Þetta var dálítið skrítið ár. Mikið búið að gerast, ekki síst í vinnunni. Hér heima varð náttúrlega sú breyting helst að ég losnaði við efnafræðistúdentinn eftir margra ára tilraunir og er orðin einbúi. Það er ágætt. Þótt ég sakni hans stundum. Já, og svo kom ég því í verk að skipta um klósettrúlluhaldarann á baðinu. Hann var ónýtur þegar ég keypti íbúðina 1991.

Í vinnunni gekk töluvert á. Við fluttum með miklum látum í janúarlok. Upp í sveit. Ég þurfti að læra á strætókerfið. Var varla fyrr búin að læra en því var gjörbreytt. Ég var búin að ganga í vinnuna daglega í átján ár; það voru ekki liðnir tveir mánuðir frá því að ég þurfti að hætta því þar til ég var bæði orðin draghölt af slitgigt og komin með of háan blóðþrýsting. Ég eltist örugglega um fimmtán ár á þessu; ætti kannski að heimta aldursuppbót af vinnuveitandanum út á afleiðingar flutninganna. Ekki samt örorkubætur, því að heltin hvarf til allrar hamingju aftur.

Ég vann ansi mikið þetta árið og er þó ýmsu vön. Það var náttúrlega blaðið, vefurinn, tvær matreiðslubækur, ýmis aukaverkefni (sum sem ég fæ jafnvel borgað fyrir). Tók lítið frí (á enn eftir 18 daga af sumarfríinu) en fór þó fimm sinnum til útlanda: St. Pétursborgar, Kaupmannahafnar, Ítalíu, Frakklands og London. Það voru allt mjög skemmtilegar ferðir og sumar miklar sælkeraferðir. Að öðrum ferðum (og ferðafélögum) ólöstuðum var Kaupmannahafnarferðin með saumaklúbbnum þó skemmtilegust.

Vegna mikillar vinnu hef ég svosem ekki farið varhluta af góðærinu í þjóðfélaginu, ég er reyndar ekki búin að kaupa mér pallbíl (eða taka bílpróf), ekki einu sinni flatskjá, og ég keypti minna jólatré en síðast en ekki stærra eins og flestir aðrir. Ég er meira að segja farin að draga ögn úr matreiðslubókakaupum ... eða það held ég allavega. En ég kemst vel af. Var meira að segja alveg óvenju góð við sjálfa mig þetta árið. Ég átti það skilið.

Þetta var ekki slæmt ár en að mörgu leyti dálítið erfitt og það sér reyndar ekki fyrir endann á því án þess að ég sé að fara nánar út í það. Ár breytinga. Ég er reyndar að vonast eftir áframhaldandi breytingum á ýmsum sviðum á nýju ári. Hvað sem úr verður.

Nóg um það; ég þarf að fara að hafa mig til, aldrei þessu vant er mér nefnilega boðið í mat. Krónhjartarsteik hjá gagnlega barninu.

Þakka ykkur öllum fyrir árið sem er að líða. Ég óska ekki gleðilegs árs fyrr en það er gengið í garð.

Það má nú segja að þetta sé viðeigandi nafn á kokki.

Nema auðvitað ef hann ynni á grænmetisveitingastað.

,,Hvernig æta ert þú, amma?" spurði Sauðargæran mig um daginn og bætti því við að hann væri sjálfur kjötæta. Eins og hæfir nafni hans.

Bara í öryggisskyni, svona í tilefni af fullyrðingu í þessari færslu Páls Ásgeirs (sem ég er ekkert að tjá mig um að öðru leyti ...), vill undirritaður starfsmaður Fróða hér með sverja af sér alla ábyrgð á Völvuspá Vikunnar. Enda fylgist ég ekki með fréttum. En ef ég (sem á reyndar glæstan spákonuferil að baki) hefði komið nálægt spánni hefði hún sko örugglega orðið meira krassandi. Og ekki jafn óttalega leiðinleg.

Ég meina ... ,,Það kæmi mér ekki á óvart þótt Unnur Birna Vilhjálmsdóttir ætti eftir að ná langt." Kommon. Ef maður er almennileg völva kemur ekkert manni á óvart. En gallinn er sá að það er ekkert í þessari spá sem á eftir að koma neinum á óvart ef það rætist. Ég hefði kannski spáð því að Unnur Birna ætti eftir að standa í árslok kasólétt við afgreiðslu á Select eða eitthvað. Kannski ekki mjög líklegt en hefði allavega komið einhverjum á óvart.

Og völvan sér ,,einhverjar deilur í kringum DV". Jamm. Þetta kalla ég varkárni. Ég hefði nú spáð að minnsta kosti slagsmálum og svívirðingum, ef ekki eldi og brennisteini, limlestingum og morðum.

Ég vaknaði rétt fyrir fjögur í nótt við að einhver maður hringdi og heimtaði að fá að vita hver ég væri. Þar sem ég er allajafna ekki í góðu skapi þegar ég er vakin með símhringingu um miðja nótt (og var auk þess búin að vakna fyrr um nóttina við sprengingu fyrir utan gluggann) harðneitaði ég að fræða hann um það. Var bara frekar foj við manninn.

Þá vildi hann endilega meina að ég héti Jóna. Ég kannaðist ekki við það en maðurinn stóð fastur á sínu. Kannski er þessi Jóna jafnmygluð og ég þegar menn hringja í hana fullir að næturlagi. Á endanum kvaddi ég manninn og lagði á.

Þegar ég var rétt að festa blund hringdi síminn aftur. Ég lyfti tólinu og tilkynnti manninum að ég væri þegar búin að segja honum að þetta væri vitlaust númer. Hann hélt nú ekki. Ég endurtók að ég væri ekki Jóna og neitaði aftur að segja honum hver ég væri. Hann sagði að hann hlyti að þekkja mig fyrst hann væri að hringja í mig.

Þar sem ég hef oftar en einu sinni og oftar en tvisvar orðið fyrir því að menn hafa hringt í mig (jafnvel að næturlagi) án þess að þekkja mig nokkurn skapaðan hlut keypti ég ekki þau rök. En maðurinn var fastur fyrir og það svo að ég endaði með að skella á hann. Það gerist nú ekki oft. Var að hugsa um að taka símann úr sambandi en gerði það þó ekki og maðurinn lét ekki í sér heyra aftur. Eins gott fyrir hann.

Ég var að setja inn fáeinar myndir frá laufabrauðsgerð, Þorláksmessu og aðfangadagskvöldi.

Kengúrusteikin var fjári góð. Og kalkúnakryddið passaði ágætlega við hana. Ég var með kengúrufillet sem ég skar í svona 3 cm þykkar sneiðar og steikti við háan hita í um 2 mínútur á hvorri hlið, lét svo standa smástund á hituðu fati.

Boltastelpan gerði kengúrunni góð skil og var óhress þegar hún mátti ekki fá meira; gerði heiðarlega tilraun til að sannfæra mig um að það þyrfti ekkert að geyma handa efnafræðistúdentinum, sem var seinn fyrir úr vinnunni. Sauðargæran kom á óvart með tilkynningunni ,,mér finnst pokinn af kengúrunni bestur, þar sem hún geymir kengúrubörnin" og fékk í staðinn bita á diskinn sinn sem amman fullyrti að væri poki. Hann var sáttur við það.

Með þessu voru ofnsteiktar franskar möndlukartöflur og salat, sem Sauðargæran sá um að búa til.

Nokkuð gott bara.

Stefán kaupmaður í Skerjaveri kom hér áðan færandi hendi og þakkaði mér fyrir að hafa talað fallega um lambakryddið sitt. Það var nú ekki nema bara sjálfsagt mál, þetta er hin fínasta blanda hjá honum og hentar á margt annað en lamb. Hann kom líka með nýja tilraunablöndu, kalkúnakrydd sem ég hlakka til að prófa. Er reyndar ekki að fara að elda kalkún á allra næstu dögum svo ég viti til (og ætla ekki í kalkúnaboðið hjá Gunnu systur á gamlárskvöld í fyrsta skipti í mörg ár) en ég er viss um að það er hægt að prófa blönduna á ýmsu öðru.

Í kvöld er aftur á móti meiningin að elda kengúru fyrir fjölskylduna. Hmm, kannski ég prófi kalkúnakryddið á hana ... það gæti vel virkað.

Ég glopraði jólakaffibollanum sem ég hef drukkið úr að undanförnu úr höndunum á mér áðan og braut hann. Ætli það sé ekki merki um að jólin séu faktískt búin og kominn tími til að fara að gera eitthvað af viti ...

Það er nú kannski ekki mikið að græða á kaflanum um Órólegar hugsanir í Amerískum ráðum, en hann er svohljóðandi:

,,Hvíld, svefn og Schuesslers Nerve salt mun hjálpa mikið til að stilla hugsanirnar. Það er einnig gott að taka inn einn skamt Phosphorus pillur þrisvar á dag. Tak saltið kvöld og morgna, hitt milli máltíða. Drekk ekki mikið kaffi."

Og krabbameins-kaflinn á eftir er svona:

,,Það eina sem læknar þennan sjúkdóm er rafmagn; samt hefir það áunnið bta, sérstaklega við byrjun sjúkdómsins, að tak: Hydrastis, Arsenicum, einn skamt kvöld og morgna, og Ferrum Fosphoricum 1/2 tíma á undan máltíðum."

Hmm, eitthvað hefur nú krabbameinslækningum fleygt fram frá 1922. Jafnvel ráðum við óreglulegum hugsunum líka.

Það er frekar fámennt hér á blaðinu í dag; allir nema ég eru annaðhvort í veikindafríi eða að sóla sig suðrá Balí.

Ég er með hraustasta móti og það hefur enginn boðið mér til Balí. Ég er nú samt að hugsa um að hætta frekar snemma í dag.

Fyrir þá sem ekki hafa efni á að fara til tannlæknis, þá koma hér leiðbeiningar úr Amerískum ráðum:

,,Tannkítti til að fylla upp í holur í tönnunum í staðinn fyrir plomberingu

Þessi tilbúningur er harðari en þeir, sem taldir eru hér að framan, og er ætlast til, að þetta kítti verði kyrt í tannholunni óákveðna tímalengd. Það er oft, að laghentar persónur geta látið brotnar tennur líta út sem nýjar með þessu kítti, og geta sjálfir haldið sínum tönnum við, í staðinn fyrir að láta plombera þær, draga þær úr og kaupa nýjar, sem bæði er erfitt og dýrt. En það er nauðsynlegt, að hreinsa vel úr öllum holum, áður en kíttið er látið í þær.

Það verður að bursta tennurnar vel og skola munninn, þerra síðan holurnar innan með bómullarklút, sem er vafið utan um örmjótt fílabeinsstykki.

12 lóð þur Fosfor-sýra (Phosphoric Acid)
13 lóð hreint, stuðað kalk

Þessum efnum er blandað saman og verða þau að deigi með því að hræra í þeim, þá er því stungið upp í tannholurnar, hvar það harðnar strax."

Flóknara er það nú ekki. Ef maður er laghent persóna.

Ég hætti við endurskipulagningu á stofumublunum þar sem lekinn hætti um leið og ég var búin að skrifa um hann. Þess í stað labbaði ég í bæinn, keypti mér næstum því matreiðslubók en hætti við það og fór í staðinn í Bókavörðuna og keypti bók sem ég hef lengi haft ágirnd á: Amerísk ráð eftir Margréti Jónsdóttur, gefin út 1922 og stútfull af ýmiss konar fróðleik.

Reyndar er hátt í níutíu síðna matreiðslukafli í bókinni en annars skiptist hún í þessa kafla:

Læknisráð (þar er meðal annars undirkaflinn Óreglulegar hugsanir, staðsettur á milli kaflanna Hægðaleysi og Krabbamein)

Hvað skal gera ef slys ber að höndum (m.a. undirkaflarnir Þegar reykháfurinn brennur, Dauðapróf og Hvernig flýja skal brennandi hús)

Léttur matreiðsluþáttur (undirkaflar m.a. Að hafa sjóðandi heitt kaffi og mat á morgnana, án þess að kveikja upp, Ís-crémar og Sherbet og Að þekkja gott mjöl.

Búningsborð, tæki og annað (m.a. Tannpúlver, Tannlygtandi, Meðal við of-fitu)

Ýmsir efnafræðilegir hlutir (Ýmiskonar politur fyrir húsgögn, Blákka fyrir þvottatau, Að láta blóm sem maður plúkkar halda sé frískum í langan tíma, Að stansa húsleka (aha, einmitt það sem mig vantaði!) og fleira áhugavert)

Myndasmíði fyrir byrjendur (m.a. Nokkrar bendingar að leggja sér til minnis við myndasmíði og Tíð sem þarf að halda plötunni til ljóssins.

Meðul fyrir hesta (m.a. Hóstakúlur, Hitasóttarkúlur, Ormkúlur og Búkhreinsandi kúlur).

Þetta er greinilega hin merkasta bók.

Fjandinn sjálfur, nú vantar mig einmitt blessaðan iðnaðarmanninn. Eftir stanslausa rigningu síðustu daga er aftur kominn fram leki í stofuloftinu, sem ég hélt að hefði verið búið að útrýma endanlega fyrir fimm árum.

En af því að ég er svo jákvæð manneskja, þá er ég einmitt að gleðjast yfir því að ég skuli aldrei hafa verið búin að koma því í verk að láta gera við skemmdirnar á málningunni; sú viðgerð hefði þá farið fyrir lítið núna.

Það var gefið frí í vinnunni í dag. Ég ætlaði að nota tímann til að sofa fram að hádegi og leggja mig eftir matinn. Tókst að standa við fyrri hlutann af planinu en gæti þurft að eyða síðdeginu í að endurskipuleggja húsgagnaniðurröðun í stofunni svo að það leki ekki beint ofan í sófann.

Það eru duldir húmoristar í fjármálaráðuneytinu, sé ég.

Annars tapaði ríkissjóður ekki miklu á mínum smákökubakstri þessi jólin. Hér voru ekki bakaðar margar sortir og barnabörnin sáu um baksturinn að mestu, Sauðargæran þó með aðstoð. Enda heyrði ég einhverja tala um að smákökurnar hefðu verið óvenju góðar í ár. Ætli ég láti ekki Boltastelpuna sjá um þetta alfarið næst.

Það er allavega næstum ekkert eftir af kökunum hennar.

Gleðilega hátíð.

Ég ætlaði ekki að nenna fram úr rúminu í morgun vegna þess að nýja sængin sem ég gaf sjálfri mér í jólagjöf og nýi koddinn sem efnafræðistúdentinn og skylmingastúlkan gáfu mér eru svo óskaplega notaleg og mig langaði mest til að liggja í rúminu í allan dag og lesa ... Svo fékk ég verkfærakistu og hallamál frá gagnlega barninu og uppáhaldstengdasyninum (og barnabörnunum). Þannig að þörfin fyrir iðnaðarmann minnkar stöðugt.

Humarinn var ljómandi góður, andabringurnar ekki síðri og Búrgundarvínin pössuðu ágætlega með. Litlar súkkulaðikökur, hvítur súkkulaðiís og hindber á eftir. Sauðargæran var mjög ánægður með geislaspilarann/útvarpið, náttfötin og svuntuna sem ég gaf honum, líka með DVD-kids-leikinn sem móðurbróðir hans gaf honum, en hrifnastur var hann þó af svörtu sjóræningjabaðöndinni sem hann fékk.

Annars opnuðu þau systkinin bara gjafirnar frá okkur efnafræðistúdentinum hér, fóru svo heim og héldu áfram að opna pakka. Mér heyrðist á þeim, þegar þau komu í hangikjöt og laufabrauð í hádeginu, að þau hefðu yfirleitt verið frekar hress með það sem þau fengu og Boltastelpan var ekki einu sinni viss um að hún ætlaði að skipta öllum bókunum sem hún fékk (hún er ekki mikil bókamanneskja).

Ég man annars að þegar ég var yngri fannst mér jóladagur einn allra leiðinlegasti dagur ársins, slagaði hátt upp í föstudaginn langa. Núna er ég á allt annarri skoðun; þetta er sérstaklega notalegur dagur. Að minnsta kosti ef maður sleppur við að fara í fjölskylduboð og getur jafnvel verið á náttfötunum allan daginn.