Ég var að koma úr tveggja ára afmæli Sauðargærunnar, sem fór hið besta fram, enda fáir afmælisgestanna á sama aldri og afmælisbarnið og flestir af yngri kynslóðinni dunduðu sér við tölvuleiki inni í herbergi Boltastelpunnar. Hún stóð sig annars vel við afmælisundirbúninginn, smurði og skreytti nokkra tugi af snittum, skreytti afmælistertuna og bjó til girnilegt ávaxtasalat. Það ætlar hún reyndar líka að gera hér hjá mér annað kvöld og nota þá enn fleiri tegundir af ávöxtum.

Afmælisbarnið fékk ýmsar góðar gjafir en var þó lengi framan af mjög upptekinn af tréhamri og bretti sem hann gat rekið mislita plaststauta í gegnum, fram og aftur. Síðar fór hann að ganga um og berja með hamrinum í það sem fyrir varð, þótt ég yrði ekki nema einu sinni fyrir því. Svo uppgötvaði hann líka að það er enn skemmtilegra að berja í trommuna sem hann á með hamri en með trommukjuðunum, það heyrist mun meiri hávaði.

Setningu dagsins átti samt ung frænka hans, sem kom inn í stofu, benti á efnafræðistúdentinn og spurði: ,,Hvað gerir þetta?"

,,Do you know what kind of a bomb it was?"
,,The exploding kind."

Nei, þetta er ekki úr Leiðarljósi. Ég er búin að skipta yfir á danska sjónvarpið. Sit hér og drekk Veuve Clicquot í boði efnafræðistúdentsins og horfi á sjónvarpið. Allavega þangað til mér dettur eitthvað betra í hug.

Ég veit ekki með aðra en ég hef ákveðna lágmenningarþörf sem ég þarf að fullnægja öðru hverju. Og ég fullnægi henni að miklu leyti með því að horfa á Leiðarljós. Ekki daglega, hreint ekki, enda er ég nánast aldrei komin heim á útsendingartíma. En stöku sinnum á föstudögum, eða þegar ég er veik ... og svo þegar ég er í sumarfríi, eins og til dæmis þessa vikuna. Það dugir manni alveg til að fylgjast með ,,söguþræðinum" að sjá einn þátt í mánuði eða svo, enda gerist eiginlega aldrei neitt þrátt fyrir alla dramatíkina.

Því að dramatík skortir náttúrlega ekki. Núna var Maureen til dæmis að finna bréf þar sem fram kom að Ed hafði haldið framhjá henni með Lillian og hún bregst við með því að mölva sparistellið. Ég hefði frekar mölvað hausinn á Ed. Mallet er að fara að biðja Harley en missti trúlofunarhringinn ofan í niðurfallið á eldhúsvaskinum. Ekki veit ég hvað hann var að þvælast með demantshring yfir eldhúsvaskinum. Dylan (sem reyndist óvænt vera sonur Revu, sem er horfin) er í New York og rakst þar skyndilega á Mindy, sem er búin að vera horfin í hálft ár eða svo og lítur allt í einu allt allt öðruvísi út en síðast þegar hún sást. Sem boðar mikla dramatík því að Nick fyrrverandi kærasti Mindyar (sem reyndist ,,óvænt" vera sonur Alexöndru, sem er líka horfin) er einmitt orðinn ástfanginn upp á nýtt. Billy, pabbi Mindyar, er að fara í ferðalag með fyrrverandi konunni sinni og núverandi konan hans (eða eru þau skilin?) er ekki ánægð, enda er hún kasólétt - nema hún er bara að þykjast vera það, í alvöru er það Bridget, sem hún felur uppi á háalofti, sem er ólétt og Nadine ætlar að þykjast eiga barnið til að halda í Billy ... Og þetta eru bara fyrstu tíu mínúturnar af þættinum í dag.

Fyrir nokkrum árum fór ég í lest frá London norður til York og ferðaðist á fyrsta farrými af því að það var ódýrara en annað farrými (af því bara, skildist mér helst). Það var mjög fínt nema að einu leyti: Allir farþegarnir nema ég voru ungir bissnissmenn og konur sem töluðu stanslaust í gemsana sína alla leiðina og töluðu hátt. Símarnir alltaf að hringja og ekki mikið næði. Á heimleiðinni seint um kvöldið fór ég líka á fyrsta farrými en þá bilaði lestin einhvers staðar norður af London og ég endaði strönduð á auðum brautarpalli in the middle of nowhere ásamt rosknum manni á tveimur hækjum og fáklæddum járnbrautarstarfsmanni. Nei, hann var nú reyndar fremur léttklæddur en fáklæddur og skalf af kulda, því þetta var í lok janúar og hávaðarok. Lestin sem flutti okkur svo loksins á leiðarenda var hreint ekki með neitt fyrsta farrými, allavega fann ég það ekki.

Ferðin suður með rútunni minnti mig pínulítið á þetta, það er að segja ferðina til York. Reyndar er synd að segja að það sé fyrsta farrými í SBA-Norðurleiðarrútunni, en símarnir hringdu ekkert mikið minna og ég er margs vísari um samferðarmenn mína og líf þeirra. Til dæmis veit ég að það er nærri kaldavatnslaust hjá manninum sem sat handan við ganginn - líklega samt í sumarbústaðnum - og klósettkassinn er tuttugu mínútur að fyllast. Ég veit að það var svo mikið fjör í gamalmennasumarbúðunum sem blindi maðurinn (hann sagðist vera blindur en var þó að lesa) í sætinu fyrir framan var að koma úr að hann var þreyttari en þegar hann fór í hvíldardvölina. Hann var með síma sem hringdi ,,hvað er svo glatt sem góðra vina fundur". Hátt og oft. Ég veit að kona sem sat einhvers staðar fyrir aftan mig ætlar að steikja silung annað kvöld. Ég veit að strák sem sat einhvers staðar þar fyrir aftan þykir mjög vænt um afa sinn. Og fleira ...

Það eru þvílík hlýindi hér fyrir norðan að ef sæi meira til sólar væri maður að leka niður af hita. Ég er nú samt að hugsa um að fara suður á morgun, enda þarf ég að baka eitthvað fyrir tveggja ára afmælisveislu Sauðargærunnar, sem á að halda á laugardaginn. Æi, og skila af mér einhverjum verkefnum sem er þrátt fyrir allt líklegra að ég vinni fyrir sunnan en hér. Ég dett alltaf í nostalgíu þegar ég kem hingað og fer að haga mér eins og ég gerði fyrir þrjátíu árum. Þar með talið að hreyfa mig ekki fyrir leti og ganga sokkalaus hvernig sem viðrar. (Hvorttveggja getur svosem gerst fyrir sunnan líka en ekki þó í sama mæli.)

Allavega verð ég ekki hér um helgina, þótt það kosti að ég missi bæði af Miðaldamönnum á síldarævintýrinu á Siglufirði og Brimkló á kántrítónleikum á Skagaströnd. Reyndar er ég ekki viss um að ég hafi farið nokkurn skapaðan hlut um verslunarmannahelgi síðan ég flakkaði á milli norðlenskra útihátíða '73 (úbbs, svakalega er langt síðan) með Yngva Stefáns og Tóta töfrahippa, og bar sex hóffjaðraarmbönd á hvorum handlegg. Tóti framleiddi armböndin, Yngvi seldi og ég var sýningastúlkan - eina skiptið sem ég hef verið í því hlutverki.

Þetta var góður bissniss: Einn pakki af hóffjöðrum kostaði 300 krónur, úr honum mátti gera 60 armbönd, hvert armband var selt á 300 krónur. Það þýðir að úr hóffjaðrapakkanum urðu 18.000 krónur. Það voru nákvæmlega mánaðarlaun skrifstofustúlku í sumarafleysingum hjá Kaupfélagi Skagfirðinga þetta sumar (ég veit allt um það. Mánaðarlaun skrifstofudrengja voru allnokkru hærri, sama þótt það lenti á skrifstofustúlkunni að leiðrétta villurnar eftir þá).

En þetta var á berfætta tímabilinu í ævi minni. Það er löngu liðið. Nema kannski þegar ég kem hingað heim.

Ég er búin að kenna gömlu hjónunum að senda tölvupóst, nota Íslendingabók, lesa blogg og leggja kapal - þarf nokkuð fleira?

Mér tekst alltaf að gleyma því á milli heimsókna hvað það er mikið álag á skynfærin að vera hér á Smáragrundinni. Að vísu fyrst og fremst á milli 6 og 8 á kvöldin, á öðrum tímum er hér yfirleitt afskaplega kyrrlátt og rólegt. Allavega eftir að fótboltabrjálæðingarnir hurfu.

Klukkan sex er kveikt á útvarpinu til að hlusta á fréttirnar. Bæði tækinu sem er inni í stofu og því sem er handan við vegginn, inni í eldhúsi. Þau eru bæði höfð fremur hátt stillt. Og þau eru alls ekki synkróniseruð. Af einhverri ástæðu er annað (eldhústækið held ég) svona sekúndu á eftir, þannig að maður heyrir fréttirnar allar tvíteknar. En það eru þó allavega yfirleitt sömu fréttirnar.

Klukkan hálfsjö kveikir pabbi á fréttunum á Stöð 2. Það er áfram kveikt á útvarpinu inni í eldhúsi. Stundum er það líka stillt á Stöð 2. Stundum ekki. Þegar sest er að borðum um eða rétt fyrir 7 er eldhústækið stillt yfir á Rás 2 til að heyra sjónvarpsfréttirnar. En Stöð 2 gengur áfram inni í stofu.

Það er þó ekki fyrr en eftir mat, þegar sest er inn í stofu til að horfa á það sem eftir er af sjónvarpsfréttunum, sem ástandið verður alvarlegt. Ég held að ég sé ekki að ljúga neitt voðalega miklu ef ég segi að það eru mörg ár síðan ég sá síðast heila frétt í sjónvarpinu hér. Pabbi er ekkert voðalega tæknilega sinnaður (þótt honum gangi reyndar alveg þokkalega að læra á tölvuna) en hann á ekki í nokkrum vandræðum með sjónvarpsfjarstýringuna. Því miður. Ég taldi áðan, hann skipti 57 sinnum á milli stöðva á 20 mínútum. Og af því að ég var meira að hlusta en horfa, og hann er svo andskoti lipur á fjarstýringunni, þá runnu fréttirnar meira og minna saman við Ísland í dag og einhvern þátt á Skjá 1 og ég skildi ekkert af hverju Vilhjálmur Vilhjálmsson var allt í einu farinn að tala um framboð til Öryggisráðsins eða eitthvað.

Eins gott að það eru ekki 45 stöðvar á þessu sjónvarpi.

Ég fór með gömlu hjónunum í skoðunarferð um Skagafjörðinn. Hann hafði nú lítið breyst frá því síðast.

Eitthvað fræddist ég samt um mannlíf fyrr og nú (,,karlinn er alltaf með þessa helvítis fræðslu" eins og efnafræðistúdentinn sagði einhvern tíma á sínum yngri árum eftir bílferð með afa sínum). Og í Viðvíkursveitinni datt mér af einhverri ástæðu í hug afbökun á ljóði sem við sungum stundum hér áður fyrr; tek þó enga ábyrgð á að ég fari rétt með, enda hefur margsannast að ég man engan kveðskap rétt:

Andar árblæ heitum
á Ásgeirsbrekku og Sel.
Sumar er í sveitum
síldarmél.

Þótt ég sé lítið að elda þessa dagana, þá sleppið þið ekki alveg við uppskriftir því hér kemur ansi góð en einföld rabarbarakökuuppskrift frá móður minni. Reyndar upphaflega fengin úr gömlu Gestgjafablaði en svipaðar kökur, ýmist gerðar með rabarbara eða eplamauki, þóttu mikið góðgæði á mínum sokkabandsárum, hvort sem heldur var með kaffinu eða sem eftirréttur. Eplakökur af þessu tagi voru gjarna kallaðar danskar eplakökur; ekki man ég fyrir víst af hverju það var og bókasafnið mitt er hvergi nærri, svo ég get ekki flett upp til dæmis í frøken Jensen eða maddömu Mangor til að athuga hvort þær eru með svona uppskrift.

Rabarbarakaka með tvíbökum

600 g rabarbari
300 g sykur
150 g tvíbökur
50 g smjörlíki eða smjör
250 ml rjómi

Rabarbarinn þveginn, skorinn í bita og settur í pott ásamt 200 g af sykrinum. Látið malla við hægan hita í u.þ.b. hálftíma og síðan kælt. Tvíbökurnar settar í plastpoka og muldar með kökukefli (það má líka grófmylja þær með höndunum og setja svo í matvinnsluvél). Settar á pönnu ásamt smjöri/smjörlíki og 100 g af sykri, hitað þar til tvíbökurnar hafa brúnast og hrært stöðugt í á meðan svo ekki brenni. Kælt. Brauðmylsna og rabarbari er svo sett í lögum í skál (ekki of víða) og brauðmylsna höfð efst og neðst. Rjóminn þeyttur og settur ofan á.

Kakan er best ef hún er látin standa í kæli í nokkra klukkutíma áður en rjóminn er settur á hana en hún geymist líka í 2-3 daga í kæli og versnar hreint ekki neitt við það.

Önnur af tveimur bókum sem ég tók með mér norður er Round Ireland with a Fridge eftir Tony Hawks. Nokkuð fyndin á köflum og hugmyndin alveg mátulega brjáluð - að ferðast á puttanum fram og aftur um Írland með ísskáp. Spurning hvort svona mundi ganga upp nokkurs staðar annars staðar en á Írlandi. Ætli Íslendingar væru til dæmis æstir í að taka uppí puttaferðalang með ísskáp í eftirdragi?

Ég kíkti aðeins á útsöluna í Skagfirðingabúð í dag. Einhvern veginn tekst mér ævinlega að vera á ferðinni fyrir norðan þegar stendur yfir sumarútsala í Skaffó og hingað til hefur það ekki brugðist að ég hafi fundið eitthvað sem hvergi fæst annars staðar. Hvort sem það er Frenzy með Screamin' Jay Hawkins, sem ég var búin að leita að lengi, eða steypujárnsbjalla skreytt með belju, ætluð til að kalla á fólk í matinn, sem ég var alls ekki búin að leita neitt að en gat ekki annað en keypt þegar ég sá hana (það hefur hins vegar alltaf gleymst að festa hana upp svo að enn þarf ég að þenja raddböndin þegar ég er að kalla á efnafræðistúdentinn í matinn). Að þessu sinni sá ég hins vegar ekki neitt en var reyndar að flýta mér svo að ég þarf að fara aftur í betra tómi. Til dæmis var þarna einhver poppkornsmaskína sem mér vannst ekki tími til að skoða nógu vel. Þótt mig vanti reyndar ýmislegt meira en poppkornsmaskínu.

En Skaffó er glettilega góð búð. Það kemur mér alltaf svolítið á óvart hvað er til gott úrval þar af matvöru; í dag var til dæmis hægt að fá þar ferskt rósmarín og timjan, rauðlaufssalat (radicchio) og fleira sem ekki fékkst í Nóatúni þegar ég kom þar fyrir helgi, og síst minna úrval af kryddi en í flestum stórmörkuðum á höfuðborgarsvæðinu. Kjötborðið er yfirleitt nokkuð gott og mikið til af frosnum matvælum, mjólkurvörum og öðru. Það eina sem var áberandi minna af en í búðum fyrir sunnan var tilbúnir og hálftilbúnir réttir. En þeirra sakna ég nú ekki hvort eð er.

Nú þarf ég líklega að fara að passa hvað ég skrifa hér rétt eins og hver annar unglingur, fyrst mamma er farin að lesa það sem ég skrifa. Eins og það sé ekki nóg að börnin og barnabarnið lesi það.

En drengirnir eru allavega farnir af stað til síns heima og hér verður ekki minnst einu orði á fótbolta næstu daga. Mikið óskaplega er ég fegin því að áhugi efnafræðistúdentsins á íþróttum var í lágmarki þegar hann var átta-níu ára. Já, og reyndar lengi eftir það. Og hvað sem íþróttaáhuga Boltastelpunnar líður, þá er hún ekki sérlega mikið gefin fyrir að ræða það áhugamál sitt við blásaklausar ömmur og frænkur, hvort sem þær vilja eitthvað um það vita eða ekki.

Ég verð með gömlu hjónin í tölvukennslu næstu daga. Fyrsta verkefnið er auðvitað að kenna þeim að nota Íslendingabók. Spurning hvað er óhætt að sýna þeim meira ...

Eiríkur bróðir er semsagt búinn að tengja Smáragrundina við Internetið. Tengingin er þó frekar hægvirk og ég veit ekki hvað ég blogga mikið á meðan ég er hér. Maður er orðinn svo afvanur þessu.

Hjálp ... Ég er föst hér alla helgina með tveimur ungum fótboltabrjáluðum frændum mínum. Þeir sátu í allt gærkvöld og gerðu fjárhagsáætlun fyrir fótboltaliðið sem þeir ætla að stofna, skipulögðu leikmannakaup og hvaðeina - og svo var ekki rætt um annað en fótbolta. Hvað hefur eiginlega komið yfir þessa fjölskyldu? Ég hefði sokkið ofan í þunglyndi ef pabbi hefði ekki birgt sig upp af rauðvíni fyrir helgina. Eins gott að drengirnir verða hér ekki alla vikuna ...