tEinkennilegt ad nota sjonvarpsskjainn til ad blogga. Allavega: Eg er her i London a Cumberland-hotelinu og laet fara afskaplega vel um mig. Thjonustufolkid snyst i kringum mig og vill allt fyrir mig gera; mer skils ad thad standi i theirri meiningu ad eg se Very Important Person in Iceland. Eg er ekki ad gera neitt til ad leidretta thann misskilning.

Thetta sjonvarpsblogg er eiginlega ekki ad gera sig svo ad eg nenni ekki ad skrifa meira nuna. Er lika a leidinni a syningu, The BBC Good Food Christmas Show (ja, matarsyningu, thid heldud varla ad eg vaeri ad meina leiksyningu?)

Laet samt kannski meira i mer heyra seinna.

Af því að ég er að fara til London í fyrramálið, þá rifjaðist upp fyrir mér áðan þegar ég fór þangað fyrir nokkrum árum að hitta Alan vin minn í fyrsta skipti. Við vorum þá búin að skrifast á um tíma og það endaði með því að hann bauð mér að koma til London að heimsækja þau hjónin. Hann kom að sækja mig á Heathrow. Ég hafði aldrei séð hann, ekki einu sinni á mynd; vissi hvað hann var gamall en annað ekki. Ég fór að skima í kringum mig þegar ég gekk í gegnum komuhliðið en sá engan fyrst í stað. Svo kom ég auga á pappírsblað með nafninu mínu, sem haldið var á lofti, og þarna var Alan kominn. Mér leist satt að segja ekki meira en svo á fyrst í stað. Þetta var lágvaxinn karl á áttræðisaldri, svo hokinn í baki að hann var nánast með herðakistil, með úlfgrátt, hálfsítt og tjásulegt hár og luralegan hattkúf á höfði. Hann var klæddur í rauðköflóttan jakka úr þunnu efni sem hafði greinilega átt betri daga (en kannski ekki mikið) og mun hafa verið keyptur á flóamarkaði. Og svo hélt hann á tveimur plast-innkaupatöskum af því tagi sem kannski voru í tísku hjá breskum húsmæðrum á sjöunda áratugnum, annarri skærappelsínugulri, hinni bleikrósóttri (minnir mig). Hann var með snærisarmbönd um báða úlnliði (ég á að vita hvað þau tákna en man það ekki í svipinn) og um hálsinn hafði hann litla medalíu í löngu bandi, hún minnti helst á kraftaverkamedalíurnar sem kaþólskir trúboðar dreifðu gjarna hér áður fyrr og gera kannski enn. En þetta hafði æðsti leiðtogi búddista í Laos hengt um hálsinn á Alan um 1970, þegar hann var sendiherra Breta þar í landi.

Ég vissi ekki hvað ég átti að halda og eitt andartak hvarflaði að mér að gefa mig bara hreint ekki fram við þennan mann. En til allrar hamingju sá ég mig um hönd og átti yndislega viku með Alan og hans fólki. Fékk að gista á vinnustofu hans, sem var lítil íbúð við King's Road, innan um fjögur þúsund matreiðslubækur og alls kyns undarlega muni sem Alan hafði safnað að sér, fyrst þegar hann var í utanríkisþjónustunni og var sendur út um allt og seinna þegar hann var hættur þar og hafði snúið sér alfarið að matarskrifum og ferðaðist víða til að afla sér heimilda. Japanska plast-spaghettíommelettan er mér til dæmis sérlega minnisstæð.

Það voru eiginlega tvær ástæður til þess, sagði Alan mér, að hann ákvað að skipta um karríer. Bæði var að kona hans og dætur voru farnar að kvarta yfir því að hann væri orðinn allt of ,,stuck up" og mikill kerfiskall - og svo hitt, að þegar hann var nýkominn heim frá Laos bauð einn af æðstu mönnum utanríkisþjónustunnar honum til hádegisverðar, þeirra erinda að ræða við hann hvert skyldi stefna; spáði honum miklum frama í utanríkisþjónustunni og kallaði hann ,,a splendid Whitehall warrior". Þá fannst Alan nóg komið og hann lagði fram uppsögn sína nokkrum dögum seinna.

Alltaf þegar ég heyri minnst á enskan sérvitring dettur mér Alan í hug.

Ég var að ljúka við að elda fjóra grænmetisrétti fyrir janúarblaðið. Nema tveir þeirra mundu ekki falla undir grænmetisrétti samkvæmt ströngustu skilgreiningum þar sem þeir innihalda ost. En þetta var allt afbragðsgott.

Persónulega gæti ég reyndar alveg hugsað mér að hafa grænmetisrétti í jólamatinn. Eða fisk. Ég er ekki bundin af neinum sérstökum hefðum hvað varðar aðfangadagskvöld. (Jóladagur er allt annað mál.) En ég held að ég mundi lenda í minnihluta.

Svo þarf ég víst að flýta mér að skrifa uppskriftirnar, þar sem ég fer til London í fyrramálið og það verður komið allt of nálægt prentsmiðjuskilum þegar ég kem aftur.

Það líður aldrei svo vika að ekki komi einhver hér inn á bloggið að leita að samkvæmisleikjum (af því að ég hef oftar en einu sinni nefnt þá og aldrei í sérlega jákvæðum tón) og oft er þetta á hverjum degi. En að undanförnu hefur þetta verið oft á dag. Er fólk á kafi í samkvæmisleikjum í jólaboðum og jólahlaðborðum? Eða eru svona margir spenntir fyrir bókinni hans Braga?

Þórdís mælir allavega með henni. Kannski ég kíki á hana.

Ég kenndi honum Eiríki, sem er í Kastljósinu núna, þegar hann var tíu eða ellefu ára. Hitti hann seinast fyrir þónokkrum árum, þá var búið að greina sjúkdóminn en hann var þó sæmilega hress. Erfitt að sjá hann svona, þennan skemmtilega strák.

Ég verð því miður ekki á landinu á sunnudaginn þegar á að halda samkomu til styrktar honum en hefði gjarna viljað vera þar. Hvet ykkur til að mæta.

Ég er svoddan gæðablóð.


Aww...you are the plant of love! You are the
mistletoe! You are a loving, romantic person
who likes to do what is best for the one or
ones you care about mostly. You are very
affectionate and enjoy being close to people.
You believe that love brings you together,
which is a wonderful thing. You are most likely
going to have a very nice and marvelous season.
Your inventive mind could come up with anything
interesting to do. Merry Christmas =)


What Christmas Figure Are You?
brought to you by Quizilla

Veit samt ekki um þetta með ,,anything interesting to do". Það eina ,,interesting" sem mig langar til að gera um jólin er að hreiðra um mig í sófahorninu með teppi og bækur og kaffikönnuna innan seilingar. Kannski kaupi ég mér DVD-disk með logandi arineldi og snarki, set hann í spilarann, kveiki á sjónvarpinu og ímynda mér að ég sé í rómantískum fjallakofa með myndarlegan karlmann mér við hlið.

Eða ekki. Þótt efnafræðistúdentinn sé alveg bærilega myndarlegur.

Ein samstarfskona mín var að segja frá því áðan að hún þyrfti að taka sér frí á morgun af því að það ætti að gelda hundinn hennar.

-Þá fæ ég vonandi frið fyrir honum á nóttunni, sagði hún. Og skildi ekkert af hverju við hinar sprungum úr hlátri.

Gordon Ramsey sagði einu sinni að hann vildi ekki hafa kvenfólk í vinnu í sínu eldhúsi af því að þær gætu bara unnið í þrjár vikur af hverjum fjórum. Jamm. Hér er dálítið skemmtileg grein um konur í kokkastétt (í London) og kynjamun í eldhúsinu.

Mér fannst sérstaklega gaman að kommentunum um Eric Chavot í netsokkabuxum og háum hælum. Ég hef hitt hann og á svolítið erfitt með að sjá hann fyrir mér í dragi ...

Það er curling á Eurosport. Ein af mínum eftirlætisíþróttum. Hvað heitir curling annars á íslensku?

Áðan fór ég í Smáralind með gagnlega barninu og afkvæmum hennar. Sauðargæran var ekki í búðaskapi, vildi bara fara heim, spurði ákaft ,,hvar er úti?" og var almennt ekkert yfir sig ánægður með lífið svo að ég held að allir hafi orðið fegnir þegar búðarferðin varð styttri en til stóð. Ég man í fljótu bragði bara eftir einu barni sem ég hef kynnst sem þægilegt hefur verið að fara með í búðir þegar það var á þessum aldri og það var blessaður efnafræðistúdentinn. Hann var svoddan ljúflingur.

Siggi G. er á forsíðunni á jólablaði Mannlífs þrátt fyrir yfirlýsingar fráfarandi ritstjóra um að það þýði ekkert að setja karlmann á forsíðuna. Ég trúi nú ekki öðru en að Siggi afsanni það rækilega.

Það er mynd í blaðinu af Sigga og Láru með dæturnar. Mynd sem tekin var við sama tækifæri birtist í Séðu og heyrðu á dögunum og þá voru dæturnar þrjár. Mér fannst nú skrítið að Lára skyldi aldrei, öll þessi ár sem við erum búnar að vera saman í saumaklúbbi, hafa minnst á þriðju dótturina. Maður veit samt aldrei, þetta gat verið einhver nýuppgötvuð laundóttir Sigga. En nú hefur dætrunum aftur fækkað niður í tvær, mér til mikils léttis.

Ég vissi alltaf að það væri gáfuleg ákvörðun hjá mér að forðast eins og heitan eldinn að sjá Titanic nokkurn tíma. Hér er endanleg staðfesting komin.

Væmni er ágæt. Stundum. Í hófi.

Ég steikti tvær vænar Gressingham-endur í kvöldmatinn. Búin að eiga þær í frysti síðan í vor en þær voru ljómandi góðar. Ég notaði aðferð sem ég hef áður beitt með góðum árangri, gufusauð endurnar fyrst (á grind yfir ofnskúffu með bringuna niður og álpappír breiddur vel yfir). Þegar þær voru nærri fulleldaðar tók ég svo álpappírinn af, sneri öndunum, penslaði bringurnar með gljáa og steikti þær áfram þar til þær höfðu tekið góðan lit. Þær urðu mjög safaríkar og bragðgóðar. Það þarf bara að muna að pikka bringuskinnið vel með hnífsoddi, þá bráðnar fitan úr og lekur niður í soðið í ofnskúffunni. Sem gefur afskaplega góða sósu.

Endurnar voru furðu drjúgar, það voru sjö fullorðnir í mat og svo Boltastelpan, sem borðaði aðallega brúnaðar kartöflur, og Sauðargæran, sem borðaði ristað brauð. Forrétturinn var nefnilega heimareyktur lax sem mér var gefinn og ég bar fram á salati úr silfurblöðku með ristuðu brauði og léttri sósu úr sýrðum rjóma, dijonsinnepi og hunangi. Eftirrétturinn var hins vegar frekar misheppnaður en ég held að mér fyrirgefist það alveg.

Vínkjallarinn minn er tómur svo að ég gaf fólki bara malt og appelsín með. Þetta var eiginlega hálfgerð jólamáltíð. Líklega kemst ég aldrei nær því en þetta að elda jólamat ofan í foreldra mína.

Jólagjöfin handa letingjunum er hér. Örugglega sérstaklega hentug fyrir risotto.

Ég rakst á smá-spurningaleik fyrir mataráhugafólk. Ég fékk fullt hús stiga en ég er líka búin að vera að lesa ansi mikið um bandarískan og breskan hátíðamat að undanförnu.