sykurpúðunum hrært saman við. Sett með teskeið í hrúgur á bökunarplötu (3-4 sykurpúðar í hverri hrúgu). Ef amman fengi að ráða væri 50 g af heslihnetuflögum bætt út í blönduna en amman fékk ekki að ráða.

Fyrst ég var að minnast á nafngjöf gagnlega barnsins, þá get ég svosem sagt frá því að ég var mikið að hugsa um að láta efnafræðistúdentinn heita Grímúlf, í höfuðið á Grímúlfi bónda í Geirhildargörðum, sem var langalangalangalangalangafi minn í beinan kvenlegg. Mér fannst Grímúlfur flott nafn og finnst enn. En af því að ég þekki sjálfa mig, þá er ég eiginlega viss um að ég hefði innan tíðar verið búin að klína gælunafninu Grúlli á drenginn; það er ekki eins flott.

Samkvæmt nýrri skýrslu Hagstofunnar var Birta algengasta nafn sem gefið var stelpum fæddum á árunum 1996-2001. Hins vegar er varla nokkur einasta Birta fædd fyrir 1970. Þetta rifjaði upp fyrir mér að þegar ég lá á sæng á sjúkrahúsinu á Króknum fyrir nærri 30 árum var ég mikið að velta fyrir mér hvað ég ætti að láta dóttur mína heita. Afasystir mín lá líka á sjúkrahúsinu og við töluðum mikið saman, meðal annars um þetta. Hún stakk upp á að ég léti stelpuna heita Birtu; sagði að sér hefði ævinlega þótt það svo fallegt nafn og sagðist hafa verið harðákveðin í því að láta dóttur sína heita það. En svo eignaðist hún auðvitað bara stráka.

Ég tók eitthvað dauflega undir þetta, var ekkert hrifin af Birtu-nafninu. Og vandinn með nafngjöfina leystist svo á óvæntan hátt. En ef ég hefði farið að tillögu þessarar frænku minnar, þá væri gagnlega barnið ein sú elsta af mörg hundruð Birtum. Hún kvartaði stundum yfir því á yngri árum að ég hefði látið sig heita algengasta kvenmannsnafni í heimi. Ég er ekkert alveg viss um að hún hefði orðið sáttari við Birtu-nafnið.

Ég er búin að uppgötva að dylgjur mínar um hollenska krónprinsinn voru víst tilhæfulausar - krónprinsessan er ljóshærð eftir allt saman svo að hárið sem ég sá á öxlinni á honum í móttökunni um daginn hefur trúlega átt sér eðlilega skýringu.

Oh well. Gott að ég tók ekki mynd fyrir Séð og heyrt fyrst svona er.

Stundum heyrir maður fólk tala um að það kvíði fyrir að vera einmana í ellinni. Og margir eru einmana í ellinni. Það er ekki gott. En það eru til miklu verri hlutir sem fólk getur orðið fyrir í ellinni. Trúið mér.

Eitt af því sem dregið var upp í afmælissaumaklúbbnum fyrir norðan var boðskort í sameiginlega tvítugsafmælisveislu Eiríks bróður og Sigga stóra, sem haldin var á herbergi 47 á heimavist MA þann 1. júní 1975. Og þá rifjaðist upp að við það tækifæri bauð Siggi viðstöddum í fimmtugsafmæli þeirra, sem haldið yrðið að heimili hans á Bessastöðum. Er nú ekki kominn tími til þess að þeir sem fengu þetta boð taki sig saman og sendi Sigurði áskorun um að bjóða sig fram til forseta í vor svo að hann geti staðið við afmælisboðið?

Þegar ég hugsa málið, þá er Siggi náttúrlega ídealkandídat í embættið, mikill á velli og þéttur í lund, hefur slípast og mannast suður á Ítalíu og er orðinn snöggtum virðulegri en þegar hann leiddi Piparsveinafélag Stykkishólms hér á árum áður. Tungumálakunnáttan áreiðanlega mun betri en þegar Hólka var að reyna að troða í hann A Puma at Large. Og svo er hann vel kvæntur. Hvað finnst ykkur, eigum við ekki að hvetja hann til að standa við fyrirheitið?

Ég gleymdi annars að geta þess að það voru ekki bara stelpurnar (ókei, konurnar) sem sluppu óbrotnar og ósárar úr bílveltunni: Það brotnaði ekki ein einasta rauðvínsflaska. Ein eða tvær lágu meira að segja lausar en óbrotnar fyrir utan bílflakið á eftir. Þetta rifjaði upp fyrir sumum okkar atvikið þegar Helgi Skúta missti fótanna á Glötunarstígnum eitt vorið fyrir norðan og var með opna hvítvínsflösku í höndunum. Hann endasteyptist niður alla brekkuna við hliðina á stígnum og krambúleraðist allur á því flugi. En það fór ekki dropi úr flöskunni.

Sunnandeild saumaklúbbsins hélt semsagt af stað til Akureyrar á tveimur jeppum á laugardagsmorguninn til að halda 25 ára afmælisfund. Og komst þangað síðdegis, þótt jeppunum hefði fækkað um helming eftir bílveltu í Víðidalnum.

Það er ekkert sérlega gaman að horfa á bíl sem er rétt á undan renna til í flughálku þegar verið er að sveigja undan til að reyna að komast hjá árekstri við annan bíl, fara út af, kastast eina og hálfa veltu og lenda á toppnum. Það er enn minna gaman þegar í bílnum eru fimm konur sem eru búnar að vera vinkonur manns í hátt í þrjátíu ár. En hvernig sem á því stóð var ég alveg viss um það um leið og jeppinn staðnæmdist á hvolfi, allur klesstur, að þær væru allar heilar á húfi. Hinar sem voru með mér í bílnum voru jafnsannfærðar um að einhverjar þeirra eða allar væru stórslasaðar eða verra. Enda ekki furða, miðað við hvernig bíllinn var farinn. En þær voru allar í belti, héngu þarna á hvolfi eins og leðurblökur í hlöðu, og fyrir eitthvert ótrúlegt lán sluppu þær allar með marbletti, tognanir og stirðleika. Og eftir krísufund á Blönduósi voru allar sammála um að það eina rétta væri að halda ferðinni áfram, á þeirri forsendu að það væri betra að vera dálítið lemstraðar og dálítið sjokkeraðar í sameiningu en hver í sínu horni.

Sem reyndist hárrétt ákvörðun, því að okkur var tekið fagnandi heima hjá Akureyrardeildinni, þar sem Hallormsstaðardeildin var líka mætt, og þar skemmtum við okkur við okkur við veisluundirbúning (rauðvínsdrykkja telst til veisluundirbúnings, að sjálfsögðu), borðhald, upprifjun menntaskólaminninga, meiri rauðvínsdrykkju og önnur hefðbundin saumaklúbbsstörf. Úthaldið var að vísu misgott, Siggurnar kvöldsvæfar að vanda en við Begga fórum ekki í rúmið fyrr en um fjögur og þá ekki fyrr en Begga hafði gefist upp á að draga mig út með sér.

Bíllausi hluti saumaklúbbsins fór suður með flugvél og voru víst allar jafnfegnar því að fara ekki akandi. Við hinar ókum suður og fengum þoku og hálku góðan hluta leiðarinnar, svo að það var ekkert verið að flýta sér.

En þetta var skemmtileg helgi þrátt fyrir slysið. Og verður ógleymanleg.