Já, það viðraði semsagt til grillsteikingar í kvöld. Sauðargæran var hjá mér úti á svölum meðan ég var að grilla og benti að minnsta kosti þrjúhundruð sinnum á grillið og sagði ,,Ó-ó," svo að það þurfti ekki að óttast að hann færi sér að voða við það. Hann er nýbyrjaður að mynda setningar og það kom engum á óvart að ein sú allra fyrsta var ,,Má ég fá meira?", enda er þetta hið mesta átvagl.

Það fékkst ekki ferskt rósmarín í Nóatúni svo ég gat ekki notað uppskriftina sem ég gaf hér í gær en þessi er ekkert verri. Svo fengust svo fínar framhryggjarsneiðar í Nóatúni, þriggja sentimetra þykkar eða meira, eins og ég vil hafa þær, og ég ákvað að grilla kjötið að mestu við óbeinan hita og gefa því lengri tíma á grillinu - það skilaði sér líka vel og þetta var mjög meyrt og gott kjöt. Framhryggur er líka svo vel fitusprengdur að kjötið þornar miklu síður en margt annað lambakjöt, ekki síst svona þykkar og góðar sneiðar.

Kryddunin á kjötinu var að grískum hætti en matreiðslan var það ekki - Grikkir grilla náttúrlega lambakjötið sitt en þeir steikja það yfirleitt alveg í gegn. Þetta var aftur á móti ögn bleikt í miðju, safaríkt og meyrt. Það var líka með góðri skorpu (ekki brunninni þó), sem ég þurfti reyndar að skera af fyrir Eldfjallið, því að hún tilkynnti að hún vildi ekki kjöt með hýði.

Grillaðar lambaframhryggjarsneiðar

1 kg lambaframhryggur, þykkar sneiðar
1 sítróna
3 msk ólífuolía
4 hvítlauksgeirar
1/2 tsk þurrkuð minta
nýmalaður pipar
salt

Kjötinu skipt í 2-3 bita hver sneið og það e.t.v. fitusnyrt svolítið en best er að skilja sem mest af fitunni eftir (það er betra að skera hana af þegar búið er að grilla ef ástæða er til). Börkurinn rifinn af sítrónunni og safinn kreistur úr henni. Sett í eldfast fat ásamt olíu, smátt söxuðum hvítlauk, mintu, nokkuð miklum pipar og svolitlu salti. Hrært vel saman. Kjötinu velt upp úr blöndunni og látið liggja í 1 klst (við stofuhita; ef það liggur lengur þarf það að vera í ísskáp). Grillið hitað vel og svo er kjötið saltað svolítið meira og sett á það öðrum megin, slökkt á brennaranum þeim megin (ef notað er kolagrill er kolunum ýtt til hliðar og álbakki settur undir kjötið) og svo er grillinu lokað og kjötið grillað í u.þ.b. 25 mínútur (fer annars eftir þykkt bitanna, vindkælingu o.fl.). Snúið einu sinni. Svo má færa það yfir eldinn í smástund til að fá meiri lit á það ef ástæða er til. Látið bíða í nokkrar mínútur áður en það er borið fram.

Ég ákvað að vera góð við sjálfa mig í dag, fannst ég eiga það skilið eftir svona veikindaviku. Svo að ég tók því fegins hendi þegar gagnlega barnið hringdi í morgun og spurði hvort hún ætti að keyra mig í búðir. Ég notaði tækifærið og bauð þeim í kvöldmat, af því að veðrið var álitlegra en ég hélt í gær að það yrði, og svo fórum við og keyptum fullt af góðum mat, þar á meðal lambaframhrygg. Og svo enduðum við inni í IKEA, þar sem ég keypti meðal annars borð á baðið sem mig er lengi búið að vanta (og reyndist fyrsta húsgagnið sem ég hef keypt í IKEA sem ekki fylgdu leiðbeiningar um samsetningu, en það var vegna þess að samsetningin var svo einföld að það var held ég ekki fræðilegur möguleiki að klikka á henni).

Eftir hádegi fór ég í bæinn og var í svo miklu sumarskapi að ég keypti mér sumarföt - reyndar svo sumarleg að ég held að þau eigi varla nokkurs staðar við nema í enskri garðveislu. Og ég á einmitt hatt sem er sérsniðinn fyrir enskar garðveislur og passar mjög vel við þessi föt. Versti gallinn er að mér gefast ekkert mjög mörg tækifæri til að sækja enskar garðveislur, ég hef farið í nákvæmlega eina slíka, og var þá reyndar mjög sérkennilega klædd af vissum ástæðum. Þó líklega ekki jafnsérkennilega og annar heiðursgesturinn, svo það var allt í lagi. En nú er ég semsagt komin með rétta dressið og vonandi verður mér boðið í margar enskar garðveislur næstu árin svo mér gefist tækifæri til að nota það.

Reyndar keypti ég líka þröngan, stuttan og fleginn bol af því tagi sem konur á mínum aldri og með mitt vaxtarlag eiga víst ekki að ganga í. Sama er mér, mér líður miklu betur í svona bol en í síðum og víðum bolum. Þótt þeir geti verið ágætir líka.

En ef ég verð nú hressari á morgun, og ef ég nenni í Nóatún (það fæst ekki almennilegt lambakjöt í neinni búð hér nálægt mér), og ef það verður gott veður (spáin er reyndar ekkert í þá áttina), þá er hreint ekki ósennilegt að ég geri eitthvað þessu líkt:

Ítalskar lambagrillsneiðar

800 g lambaframhryggur, helst þykkt skornar sneiðar
3-4 rósmaríngreinar
2 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
1 sítróna
1/2 tsk timjan
1/2 tsk paprikuduft
4 msk ólífuolía
2 tsk hunang
nýmalaður pipar
salt

Kjötið skorið í 2-3 bita hver sneið og fitusnyrt eftir þörfum. Rósmarínnálarnar saxaðar smátt og börkurinn rifinn af sítrónunni. Rósmaríni og berki hrært saman við timjan, papriku, olíu og hunang. 2 msk af safa kreistar úr sítrónunni og hrært saman við kryddlöginn, ásamt pipar og salti eftir smekk. Kjötið látið marínerast í blöndunni á meðan grillið er hitað. Það er svo sett á grillið og grillað við meðalhita í 4-7 mínútur á hvorri hlið, eftir smekk og eftir því hve þykkir bitarnir eru. Þeir eru svo settir út á kant á grillinu og látnir jafna sig í 3-4 mínútur áður en þeir eru bornir fram, t.d. með grilluðum kartöflubátum og salati.

Grillaðir kartöflubátar

800 g kartöflur, stórar
3 msk ólífuolía
1/2 tsk kummin
1/4 tsk oregano
nýmalaður pipar
salt, gjarna Maldon-salt

Kartöflurnar þvegnar, þerraðar og skornar í 8-12 báta hver, eftir stærð. Ólífuolíu, kummini, oregano, pipar og salti blandað saman í skál og kartöflubátunum velt upp úr blöndunni. Raðað á heitt grill og þeir grillaðir þar til þeir eru stökkir að utan og meyrir í gegn. Snúið eftir þörfum.

... og haremlífið virkar annars meira og meira spennandi. Borið saman við Arnold. En Arabarnir hafa ekkert látið á sér kræla síðasta sólarhringinn.

Ég hefði greinilega ekki átt að fara í vinnuna í dag, ég er langt frá því að vera orðin góð eftir veikindin. Svo vann ég frameftir til að vera örugglega búin að klára allt í blaðið (sem á að fara í prentun á mánudag) og kom heim svo úrvinda að núna ligg ég afvelta í sófanum með rauðvínsglas sem efnafræðistúdentinn færði mér af því að hann er góður sonur og horfi á Arnold Schwarzenegger. Er hægt að komast lengra niður á föstudagskvöldi?

Já, kannski. Ég gæti verið að horfa á Adult Channel. Og þó. Dagskráin þar er sennilega ekki byrjuð.

Nú er mér hætt að lítast á blikuna. Ég er búin að fá heimsókn frá tveimur Saúdi-Aröbum til viðbótar og allir eru blessaðir mennirnir að leita að því sama. (Nei, þetta er ekki allt sami maðurinn.) Svo að ég er byrjuð að búa mig undir haremlífið. Ég er að reyna að rifja upp hvað er bannað að láta ofan í sig annað en áfengi og svínakjöt en man ekki eftir fleiru í svipinn.

Annars er aldrei að vita nema sjeikinn leyfi mér, sem vestrænni vantrúarkonu, að fá mér vínglas með matnum af og til. Ég var reyndar rétt áðan að lesa greinina Eating out in Kabul eftir góða kunningjakonu mína, Helen Saberi, í nýjasta hefti Petits Propos Culinaries. Hún flúði frá Kabúl með afgönskum manni sínum eftir innrás Sovétmanna. Hann er verkfræðingur og hvarf aftur til Afganistan eftir fall talibanastjórnarinnar og er háttsettur í húsnæðismálaráðuneytinu en fjölskyldan varð eftir í London, allavega að sinni. Helen fór semsagt að heimsækja hann í haust og í greininni er hún að segja frá veitingahúsamenningunni sem er að vaxa upp í Kabúl og bera saman við það sem hún þekkti þar fyrir 22 árum. Og hún er einmitt að tala um að þar sem hún er vestræn, og Nasir orðinn töluvert vestrænn eftir að hafa verið landflótta nærri hálfa ævina, þá var ekkert verið að halda áfengisbannið of strangt - á einum stað var þeim meira að segja boðinn bjór svo lítið bar á, og á öðrum var þeim leyft að vera með vodkaflösku í plastpoka undir borði og hella út í tónikglösin sín í laumi, rétt eins og á böllum í Miðgarði í gamla daga.

Þetta minnti mig reyndar á sögu sem Helen sagði mér frá því að hún vann í breska sendiráðinu í Kabúl einhverntíma á þorskastríðsárunum og þau Nasir voru í tilhugalífinu. Afghanistan þótti ekki sérlega spennandi staður og sendiráðsstarfsmenn og aðrir Bretar skvettu gjarna hressilega í sig. Þetta var þó yfirleitt ekki gert að tilefnislausu. Einhvern tíma vantaði tilefni og eftir að vísir menn höfðu lagt heilann í bleyti og flett upp í handbókum í leit að tilefni til drykkju kom upp úr dúrnum að það var þjóðhátíðardagur Íslands. Það þótti ærið efni til hátíðahalda og nú var slegið upp veislu og skálað ótæpilega fyrir Íslandi í vodka allt kvöldið. Ýmsir drukku sjálfa sig undir borðið og mér skildist að Nasir hefði hrist höfuðið oft og mörgum sinnum þetta kvöld yfir framferði Bretanna, þótt hann væri ekki algjör bindindismaður sjálfur. En þetta er kannski í eina skiptið sem 17. júní-hátíðahöld hafa farið fram að hefðbundnum íslenskum hætti í höfuðborg Afghanistan.

Já, og gleðilegt sumar. Gleymdi því víst.

Hér á bæ er haldið fast í tradisjónir á sumardaginn fyrsta, enda er húsmóðirin skóluð af Tryggva Gíslasyni. Kaffi og pönnukökur á blárósóttum diski. Og vöfflur handa einum ákveðnum ónefndum gikk sem borðar ekki pönnukökur. Kókómjólk handa börnunum. Annað er ekki á boðstólum. Og er líka fullgott.

Hvaða árátta er þetta hjá Íslendingum að skrifa baquette í staðinn fyrir baguette? Maður sér þetta á matseðlum, á prentuðum umbúðum, jafnvel sandblásið í gler. Þeir sem ekki geta farið rétt með þetta ættu nú bara að skrifa ,,snittubrauð".

Nú gerðist það aftur að einhver Saúdi-Arabi sem sló inn sex.konan í leitarvél fékk beina vísun á bloggið mitt. Ég fer að hafa áhyggjur af þessu. Eða hvað? Er ekki ástæða til að hafa áhyggjur af því að ,,Results for 'sex.konan' @ MSN Shopping" skuli vera ég? Fer ég að eiga von á vafasömum tilboðum frá Saúdi-Arabíu?

Kannski fréttist næst af mér í haremi hjá einhverjum sjeik. Ég sé það alveg fyrir mér, með þjóna á hverjum fingri og kannski nokkra geldinga mér til skemmtunar. Ég mætti reyndar ekki keyra bíl en það geri ég ekki hvort eð er svo að mér er slétt sama. Verra að ég gæti ekki fengið mér vínglas með matnum en það mætti nú kannski díla eitthvað við geldingana um það.

Einhvers staðar á ég bók sem er ekki matreiðslubók. Ókei, ég á þónokkrar svoleiðis, en þessi tiltekna bók heitir Practical Demonkeeping. Því miður er þetta ekki heldur handbók í heimilisdjöflahaldi, heldur skáldsaga. Ég hefði nefnilega ekkert á móti því að vera með þægan heimilispúka til að sinna ýmsum viðvikum fyrir mig þegar á þarf að halda (verður að vera þægur, við Eldfjallið erum dyggir áhorfendur Heillanorna og vitum hversu viðsjálverðir púkar geta verið).

En það má nú stundum notast við efnafræðistúdentinn, sem var einmitt teiknaður með horn og þrífork í útskriftarbókinni sinni. Ásamt hrúgu af búfé, sem ég veit ekki skýringu á, og skólatöskum, sem ég veit skýringu á (ég meina, ég veit af hverju hann var teiknaður með allar töskurnar; ég vissi aldrei af hverju hann þurfti aldrei færri en þrjár töskur með sér í skólann. Kannski til öryggis, ef ein skyldi mygla, eins og skólataskan hans gerði í barnaskóla.)

Ókei, þarna kom dæmi sem ætti heim á Tóbakstuggu í Clueless, sem ég er einmitt að horfa á: hvernig verður ,,The PC term is hymenally challenged" að ,,málið er að skora þá upp að altarinu"?

Clueless ... jú, ég sé alveg líkindin við Emmu eftir Austen en þau eru til allrar hamingju ekki allt of mikil. Ég er búin að sjá allt of margar amerískar myndir þar sem breskir klassíkerar eru ,,færðir til nútímans". Það er oftast frekar misheppnað. Þarna sýnist mér það virka nokkuð vel, einmitt vegna þess að það er ekkert verið að styðjast of mikið við fyrirmyndina.

Í tilefni af degi bókarinnar, þá er hér krækja á uppáhalds bókaspjallvefinn minn, Readerville. Þar er hægt að finna umræður um flestar tegundir bókmennta (smellið á Forum, þar eru nokkur hundruð spjallþræðir) og reyndar ýmislegt fleira, það er hægt að lesa allt án þess að skrá sig og svo er einfalt mál að skrá sig til að taka þátt í umræðum - þetta virðist kannski dálítið lokuð grúppa en mér var allavega vel tekið þarna þegar ég blandaði mér í umræður. En þá var náttúrlega verið að spjalla um matreiðslubækur og þess háttar svo að það er kannski ekki alveg að marka.

Og ég hefði kannski átt að byrja þarna að leita svars við fyrirspurninni hér að neðan, því að fyrir rúmum tveimur mánuðum var einmitt hægt að spjalla þar við lipogramsöguhöfundinn Mark Dunn, sem meðal annars hefur skrifað bók sem heitir Ella Minnow Pea: A Progressively Lipogrammatic Epistolary Fable (undirtitillinn á kiljuútgáfunni er hins vegar A Novel in Letters), þar sem stöfunum sem notaðir eru fækkar eftir því sem á líður söguna. Reyndar er mjög líklegt að þessi bók fari með í næstu Amazonpöntunina mína, mér líst vel á hana.

Veit einhver hvað það kallast þegar skrifaður er texti og forðast að nota einhvern tiltekinn bókstaf? Þetta hefur eitthvert ákveðið heiti (allavega á ensku) en ég man ómögulega hvað. Ef ég man rétt var einhver franskur rithöfundur sem sérhæfði sig í þessu og skrifaði m.a. heila skáldsögu án þess að bókstafurinn e kæmi nokkurs staðar fyrir - og það sem meira er, hún var þýdd á nokkur tungumál, e-laus og allt. En ég man ekki hver þetta var eða hvað skáldsagan hét.

Þetta er náttúrlega gjörsamlega óþörf vitneskja, bara svona hlutur sem fer að bögglast svo fyrir mér að ég verð ekki í rónni fyrr en ég er búin að finna svarið. Ég man ekki einu sinni lengur af hverju mér datt þetta í hug. Veit einhver af íslenskri ritsmíð þar sem þetta hefur verið gert?

Ég er að horfa á Heima er best, þar sem meðal annars er verið að baka kartöflur. Þær eru kryddaðar með kummini (cumin) og gestgjafinn tók það sérstaklega fram að þetta væri cumin með c-i. Samt er talað um ,,kúmen" bæði í upplýsingunum sem brugðið er upp á skjáinn og líka í uppskriftinni á ruv.is. Ég hefði haldið að kokkarnir ættu að þekkja muninn; þetta eru gjörólíkar kryddtegundir og það er sannarlega ekki sama hvor er notuð. En sennilega eru það nú ekki þeir sjálfir sem setja uppskriftirnar á vefinn.

Ég var töluvert að vandræðast með hvað ég ætti að kalla cum(m)in þegar ég skrifaði Matarást. Það var búið að nota heiti eins og broddkúmen, krosskúmen og ostakúmen í þýðingum áður en ég vildi ekki nota þau af því að þetta er ekki kúmen þótt jurtirnar séu reyndar báðar af sveipjurtaætt. Gallinn er að eiginlega er það kúmen sem er rangnefnt, sbr. ensk, frönsk og ítölsk heiti (caraway, carvi, og latínuheitið Carum carvi; kummin heitir aftur á móti á þessum málum cumin og cumino, og á latínu Cuminum cyminum). En kúmen hefur yfirtekið heitið víðast hvar í Norður-Evrópu (ekki þó í Noregi, þar heitir kúmen karve, en kummin heitir reyndar spisskummen; ég held að það sé ekkert til sem heitir bara kummen á norsku).

En þessu verður víst ekki breytt héðan af þótt það hafi ruglað marga í ríminu á undanförnum árum og eigi eftir að rugla enn fleiri ef að líkum lætur.

Kvef hefur tilhneigingu til að rugla öll mín skilningarvit svo að ég verð enn meira viðutan og skringileg en vant er, og þætti þó ýmsum ekki á bætandi. Í gær fór ég ekki í föt fyrr en einhvern tíma um miðjan dag og þá reyndar í mjög óformlegan innifatnað. Eitthvað þóttu mér buxurnar fara undarlega en var svosem ekkert að velta því fyrir mér. Það var ekki fyrr en undir háttatíma sem það rann upp fyrir mér að ég hafði farið í þær úthverfar. Eins gott að ekki voru aðrir gestir í mat en dótturfjölskyldan, því þau eru öllu vön.

Kannski er það fyrir áhrif frá mér sem Eldfjallið gengur hér um með kryppu á bakinu núna, hún hefur nefnilega troðið Analytical Chemistry inn á sig til að fela hana fyrir efnafræðistúdentinum, er eitthvað reið við hann rétt þessa stundina. Sennilega af því að hann vill ekki fara í búðarleik við hana.

Ég er enn svo slæm af kvefinu að ég ákvað að vera heima og hafa Eldfjallið mér til skemmtunar. Samt ætla ég að reyna að vinna eitthvað og þar á meðal skrifa smápistil um Roberto Donna, þekktan ítalsk-amerískan kokk sem var hér á Food and Fun. Ég var búin að kveikja á tölvunni og hafði eitthvað nefnt þessi áform mín við Eldfjallið en fór svo fram að elda makkarónusúpu í morgunmatinn handa henni. Það tók ekki nema svona tíu mínútur en þegar ég kom aftur tilkynnti hún mér að hún væri búin að skrifa greinina fyrir mig og sýndi mér árangurinn:

Roberto Donna. Er mikill frægðar kokkur, og gerir ekki anað en ljúfeingan mat.
Hann er eingaungu búin að skrifa nokrar æðislegar matreiðslubækur með æðislegum mat í. Reindar er Roberto Donna á öðru máli.Hann telur gera bara venjulega matreiðslubók eins og allir aðrir.Hann telur líka að allar matriðslubækur vera svo líkar að það eru næstum bara sömu uppskriftirnar í þeim sem er auðvitað ekki rét.
Roberto Donna seigist líka bara vera venjulegur kokkur eins og allir aðrir kokkar í heiminum.Roberto Donna seigir líka við mig að allir kokkar eru eins og að kokkarnir gætu bara öll verið sami kokkurin.En reindar eru ekki allir kokkar á sama máli og hann eins og Nanna Rögnvaldardóttir og fleiri.En þá seigir Roberto Donna að þeir kokkar eru bara skrítnir.

Sauðargæran er fyrir nokkru farinn að skilja hvenær er verið að beina til hans spurningu og átta sig á því hvenær á að svara. Gallinn er að hann heldur að svarið við spurningu hljóti óhjákvæmilega að vera nei. Hann þekkir ekki annan möguleika á svari. Það er að segja ekki munnlegu; móðir hans segir að hann eigi það alveg til að kinka kolli þegar hann vill svara játandi. Hins vegar hefur hann ekki séð ástæðu til að svara nokkurri spurningu ömmu sinnar á þann hátt enn sem komið er.

Ég keypti mér eitt pínulítið páskaegg (svona í mislitum álpappír) á laugardaginn, bara til að fá málshátt. Sem reyndist frekar vera heilræði, þ.e. ,,Settu ekki kommu þar sem samviskan segir þér að eigi að vera punktur."

Hmmm. Efnafræðistúdentinn segir að þetta eigi sérlega vel við mig. Það er ekki rétt hjá honum þar sem samviska mín er sjaldan að trufla vaðalinn í mér nokkurn skapaðan hlut. Ef þarna hefði staðið ,,skynsemin" gæti gegnt öðru máli ...

Hér er þá uppskrift efnafræðistúdentsins að páskamatnum okkar. Hann tók ekkert vel í tillögu mína um að flambera bringurnar í Grand en var sáttur við flamberingarhugmyndina (brennuvargur eins og ég) og stakk upp á að nota Otard-koníakið í staðinn (ég veit að sumum finnst þetta vond meðferð á góðu koníaki. Þeir um það) og ég var bara mjög sátt við það. Enda kom þetta vel út eins og ég sagði í gær.

Koníaksflamberaðar kjúklingabringur

4 kjúklingabringur, beinlausar og hamflettar
1 tsk oregano
nýmalaður pipar
salt
1 msk olía
3 msk koníak
250 ml rjómi
skvetta af púrtvíni
1 msk sojasjósa

Kjúklingabringurnar nuddaðar með blöndu af oregano, pipar og salti og látnar liggja smástund. Olían hituð á pönnu og bringurnar snöggbrúnaðar á báðum hliðum við góðan hita. Koníakinu hellt yfir og eldur strax borinn að (ef notuð er gashella dugir að halla pönnunni, þá gýs upp bál). Látið brenna niður og síðan er rjómanum hellt á pönnuna. Hitað að suðu og bragðbætt með púrtvínsskvettu, sojasósu og pipar, og salti ef þarf. Látið sjóða í 8-12 mínútur, eftir því hvað bringurnar eru þykkar - best að skera í eina þeirra til að athuga hvort hún sé steikt í gegn. E.t.v. snúið einu sinni.

Með þessu voru svo kartöflubátar, kryddaðir með ólífuolíu, pipar og salti og bakaðir í ofni við 220°C í svona hálftíma, og salat úr spínatblöðum, furuhnetum og flögum af parmigiano-osti.

Ég horfði semsagt bara á fyrstu mínúturnar af Titanic í gær en hjó þó eftir einum þýðingarmistökum: Hope-demanturinn frægi var kallaður Vonardemanturinn, en hann er reyndar kenndur við Hope-fjölskylduna, sem átti hann lengi.

Ekki veit ég hvort þetta ætti heima á Tóbakstuggu-vefnum en ég gæti nú örugglega rifjað upp ýmislegt sem ætti heima þar. Þótt fátt slái út manninn sem málaði bílinn sinn með hárbursta (airbrush).

Gott að vita að neyðarhjálp í Írak er að komast í gott lag, ég sá á textavarpi BBC áðan að bæði Burger King og Pizza Hut eru að opna útibú í Basra. Að vísu bara í bresku herbúðunum en þess getur varla verið langt að bíða að almenningur þar í borg fái líka að njóta vestrænnar matarmenningar. Greinilegt að þarna hafa menn á hreinu hvað liggur mest á að flytja til landsins.

Í Bandaríkjunum eru menn líka með það á hreinu hvaða næringu þriðji heimurinn þarf helst á að halda. Guardian segir frá því í morgun að bandaríska sykurlobbíið (Kók, Pepsí, Procter & Gamble, General Foods o.s.frv.) hóti Alþjóða heilbrigðisstofnuninni öllu illu ef hún geri ekki eins og þeim þóknast:

,,The sugar industry in the US is threatening to bring the World Health Organisation to its knees by demanding that Congress end its funding unless the WHO scraps guidelines on healthy eating, due to be published on Wednesday."

Það liggur nú við að þetta ýti manni í átt að kolvetnakúrnum. Bíðið aðeins, dr. Atkins er nýdauður - datt á svelli? Er þetta samsæri?

Efnafræðistúdentinn eldaði þessar fínu koníaksflamberuðu kjúklingabringur með rjómasósu, ofnsteiktum kartöflubátum og spínatsalati handa mömmu sinni. Alveg perfekt steiktar líka, einni mínútu skemur og þær hefðu ekki verið alveg steiktar í gegn, tveimur mínútum lengur og þær hefðu verið byrjaðar að þorna. En hann hefur sans fyrir þessu, drengurinn. Ekki slæmt ...

Núna er ég að velta því fyrir mér hvort ég eigi að horfa á Titanic eða halda áfram að vera í hópi þeirra örfáu sem aldrei hafa séð hana. Eiginlega langar mig ekkert sérstaklega til að sjá hana. Leonardo er náttúrlega ósköp krúttlegur en hann er bara svo ungur og auk þess er ég með fyrrverandi tvífara hans á heimilinu, það dugir mér alveg að horfa á hann.

Ég er búin að vera að deyja úr sjálfsvorkunn í allan dag. Hóstandi eins og berklasjúklingur. Reyndar rifjaðist upp fyrir mér þegar berklafaraldurinn kom upp í MA á meðan ég var þar, 1975 eða svo. Ein af vinkonunum greindist með berklasmit og ég man að þegar hún fór að sækja berklameðalið sitt, þá var það ekki afgreitt í pilluglösum í Stjörnuapóteki, heldur í eins kílós blikkdósum, fimm dósir í einu, og svo sat hún í hverju hádegi og raðaði ofan í sig 40 töflum í beit. Og fjórum af einhverri annarri tegund, ef ég man rétt. Mesta furða að hún skyldi yfirleitt þurfa einhverja aðra næringu.

En til allrar hamingju er ég varla með berklasmit og sennilega ekki með HABL heldur. Bara slæmt kvef sem ég fæ örugglega bronkítis upp úr ef ég þekki sjálfa mig rétt, og verð að forðast alla staði næstu vikur þar sem ég gæti hugsanlega komist í tæri við minnsta sígarettureyk. Engar ferðir á Vínbarinn, sem sagt. Eða kaffihús, nema þessi örfáu reyklausu sem finnast hér í bæ.

Efnafræðistúdentinn fær að sjá um kvöldmatinn aftur, ég lét hann taka kjúklingabringur úr frysti og er að hugsa um að leyfa honum að ráða hvað hann gerir við þær. Hann er að verða skolli lúnkinn kokkur, drengurinn. (Kannski sting ég því samt að honum, ef hann fær engar ákveðnar hugmyndir í aðra átt, að það væri nú snjallt að flambera þær í Grand Marnier, það helltist skyndilega yfir mig löngun í nákvæmlega þannig kjúkling.)