Nýja eldavélin

Ég kom við í Kokku áðan og frétti þar af því að nýja flotta eldavélin mín hefði komið til landsins í gær og ég gæti fengið hana eftir helgi.

Þannig að ef einhverja skyldi nú til að hjálpa mér við að saga burt hluta af eldhúsinnréttingunni og gera sitthvað fleira smálegt (ég er til dæmis að hugsa um að skipta um vask og krana í leiðinni) og fá í staðinn eilíft þakklæti og flott matarboð ... þá er tækifærið núna.

Ólympíuleikarnir í Ólsen Ólsen

Sverrir Páll segir frá Litlu Ólympíuleikunum á blogginu sínu. Ég hafði ekki hugmynd um að þeir væru enn við líði eftir - hvað, 35 ár? - en mér sýnist á myndunum að eitthvað hafi keppnisgreinarnar kannski breyst. Reyndar man ég ekki lengur fyrir víst í hverju var keppt en ég sé allavega engar myndir þarna frá keppni í Ólsen ólsen ...

Það var alltaf 6.U. sem keppti þarna á móti kennurum en núna er það auðvitað 4.U. Hvernig sem á því stendur er mér langminnisstæðust keppnin vorið sem ég var í 5. bekk, það er að segja þegar strákarnir sem voru ári á undan mér kepptu. Kannski af því að ég þekkti svo marga í þeim bekk - það eru þessi glæsimenni hér. Reyndar vantar nokkra á myndina, þar á meðal sjálfan menningarkyndil bekkjarins, Sigga stóra. Takið sérstaklega eftir þeim sem er annar frá hægri í efri röð. Ég var einmitt að fullyrða einhvers staðar um daginn að hann hefði aldrei reynt að greiða yfir skallann en ég sé núna að ég verð að draga það allt til baka. En hann var liðtækur bæði í Ólsen og öðrum íþróttum.

Kaffigrúppíurnar

Hér er svo smáfrétt um heimsmeistaramótið og mynd af tengdasyninum í aksjón.

Mér skilst að hann muni ekki langa neitt voðalega mikið í kaffi alveg á næstunni.

Við gagnlega barnið sjáum náttúrlega eftir að hafa ekki farið með sem klapplið. Kaffigrúppíur - það hefði getað orðið athyglisvert.

Næstbestur í heimi

Samkvæmt fregnum frá Antwerpen er uppáhaldstengdasonur minn (efsta mynd fyrir miðju) næstbesti kaffismakkari í heimi - hann varð í öðru sæti á heimsmeistaramótinu núna rétt áðan.

Segið svo að ég kunni ekki að velja mér tengdabörn.

Eða kaffi (nei, ég læt hann reyndar gjarna um það).

Sérrísmökkun og vorveður

Var boðin í sérlega skemmtilega sérrísmökkun á Vínbarnum í gær. Hún stóð raunar mun lengur en upphaflega var planað og þegar búið var að drekka upp allt sérríið (sem var bara ansi gott) var farið yfir í aðra sálma og smökkunin stóð í átta tíma alls og endaði á Grandrokk, þar sem ég lofaði að mæta á karnival í Belgíu að ári og lagði drög að fimmtíu og eins árs afmælisveislu. Ég segi bara takk fyrir mig.

Ég frestaði fimmtudagsmatarboðinu út af sérrísmakkinu en annars hefði það ekki orðið fjölmennt. Tengdabörnin eru bæði stödd úti í hinum stóra heimi, tengdasonurinn að keppa á heimsmeistaramótinu í kaffismökkun í Antwerpen og tengdadóttirin á leið til Kína og Víetnam að keppa í skylmingum. Ég var að vonast eftir góðu veðri um helgina svo að ég gæti reynt að draga börn og barnabörn í ferðalag með mína frægu pikknikkkörfu (þá nýju alltsvo) en því verður víst ekki að heilsa, mér sýnist allt útlit fyrir hálfgert skítaveður.

Líklega eru það mistök að fara suður fyrir 40. breiddargráðu svona snemma vors, maður tekur betur eftir því þegar heim er komið hvað veðrið er grábölvað hér.

Við nánari athugun eru sennilega mistök að fara suður fyrir 40. breiddargráðu yfirleitt.

Aldoku

Boltastelpan rekur öflugan áróður fyrir því núna að ég geri sem allra mest af því að glíma við sudoku-þrautir.

-Af hverju? spurði ég.

-Af því að ég heyrði að ef maður gerði mikið af sudokum væri minni hætta á að maður fengi alnæmi þegar maður yrði gamall.

Smáþögn.

-Ég meina sko alzheimer.

Bróðir hennar spurði einu sinni mömmu sína hvort hann mætti fá krabbamein. Henni varð eitthvað hverft við en svo kom í ljós að hann langaði í krap.

Smekkur okkar Gordons

Ég veit svosem ekkert um Gordon Brown sem pólitíkus en hann getur varla verið verri en Tony. En ég veit að við höfum dálæti á sama veitingahúsinu í London. Mér finnst það meðmæli með gaurnum.

Stelpur, passið ykkur samt á kvensama þjóninum.

Nú neyðumst við til að ganga í Evrópusambandið

Það er alveg á hreinu ef af þessu verður.

Af sem áður var

Það er eitthvað undarlegt í gangi.

Ég keypti mér ekki nema eina matreiðslubók í útlandinu.

(Ókei, ég sá nokkrar sem ég nennti ekki að drösla heim en á eftir að panta hjá Amazon og vona svo og biðja að þær verði ekki innlyksa í Saulheim. En samt ...)

Græn og stirð

Ég var að tala við hann dótturson minn áðan. Aðalatriðið í símtalinu var auðvitað ,,hvað kauptirðu handa mér?"

Það fær hann reyndar ekki að vita fyrr en á morgun. En eins og allar góðar ömmur kaupti ég vitaskuld eitthvað í Ameríku handa honum. Þó ekki efnafræðisettið sem ég sá í Discovery-búðinni því að hann mundi örugglega búa til sprengju. Hann er þannig. (Ef ég líki honum einhvern tíma við Dexter, þá er ég að meina teiknimyndafígúruna en ekki blóðslettufræðinginn/fjöldamorðingjann. Bara svo það sé á hreinu.)

Mér tókst að sofa í nærri tvo tíma eftir að ég kom heim úr vinnunni en var reyndar tvisvar vakin með símhringingum. Sem var allt í lagi því að mér finnst verra að sofa of mikið þegar ég er að jafna mig eftir svona ferðalög (hér var ég nærri búin að skrifa tímaflakk).

Eftir töluvert miklar gönguferðir í Baltimore er ég með hælsæri, blöðrur á tánum og inngróna nögl (sem orsakast nú kannski ekki beint af göngum) fyrir utan þennan venjulega ellistirðleika í hnjánum svo að ég er ekki mjög lipur til gangs akkúrat núna. En það jafnar sig nú að mestu. Geri ég ráð fyrir.

Fyrst ég nefni fætur og gang - þá er ég að velta því fyrir mér hvort ég muni einhvern tíma finna rétta tækifærið til að ganga í grænu skónum sem ég keypti mér úti. Þeir eru nefnilega verulega verulega grænir. Gæti endað með að ég þyrfti að dressa mig upp bara til að geta notað skóna.

Ég sé eiginlega pínulítið eftir að hafa ekki keypt veski í stíl. Ég hefði verið svo sumarleg ... Eða græn allavega.

Baltimore

Við fermingarbarnið áttum góða daga í Baltimore, sem mér fannst nú meira notalegur smábær en stórborg - það er að segja sá hluti borgarinnar sem við héldum okkur í að mestu - en ég var nú ekkert að láta þess getið fyrirfram við móður barnsins að þetta er ein mesta glæpaborg Bandaríkjanna og þar eru framin sexfalt fleiri morð miðað við fólksfjölda en í New York. Allavega vorum við mjög áhyggjulausar og Boltastelpan rak harðan áróður fyrir því í gær að við framlengdum dvölina.

Við héldum óvart upp á afmæli stúlkunnar eftir einhvers konar misskilning við eftirréttapöntun sem leiddi til þess að hópur af þjónum mætti með fagurlega skreytta köku og söng Happy Birthday to You - hún á ekki afmæli fyrr en í nóvember en það var ekki hægt að gera þjónagreyin afturreka með kökuna og Boltastelpan sá auk þess í þessu færi á að kría aukaafmælisgjöf út úr ömmu sinni. Sem auðvitað tókst.

Maturinn? ekkert sérlega eftirminnilegur en af stöðunum sem við borðuðum á vorum við hrifnastar af Jimmy's Restaurant í Fells Point - ekta svona ,,down home greasy spoon"-búlla þar sem allt var á fullri ferð og hreinlætið ekkert yfirþyrmandi.

Veðrið var gott, hótelið þokkalegt, stressið nákvæmlega ekkert af því að við vorum ekki sérstaklega í verslunarferð og slepptum því að taka leigubíl í eitthvert risamoll og eyða heilum degi þar (eða tveimur) - fundum enda flest sem við höfðum hug á að kaupa í miðbænum. Nema Boltastelpan fann hvergi sprautubrúsaost en við fórum reyndar aldrei í neina almennilega matvörubúð. Bara á Lexington Market, þar sem við áttuðum okkur á eftir nokkra stund að við vorum einu hvítu manneskjurnar á svæðinu. Eða svo gott sem.

Þetta var afbragðsferðalag og ég held að Boltastelpan hafi verið ánægð með fermingargjöfina sína.