Internetlandakort

Mér sýndist þetta í fljótu bragði vera kort af neðanjarðarlestarkerfinu í London. En það er víst eitthvað annað.

Ég vildi að ég væri hinsegin ...

Á svona dögum bölvar maður því að vera streit.

Ég fór niður á hornið á Barónsstíg og Laugavegi og fylgdist með allri göngunni fara framhjá; stytti mér svo leið, flýtti mér niður í Bankastræti og stakk mér inn í aðstandendahópinn þar sem mestöll fjölskyldan var samankomin. Það var skemmtileg stund.

En ég fór að hugsa um eitt: Þegar hommar og lessur dansa léttklædd og glannalega máluð á bílpöllum á Laugaveginum er það frábært (sem það er).

Þegar ég (eða ókei, þrjátíu árum yngri útgáfa af mér) er með flegið niðurundir nafla og klauf í pilsið uppfyrir mitt læri (hvorttveggja fatnaður sem ég er gjörn á að klæðast þótt ég sé kannski ekki ídealkandídat í það), þá eru það áhrif frá klámvæðingunni eða eitthvað álíka og þarafleiðandi mjög slæmt. Þýðir ekkert fyrir mig að segja að mér líði einfaldlega vel í svona fötum.

Ég man að einu sinni var á femínistapóstlistanum kvartað yfir mynd í Gestgjafanum þar sem sást í brjóstaskoru á konu í auglýsingu; þessu væri verið að troða framan í saklausa lesendur. Ég skoðaði myndina, labbaði fram og leit í spegil. Ég var í flegnum bol og það sást sko ekki minna í mína prívatbrjóstaskoru en hjá stúlkunni á myndinni. Þannig að ég var væntanlega að troða henni framan í vesalings vinnufélagana mína. (Enginn hafði hinsvegar kvartað yfir myndum af alsberum karlmönnum sem voru í Gestgjafanum nokkru fyrr.)

Þess vegna dauðöfunda ég satt að segja homma og lessur. Allavega í dag. Í dag geta þau fagnað því að vera eins og þau eru og við getum fagnað með þeim.

Skúringar, kálbögglar og kaffi

Þegar ég var sem verst í hnénu um daginn réði ég mér skúringakonu því að ég treysti mér enganveginn til að skúra svona á mig komin.

Þegar hún var búin að koma einu sinni snarbatnaði mér eins og ég sagði frá í fyrradag. En þá var ég búin að sjá hvað það er gott að hafa svoleiðis þannig að ég sagði henni að halda áfram. Hún kom semsagt áðan, fór með mér í bæinn, skúraði svo og svo borðuðum við saman kálböggla samkvæmt sérstakri ósk hennar.

Þetta er alltsvo Boltastelpan, sem ætlar að létta skúringunum af ömmu sinni gegn hóflegri greiðslu á næstunni. Og kannski kálbögglum af og til. Það þykir henni nefnilega einkar góður matur en hún er ein um þá skoðun heima hjá sér svo að eina vonin er að semja við bóngóða ömmu.

Við litum inn á Te og kaffi á Laugaveginum, þar sem einkasonurinn var að vinna við kaffidrykkjagerð. Hann bauð okkur að smakka einhvern drykk sem hann hafði gert samkvæmt sérpöntun fyrr um daginn. Man ekki alveg hvað það var en ,,soja" kom fyrir í nafninu. Ekki kunnum við að meta samsetninginn. Ég sagði Boltastelpunni að þetta minnti mig á bragðið af límmiðum sem voru til í minni bernsku og voru ekki sjálflímandi (enda sennilega ekki búið að finna upp sjálflímandi þá), heldur þurfti maður að sleikja þá eins og frímerki.

-Hvernig geturðu eiginlega munað bragð svona lengi? spurði hún.

-Sumt er svo vont að það þarf meira en fjörutíuogeitthvað ár til að gleyma því, svaraði ég. Og það er rétt. Mæli ekkert sérstaklega með þessum drykk.

En drengurinn bar sig nokkuð fagmannlega við flottu kaffivélina á Te og kaffi. Mér skilst að páfinn eigi alveg eins. Ég vona að hann sé með lipran kaffibarþjón. Ef ekki, þá getur einkasonurinn örugglega bætt við sig vinnu.

Hommar og sítrónurassar

Við Gunna systir fórum í göngu um söguslóðir samkynhneigðra með Felix og Baldri í gær. Það var ansi gaman og fróðlegt. Ég fékk meðal annars staðfestingu á grun mínum um löngu dauðan ættingja.

Áður fékk ég gagnlegar barnið og hennar fólk í mat. Eldaði sítrónurass amkvæmt sérstakri beiðni Sauðargærunnar. Meiraðsegja tvo. (Sítrónurass er heilsteiktur kjúklingur sem heilli sítrónu er troðið upp í afturendann á.) Með því var kúskús og salat sem drengurinn útbjó sjálfur. Og skál með söxuðum kryddjurtum sem voru bornar fram sérstaklega af því að drengurinn harðneitaði að blandað þeim saman við kúskúsið.

-Ég er kokkurinn, sagði hann og þar með réði hann. Varð ægilega hneykslaður þegar ég bað hann um að fara með salatið inn í borðstofu. -Ég er kokkur, ekki þjónn, sagði hann með þungri áherslu.

Greinilega með goggunarröðina á hreinu.

Skemmtilegur leikur fyrir illgjarna bílstjóra

Í svona veðri eru alltaf einhverjir bílstjórar sem finnst gaman að leika leikinn Skvettum á Nönnu. Hann fer svona fram:

Þegar er rigning og komnir pollar á göturnar, þá fer maður að svipast um og gá hvort Nanna standi ekki í mesta sakleysi einhvers staðar í strætóskýli eða við gangbraut og bíði eftir strætó eða grænum kalli.

Þegar maður hefur komið auga á Nönnu, sem er greinilega annars hugar og tekur ekki eftir neinu, þá gefur maður í og reynir að keyra eins hratt og eins nálægt gangstéttarbrúninni og hægt er til að ná henni nú örugglega af því að hún hefur þrátt fyrir allt vit á að standa ekki alveg á brúninni.

Svo keyrir maður í burtu en Nanna stendur eftir holdvot og skítug.

Þess vegna er ég heima núna að skipta um buxur, ekki í vinnunni eins og ég ætti að vera.

Undir regnbogafána

Af því að Felix Bergsson minntist í fréttunum áðan á greinina sem Gunna systir skrifaði og birtist í Mogganum fyrr á árinu datt mér í hug að setja tengil á hana hér. Alveg ástæða til. Ef einhver skyldi ekki hafa lesið hana.

Kraftaverkalækningin

Það var verið að tala um miðla og miðilsfundi á kaffistofunni áðan. Seinast um læknamiðla og verki sem hverfa á einni nóttu. Og þá allt í einu rann upp fyrir mér ljós.

Eins og ég hef áreiðanlega oft minnst á hér var ég búin að vera slæm í hægra hnénu frá því um áramótin. Misslæm reyndar en gekk stundum hálfhölt. Þetta voru eiginlega tvennskonar verkir sem ég fékk til skiptis, annars vegar sár stingur sem ég fann þegar ég steig í fótinn en hvarf svo langtímum saman og hins vegar eitthvað sem var eins og sambland af þreytuverkjum og sinadrætti, gat komið hvort heldur ég gekk, stóð kyrr, sat eða lá út af. Stóð mun lengur, oft dögum saman og stundum átti ég erfitt með svefn. Át Íbúfenpillur í massavís.

Á laugardegi fyrir rúmum þremur vikum var ég óvenju slæm því að ég var með báða verkina í einu, sem annars hafði yfirleitt ekki verið. Kvartaði og kveinaði undan þessu við einkasoninn, sem vorkenndi mér einhver ósköp eins og góðum syni ber. Ég ákvað að láta nú verða að því að panta mér tíma hjá gigtarlækni eða sérfræðingi í bæklunarlækningum eða bara öldrunarlækni - eða allavega komast að því hvers konar læknirar (svo ég noti beygingu sem mér er töm úr bernsku) sinna svona hnjámeinum.

Um nóttina hurfu verkirnir eins og dögg fyrir sólu og ég hef ekki fundið fyrir neinu síðan. Hreint engu. Ég hef ekki opnað Íbúfenglasið síðan, ekki í eitt skipti.

Og allt í einu er mér orðið ljóst að svona kraftaverkalækning hlýtur að koma af því að einhver framliðinn andalæknir hafi komið og sest á rúmstokkinn hjá mér og þreifað á hnénu. Það bara kemur ekki annað til greina. (Og eftir öðru að þegar ég loksins fæ karlmann til mín að næturlagi þurfi hann endilega að vera dauður - já, ég sagði karlmann, ég hef aldrei heyrt um afturgenginn kvenkynslækni.)

En nú er spurningin, hver ætli hafi sent mér þennan ágæta lækni? Svona svo að ég viti hvert ég á að leita ef fjandans hnéð fer aftur að ergja mig.

Vegansexual

Nýjasta trendið hjá andfætlingunum: Vegansexual.

En jæja. Ég veit svosem ekki hverjar tilfinningar mínar væru gagnvart manni sem borðaði eintómt tófú, gráa grauta og svona japanskt lifandi stöff.

Hver ætli yrðu örlög mín ...

... ef ég kveikti á sjónvarpinu í næsta saumaklúbbi og kallaði upp:

-Flýtið ykkur, stelpur, það er kominn nýr Lu-leikur!

Kaffið svelgja konurnar

Þetta eru rannsóknarniðurstöður að mínu skapi.

Hugsið ykkur bara hvernig ég væri ef ég drykki ekki kaffi. Nú er það bara kaffi og sudoku það sem eftir er til að viðhalda einhverri ögn af minni.

Og nei, ég man ekki afganginn af vísunni (sjá titil færslunnar).

Ritstjórnarraunir

Ég rak áðan augun í athugasemd frá höfundi handritsins sem ég er að böðlast í sem varð til þess að það rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var á Iðunni og sat yfir ákveðnum ágætum manni við umfangsmiklar leiðréttingar, daginn áður en bókin sem hann var að skrifa varð að fara í prentsmiðju, og hann sagði allt í einu:

-Já, heyrðu, hér þarf ég eiginlega að skrifa nýjan kafla.

Fjölskylda á flakki

Heyrði í einkasyninum áðan. Hann var kominn til afa síns og ömmu á Króknum með viðkomu á Spaðaballi í Flatey. Lét afskaplega vel af þessari verslunarmannahelgi.

Ég var reyndar hálfsmeyk um það í gær að þau skötuhjúin mundu teppast í Flatey þar sem ég sá eitthvað um að flóabáturinn Baldur væri bilaður en þau sluppu víst fyrir horn. Og ekki boðið upp á neina kálböggla heldur.

Gagnlega barnið sá ástæðu til að senda mér sms í gærmorgun um að þau hefðu á ferðum sínum um Danmörku rekist á rakarastofuna Hekla Junior í Korsør. Ég las það fyrst sem Korsbæk. Hvað þau voru að gera í Korsør fylgdi ekki sögunni.

Ég þurfti að skjótast út í gær til að taka á móti próförk sem kom til mín með leigubíl og var nærri búin að gleyma að taka húslyklana með. Það væri fremur óheppilegt ef ég hefði læst mig úti akkúrat þá; bæði börnin mín eru að vísu með lykla en annað var teppt úti í Flatey og hitt var í Korsør. Koma reyndar bæði heim í kvöld en ég hefði þurft að redda mér gistingu einhvers staðar. Og lítið orðið úr vinnu.

Vinnan gengur annars vel en ég þyrfti að fara og birgja mig upp af ís til að verða eitthvað úr verki í dag.