Ég er að fara norður á eftir og þar sem tölvan hjá gömlu hjónunum er í lamasessi verð ég sennilega ekki í netsambandi fyrr en á sunnudag.

Ég vildi gjarna að ég væri að fara norður í stórum og flottum jeppa, sæti þar í framsætinu eins og drottning með myndarlegan karlmann mér við hlið. En í staðinn sit ég í aftursætinu á milli barnabarnanna, sem örugglega rífast þvert yfir mig alla leiðina ...

Ojæja. Ég lifi það af.

Svalirnar hjá mér eru helsta matarmyndastúdíó landsins um þessar mundir. Ég var að telja það saman áðan að það er líklega búið að taka 110-120 myndir þar frá því í vor. Hálft Grillblað Gestgjafans, bækurnar sem ég skrifaði og 50-60 myndir fyrir grænmetisbændur.

Þetta hefur alltaf gengið vel, nema helst núna áðan - birtan breyttist í sífellu, það duttu stórir regndropar ofan á borðið þar sem maturinn var og svo komu vindhviður og feyktu ,,stúdíóinu" um koll ...

Ég held samt að á endanum hafi komið þokkalegar myndir út úr þessu.

Það er reyndar alveg rétt að útlendingar eiga í mismiklum erfiðleikum með íslensk nöfn en í mínu tilviki er það reyndar fyrst og fremst skírnarnafnið og þá ekki vegna þess að neinn eigi í erfiðleikum með framburð eða stafsetningu - fólk (enskumælandi allavega) á oft bágt með að trúa því að einhver heiti raunverulega Nanna. Samanber t.d. hér - ég man ekki í annan tíma eftir að hafa séð það tekið fram á þessum vettvangi að einhver fyrirlesari ,,heiti þetta í alvöru". Ekki einu sinni þegar ástralski matarhöfundurinn Cherry Ripe heldur fyrirlestur.

Aðeins meira um nöfn, það er að segja nafnið á efnafræðistúdentinum. Hann er sæmilega sáttur við það að ég held, nema að einu leyti: Hann fullyrðir að með nafngiftinni hafi ég gjörsamlega komið í veg fyrir að hann muni nokkru sinni ná frægð og frama á erlendri grund, þar sem enginn útlendingur komist nálægt því að geta borið nafnið hans rétt fram. Eða borið það fram yfirleitt. Sem er sjálfsagt rétt. Hj-hljóðið í upphafi er nægur tungubrjótur fyrir flesta og óraddaða l-ið ræður varla nokkur maður við.

Ég stakk upp á að hann notaði þá bara Rögnvaldarnafnið þegar hann færi að leggja drög að heimsfrægðinni. Það féll ekki í góðan jarðveg. Og Nönnuson er víst ekkert heppilegt ættarnafn heldur í útlöndum.

Ekki þar fyrir, ég á í nægum erfiðleikum sjálf með mitt nafn, og þá er ég ekki að tala um föðurnafnið. Nanna er nafn sem margir útlendingar - einkum enskumælandi - eiga bágt með að bekenna sem skírnarnafn.

Tvær ferðir á slysadeildina yfir verslunarmannahelgina. Saumur í hnakkanum og augað rautt og bólgið. Og hann er nýorðinn þriggja ára. Skyldi þetta vera fyrirboði um það sem seinna verður? Eftir svona fimmtán ár?

Berndsenska eðlið að koma fram, segir móðir hans.

Fyrst ég var að tala um tískunöfn: Ætli Anna ömmusystir mín og maður hennar hafi gert sér grein fyrir hverju þau voru að hleypa af stað þegar þau voru að velja börnum sínum nöfn á 2. og 3. áratug síðustu aldar - Sindri, Fjalar, Frosti, Máni og Vaka? Systkinin voru fyrst eða með þeim allra fyrstu til að bera þessi nöfn. Reyndar er líklega ekki rétt að segja að þau hafi komið af stað tískubylgju því að það er ekki fyrr en á síðustu árum sem nöfnin verða mjög algeng - aðallega þó Sindri og Máni - en þau voru allavega að feta ótroðnar slóðir og ég er viss um að mjög mörgum hafa þótt þessi nöfn óttaleg ónefni.

Mér finnst alltaf svolítið skrítið þegar verið er að tala um eitthvert nýtt nafn eða tískunafn og fólk segir ,,já, þetta er voða fallegt á litlu barni en getið þið hugsað ykkur alþingismann eða bankastjóra sem heitir Mikael Máni eða Gyðja Mist?" - jú, ég get það reyndar vel. Þetta eru ekki nöfn sem ég hefði valið sjálf en þau fara ekkert verr á bankastjórum og alþingismönnum en öðrum. Og bankastjórar og þingmenn heita ekki endilega algengum eða ,,venjulegum" nöfnum, mér dettur í hug Sólon Sigurðsson bankastjóri og Siv Friðleifsdóttir. Bara á meðan viðkomandi heitir ekki Mist Eik ...

Ég var annars mikið að velta því fyrir mér að láta efnafræðistúdentinn heita Grímúlf eftir langalangalangalangalangafa mínum. Það er allavega ekki tískunafn. En hefði eftir á að hyggja líklega ekki farið honum vel, hann er ekkert Grímúlfslegur.

Ég var að lesa fréttaklausu um áhrif sjónvarpsþátta og nafngjafa fræga fólksins á það hvaða nöfn fólk velur börnum sínum. Hvaða áhrif af þessu tagi skyldu vera mest áberandi hér núna? Fyrir utan Ísfólkið, auðvitað, sem enn er mjög vinsælt þegar fólk er að velja nöfn á börn - kannski ekki skrítið því að stelpurnar sem lásu Ísfólkið um fermingaraldur eru núna í óða önn að eignast börn. Líf, Tristan, Sunna, Saga og Dagur væru varla svona vinsæl nöfn ef þessar bækur kæmu ekki til.

Já, mér er vel ljóst að sumir þeirra sem gáfu barni sínu eitthvert þessara nafna hafa aldrei svo mikið sem opnað Ísfólksbók. Til dæmis er ég mjög efins um að þetta hafi haft nokkur áhrif á nafnval á dóttursyni mínum þótt Úlfsnafnið komi vissulega fyrir í Ísfólkinu.

Drengurinn sem þurfti á slysadeildina í fyrradag er kominn þangað aftur. Núna vegna þess að hann fékk putta upp í augað.

Hann ætlar að líkjast móður sinni, það fer ekkert á milli mála.

Ég nenni ekki að elda en langaði í eitthvað sterkt svo að ég sendi efnafræðistúdentinn á Núðluhúsið að sækja eitthvað, hélt að það hlyti að vera opið þar. Hann hringdi til að láta vita að svo væri ekki en aftur á móti væri allt galopið hjá Fjölni tattú. En hann selur víst ekki mat ...

Það tókst að vígja nýju pikknikkörfuna með Heiðmerkurferð áðan en þó naumlega, það fór að rigna þegar við vorum að keyra heim. En það var þurrt og fremur hlýtt á meðan lautarferðin stóð yfir. Við Boltastelpan smurðum úrval af samlokum en létum það duga þar sem fyrirvarinn var stuttur. Sauðargæran fékk sér flatbrauðssamloku með taðreyktum silungi, beit í hana og sagði: ,,Ha? Fiskur á brauðinu mínu!" - en var svo hrifinn að hann endaði með að fá sér aðra eins. Pissaði svo í koppinn sem er nauðsynlegt að taka með núna í svona ferðir. Sjón að sjá okkur þar sem við röltum um með stóra og flotta enska pikknikkörfu úr tágum og skærgulan kopp.

Ég sat hjá þeim systkinum í aftursætinu og samkomulagið var misjaft - þegar verið var að spenna drenginn í bílstólinn sagði hann við móður sína: ,,Bíddu aðeins, ég þarf að bíta Heklu." Mamman var ekki alveg á því og þá beindist reiði hans að henni og hann tilkynnti: ,,Mamma, þú ert leiðinlegur!" (hugsun hans er mjög karllæg þessa dagana og það er talað um alla hluti í karlkyni) og bætti svo við: ,,Láttu mig hafa stein." Það fór ekkert á milli mála hvað átti að gera við steininn og hann fékk auðvitað engan. Lét sér nægja að lúskra systur sinni, sem tók hraustlega á móti.

Og ég sem er að fara norður með þeim á fimmtudaginn. Þarf að sitja í nokkra klukkutíma í aftursætinu með blessuðum barnabörnunum.

Verslunarmannahelgi ... á ég nokkuð að vera að rifja upp minningar frá því í fornöld? Ekkert of ítarlegt allavega. Svosem ekkert eftirminnilegt heldur, og verslunarmannahelgardjammferill minn var stuttur.

Miðgarður/Húnaver '72, þangað fórum við sex stelpur saman og gistum við Miðgarð í fjögurra manna tjaldi sem við sváfum svo minnst tíu í - það safnaðist að okkur töluvert af Skagamönnum og eins og einn Ísfirðingur sem aldrei var kallaður annað en Horses af því að þegar hann vaknaði hjá okkur fyrsta morguninn og fattaði að hann var vitlausu megin við Vatnsskarðið talaði hann um að hann þyrfti að finna sér horses til að komast yfir í Húnaver.

Ég man að það var mikið rifist um Fischer og Spasskí þessa helgi, skákeinvígið stóð enn yfir. Ég man að við Króksstelpurnar héldum fyrst að Skagastrákarnir væru utan af Skaga og úr því varð töluverður misskilningur sem Reykjavíkurstelpurnar í hópnum gátu þó leiðrétt. Ég man að við borðuðum óhugnanlegt magn af frönskum kartöflum.

Miðgarður '73. Það var verslunarmannahelgin sem allir voru í Miðgarði. Jæja, kannski ekki allir, en það voru ef ég man rétt seldir 1400 miðar á laugardagsballið. Þarf varla að taka það fram að það komast ekki 1400 manns í húsið. Ég man ekki einu sinni með hverjum ég var í tjaldi, kannski Siggu Dúnu - en ég var alla helgina í slagtogi við Ingva Stefáns og Tóta töfrahippa, við gengum um og seldum hóffjaðraarmbönd og þegar markaðurinn var mettaður í Miðgarði á sunnudaginn tókum við leigubíl til Akureyrar, fengum okkur snitsel á Teríunni, fórum á KEA-barinn og enduðum inni í Hrafnagili þar sem var einhver bindindisútihátíð. Fengum að gista í litlu tjaldi hjá tveimur stelpum, svefnpokalaus og allt, það hellirigndi, stelpurnar höfðu tjaldað í halla og ég rann ofan í poll og vaknaði þar. Sjaldan verið jafnkalt á ævinni. Einhvern veginn komumst við út á Akureyri og strákarnir pöntuðu leiguflugvél suður - alltaf flottir á því - ég hafnaði öllum boðum um að koma með þeim til Súðavíkur og leitaði í staðinn á náðir lögreglunnar á Akureyri, sem þurrkaði fötin mín, lánaði mér rúm (ekki í steininum), hlýtt teppi og glæpareyfara að lesa á meðan ég beið eftir kvöldrútunni í Varmahlíð. Þaðan fór ég á puttanum heim.

Þessar verslunarmannahelgar dugðu mér eiginlega fyrir lífstíð. Árið eftir, 1974, var gagnlega barnið fætt og var skírt um verslunarmannahelgina. Gunna systir skildi ekkert í mér að fara svona með tvær helstu djammhelgar ársins - eiga barn í Sæluviku, láta skíra það um verslunarmannahelgi.

Ég var eiginlega búin að gleyma að þetta er löng helgi; þess vegna tókst mér hálfpartinn að sameina bæði plönin sem ég var búin að gera. Málaði eldhúsið og lauk við það seinnipartinn í gær, sem þýðir að ég get legið í leti afganginn af helginni.

Reyndar hef ég verið að dunda mér við það í dag að yfirfara og vírushreinsa tölvuna, það voru einhverjir leiðinda trójuvírusar að stríða mér en ég held að ég hafi losnað við þá. Kemur í ljós. Og á milli er ég að lesa Scandal Takes a Holiday eftir Lindsey Davis.

Svo bíða tvær vænar Gressingham-endur frammi í eldhúsi og eiga að fara í ofninn á eftir. Ég sagði víst í útvarpsviðtali á föstudaginn að ég ætlaði að hafa grillað lambalæri um helgina og það var líka planið, ég var komin með það í innkaupakerruna í Hagkaupum þegar gagnlega barnið minntist á endurnar sem ég geymdi í frystikistunni hennar. Ég ákvað að gera mig að ósannindamanneskju og skilaði lambalærinu aftur. Það bíður betri tíma. Ég er hins vegar ekki alveg búin að ákveða meðlætið, langar í nýuppteknar kartöflur ofnsteiktar í andafeiti með rósmaríni og timjani en það gæti verið over overkill. Kannski ofnsteikt grænmeti - ég man að ég á gulrætur, hnúðkál, gulrófu, kartöflur og rauðlauk, það er nú ekki slæm blanda.