Samræður við kvöldverðarborðið áðan (þetta var nokkurn veginn orðrétt svona):

Efnafræðistúdentinn (ofbýður hvað móðir hans lætur eftir barnabörnunum): - Mamma, þegar ég eignast börn, þá færð þú ekki að koma nálægt þeim.

Boltastelpan: - Þú eignast ekki börn. Þú ert orðinn of gamall.

Efnafræðistúdentinn: - Nú já? Af því að ég er ekki nítján ára? Eða sautján?

Uppáhaldstengdasonurinn: - Er verið að skjóta eitthvað á systur sína og mömmu?

Sauðargæran: - Skjóta? Við Hjalti vorum að skjóta þyrlu áðan. Það var lögguþyrla.

Boltastelpan: - Ég vildi að ég héti Þuríður.

Sauðargæran: - Kakan vill fá meiri ís.

Gagnlega barnið: - Súkkulaðikakan?

Sauðargæran: - Ég er ekki lengur súkkulaðikaka. Ég er snúðakaka.

Ég er ekki í lagi. Ég er búin að sitja hér í klukkutíma í kauplausri yfirvinnu og bíða eftir að uppþvottavélin sé búin að þvo svo að ég geti sett í hana aftur svo að ekkert bíði nú óuppþvegið alla helgina og rétt áðan átta ég mig á að það er ekkert meira uppvask. Eða svo lítið að ég er tvær mínútur að þvo það í höndunum.

Svona getur það farið með mann að fá úthlutað tveimur kynningaropnum fyrirvaralaust. Nánast eins og ,,einn, tveir og elda" - maður fær kassa með vörum og fyrirmælin ,,gerðu eitthvað". Nema í þessu tilviki eru allar vörurnar frá sama framleiðanda og maður er bundinn við það.

En ég er snillingur svo að þetta tókst auðvitað ágætlega. Held ég.

Það er eiginlega alveg merkilegt hvað Ameríkönum dettur í hug að kalla salat. Sjá líka þetta hér.

Ekki þar fyrir, ég hef fengið undarleg salöt annars staðar, þar með talið á Íslandi. Ég man t.d. eftir ,,salati" á Krít sem var eiginlega ekkert nema majónes.

En samt. Amerísk ,,storknuð salöt" (congealed salads) slá allt út, sum þeirra að minnsta kosti. Einhvern tíma ætla ég að vera með matarboð og bjóða bara upp á storknuð salöt, rétti úr Campbells-súpum (tuna casserole, Swiss steak og þess háttar) og kannski ýmislegt úr I Hate to Cook-bókunum hennar Peg Bracken. Eða - enn betra - White Trash Cooking.

Ég fann leik með hænum. Ég hef alltaf haldið upp á tölvuleiki með hænum. Zeldu-leikina, til dæmis.

Ég ætla bara að vekja athygli á því að nú eru öll eldri komment komin inn aftur í kommentakerfinu (hjá Haloscan detta þau annars út eftir fjóra mánuði, að ég held) en kommentateljarinn virkar ekki á þetta eldra, þannig að ef þið eruð að lesa gamlar færslur, þá getið þið prófað að smella á kommentatengilinn þótt teljarinn sýni (0), það getur vel verið að eitthvað sé þarna samt.

Ég er búin að vera með Haloscan nærri frá upphafi, held að ég hafi sett það inn strax í fyrstu eða annarri vikunni eftir að ég byrjaði að blogga, og alltaf verið frekar hress með það. Og nú sendi ég þeim semsagt þúsundkall og lét breyta mér í premium user.

Einhver gæti haldið að mér leiddist fyrst ég hef ekkert merkilegra að skrifa um en danskt kóngafólk.

Einhver gæti haft rétt fyrir sér.

Manni skilst að Danmörk sé í kollektívu sjokki út af skilnaði prinsins og prinsessunnar. Allt meira og minna lokað og vonlaust að fá nokkra þjónustu. Eða þetta frétti ég allavega ...

Iss, hún hefur örugglega bara verið búin að fá nóg af að horfa á hann reykja ofan í börnin.

Ég sem er nýbúin að lesa viðtal við Alexöndru prinsessu þar sem hún var að tala um að hún væri núna orðin svo dönsk að hún hefði eldað flæskesteg í jólamatinn í fyrra og ætlaði að gera það framvegis. Spurning samt hvort verður flæskesteg á borðum í ár.

Ég er enn helaum eftir að einhver strákasni, sem var að hjóla á gangstétt á Laugaveginum (þar sem er NB bannað að hjóla) og tala í síma um leið hjólaði beint á vinstri höndina á mér. Sem einmitt hélt á poka með fimm kílóum af útsölumatreiðslubókum úr Pennanum (nei, þær voru ekki seldar eftir vigt).

Ég var einmitt í morgun að hrósa sjálfri mér fyrir staðfestu í matreiðslubókakaupabindindi. Og þá þarf Penninn endilega að skella á útsölu. Þar sem ég fann bækur eftir Madhur Jaffrey og Ursulu Ferrigano og fleiri sem ég stenst ekki. Og bók sem heitir Rude Food. Ókei, það er berrassaður náungi utaná en annars er ég ekki búin að sjá hvað er dónalegt við bókina. Jú, nokkrir kokkteilar með dónó nöfnum og svo náttúrlega Spotted Dick - en þá uppskrift á ég reyndar í ótal öðrum bókum sem eru ekki sérmerktar sem dónalegar.

En strákurinn sem hjólaði á mig baðst reyndar afsökunar. Það mátti hann eiga.

Ókei, það er ekki smart að vera með brókina upp úr buxunum eins og tískan var í fyrra. En þetta er nú ekkert skárra, nema hvað það sjá það væntanlega færri ...

Í nýja Séðu og heyrðu (svo ég haldi áfram að auglýsa það) er grein um keppendurna í nýju Sörvævor-seríunni sem byrjar á mánudaginn (held ég). Þar er líka viðtal við Jeff Probst og hann er að tala um nokkra af keppendunum, þar á miðal Chad Crittenden, sem missti neðan af hægri fætinum vegna krabbameins. Eins gott að hann missti ekki ofan af honum, segi ég nú bara.

Þarna er líka einn sauðfjárbóndi (nei, ekki Ingimundur Kjarval, þetta er kvenmaður), einn fyrrverandi wrestling-kappi sem er kallaður Bubba, tveir vegavinnumenn, gæi sem stýrir vélknúnu nauti á kúrekabar og lesbísk fyrrverandi Playboyfyrirsæta sem hefur komið til Íslands. Þetta gæti orðið áhugaverð sería.

Æ, æ, ég gleymdi að horfa á frumsýninguna á nýrri Ruth Reginalds í morgun.

En það er allt í lagi því að hún er líka í Séðu og heyrðu.

Heimilislífið á Kárastígnum að komast í eðlilegt horf. Það þýðir að nettengingin er komin - að nafninu til allavega - og við mæðginin sitjum hvort í sínu sófahorni með lappa á hnjánum. Nútímafjölskylda.

Nú er ástæða til að dusta rykið af Olsen-banden-spólunum. Helst af öllu samt Olsen-banden ser rødt. Atriðið þegar gengið er að brjótast í gegnum búningsklefana í Konunglega leikhúsinu er algjör klassík. Skidegodt, Egon.

Fyrst hann bróðir minn minnist á ferköntuðu eggin í Perú í kommentum hér að neðan, þá dettur mér í hug ritgerð um Carl Barks sem ég rakst á um daginn. Sagan er náttúrlega gargandi snilld.

Þess má geta að þegar blaðið með sögunni kom út í Noregi 1963 varð allt vitlaust af því að indíánarnir í ferkantaða dalnum voru þar látnir tala nýnorsku. Þeir töluðu Suðurríkjamállýsku í upprunalegu sögunni en ég man nú ekki til þess að þeir töluðu neina sérstaka mállýsku í dönsku þýðingunni.

Jeg vil hjem, hjem, hjem, til mit kære Andeby.

Efnafræðistúdentinn svarar ekki í síma. Hvorki heimasímann né gemsann. Hann á að liggja veikur og hóstandi heima í rúmi. Nú er spurningin, á ég að hafa áhyggjur af þessu? Ætli hann sé svo veikur að hann komist ekki í símann? Ætli rafmagnsviðgerðin hafi ekki dugað, neistaflugið hafi byrjað aftur, það hafi kviknað í og drengurinn sé kafnaður af reykeitrun? Eða ætli hann hafi bara vakað lengi frameftir af því að hann ætlaði ekki í skólann hvort eð var?

Ég held ég veðji á síðasttalda möguleikann og sleppi því að rjúka heim og gá að honum. Það kemur þá í ljós - og ekki vonum seinna - hvort ég er óhæf móðir.

Efnafræðstúdentsskinnið liggur veikur heima með hálsbólgu og hósta. Ég vafði hann inn í teppi í gærkvöldi og gaf honum heitt sítrónuvatn með engifer og hunangi. Veit ekki hvort það virkar til að koma honum á fætur en hann ætlaði allavega ekki í skólann í dag. Ég vona bara að ég hafi ekki smitast, ég má ekkert vera að því að verða veik.

Um kvöldmatarleytið í gær kom kornungur rafvirki og gerði við rafmagnið, fljótt og vel og tók lítið fyrir. Svona eiga rafvirkjar að vera. Ég þarf samt að fá hann (eða einhvern annan rafvirkja) fljótlega aftur því að það er eitt og annað sem þarf að laga og raflagnirnar í íbúðinni eru satt að segja dálítið sérkennilegar. Dæmi: Þegar ég sló út öryggi sem er merkt ,,gangur og herbergi suður" í gærmorgun fór rafmagnið af einni innstungu og einu ljósi í eldhúsinu, hálfri borðstofunni og allri stofunni, auk gangsins. Hins vegar gildir öryggið ekki fyrir fatakompuna á ganginum en þar er ekkert ljós hvort eð er því ljósastæðið er búið að vera ónýtt í nokkur ár. Já, ég verð líklega að fá rafvirkja bráðum aftur.

Ég var eitthvað að velta fyrir mér kvöldmatnum og ákvað að loka augunum, teygja mig í einhverja af fjölmörgum matreiðslubókum á skrifborðinu, opna hana af handahófi og gá hvort ég lenti ekki á einhverju sem ég gæti mallað handa okkur mæðginunum.

Bókin sem ég greip var The International Roadkill Cookbook, kaflinn um Perú, og ég hitti á uppskriftina Camero Llamero, þar sem maður byrjar á að taka tvö pund af lamakjöti og marínera það í ólífuolíu, sítrónusafa, steinselju og muldum chiliflögum, áður en það er steikt.

Ég held þetta virki ekki alveg. En í kaflanum stendur reyndar ,,a llama can be as good eating as a fat pony". Svo að kannski ætti ég að rölta í Nóatún og athuga með hrossakjöt.

Dóttursonurinn að fást við efnafræðiföndur með frænda sínum um helgina:

- Hjalti, eigum við að búa til sameind?

Nei, ég er ekkert farin að grána. Eða næstum ekkert. En ég var að mála borðstofuna í gær, þess vegna er þessi lokkur þarna ...

Ekki gráa, nei. Rjómagula. Sem er mikil breyting eins og þeir vita sem hafa komið heim. Liturinn á henni var nefnilega svona. Og eldhúsið er ekki lengur dökkgrænt, heldur fagurgulgrænt. Og ég er að hugsa um að mála graskersrauðu stofuna mína ferskjulita. Ef það er rétt sem sumir halda fram að litaval endurspegli geðheilsu, ja, þá hlýt ég að vera mun léttari í lund en síðast þegar ég var að mála veggi.

Mig vantar enn ábendingar um rafvirkja.

Hávært snark, brunalykt, eldglæringar og blossar í ljósastæðum er ekki góðs viti. Eða það hef ég á tilfinningunni. Svo að þegar ég varð vör við þetta í ljósastæðinu á ganginum áðan, þá brá ég snöggt við og sló út örygginu.

Svo fór ég að hugsa: Ef blossarnir og lætin hefðu byrjað fimm mínútum seinna, þá hefði ég verið komin út úr dyrunum. Ætli allt húsið stæði þá í ljósum logum núna og efnafræðistúdentinn lægi dauður í rúminu sínu?

Næsta skref er væntanlega að fá rafvirkja til að líta á ljósastæðið. Og þá er spurningin: Veit einhver um góðan rafvirkja sem ég gæti fengið til að líta á þetta fyrir mig?