Á norðurleið

Jæja, þá er það Skagafjörðurinn og ættarmótið, við erum að leggja af stað núna rétt á eftir. Ég vona að Sauðargæran verði í sögustuði á leiðinni en annars sagði hann mér um daginn að hann kynni ekki lengur að segja sögur svo að ég þori ekki að treysta á hann sem skemmtiatriði á ættarmótinu.

Það á að byrja í Djúpadal, þar verður eitthvað gengið um og er búin að leggja blátt bann við að það verði farið með barnabörnin mín nokkursstaðar nálægt Þorbjargarsteininum. Boltastelpan er nógu fífldjörf til að reyna að fara fram fyrir hann, Sauðargæran er að vísu skræfa en mátulega vitlaus til að honum gæti dottið í hug að reyna.

Fyrir þá sem ekki vita, þá er þetta stór steinn alveg á blábarminum á Dalsárgili og nokkurra tuga metra þverhnípi beint niður. Örmjó rönd fyrir framan hann sem sumir hafa gert sér að leik að fara. Ég þorði aldrei og var þó glanni. Gunna systir skreið á maganum (eða hún segir þetta, það voru engin vitni). Einn frændi minn fullyrðir að það sé enginn maður með mönnum nema hafa farið þetta ríðandi á hesti. En hann var reyndar fullur þegar hann sagði þetta, enda þyrfti sá hestur helst að hafa vængi.

Bökur

Alvöru karlmenn borða víst bökur. Það sannaðist hér í kaffistofunni áðan. Allavega mínar bökur. (Já, það verður bökuþáttur í næsta Gestgjafa. Nei, það eru ekki eintómar grænmetisbökur.)

Nú er ég á leið í útgáfuteiti. Á morgun er það Skagafjörður og ættarmót. Nóg að gera ...

Hvítvínsdagur

Þetta var töluverður hvítvínsdagur í gær, satt að segja. Hvítvínsglas á Óliver í hádeginu (skásti hlutinn af þeirri máltíð). Hvítvín (Black Tie, gjöf frá Pfaffenheim í Alsace) með þorskinum í gærkvöld. Þorskurinn, sem ég pönnusteikti, bætti við nokkrum risarækjum og bar fram með tómatsalati og steiktum kartöflum, var bara ansi hreint góður.

Svo rak ég fjölskylduna á dyr og fór á opnunarteitið hjá Silfri. Nóg af hvítvíni og verulega góður matur. Minn mælikvarði á mat á veitingahúsum er gjarna hvort ég held að ég geti gert betur sjálf. Á þeim kvarða skorar Silfur nokkuð hátt. Meira um þetta á Gestgjafavefnum.

Svo enduðum við náttúrlega yfir hvítvínsglasi á Vínbarnum. Nema hvað.

Matarblogg

Langar bara að vekja athygli á því að ég er aftur tekin til við matarbloggið á Gestgjafavefnum, sem hefur legið niðri um tíma af ástæðum sem ég ætla ekkert að fara út í.

Og athugið að það þarf ekkert að vera áskrifandi til að tjá sig í kommentunum þarna.

Bókaklukk

Fyrst ég var klukkuð ... en ekki halda að ég láti það ganga áfram:

1. Hvaða bók hefur haft mest áhrif á þig?
Ef ég legg í þetta skilninginn ,,bók sem breytti lífi mínu", þá verð ég að segja North Atlantic Seafood eftir Alan Davidson. Hljómar kannski undarlega en skýringuna má sjá hér. Ef átt er við ,,bók sem hafði sterk áhrif á mig á meðan ég var að lesa hana" - þá get ég svoleiðis þrísvarið að ég man ekki eftir neinni. Samt hef ég grátið fögrum tárum yfir fjölda bóka. En ég man ekkert hvaða bækur það voru.

2. Hvaða tegund bóka lestu helst?
Matreiðslubækur og krimma, ekki verra að þeir gerist í Rómarveldi til forna. Slatta af sagnfræði, aðallega matarsagnfræði og ævisögur evrópsks kóngafólks. Stöku fantasíur. Bækur með gagnslausum upplýsingum.
Bækur sem ég les alls ekki (það var ekkert spurt um það en ég vil hafa það með): Sjálfshjálparbækur. Bækur um heilaga menn, gúrúa og svoleiðis (leiðinlegasta bók sem ég man eftir að hafa lesið var um einhverja konu sem bjó í tuttugu ár í helli í Tíbet). Illa skrifaðar bækur með samsæriskenningum (Da Vinci-lykillinn var nógu vond; eftirhermurnar hálfu verri). Símaskráin (manneskja með símafóbíu hefur lítið með hana að gera).

3. Hvaða bók lastu síðast?
Sú síðasta sem ég kláraði var A Gladiator Dies Only Once eftir Steven Saylor. Frábær höfundur, allavega hvað rómverska krimma varðar; ég hef ekki lesið hómóerótísku bækurnar sem hann skrifaði hér áður fyrr.
Núna er ég að lesa My Life in France eftir Juliu Child. Og einhvern reyfara sem ég man hvorki nafn né höfund á; keypti hann í Kolaportinu á hundraðkall, sem er akkúrat það sem vert er að borga fyrir hann.

Skemmtiatriði

Það er verið að setja upp einhverja fótboltaglápsaðstöðu hér í vinnunni. Ég sem ætlaði mér að sleppa alveg við þessa fjandans heimsmeistarakeppni.

Jæja, mér er nokk sama. Sólin skín og það allt ... Ég vona bara að hún skíni líka fyrir norðan um helgina þar sem ég er að fara á ættarmót í Skagafirði. Það rifjaðist reyndar allt í einu upp að það er víst ætlast til þess að hver grein ættarinnar komi með skemmtiatriði. Pþvu, það mætti halda að þetta fólk þekkti ekki okkur systkinin. Við erum eiginlega sammála um að skemmtiatriði séu næg ástæða til að mæta ekki ... en ég er samt búin að leggja til að framlag okkar verði Bergur systursonur minn og básúnan hans. Það væri mátulegt á ættingjana. (Með þessu er ég síður en svo að gera lítið úr básúnufærni Bergs, hún er töluverð.) Ef einkasonurinn væri á staðnum hefði mátt dubba hann upp í eitthvert númer, hann er nokkuð fjölhæfur, en hann er semsagt á Kúbu svo að ekki gengur það. Eða skylmingastúlkan hefði getað sýnt nokkrar nettar sveiflur ...

Ókei, ókei, það er svosem hægt að þola eitt eða tvö skemmtiatriði. Bara á meðan ekki verður farið í samkvæmisleiki. Þá segi ég mig úr Djúpadalsætt.

Gátan ráðin

Ég held að ég sé búin að finna skýringuna á kvennaklósettsráðgátunni.

Þetta mun vera einhver af nýju blaðamönnunum sem ekki hefur tekist að finna karlaklósettið ennþá. Mögulega vegna þess að þótt dyrnar að kvennaklósettinu séu rækilega merktar Dömur (og mynd af kvenmanni), þá hangir miði á hurðinni að karlaklósettinu (sem er inni í horni, góðan spöl frá kvennaklósettinu) sem á stendur Block Party og undirritað Fríða. Og þegar dyrnar eru opnaðar blasir ræstingakompan við. Reyndar er gengið úr ræstingakompunni inn á karlaklósettið en þær dyr eru ekki merktar.

Þannig að þetta getur ábyggilega vafist fyrir fleirum en Birni Jörundi. Ekki síst af því að það hefur gleymst að rölta með nýja blaðamenn um húsið og sýna þeim salarkynni; tekur því kannski ekki ef á að fara að brjóta niður veggi í gríð og erg.

Niðurrifsstarfsemi

Það hefur heyrst að til standi að breyta húsnæðinu hér á Höfðabakkanum, brjóta niður veggi og svona. Jamm. Ég bíð spennt eftir að sjá hvaða veggir verða brotnir niður í kringum mig. Verður það norður- eða suðurveggurinn? Hvort ætli ég deili skrifstofu með Reyni Trausta eða Gumma Bald eftir veggjabrotið?

Klæðskiptingar í blaðamannastétt?

Ég er að spögulera hvort getur verið að einhverjir af þessum nýju starfsmönnum sem maður er farinn að mæta hér á göngunum séu hugsanlega klæðskiptingar.

Þetta dettur mér í hug af því að þegar ég hef átt erindi á kvennaklósettið að undanförnu hefur það þónokkrum sinnum komið fyrir að klósettsetan hefur verið uppi, en slíkt hefur lítið sést áður þar á bæ. Enda fátt um karlaheimsóknir á kvennaklósettið eftir að Björn Jörundur fór af svæðinu.

Hmm, hér er þörf á rannsóknarblaðamennsku.

Sveiflur

Sauðargæran er að koma í heimsókn til mín hingað upp á Höfða á eftir, mömmu hans vantar pössun á meðan hún er í sinni eigin kveðjuveislu í gömlu vinnunni. Ætli við tökum svo ekki strætó í bæinn, kannski með smáviðkomu á leiðinni (nei, ekki á Vínbarnum); drengnum þykja strætóferðir gífurlega spennandi, enda ekki vanur þeim.

Einkasonurinn og skylmingastúlkan eru aftur á móti komin suður í Leifsstöð (eða það ætla ég að vona) og þar með lögð af stað í ferð til Kúbu, þar sem skylmingastúlkan ætlar að sveifla sverði á skylmingamóti en einkasonurinn sveiflar líklega ekki öðru en rommglösum.

64

Ég verð 64 ára eftir fimmtán ár. Mikið finnst mér gott að ég skuli ekki hafa, á mínum yngri árum, látið frá mér einhverjar pælingar um hvað ég yrði nú að fást við þá. Sem væri svo hægt að rifja endalaust upp þegar þar að kemur ...

Ætli þeir afi og Stebbi bróðir hans hafi ekki einmitt verið nálægt 64 ára þegar ég man fyrst eftir þeim? Þá voru þeir allra karla elstir. Eða allt að því. Ég held að eini maðurinn sem ég man glöggt eftir og fannst vera enn eldri hafi verið Júlli á Flugumýri. En hann var líka með grátt alskegg og söng Sjipp ohoj þegar hann var fullur.

64 ára aldurinn var semsagt óhugnanlega langt í burtu. Líka þegar ég var um tvítugt, þá fannst mér til dæmis skelfilegt að hugsa til þess að ég yrði 43 ára - fjörutíuogþriggja ára - um aldamótin. Að lifa eitthvað að ráði fram á 21. öldina var fáránleg tilhugsun. Hope to die before I get old og allt það.

Reyndar var það ekki fyrr en ég gerði mér almennilega grein fyrir þeirri staðreynd að ég yrði líklega einhverntíma gömul - eða allavega miðaldra - sem ég sá að ég þyrfti að taka rækilega til í lífi mínu. En ég hef samt aldrei verið að velta mikið vöngum yfir framtíðinni.

Ég ætla samt að gefa eina yfirlýsingu hér. Ég stefni á að vera lifandi þegar ég verð 64 ára. (Já, ég veit, það liggur í hlutarins eðli ...).

Svo má skjóta á mig að vild ef það mistekst.