Afmælisveisla í Himnaríki

Ég fékk far með Hildigunni í hið árlega afmæli Gurríar. Sem var reyndar með töluvert öðrum svip en venjulega, enda er Gurrí komin til himnaríkis. Segi þó ekki að afmælið hafi einkennst af heilagleika og himneskri ró en óneitanlega hafði maður betri yfirsýn yfir gestina en venjulega (og náttúrlega mun flottara útsýni út um gluggana). Kökurnar voru frábærar eins og venjulega og gestirnir skemmtilegir. Þó vantaði nokkra fastagesti sem tóku Gay Pride fram yfir afmæli hjá Gurrí - ég skil ekkert í skipuleggjendum Gay Pride að muna ekki að 12. ágúst er frátekinn.

Æi, jæja, ég hef ekki alltaf munað það sjálf; hef jafnvel átt til að skipuleggja utanlandsferðir og þess háttar án þess að muna eftir afmæli Gurríar. Það gengur nú ekki.

Ég keypti mér pils í Glamúr í morgun og fékk sérstakan Gay Pride-afslátt af útsöluverðinu. Mætti í því í afmælið og Auður Haralds varð svo hrifin af pilsinu að það lá við að hún klæddi mig úr því á staðnum. Eða það sagði hún. En ég þarf reyndar aðeins að laga pilsið, teygjan í því er of slök. Tími til að draga fram saumavélina ...

Eftirminnilegast?

Það hringdi í mig blaðamaður áðan (byrjaði á að spyrja hvort það væri ekki rétt að við á Fróða værum að fá okkur öllara í hádeginu, það er nú meira hvað sumir fjölmiðlar eru með góð sambönd inn í fyrirtækið). Eníveis, hann var að spjalla örstutt við mig um breytingarnar hjá mér og hvað tæki við (sem ég veit nú minnst um sjálf ennþá) og svona. Endaði á að spyrja hvað væri nú eftirminnilegast frá þessum árum á Gestgjafanum. Ég mundi náttúrlega ekki eftir neinu sérstöku, man það aldrei þegar ég er spurð svona.

Svo um leið og símtalinu lauk fattaði ég að ég hefði náttúrlega getað sagt frá því þegar ég fór í mótttökuna í konungshöllinni í Amsterdam og Hollandsdrottning bakkaði á mig. Það var vissulega eftirminnilegt - hafði kannski ekki mikið með Gestgjafann að gera per se, en hefði verið tilvalin saga. Ekki kannski það eftirminnilegasta, en samt ...

Oh well. Man það næst þegar einhver spyr.

Vel á minnst, bjórinn. Hann var í tilefni af afmælinu hennar Gurríar á morgun. Hildigunnur, fæ ég far með þér?

Ófyrirséð vandamál

Það er náttúrlega einn stór mínus við að vera að hætta á Gestgjafanum, sem ég gleymdi að taka með í reikninginn.

Með hverjum á ég núna að fara á Vínbarinn?

En ég er svosem ekki hætt á Gestgjafanum ennþá. Þannig að þetta er ekki orðið að vandamáli ...

Uppstokkun

Ég er búin að komast að því að það er mjög hentugt að nota síðasta árið í hverjum áratug ævinnar í að stokka upp í sjálfum sér eða umhverfi sínu og gera róttækar breytingar. Og þar sem ég er einmitt 49 ára núna er ég í svoleiðis fasa.

Það er dálítið skemmtilegt.

Svo verður bara að koma í ljós seinna hvort maður er að taka réttar ákvarðanir. Þær sem ég tók árið sem ég var 39 ára urðu allavega til góðs.

Kemur í ljós. Einhverntíma.

Gleraugnadrengurinn

Ég fór í Kringluna áðan með gagnlega barninu og barnabörnunum; þau voru að velja gleraugu handa Sauðargærunni, sem kom upp úr dúrnum á dögunum að er bæði fjarsýnn og með latt auga. Hann er fljótur að ákveða sig eins og fleiri í hans fjölskyldu og valdi fyrstu umgjarðirnar sem hann mátaði; fékkst reyndar til að máta nokkrar í viðbót og fara í aðra búð og máta þar en þegar hann kom inn í þriðju búðina tilkynnti hann að sér litist ekkert á gleraugun þar og hann vildi bara þessi fyrstu. Svo að það varð úr og hann fær gleraugun sín á föstudaginni. Er sérdeilis gáfulegur með þau á nefinu.

Hann er hæstánægður með að vera að fá gleraugu, enda er svo mikið af gleraugnaglámum í kringum hann. Systir hans og Oddur frændi hans eru þau einu í stórfjölskyldunni sem eru fimm ára og eldri og enn gleraugna- eða linsulaus.

Ekki var ég svona ánægð þegar ég fékk mín fyrstu gleraugu, þá ellefu eða tólf ára. Enda notaði ég þau eins sjaldan og ég mögulega gat. Þau voru ekkert voðalega smart. Ég hef átt skárri gleraugu síðan. En ég var samt ansi glöð þegar ég losnaði við þau í vor. Hef að vísu þurft að koma mér upp lestrargleraugum en þegar hægt er að fá svoleiðis á tvöhundruðkall í Tiger er hægt að leyfa sér að eignast margar sortir og skipta um eftir því í hvernig skapi maður er.

Áframhaldandi niðurrif

Mér líst ekki alveg á blikuna.

Niðurrifsstarfsemin sem ég minntist á fyrir nokkrum vikum hélt áfram um verslunarmannahelgina og ég rataði varla þegar ég kom í morgun. Veggirnir á minni skrifstofu halda enn en hver veit hve lengi það verður? Reynir er að vísu farinn vestur á firði að undirbúa nýtt fjölmiðlaveldi en Kristján Þorvalds virðist ætla að feta í fótspor hans með útþenslustarfsemina og nú er búið að gera dyr á vegginn milli Vikunnar og Mannlífs. Veit ekki hvort á að sameina blöðin, hvort Kristján ætlar að ritstýra báðum eða hvað er í gangi. Og nú er ég - eða skrifstofan mín - örugglega næst á dagskrá; ég er búin að gjóa augum á norðurvegginn hérna við hliðina á mér oftsinnis í dag til að athuga hvort sé nokkuð byrjað að saga í hann. Eða allavega bora göt. Eins gott að ég er að hætta.

Og þegar ég kom í morgun var ruslagámur fyrir utan og búið að henda í hann fjölda af fínu þrjátíuprósentdýrari mahónískrifborðunum hans Magga Hregg. Sic transit gloria mundi. Þegar batteríið í ljósaborðinu sem ég var að vinna með sprakk og sýra slettist á handlegginn á mér og á borðið stúderaði forstjórinn skemmdirnar á skrifborðinu nákvæmlega og hafði mörg orð um en spurði ekki einu sinni hvort ég væri illa brennd. Svona voru nú skrifborðin fín.

Í staðinn eru komin minni, þægilegri og á flestan hátt betri skrifborð. Ég er samt ennþá með stóra mahónískrifborðið sem kemst eiginlega alls ekki fyrir á skrifstofunni minni. Annars var ég að átta mig á því að við Magga á símanum erum líklega einu starfsmenn Fróða sem sitja enn í sömu skrifstofu og við sama skrifborð og þegar við fluttum hingað fyrir hálfu öðru ári. Og við erum báðar að hætta.

So it goes, eins og Vonnegut sagði.