Ég er að notfæra mér að íþróttaáhugi efnafræðistúdentsins er karllægur og láta hann hella upp á kaffi handa mér á meðan verið er að sýna frá kvennafótboltaleik. Tíhí.

Þá er þessi hrina yfirstaðin og myndatökum fyrir bókina lokið. Ekki að ég sé laus við matarmyndir á næstunni, það þarf að mynda allt sem ég geri fyrir næstu tvö tölublöð Gestgjafans á næstu tveimur vikum því að svo er ég farin í frí. En það er allt öðruvísi dæmi. Sjálfsagt er svo líka einhverjar tökur fyrir grænmetisbændur en það er nú minna mál.

Að allt öðru: Almennt séð finnst mér ekki til bóta þegar menn koma sér upp mölleti. En ég held að héðan í frá geti ekkert bjargað David Beckham nema almennilegt möllet.

Þið þarna sem vitið meira um tölvur en ég (þ.e. sirka 93% lesenda). Hvernig á að laga það þegar start-toolbarið (barinn?) sem á að vera neðst á skjánum lendir af dularfullum ástæðum (ok, ég hef sennilega rekið mig í einhvern takka) út í hægri hlið? Þetta hefur gerst áður og þá fann ég út úr því sjálf hvernig átti að laga þetta en man auðvitað ekki núna hvernig ég fór að því og má ekki vera að því að reyna að laga þetta með Grindavíkuraðferðinni akkúrat núna. Anyone?

Ég er í jólaskapi ...

Hvernig væri annað hægt? Búin að sjóða hangikjöt, steikja laufabrauð og reyta og svíða rjúpu. Og búa til súkkulaðiskyrtertu í eftirmat. Því miður verður þetta ekki myndað fyrr en á morgun og þangað til verð ég að láta mér nægja reykinn af réttunum. Eða öllu heldur rauðvínsglas og súkkulaðibita.

Mér datt í hug þegar ég gekk í gegnum Austurstrætið áðan, að mikið væri nú skondið ef ég yrði á vegi einhvers fjölmiðafólks sem sent hefði verið út af örkinni til að spjalla við fólk á götunni, til dæmis til að komast að því hvað konur væru með í veskinu sínu (ég man eftir mörgum slíkum þáttum). Þá hefði það getað verið svona:

Fjölmiðlamanneskja: - Góðan daginn, við erum hér frá xxx, værirðu til í að segja okkur að gamni hvað þú ert með í veskinu þínu?

Sérvitringsleg miðaldra kona með stórt brúnt veski: - Já alveg sjálfsagt. Sjáum til. Ég man að ég er með næstum tómt peningaveski, þriggja daga gamalt eintak af Fréttablaðinu, hárbursta, sex penna, tvær skóreimar, eina matreiðslubók, dós af Plantaforce-grænmetiskrafti, tertudisk ...

Fjölmiðlamanneskja: - Tertudisk?

Sérvitringsleg miðaldra kona með stórt brúnt veski: - ... og eina rjúpu.

Fjölmiðlamanneskja: - ??? Nei, í alvöru.

Sérvitringslega miðaldra konan opnar stóra brúna veskið og dregur upp gegnsæjan plastpoka með hálffrosinni fiðraðri rjúpu.

Það hefði verið svolítið gott móment. En það er rigning og þá er fjölmiðlafólk með hljóðnema ekki á ferð í Austurstræti. Það er í mesta lagi í Kringlunni eða Smáralindinni og þangað kem ég sjaldan. Með eða án rjúpu.

Haldiði að það hafi ekki birst hér maður og slengt rjúpu á skrifborðið hjá mér? Rjúpnavandinn er semsagt leystur, það er gott að eiga góða að.

Verst að nú þarf ég þarf að plokka helvítið sjálf, það eru mörg ár síðan ég gerði það síðast. En ætli það hafist ekki samt af.

Ég var að lesa um nemanda sem var rekinn úr skóla fyrir að henda böku í hausinn á skólastjóranum ,,during a pie-throwing event". Það finnst mér fullharkalegt. Ekki var Raggi, sem var í þriðja bekk í MA um leið og ég, rekinn þegar hann henti blautri klósettrúllu í hnakkann á Tryggva skólameistara á busavígslunni. Busavígslan var að vísu stöðvuð en það var búið að ákveða það þegar þetta gerðist og Tryggvi var á leiðinni að stoppa lætin. Raggi fullyrti statt og stöðugt að hann hefði dýft rúllunni ofan í vatnskassann á klósettinu en ekki klósettið sjálft. En hvað sem því leið gaf Tryggvi honum séns.

Í það skiptið.

Móðir mín sagðist ekki alveg fella sig við kommentatextana/hausana sem ég setti inn, sá held ég enga ástæðu til að vera að blanda Ingva Hrafni í málið. Ég get svosem alveg verið sammála því og þar sem ég fer svo gott sem alltaf að óskum mömmu (núorðið sko), þá náttúrlega breytti ég þessu. Mér finnst þetta líka betra svona. Matartengt er það allavega.

Ég sit hér í áframhaldandi nostalgíukasti og raða í mig kanelsnúðum, kleinum, ástarpungum, vínartertu, ávaxtagraut og bláberjasúpu. Þar áður var ég að borða grillaðan humar, bleikju með sölvasósu og hunangsmaríneraðan lunda - þetta þrennt síðsttalda hafði reyndar ekkert með nostalgíu að gera en var ansi gott samt.

Ég á þetta alveg skilið. Ég var að baka til klukkan eitt í nótt og vaknaði svo aftur klukkan korter fyrir sjö í morgun - reyndar var það Sauðargæran sem vakti mig og neitaði að fara aftur að sofa en ég ætlaði nú að vakna snemma hvort eð var. Við drengurinn vorum svo byrjuð á kleinubakstri um áttaleytið. Hann fékk sitt eigið deig, míní-kökukefli og bjó til sínar eigin kleinur - með smáaðstoð - sem voru svo steiktar sérstaklega og hann var afar stoltur af. Því miður held ég að hann hafi gleymt afganginum af kleinunum sínum hérna en ég skal passa að efnafræðistúdentinn éti þær ekki allar.

Við vorum að klára myndatökuna áðan. Gekk ljómandi vel, held ég, og nú eru bara örfáar myndir eftir.

Mikið svakalega er annars langt síðan ég steikti ástarpunga síðast. Love balls, eins og þeir munu að sjálfsögðu heita í bókinni.

Sauðargæran er í pössun hjá mér ásamt systur sinni.

Eins og börnum er tamt er hann fljótur að koma auga á það sem ábótavant er hjá fullorðnum og við vorum varla komin úr skónum þegar hann leit á fæturna á mér og sagði, afar glaður í bragði: - Amma, þú ert með gat á sokknum!

Ég: - Æ, æ. Það er alveg rétt hjá þér.

Sauðargæran (vongóður): - Ætlarðu ekki að fara að gráta, amma?

Ég: - Búhú, það er gat á sokknum mínum ...

Sauðargæran: - Svona, svona, amma mín (klappar mér). Ég er að vera góður við þig. Hættu nú að gráta.

Hvað gerir maður ekki fyrir barnabörnin.

Annars höfum við aðallega verið að ræða muninn á stórum og litlum strákum. Stórir strákar pissa í klósettið. Litlir strákar eru með bleyju. Sauðargæran er lítill strákur og vill ekki verða stór. Ekki einu sinni þótt það séu bara stórir strákar sem geta fengið hjól. Hann langar ósköp mikið í hjól. En samt ekki nógu mikið ...

Nýja skemmtinefndin hjá fyrirtækinu skoraði nokkur stig með því að bjóða öllum upp á ís með heitri súkkulaðisósu í matsalnum áðan. Að vísu klikkaði veðurspáin eitthvað, þau höfðu gert ráð fyrir sól og hita, en ísinn var samt góður. Skemmtinefndir eru ágætar. Það er að segja ef ég slepp við að lenda í þeim. Sem mér hefur tekist hingað til, ekki síst með því að halda því á lofti hvað ég er mikið dauðyfli og hvað mér leiðist mikið að skemmta mér.

Ég þarf að baka kanelsnúða, vínartertu og fleira í kvöld vegna myndatöku á morgun og fæ góða hjálp við það, bæði barnabörnin verða í pössun. Sauðargæran er sérlega röskur aðstoðarmaður og ég leyfi honum ábyggilega að leggja sig fram við baksturinn. Þannig að kanellinn á snúðunum gæti orðið örlítið ójafnt dreifður. Bara heimilislegra ...

Alltaf gaman að finna nýtt Séð og heyrt á hurðarhúninum þegar maður kemur ofan úr prentsmiðju í vinnuna. Og hvað er nú athyglisvert í blaðinu í dag? Jú, hér eru náttúrlega Frikki og Maja í sæluvímu á brúðkaupsdaginn, nema hvað. Jeff Koons og Ciccolina, líka í sæluvímu en af annarri ástæðu. Logi Bergmann í nýju fínu ferskjulituðu skyrtunni sinni í Eurovisionpartíi Einars Bárðar. Siggi Guðjóns og nýi forstjórajeppinn hjá Norðurljósum (ég hef ekki séð nýja jeppann fyrr en á mynd af gamla jeppanum á ögurstundu). Ólafur Ragnar og riddarinn sjónumhryggi (nei, það er ekki BB). Eitthvert fólk sem ég hef aldrei heyrt nefnt sem er orðið sjóðheitt par. Tvö viðtöl við óléttar förðunardömur. Karlakór elliheimilisins Grundar.

Jamm, eitthvað við allra hæfi.

Þurfti virkilega verðlaunasamkeppni með kvartmilljón í verðlaun til að komast að þeirri niðurstöðu að björgunarmiðstöðin við Skógarhlíð ætti að heita Björgunarmiðstöðin Skógarhlíð?

Þetta var betra.

Þar sem ég er ekki skærasta stjarnan á himnafestingunni þegar HTML er annars vegar tók það mig dálitla stund að finna út úr því hvernig ég gæti losnað við þetta Blogger-kommentadrasl og sett Haloscanið inn aftur en það hafðist. Sýnist mér allavega, en ég á kannski eftir að fínpússa þetta eitthvað.

Nokkur komment hafa auðvitað týnst en það verður að hafa það. Skrifið endilega aftur.

Búin að steikja hreindýr, kótelettur og lambalifur, baka saltfiskgratín, einiberjagrafa lax og elda kakósúpu, og nú sit ég hér og sötra kanelkryddaða kakósúpu úr bolla og dýfi bruðum í hana. Verulega nostalgískt.

Ætli sé ekki oft þannig að matur eins og kakósúpa og plokkfiskur er eitthvað sem börn fá jafnvel frekar í skólamötuneytum en heima hjá sér? Ég veit allavega að Boltastelpan kynntist kakósúpu í skólanum, einhvern veginn hafði hún alveg dottið út af matseðlinum hjá mér. Og ýmislegt var það fleira af gamaldags heimilismat sem hún fékk fyrst að smakka í skólanum. En þegar boðið var upp á þorskhausa var henni nóg boðið - eða hún fullyrti staðfastlega að það hefðu verið þorskhausar en kannski hafa það verið gellur eða kinnar. Þorskhausar voru ógeðslegir, sagði hún. Meira að segja með tómatsósu.

Aðalvandamálið er samt að ég þarf að elda rjúpu. Og hvar fær maður svoleiðis? Ég ætla að athuga hvort ég fæ skoska rjúpu einhvers staðar, það hlýtur að vera hægt að nota hana sem módel þótt bragðið sé annað. En ef þessar skosku fást ekki eru góð ráð dýr. Ég veit reyndar um mann sem fann eina rjúpu í frystikistutiltekt á dögunum en það er nú ekki víst að hann sé fús til að láta hana. Og systir mín á kött sem hefur komið heim með rjúpu í kjaftinum en það er óvíst að hann geti endurtekið þann leik eftir pöntun.

Ætli Trójustríðið komi til með að heita Troy-stríðið hér eftir, nema kannski í kennslubókum? Allavega sýnist mér langflestir þeirra sem hafa minnst eitthvað á bíómyndina á netinu kalla hana Troy en ekki Tróju og tala um Iliad en ekki Illíonskviðu, Achilles en ekki Akkilles, Hector en ekki Hektor - ég hef ekki séð neinn minnast á Ódysseif en ætli hann verði þá ekki kallaður Odysseus í framtíðinni? (NB, ég hlakka svolítið til að sjá Sean Bean í því hlutverki - hann höfðar meira til miðaldra kvenna en gæjar eins og Orlando Bloom og Eric Bana).

Það sópast að mér verkefni um þessar mundir, sem er auðvitað hið besta mál vegna þess að ég get alveg notað peningana - eða gæti það ef ég fengi þetta einhverntíma borgað, en það hefur nú aldrei verið mín sterka hlið að rukka fólk - en hins vegar er svo mikið að gera hjá mér að ég á bágt með að anna öllu og það er fátt á matarborðinu annað en matur sem ég hef eldað fyrir myndatökur eða er að gera tilraunir með. Vesalings efnafræðistúdentinn fær þess vegna ekki alltaf heitan mat þessa dagana, nema þá upphitaðan. Og það er ekkert að breytast, nóg eftir af myndatökum. Og á morgun þarf ég meðal annars að gera tilraunir með fyllingar í grillsveppi. En það þýðir víst lítið að prófa þær á honum.

Enda er hann flúinn til kærustunnar. Og ég sit hér ein og horfi á Survivor, en það er nú ekkert voðalega spennandi af því að ég veit hver vann. Samt líklega skárri endir á deginum en upphaf, því að ég sat hér í sófanum klukkan sjö í morgun og barði saman texta um grænt íste. Sem mér þykir ekki góður drykkur.

Það er ekki alltaf gaman að vera ég. Bara oftast nær.

Efnafræðistúdentinn er búinn að fá vinnu við plástrarannsóknir og fleira hjá Össuri í sumar og byrjar í fyrramálið. Hann kom heim með bækling með sérlega óheillandi myndum af vessandi sárum. Ég held samt að hann eigi ekki að prófa plástrana á sárum. Vonandi ekki.

Laufabrauðsbaksturinn fórst fyrir í gær, sem þýðir að ég verð að vinda mér í hann eitthvert kvöldið núna í vikunni. Ég held þó að ég fari ekki að gera fulla uppskrift, það er varla grundvöllur fyrir því. Ég hef reyndar áður lent í laufabrauðsgerð á undarlegum árstíma, það var þegar ég var að skrifa Icelandic Food and Cookery, en þá var ekki um neina myndatöku að ræða, ég þurfti bara að prófa uppskriftina með amerískum mælieiningum. En það er ekkert vandamál að nota laufabrauðið, hvort sem einhvern langar í hangikjöt og laufabrauð eða ekki - laufabrauð passar nefnilega ansi vel með indverskum mat.

Þetta kommentakerfi er ekki að gera sig. Ætli ég reyni ekki að skipta yfir í Haloscan aftur við fyrsta tækifæri.

Er Sigmundur Ernir nýkominn frá sólarlöndum eða er hann bara svona asnalega meikaður?

Mér var einu sinni bent á að eyrun sneru öfugt á hausnum á honum. Konan sem hafði uppgötvað þennan sannleik sagðist að það hefði gerst þannig að hún stóð fyrir framan sjónvarpið og sneri baki í það, missti eitthvað á gólfið og beygði sig eftir því, og í þeirri stellingu varð henni litið á Sigmund Erni á milli fóta sér (hljómar þetta mjög dúbíus?) og þá rann þetta upp fyrir henni: Eyrun snúa öfugt á manninum. Ég prófaði þetta náttúrlega næst þegar Sigmundur Ernir birtist á skjánum, úr sömu stellingu, og viti menn: Þetta reyndist hárrétt athugað hjá konunni.

Efnafræðistúdentinn var í Eurovisionpartíi þar sem var ákveðið fyrirfram að allir fengju sér sjúss í hvert sinn sem Ísland fengi stig.

Ekki gott plan. Enda var horfið frá því í miðri atkvæðagreiðslu.

Ég er ekki viss um að ég sé alveg sátt við þetta, allavega er ég í vandræðum með kommentakerfið. Hefði reyndar viljað halda Haloscan inni, fyrst um sinn allavega, en gengur illa að koma því inn. Ojæja. Þetta kemur kannski. Svo á ég eftir að gera einhverjar fleiri breytingar.

Nýju nágrannarnir eru að flytja inn í risíbúðina og það eru fílahjarðir að þramma upp og niður stigana.

Work in progress. Breytingar breytinganna vegna. Og af því að mig vantar afsökun til að gera ekki það sem ég ætti að vera að gera akkúrat núna.

Ekkert man ég hvernig ég hélt upp á 28 ára afmælisdaginn minn, enda orðið langt síðan. Ef ég hélt þá nokkuð upp á hann. En hitt veit ég að ef ég hefði gert það með því að fara í window-shopping á Herbertstrasse eins og Ragnheiður Elín Clausen gerði, að því er hún segir í Fréttablaðinu í dag, þá - ja, þá hefði ég allavega þagað yfir því.

Ég get út af fyrir sig skilið karla að góna á vændiskonur í gluggum. Konur að spóka sig í vændishverfum til að baða sig upp úr eymd annarra kvenna - það skil ég ekki með nokkru móti. En ég hef reyndar aldrei verið flugfreyja; þetta virðist vinsæl iðja hjá þeim að því er kemur fram í viðtalinu.