Afmælisgrín

Ég veit ekki alveg hvaða fólk var í þessari dómnefnd um besta grínið úr sögu Sjónvarpsins en það hlýtur að hafa annað skopskyn heldur en ég.

Bara tvær á mann

Ég hringdi í dóttursoninn. Hann byrjaði reyndar á að heilsa mér en fyrsta spurningin var að sjálfsögðu: -Keyptirðu einhverjar gjafir handa mér?

Svo kom hann. Fékk afhentan spænskan bol með mynd af nautgripafamilíu og litapakka með nauti og nautabana. Systir hans fékk eitthvað svipað. Drengurinn virtist hæstánægður með gjafirnar en spurði eftir nokkra stund: -Amma, eru bara tvær gjafir á mann?

Ekki að hann sé vanþakklátur. Neinei. Bara góðu vanur.

Ég var að hugsa um að benda honum á að ég væri að fara aftur til London í nóvember og þá fengi hann örugglega aftur gjafir en áttaði mig svo á að hann er búinn að gefa stórar yfirlýsingar um hvað hann langi til London með mér næst þegar ég fer (ég hef tekið ýmist mömmu hans eða systur með þangað í síðustu ferðum) og það er eins gott að upplýsa hann ekkert um þessi ferðaplön fyrirfram. Ég er nefnilega ekki alveg tilbúin að taka hann einan með. Ekki til London allavega.

Ég finn ekki neitt

Ég finn ekki snúruna sem ég þarf til að hlaða myndum af myndavélinni inn í tölvuna svo að það verður að bíða ögn. Reyndar finn ég eiginlega ekki neitt þessa dagana þar sem allt er á öðrum endanum í íbúðinni - kassar og dót út um allt, ég byrjuð að pakka niður (og man ómögulega hverju ég er búin að pakka og hvað er bara einhvers staðar), einkasonurinn að flytja dótið sitt hingað, svalirnar fullar af dótinu sem var rifið út af baðinu (þar er núna ekkert nema klósettið), þvottavélin á ganginum ásamt alls konar verkfærum og fleiru, herbergi sonarins fullt af parketi og flísum ...

Kannski hefði ég átt að vera um kyrrt í Jerez eftir allt saman. Eða í Sanlúcar de Barrameda, mér leist nokkuð vel á mig þar. Koma svo heim þegar framkvæmdum er lokið. Það hefði kannski verið gott múv. Sitja bara á sundlaugarbarnum á Hotel Sherry Park og láta færa mér manzanilla og brandí. Fernando de Castilla Solera Reserva, takk.

Komin úr sérríinu

Jerez: 26-36 stiga hiti. Frábær matur. Ótrúlega góð sérrí (og þið þarna í saumaklúbbnum, við erum ekki að tala um Bristol Cream) og nóg af þeim. Meiriháttar gott brandí. Gestrisnir Spánverjar (við vorum víða leyst út með sérríflöskum og var boðið í mat; þar á meðal var átta eða níu rétta máltíð á besta veitingahúsinu á svæðinu). Skemmtilegir ferðafélagar. Fjögurra stjörnu hótel með sundlaug og alles.

Heima: Íbúðin í rúst og ég kemst ekki í bað á næstunni. Ekkert til að borða. Nóg til að drekka reyndar, eða væri það ef ég tímdi að opna sérríflöskurnar ... Þegar ég kom fram í morgun lá einkasonurinn steinsofandi í hnipri undir teppi í stofusófanum (sem er að minnsta kosti hálfum metra styttri en drengurinn). Hann var alveg örugglega ekki þar þegar ég kom heim um miðnættið (sonurinn, það er að segja). Merkilegt.

En það er gott að vera komin heim. Nú þarf ég að vinda mér í að safna kröftum eftir sérríferðina, ekki tókst það í Andalúsíu (sem er ábyggilega fínn staður fyrir slíkt en það var bara svo mikið um að vera).