Ég veit svosem ekkert um hljómsveitina Thinking Plague en ég hefði eiginlega þurft að hafa einn diskinn þeirra til spilunar (rugl er þetta í mér, ég á ekki einu sinni geislaspilara) í eldhúsinu áðan. Ég veit nefnilega að þeir hafa sent frá sér lag sem heitir How to Clean Squid og textinn er - ja, bókstaflega, lýsing á því hvernig maður hreinsar smokkfisk, tekin alveg orðrétt upp úr leiðbeiningum einhvers matreiðslublaðs. Með frösum eins og ,,cut the head off just behind the eyes" og ,,remove the tentacles" og álíka.

Þetta var ég einmitt að gera áðan því ég ákvað að grilla handa mér smokkfisk í forrétt í kvöldmatinn. Marineraður í ólífuolíu, hvítlauk, sítrónusafa og chili og grillaður undir fargi við háan hita í 30 sekúndur á hvorri hlið. Armarnir ögn lengur. Glettilega gott og eins og maður væri staddur þónokkru sunnar á hnettinum. Á Krít til dæmis. Og grilluð kjúklingabringa með mintu og vorlauk á eftir. Vantaði bara staup af raki.

Eldfjallið er farið í sveitadvöl norður í Vindhælishrepp, til refaskyttunnar afa síns. Reyndar tók hún fram að hún ætlaði ekki með honum á greni og lýsti því reyndar yfir að hann mætti ekki skjóta neinar tófur á meðan hún væri hjá honum, það væri ljótt því tófurnar væru svo sætar. Ég benti henni á að sætu tófurnar væru að éta litlu sætu lömbin en það fannst henni allt í lagi því að afi ætti engin lömb; allt hans fé og þar með lambið sem hann var nýbúinn að gefa henni var skorið niður vegna riðu í fyrrahaust. Henni var greinilega sama um lömb annarra Skagastrandarbænda. Annars heyrðist mér á henni að hún ætlaði aðallega að stunda hestamennsku og gera það sem hún gæti til að komast hjá því að gefa hænunum. Þær eru ekki sætar.

Foreldrar hennar og bróðir fylgdu henni norður og koma ekki aftur fyrr en á morgun. Efnafræðistúdentinn er boðinn í kvöldmat. Allir sem mér datt í hug að bjóða í kvöldmat eru farnir úr bænum. Ég þarf að gera tilraunir í eldamennsku en nenni varla að gera þær á mér einni. Ég sem kom heim áðan með heilan smokkfisk (með örmum og öllu), steinbítskinnar og fleira gott. Hmm - við nánari umhugsun er líklega einmitt gott að ég geri þessar tilraunir á mér einni.

Ég semsagt fór í gær eftir vinnu og keypti mér nýjar mublur á svalirnar. Ekki reyndar í Ikea, heldur í Rúmfatalagernum. Og leiðbeiningarnar sem fylgdu með um samsetningu á borðinu voru töluvert óljósari en meðal-Ikea-leiðbeiningar, sem geta þó verið snúnar. Þannig að auðvitað tókst mér að skrúfa borðið vitlaust saman. Og þegar ég hafði svo loksins skilið leiðbeiningarnar og sett borðið rétt saman, þá hélt ég smástund að ég þyrfti að skrúfa það sundur enn og aftur til að losa það frá stólnum sem ég hafði haft undir hluta af því við samsetninguna. En það var nú ekki til allrar hamingju. Svo að nú eru þessi fínu nýju viðarhúsgögn á svölunum í staðinn fyrir gömlu plaststólana og uppgjafa borðstofuborðið sem var að detta sundur í spýtur (plastborðið sem fylgdi plaststólunum var löngu fyrir bí). Verst að veðrið hefur ekki verið nógu gott í dag til að ég gæti notið fínheitanna. Auk þess eru svalirnar fullar af drasli af því að ég get ekki farið með gömlu stólana og sundurskrúfað borðið út í skúr. Og af hverju ekki? Jú, út af þessu fjandans Hamrahlíðarkórskaffi sem hálffyllir skúrinn. Ég hélt að kórinn hefði ætlað að selja þetta kaffi í fjáröflunarskyni en ekki ætlað að láta það daga uppi þarna í skúrnum.

Það rifjaðist upp fyrir mér áðan, að gefnu tilefni, að einu sinni hét ég sjálfri mér því að ef ég færi einhvern tíma í sambúð aftur, þá yrði það að vera með manni sem hefði húmor fyrir því þegar maður skrúfaði Ikea-húsgögn vitlaust saman.

Ármann er að tala um fóbíurnar sínar. Þær skil ég mætavel, einkum símafóbíuna og hundafóbíuna. Það er að vísu ekki ég sem er með hundafóbíu en efnafræðistúdentinn var illa haldinn af henni hér áður fyrr og hún versnaði auðvitað um allan helming eftir að hann horfði á hund stökkva að mér og bíta mig í kálfann. En þetta hefur nú rjátlast af honum.

Símafóbía er aftur á móti fyrirbæri sem ég þekki mjög vel þótt mín sé öðruvísi en sú sem Ármann lýsir. Fyrir mig er ekkert vandamál að tala langtímum saman í síma ef því er að skipta og ef hringt er í mig á ég heldur ekki í neinum vanda með að svara og spjalla, hvort sem ég þekki þann sem hringir eða ekki. En ég á oft ákaflega erfitt með að koma mér að því að hringja í fólk, bæði bláókunnuga og fólk sem ég þekki. Og jafnvel stundum nána vini og ættingja. Eiginlega er hægt að telja á fingrum annarrar handar þá sem ég get hringt í án þess að draga djúpt andann og búa mig undir símtalið, safna kjarki, fá mér kaffibolla (og hér á árum áður sígarettu líka), og samt þarf ég stundum að gera nokkrar atrennur að símanum. Og ef ég þarf að hringja í einhvern sem ég þekki lítið eða ekkert getur það verið meiri háttar mál. Það versta sem mér er gert í vinnu eða félagsstörfum sem ég hef tekið þátt í er að láta mig hafa lista með nöfnum og biðja mig um að hringja í þetta fólk einhverra erinda. Það þýðir hjartslátt, svita, angist, nokkra lítra af kaffi (og áður fyrr auðvitað að minnsta kosti hálfan sígarettupakka), og ég verð því fegnust ef fólk svarar ekki í síma.

Það eru fyrstu sekúndurnar í hverju símtali sem eru erfiðastar. Á meðan ég er að kynna mig, fá á hreint að ég sé að tala við rétta manneskju, koma á sambandi. Eftir það er yfirleitt allt í lagi, sama hvert erindi mitt er. Þá get ég átt langt spjall um merkilega eða ómerkilega hluti án þess að finna fyrir nokkru. En aðdragandi og byrjun símtalsins geta verið mikið átak og ég hef oft gengið ansi langt til að forðast slíkt. Tekið að mér alls konar verkefni til þess að komast hjá því að hringja í aðra og biðja þá um að vinna þau. Keypt bunka af happdrættismiðum í sama tilgangi. Spunnið upp ýmsar sögur til að komast hjá því að viðurkenna þessa fóbíu mína fyrir öðrum, af því að það er auðvitað rétt hjá Ármanni að þeir einu sem skilja fóbíur eru þeir sem þekkja þær af eigin raun.

Tölvupóstur er auðvitað himnasending fyrir fólk eins og mig. Það er hægt að komast hjá ansi mörgum símtölum með því að nota tölvupóst. Ég hef meira að segja átt erfitt með að hringja í saumaklúbbinn minn til að boða þær til mín, og er ég þó búin að þekkja stelpurnar í að minnsta kosti hátt í þrjátíu ár. Núna fara allar boðanir fram gegnum póstlista, nema hvað ein í hópnum notar ekki tölvu og það þarf að hringja í hana. Seinast þegar við hittumst hjá mér fékk ég Gunnu systur til að hringja í hana fyrir mig undir einhverju yfirskini.

Það er ekki síminn sem slíkur, eða símtölin sjálf, sem eru málið. Ég hef meira að segja ráðið mig í vinnu við að svara í síma og þegar síminn minn hringir svara ég honum umhugsunarlaust. En fólk veit ekki hvað það er að gera mér þegar það segir ,,viltu ekki bara hringja í hann ...", ,,hringdu í þessar manneskjur og biddu þær að koma", eða eitthvað slíkt. Ef ég veit aftur á móti að fólk á von á símtali frá mér er þetta yfirleitt ekkert mál.

Þetta gerir mér lífið ekki beint auðveldara. En það var allavega mun erfiðara áður, þegar ég var að reyna að fela fóbíuna.

Efnafræðistúdentinn og Eldfjallið eru að skoða nýjan tölvuleik (Zelda fyrir GameCube) inni í herberginu hans. Skylmingastúlkan er frammi í stofu að horfa á franska sjónvarpsstöð. Ég er ekki með í þessu dæmi og þess vegna er best að ég noti tækifærið og slái inn djöflatertuuppskriftina sem ég var beðin um á dögunum.

Eiginlega má segja að djöflatertan hafi átt aldarafmæli í fyrra, allavega birtust fyrstu uppskriftirnar að devil's food cake á prenti árið 1902. Enginn veit fyrir víst af hverju nafnið er komið en þess hefur verið getið til að það hafi átt að vera andstæða við englatertu, sem er skjannahvít. Djöflaterta getur náttúrlega orðið ansi dökk en kannski ekki alveg kolsvört eins og kölski. Bandaríkjamenn reyna gjarna að halda því fram að hún sé rauð á litinn. Þeir eru með eitthvað breglað litaskyn.

Þessi ætti að verða pínulítið karamellukennd, minna dálítið á brownies; það er af því að notaður er púðursykur. En það má líka nota hvítan sykur.

Sjö mínútna kremið getur tekið styttri tíma ef þeytarinn er sæmilega öflugur. Ég mundi ekki reyna að gera það með handknúnum þeytara. Svo á ég einhvers staðar uppskrift að kremi sem gert er úr sykurpúðum og þarf ekki að þeyta svona mikið en finn hana ekki í augnablikinu; skal samt leita betur. - Annars hefur mér sýnst að það sé mun algengara nú orðið að nota súkkulaðikrem á tertuna.

Djöflaterta

80 g dökkt súkkulaði
225 g smjör, lint
350 g púðursykur
3 egg
325 g hveiti
2 tsk matarsódi
125 ml súrmjólk
250 ml sjóðandi vatn
2 tsk vanilluessens (eða dropar)

Ofninn hitaður í 375°C. Tvö meðalstór tertuform smurð og pappírsklædd. Súkkulaðið brætt í vatnsbaði eða örbylgjuofni og síðan látið kólna dálítið. Smjör og púðursykur hrært vel saman og síðan er eggjunum hrært saman við, einu í senn, og svo súkkulaðinu. Hveiti og matarsódi sigtað saman og síðan hrært saman við deigið, smátt og smátt, til skiptis við súrmjólkina. Að síðustu er sjóðheitu vatninu hrært rólega saman við ásamt vanillunni. Deiginu skipt á formin, þau sett í ofninn og botnarnir bakaðir í um hálftíma, eða þar til prjónn sem stungið er í miðjuna kemur hreinn út. Botnarnir látnir kólna í formunum í um 5 mínútur og síðan hvolft á grind. Þegar þeir eru alveg kaldir er hluta af kreminu smurt á annan, hinn settur ofan á og kakan þakin með afganginum af kreminu.

Sjö mínútna krem
(Seven minute icing)

2 eggjahvítur
300 g sykur
3 msk kornsíróp (Karo)
75 ml vatn
1 1/2 tsk vanilluessens

Eggjahvítur, sykur, kornsíróp og vatn sett í tvöfaldan pott eða skál sem sett er ofan á pott með vatni sem haldið er við suðu. Þeytt með rafmagnshandþeytara í 4-7 mínútur, eða þar til kremið myndar stífa toppa. Best er að byrja að þeyta á litlum hraða og auka hann smátt og smátt. Vanillunni bætt út í og þeytt ögn lengur.

Ég tók allt í einu eftir því að ég hafði byrjað málsgrein á ,,Jæja" tvær bloggfærslur í röð. Ekki góðs viti.

Búin að athuga með sabzi eins og ég talaði um í gær. Sabzi þýðir grænmeti. Sabzi Vegetable Sauce þýðir þá grænmetis-grænmetissósa. Ég á samt eftir að komast að því hvort hvaða grænmetissósa sem er getur heitið sabzi-sósa eða hvort hún þarf að hafa einhverja sérstaka eiginleika til að bera.

Jæja, ég náði að ljúka við þýðingarverkefnið. Var reyndar orðin of syfjuð um hálftvöleytið til að muna stakt orð á venjulegri ensku, hvað þá bissnissensku, svo að ég fór að sofa og stillti vekjaraklukkuna á sex. Hefði reyndar vaknað þá hvort eð var til að tékka á að efnafræðistúdentinn væri kominn á lappir og farinn að búa sig undir að mæta í vinnu korter yfir. (Hann getur alveg vaknað sjálfur, blessaður drengurinn (afsakið, harðfullorðinn maðurinn), og gerir það. Það er bara ég sem er illa haldin af mömmukomplexum.) En í staðinn fyrir að sofna aftur eins og venjulega settist ég við tölvuna og mundi allt í einu öll orðin og hugtökin sem ég hefði ekki getað rifjað upp um nóttina þótt ég ætti lífið að leysa.

Sendi svo skjalið á undan mér í vinnuna með tölvupósti, rölti vestur eftir og fékk hálfgert sjokk þegar eini pósturinn sem beið mín voru þessi venjulegu tippalengingar-, Prozac- og Nígeríufjársvikatilboð (sem, nota bene, hafa verið frá öllum löndum öðrum en Nígeríu að undanförnu. Meiraðsegja Írak). Enginn póstur frá sjálfri mér, og þó hafði ég tékkað á Sent Mail til öryggis og séð að ég hafði sent skjalið. Ég hringdi í ofboði í efnafræðistúdentinn, sem brást vel við og ætlaði að kanna hvort hann gæti fengið að skjótast heim úr vinnunni (til allrar hamingju bara tveggja til þriggja mínútna gangur) og senda skjalið aftur. En áður en til þess kom poppaði tölvupósturinn allt í einu upp einhversstaðar utan úr netheimum, svo að ég gat hringt aftur og látið hann vita að hann gæti haldið áfram að reka túrista í sturtu. Eða hvað það nú er sem hann gerir þarna í Sundhöllinni. Nei, líklega er annars ekkert mikið um túrista þar.

Ég sit hér yfir heimaverkefni sem ég verð að klára í kvöld (eða nótt) og hefur því miður ekkert með mat að gera (mér er fjandakornið nær, ég hefði getað sagt nei) og það sem meira er, ég mátti eiginlega ekki vera að því að elda. Það var þess vegna bara eitthvað sem tók þrjár mínútur í undirbúningi og passaði sig sjálft í ofninum. Ég er samt í smápásu núna svo ég kreperi ekki á þessari andskotans viðskiptaensku sem ég er að þýða yfir á og kann ekkert í, og þess vegna kemur uppskriftin hér, svona fyrir aðra sem kunna að vera að flýta sér, þetta var ekkert slæmur matur. (Djöflatertuuppskriftin sem ég lofaði í gær verður þó sennilega að bíða til morguns, hún er meira mál.)

Ég veit ekkert um sabzi (fletti því samt örugglega upp þegar ég má vera að) en þetta er einhvers konar grænmetissósa (aðalefni tómatar) með þessu venjulega indverska krukkubragði, mild og alveg þokkaleg. Þegar maður er að flýta sér.

Ofnbakaður fiskur í sabzi-sósu (hvað sem það er)

7-800 g ýsuflök (eða annar fiskur)
1 msk olía
4-5 vel þroskaðir tómatar
1/2 kúrbítur (má sleppa)
1 krukka (340 g) Tilda Vegetable Sabzi

Ofninn hitaður í 220°C. Fiskurinn roðflettur og beinhreinsaður ef þarf og skorinn í stykki. Eldfast fat penslað með olíunni og fiskstykkjunum raðað á botninn. Tómatarnir skornir í þykkar sneiðar og kúrbíturinn einnig. Dreift yfir fiskinn. Sabzi-sósunni hellt jafnt yfir, sett í ofninn og bakað í 20 mínútur. Borið fram með soðnum hrísgrjónum.

Jæja, aftur í fjandans bissnissenskuna.

Djöflatertuuppskriftin kemur á morgun.

Ljósvakalæðan vill vita af hverju ég/við Erna sendum ekki bara Böðvari bréf og spyrjum hann um kveðskapinn sem vitnað er í hér fyrir neðan. Hmm .. ekki ég allavega. Síðast þegar ég sendi Böðvari bréf var þegar hann var með Daglegt mál í útvarpinu fyrir ábyggilega hátt í tuttugu árum. Hann byrjaði fyrsta þáttinn á að lýsa því yfir að eitt af markmiðum sínum væri að kenna Íslendingum að tala um að loka dyrum en ekki loka hurðum. Allt í lagi með það. Nema á þessum tíma bjó ég í gömlu húsi í Litla-Skerjafirði og það háttaði svo til að útidyrahurðin var tvöföld, þ.e.a.s. tvær hurðir í sama dyraopinu - gömul hurð sem var mjög óþétt og innan við hana önnur nýrri og þéttari. Og á veturna barst mikill kuldi upp stigann ef báðar voru ekki ... sjáiði vandamálið? Gagnlega barnið og vinir hennar fjölmargir voru á stöðugu renneríi út og inn og skeyttu yfirleitt ekkert um innri hurðina, létu nægja að loka þeirri ytri (sko bara). Ég var alltaf að kalla niður stigann, þegar þau voru að koma inn eða fara út, og minna þau á að loka báðum - báðum hvað? Þetta voru ómótmælanlega bara einar dyr, þótt hurðirnar væru tvær. Ég vildi náttúrlega ekki vera að hafa einhverja málleysu fyrir börnunum og lét yfirleitt nægja að öskra ,,Lokiði báðum!" en það var svosem engin lausn. Eiríkur bróðir stakk upp á að ég færi að kalla ,,Látiði báðar hurðirnar falla að stöfum!" en ég taldi ólíklegt að það mundi bera tilætlaðan árangur.

Ég skrifaði þess vegna Böðvari og bar vandræði mín upp við hann, minnug yfirlýsingar hans þegar hann byrjaði með þáttinn. Svo sat ég vikum saman límd við útvarpið og hlustaði á Daglegt mál til að heyra lausn hans á vandanum. En ekkert kom. Í kveðjuþætti hans endaði hann svo á því að þusa eitthvað - æi, ég man ekki lengur fyrir víst hvað hann sagði - hann minntist ekkert á bréfið en ég skildi samt að hann átti við það, var draugfúll og hélt greinilega að ég hefði verið að stríða sér. Sem ég var auðvitað en það er önnur saga. Mig vantaði virkilega lausn á þessum vanda og hann leystist ekki fyrr en ég flutti úr íbúðinni mörgum árum seinna.

Svo var ég reyndar líka í bekk í MA sem Böðvar hélt frægan reiðilestur yfir, sem lauk með því að hann hafði talað sig í slíkan ham að hann rauk út, skellti fast á eftir sér og sást ekki meira þann daginn. Þessi reiðilestur hefur orðið bekkjarsystkinum mínum ákaflega minnisstæður og þrjú þeirra tiltóku hann sem eftirminnilegasta atvikið úr menntaskóla, 25 árum síðar. Ég missti hins vegar af byrjuninni og eiginlega öllu nema hurðarskellinum, ekki vegna þess að ég væri ekki mætt, ég var bara einhvers staðar úti á þekju eða hálfsofandi og tók varla eftir því þótt kennarinn hækkaði róminn ansi hressilega. Ég man að ég spurði Stjána Júl (bæjarstjóra), sem var sessunautur minn, hvað gengi eiginlega á og hann starði á mig í slíkri forundran að ég áttaði mig á því að best væri að þegja og þykjast hafa orðið vitni að öllu saman. Enda liðu tuttugu og fimm ár þangað til ég komst að tilefni reiðilestursins.

En við vorum örugglega ekki uppáhaldsbekkurinn hans Böðvars. Og ég er allsendis óviss um að hann mundi taka nokkurri fyrirspurn frá mér fagnandi.

Æ, og aumingja Martha Stewart gæti endað í tugthúsi. Mig minnir að hún hafi grætt kannski fimmtíu þúsund dollara á innherjasvikunum sínum, en frá því málið kom upp hafa hlutabréfin í fyrirtæki hennar, Martha Stewart Living, fallið um meira en helming. Það gæti þýtt 150 milljón dollara tap eða meira.

Eins gott að ég hef aldrei haft plön um að verða rík. Það mundi örugglega fara illa. En mig vantar náttúrlega hvort eð er startkapítalið, enda á ég ekki bróður sem er gjaldkeri. Minn er bara prófessor.

Fyrst ég er öll í kveðskapnum þessa stundina, þá er hér ein fyrirspurn: Er ekki einhver sem kann kvæðið sem Böðvar Guðmundsson orti um Vaðlaheiðina þegar hann bjó á Akureyri - ég kann bara lokalínurnar og held að ég fari nokkurn veginn rétt með þær. Skáldið ávarpar heiðina og þarf víst ekki að taka fram hvorum megin við hana hann er staddur:

,,... og handan þín er naumast neitt
sem nokkru máli skiptir."

Samt var Böðvari held ég ekki nándar nærri eins illa við Þingeyinga og Guðmundi bekkjarbróður mínum, sem seinna var stundum nefndur skutluskelfir aldeilis að ósekju; Gvendur hafði svarið þess dýran eið að í Þingeyjarsýslu skyldi hann aldrei stíga fæti og voru þess vegna uppi ýmis áform um að koma honum þangað. Mest var rætt um að hella hann fullan, sem ekki var þrekvirki, bíða þar til hann væri sofnaður og róa þá með hann á Fallvaldi yfir pollinn og skilja hann eftir í Veigastaðalandi, alltsvo norðan við sýslumörkin. Af þessu varð þó ekki og í sjötta bekk var leiklistaráhugi Gvendar orðinn slíkur að hann braut odd af oflæti sínu og fór í leikhúsferð til Húsavíkur. Og vildi lítið tala um Þingeyinga eftir það.

Nú man ég auðvitað vísuna sem ég hef greinilega alltaf slegið saman við Raufarhafnarkviðlinginn. Auðvitað er mjög skrítið að ég skuli ekki hafa séð það fyrr því að ég er búin að kunna þessa vísu í meira en fjörutíu ár (ég er örugglega að fara vitlaust með hana líka en er alveg róleg yfir því, systkini mín leiðrétta mig þá eins og venjulega:

Farðu í rass og rófu
ríddu á grárri tófu
hafðu kött fyrir keyri
og keyrðu norður á Akureyri.

Einhvern veginn hefur mér alltaf fundist að ,,Akureyri" sé ætlað að vera aðalmóðgunin í vísunni.

Það er alltaf að velkjast í kollinum á mér þessa dagana vísuhelmingur sem ég lærði þegar ég var lítil; ég hef aldrei kunnað meira af vísunni, veit ekki hvort þetta er fyrripartur eða botn og hef ekki hugmynd um tilefnið. En kviðlingurinn er svona - ég hef reyndar grun um að þarna hafi eitthvað skolast til en svona lærði ég hann:

,,Farðu í rassgat, Raufarhöfn
og rídd' á grárri tófu."

Ég veit ekki - mér finnst hálfpartinn að einmitt svona séu skilaboðin sem Raufarhafnarbúar eru að fá þessa dagana. Nú er ég enginn sérstakur talsmaður þess að styrkja eða viðhalda byggð á hvaða krummaskuði sem er, og ég er ekkert endilega sannfærð um að veröldin versni að ráði þótt fólki fækki á Raufarhöfn, en þetta er ansi nöturlegt fyrir fólkið sem þarna býr. Ekki síst þegar litið er á það sem á undan er gengið. Og sérkennilegt að heyra að sveitarstjórinn fyrrverandi, sem tapaði tugum milljóna af peningum þessa fyrrum eins ríkasta sveitarfélags landsins í hítina hjá Decode, Oz, Íslandssíma - og Netverki, sem hann átti sjálfur - skuli núna vera í málaferlum við sveitarfélagið til að krefjast biðlauna.

Samt finn ég eiginlega hvað mest til með Pólverjunum, sem eru búnir að halda uppi vinnu í frystihúsinu árum saman, búnir að kaupa sér hús og festa rætur, og hanga nú í lausu lofti, sannfærðir um - sjálfsagt með réttu - að Íslendingar muni sitja fyrir um vinnu og alla fyrirgreiðslu. Ætli það sé annars ekki nokkuð víða sem útlendingar eru helmingur af starfsliði frystihúsanna eða meira?

Annars fannst mér nokkuð góð tillagan hans Erlings, um að dæma ungu athafnamennina sem sleppt var úr gæsluvarðhaldi í dag (ef þeir verða nú fundnir sekir) til samfélagsþjónustu norður á Raufarhöfn, þ.e. að láta þá dúsa þar þangað til þeir hafa reist þorpið úr rústum. Ekki vantar þá hugmyndirnar og athafnagleðina. En það þyrfti sennilega að fá einhvern í bókhaldið með þeim.

Efnafræðistúdentinn var á námskeiði fyrir nýja starfsmenn íþróttamannvirkja ÍTR í dag. (Mér finnst mjög fyndið að hann skuli vera orðinn slíkur, af því að ég þekki feril hans - hann er meðal annars eini maðurinn sem ég veit um sem hefur fallið í fjallgöngu, og þá meina ég ekki bókstaflega.) Á þessu námskeiði var meðal annars dr. Hugo Þórisson að ræða um samskipti við börn og unglinga. Og tiltók ýmis dæmi um óheppilega hegðun og viðbrögð foreldra og annarra fullorðinna gagnvart börnum og unglingum. Efnafræðistúdentinn sagðist hafa kannast við nánast hvert einasta atriði úr samskiptum okkar mæðginanna.

Það segir svo auðvitað sína sögu að ég hló eins og bestía þegar hann sagði mér þetta.

Ég er orðin leið á grillmat í bili. Það endist að vísu varla nema næstu tvo daga, kannski örlítið lengur ef veðrið hættir að vera gott á svölunum mínum (mér er sama hvernig það er annars staðar), en allavega ætla ég að elda eitthvað annað í kvöld. Helst eitthvað með sítrónumelissu af því að ég á böns af henni úti í glugga síðan við vorum að mynda sítrónumelissuþátt fyrir helgina. Steikt brauð (sama og Eyfirðingar kalla soðiðbrauð) með rjómaosti hrærðum með sítrónumelissu og kannsi nýrifnum parmesan? Steiktur silungur fylltur með sítrónumelissu og rauðlauk? (æi, andskotans efnafræðistúdentinn borðar ekki silung) Ávaxtasalat með sítrónumelissu og hálfbráðnum ís?

Pþvu, upprisugetraunin er nú meira á sérsviði efnafræðistúdentsins. Eða rangláta dómarans.

Því er gjörsamlega stolið úr mér núna, en er ekki til íslenskt heiti á þjóðsagnalandinu sem Danir kalla Slaraffenland, Frakkar Cockaigne, Hollendingar Luilekkerland, Ítalir Chugagna og svo framvegis? Þar sem er slík ofgnótt af mat að allt er ætt - húsin eru úr sætabrauði og súkkulaði, girðingarnar úr pylsum, trén skarta raviolikoddum í stað laufblaða, rjómi og bráðið smjör renna í lækjarfarvegum, það rignir rauðvíni af himnum ofan og hrossin skíta soðnum eggjum? Og enginn þarf að vinna handtak?

Ég er búin að lesa mikið síðustu dagana, úti á svölum þegar viðrað hefur til, annars í sófahorninu. Enga heila bók (nema Bone in the Throat, sem ég nefndi um daginn) en glefsur úr mörgum - The Wilder Shores of Gastronomy, It Must've Been Something I Ate, In the Devil's Garden, Tender at the Bone, og svo er ég að grípa af og til í The Closet of Sir Kenelme Digbie Opened, en ég endist ekki til að lesa hana lengi í einu því þetta er ljósprentun á frumútgáfunni frá 1669. (Fullt heiti bókarinnar er The Closet of the Eminently Learned Sir Kenelme Digbie Kt. Opened: Whereby is Discovered Several Ways for Making of Metheglin, Sider, Cherry-Wine, &c, Together With Excellent Directions for Cookery: As Also for Preserving, Conserving, Candying, &c. Miðað við titlana hér að ofan hefur óneitanlega orðið framför í að búa til söluvænleg bókaheiti.)

Allavega, þetta eru bækurnar sem ég er að lesa núna og glæpareyfararnir sem ég las þar á undan heita Blueberry Muffin Murder og The Chocolate Cat Caper. Þetta er nú svolítið einsleitt, er það ekki? Á ég að hella mér ofan í ástarsögur eða fantasíubókmenntir? Íslenskar nútímaskáldsögur (verst hvað mér þykja þær yfirleitt fjandi leiðinlegar)? Erótískar bókmenntir? Nei, ekki fyrst ég er búin með Anais Nin og Þórdís er hætt við að gerast bersögul. Og svo á ég ýmislegt skemmtilegt ólesið hér í hillunum ...

Oddur frændi minn, sem kom í heimsókn í kvöld ásamt foreldrum sínum og bræðrum, fór sér að voða inni í herbergi efnafræðistúdentsins, enda leynast þar margar gildrur fyrir saklausa unga menn. Honum tókst að skera sig á fingri svo að blóðið fossaði, en Oddur er hraustur og fór inn á bað án þess að segja nokkuð og reyndi að fela verksummerkin, enda kom í ljós að hann hafði skorið sig á rakvél sem frændi hans var búinn að banna honum að snerta; drengurinn fór ekki að vola fyrr en það rann fyrir honum að hann gæti ekki stöðvað blæðinguna hjálparlaust. Reyndar héldum við lengi vel að hann hefði skaðað sig á steinullarsveðju efnafræðistúdentsins, sem líka lá á glámbekk sökum tiltektarverkefnis sem er í gangi þarna inni, en þegar hnífurinn úr rakvélinni fannst inni á baði var málið upplýst.

Og ekki spyrja mig af hverju efnafræðistúdentinn á steinullarsveðju, og það frekar tvær en eina. Hann hefur allavega ekki verið mikið í steinullarskurði svo ég viti til. Og það var ekki ég sem gaf honum þær, þótt ég hafi gefið honum ýmsa háskagripi um dagana.

Annars lét Oddur ágætlega af kvöldmatnum. Hann þáði að vísu ekki veltisteiktar rækjur í chili- og kóríandersósu með dverg-eggaldinum, enda hafði ég ekki búist við því, en lét sér jerk-kryddaðar grillaðar svínakótelettur með grilluðu grænmeti vel líka og borðaði ísinn sem var í eftirmat með bestu lyst þótt foreldrar hans hefðu fullyrt að hann væri lítill ísmaður. Súkkulaðikökuna sem fylgdi með var hann ekki eins duglegur við, kvartaði yfir að hún væri of heit og reyndi að kæla hana með ísnum.

Hér er uppskriftin að rækjunum. Ég kom við í Filippseyjum á Hverfisgötunni í dag og það sést á uppskriftinni - þar fæst besti kóríander í bænum, gula chilisósan er þaðan, og litlu eggaldinin sem ég notaði eru á stærð við vínber. Þau fást oft þarna en í staðinn mætti nota ýmislegt annað grænmeti sem þarf stutta steikingu, t.d. kúrbít í litlum teningum, eða svolitla papriku. En eggaldinin voru eitthvað svo mátulega exótísk.

Þetta er forréttur fyrir fjóra en gæti líka verið aðalréttur fyrir tvo og þá með hrísgrjónum.

Veltisteiktar rækjur í chili- og kóríandersósu

250 g stórar rækjur, hráar en skelflettar
3 msk olía
1 msk sæt tælensk chilisósa (ég notaði gula, það má líka nota rauða)
3-4 msk kóríanderlauf, söxuð
1 hvítlauksgeiri, saxaður smátt
nokkur dverg-eggaldin, skorin í helminga, eða annað grænmeti

Látið rækjurnar þiðna. Hrærið saman í skál olíu, chilisósu (það má alveg nota meira af henni), kóríander og hvítlauk. Setjið rækjur og eggaldin út í og blandið vel. Látið standa í hálftíma og hrærið öðru hverju. Hitið wokpönnu eða þykkbotna pönnu mjög vel. Setjið rækjurnar og marineringuna á pönnuna og steikið við háan hita í 2-3 mínútur, eða þar til rækjurnar hafa breytt lit og eru allar orðnar bleikar. Hrærið oft á meðan. Berið þær fram strax, t.d. með brauði.