Ættingjar mínir hafa hingað til ekki gert mikið af því að blogga sjálfir þótt þeir eigi það til að tjá sig á annara manna bloggi. Ein fárra undantekninga er Skúli frændi, en þó verður að geta þess að það þarf alla leið aftur til séra Guðmundar á Grund til að finna skyldleika við hann, semsagt þrjúhundruð ár aftur í tímann, og trúlegt að ýmsir bloggarar séu mun skyldari mér en hann. En það er sama, hann skal heita Skúli frændi fyrir því.

Ég þarf hins vegar ekki að fara svona langt aftur til að finna skyldleika við Fimleikanördið. Hreint ekki.

Á grill/karókíkvöldi Fróða í fyrra var ég ein með tvö grill að grilla ofan í mannskapinn. Núna var grillið bara eitt og þrír karlmenn sem mönnuðu það.

Annars var þetta ágætt kvöld, þar sem ég gat leitt karókíið hjá mér að mestu og sat í staðinn og ræddi ítalska og króatíska matargerð.

Svo enduðum við náttúrlega á Vínbarnum og sátum þar drjúga stund. Ég rölti svo heim og þegar ég gekk upp Skólavörðustíginn vatt sér að mér ansi krúttlegur franskur ferðamaður og gerði ítrekaðar tilraunir til að draga mig í partí, sem mér skildist að ætti að halda á hótelherbergi hans og vera tveggja manna. Hann var svo undrandi á að ég afþakkaði að hann þráspurði mig hvort ég væri kannski lesbía og virtist ekki alminlega trúa þegar ég neitaði. Mér skildist á honum að það bara hlyti að vera fyrst ég væri ekki tilkippileg við hann. Kannski hefur hann séð auglýsingar frá Flugleiðum.

Þetta var krúttlegur náungi eins og ég sagði. En hann var minni en ég og það bara er ekki að virka. Gekk kannski hjá Tom og Nicole um tíma en höfðar ekki til mín.

Eldfjallið var hjá mér í vinnunni heilan dag áður en hún fór í sveitina og eitt af því sem hún tók sér fyrir hendur var að semja reglur fyrir skrifstofuna mína, sem hún festi síðan upp á vegg og lagði ríka áherslu á að ætti að fylgja. Enda eru þetta góðar reglur. Þær hljóma svona, stafrétt en með athugasemdum mínum:

Reflur hjá Frú Nönnu

1. Bannað reykja.
2. Bannað að tala um eithvað dónalegt (dónalegur)1)
3. Vera kurteis
4. Bannað að trufla aðra ef það mikilvægt.2)
5. Vera duglegur í vinnuni
6. Bannað stela
7. Vera hjálpsamur (dæmi Ná í kaffi)3)
8. Takka til eftir mann
9. Bannað að drasla of mikið til.
10. Gera það ef einkver biður þig um gera eithvað. (Gildir um alla nema Heklu)4)
11. Ekki grípa fram í
12. Ekki tala við aðra ef sá er í símanum
13. Banka áður en maður æðir inn.

1) Þessi regla ætti að vera óþörf þar sem allir sem hingað koma eru mjög penir en kannski hefur Eldfjallið heyrt þess getið að skrifstofan var áður ritstjóraskrifstofa Bleiks og blás.
2) Ég veit ekki alveg hvort átt er við að bannað sé að trufla aðra nema erindið sé mikilvægt, eða bannað að trufla aðra ef þessir aðrir eru að gera eitthvað mikilvægt.
3) Dæmið er ekki valið af handahófi. Ég held ég hafi aldrei drukkið eins mikið kaffi og þennan dag. Barnið tók viðbragð í hvert skipti sem farið var að sjást til botns í bollanum mínum.
4) Það þarf víst ekki að taka fram hvert raunverulegt nafn Eldfjallsins er.

Hér er þá fiskisúpuuppskriftin sem ég var beðin um í gær - eða ég geri ráð fyrir að það sé þessi. Súpan sjálf minnir mig að sé ágæt en það er steinseljupestóið sem er aðalatriðið og reyndar má nota það í ótalmargt annað - á pasta, sem ídýfu, sósu með grillmat, á brauð og nánast hvar sem manni finnst þurfa dálitla bragðsprengju í munninn.

Sjávarréttasúpa

1 poki (um 350 g) sjávarréttakokkteill (frá Snæfiski)
2 msk olía
1 laukur, saxaður smátt
1 hvítlauksgeiri, saxaður smátt
1 l vatn
nokkrir steinseljuleggir (má sleppa)
1 sellerístöngull, skorinn í litla bita
2 lárviðarlauf
sítrónusafi
nýmalaður pipar
salt

Sjávarréttakokkteillinn látinn þiðna í pokanum. Olían hituð í potti og laukur og hvítlaukur látinn krauma í henni í nokkrar mínútur og brúnast ögn án þess að brenna. Vatninu hellt yfir og hitað að suðu. Steinseljuleggirnir bundnir saman í knippi og settir út í ásamt selleríi, lárviðarlaufi og safa úr hálfri sítrónu. Kryddað með pipar og salti og látið malla við hægan hita í um 20 mínútur. Þá eru steinseljuleggirnir og lárviðarlaufið veitt upp úr en sjávarréttakokkteilinn settur út í ásamt safanum sem er í pokanum, hitað að suðu og látið malla í 2-3 mínútur. Smakkað til með pipar, salti og sítrónusafa. Súpan er svo borin fram með steinseljupestói, þannig að hver og einn geti hrært því saman við eftir smekk, eða smurt því á brauð og borðað það með.

Pestóið er sem sagt töluvert krassandi; ég kom með það í vinnuna einn daginn og einn vinnufélagi minn, sem var afar hrifinn af henni og fékk sér rösklegan skammt, var sendur fram í gestaherbergið að sofa næstu nótt; konan hans þoldi ekki hvítlaukslyktina og gat ekki haft hann í sama herbergi. En það má alveg nota minni hvítlauk. Pestóið geymist í nokkra daga í ísskáp.

Steinseljupestó

1 1/2 knippi steinselja
3-4 hvítlauksgeirar, saxaðir
2 msk. furuhnetur
40 g nýrifinn parmesanostur
1/4 sítróna
150 ml ólífuolía
nýmalaður pipar
salt

Leggirnir skornir af steinseljunni (það má nota þá í súpuna) og hitt sett í matvinnsluvél eða blandara ásamt hvítlauk, furuhnetum, parmesanosti og sítrónusafa. Vélin látin ganga þar til allt er orðið að mauki. Þá er olíunni þeytt saman við smátt og smátt. Kryddað með pipar og salti eftir smekk.

Það er nú gott og blessað að verða frægur og allt það (reyndar er það örugglega ekki gaman en sumum finnst það allavega eftirsóknarvert). En ég ætla að vona að ég verði aldrei svo fræg að neinum detti í hug, þegar ég verð dauð, að setja þetta á safn (eða öllu heldur eitthvað sambærilegt, því ég er nú ekki með svona. Allavega ekki enn). Það eru takmörk.

Ég er að lesa ansi skemmtilega bók sem heitir In the Devil's Garden og er um - tja, matarsögu, eða vissa þætti hennar. Þar kemur fram ýmislegt athyglisvert, meðal annars þetta, í kaflanum um brauð:

,,The world's first bakers, in Egypt, actually doubled as gynecologists by selling wheat to women who suspected they ,,had a bun in the oven". The ladies would urinate on the wheat and, if pregnant, it would germinate in sympathy. If she was barren, the grain, too, would remain fallow (yes, this is largely effective)."

Merkilegt, og ef einhver sem les þetta skyldi nú vera ólétt, þá þætti mér forvitnilegt ef viðkomandi vildi taka að sér að prófa aðferðina og gefa skýrslu.

Ég kom með grillafgangana frá myndatökunni með mér í vinnuna áðan og flest gerði mikla lukku. Þó voru ýmsir sem sneiddu hjá smokkfisksörmunum og hrukku aftur á bak þegar þeir fengu skýringu á hvað þetta væri. En aðrir kunna greinilega að meta þá, allavega er allt horfið af bakkanum núna. Nema þorskurinn, sem er þó verulega góður. Hvernig í ósköpunum stendur eiginlega á því að Íslendingar kunna ekki að meta þorsk og taka ómerkilegan fisk eins og ýsuna fram yfir? Nja, ókei, þetta er kannski fullmikið sagt. Ýsa getur verið ágæt. En þorskur er bara miklu betri.

Reyndar fékkst ekki einu sinni þorskur í fiskborðinu í Nóatúni, sem er þó alls ekki slæmt af fiskborðum í stórmörkuðum að vera. Ég þurfti að nota þorsk úr frystiskápnum mínum. Steinbítskinnarnar og smokkfiskurinn komu þaðan líka en túnfisk, lúðu, skötusel og hráar rækjur fékk ég þó í Nóatúni. Ég á líka makríl sem ég var að velta fyrir mér að grilla en hætti við, fannst ólíklegt að það yrði vinsælt, en nú er ég komin með bakþanka. Hvað haldið þið, ætli mundi þýða að bjóða Íslendingum upp á grillaðan makríl? Kannski með rabarbarasósu?

Arabarnir eru enn einu sinni komnir á kreik. En svo nær það aldrei lengra en þetta. Ansans. Ég sem er alltaf að gera mér vonir um að enda í einhverju haremi.

Eldfjallið ríður þessa dagana húnvetnskum stóðhesti um sveitir og skemmtir sér konunglega; lætur sér ekki einu sinni bregða þegar graddinn fer að gerast nærgöngull við merar sem á vegi hans verða og þykir það bara skondið. Hún passar sig líka á að segja ekki afa sínum frá því að hún hafi næstum dottið af baki nokkrum sinnum, vill kannski ekki eiga á hættu að hann setji undir hana þægari og latari reiðskjóta. Mér heyrist á öllu að hún hafi erft ansi mikið af berndsenskum genum frá honum.

Sauðargæran bróðir hennar trúlega líka, en þessa stundina eru það matreiðslugenin frá mér sem eru mest áberandi í fari hans. Hann kom hingað heim með mér áðan, gekk rakleiðis inn í eldhús, opnaði pottaskápinn og sótti sér pott. Bað mig svo um sleif og svo stóð hann og hrærði í pottinum á milli þess sem hann kom út á svalir og aðstoðaði mig við að grilla rauðsprettu - jæja, aðstoðin fólst nú mest í því að halda sig í hæfilegri fjarlægð frá grillinu, benda á það með reglulegu millibili og segja ,,ó-ó". Sem er aðstoð líka, út af fyrir sig. Hann þvældist þá ekki fyrir mér á meðan. En hann fylgdist allavega áhugasamur með eldamennskunni.

Við Sauðargæran grilluðum aðra rauðsprettuna heila, hina í þverskornum sneiðum, og krydduðum bara með pipar, salti og sítrónusafa. Það þarf ekki uppskrift að því. Hér er aftur á móti önnur einföld grilluppskrift sem ég var búin að lofa fyrir nokkrum dögum:

Vorlauks- og mintukryddlegnar kjúklingabringur

4 kjúklingabringur, beinlausar og hamflettar, ekki mjög stórar
3 vorlaukar
hnefafylli af mintulaufi
2 hvítlauksgeirar
rifinn börkur af 1 sítrónu
3 msk ólífuolía
1/2 tsk kóríanderfræ, möluð
nýmalaður pipar
salt

Kjúklingabringurnar lagðar á bretti og 2-3 djúpar skorur skornar í hverja þeirra á ská - skorurnar ættu að ná u.þ.b. til hálfs í gegnum bringurnar. Vorlaukur, minta, hvítlaukur og sítrónubörkur sett í matvinnsluvél eða blandara og saxað smátt. Olíu, kóríander og pipar þeytt saman við. Bringunum velt út úr blöndunni og látnar liggja í a.m.k. 2 klst í kæli. Teknar úr kæli og látnar standa við stofuhita á meðan grillið er hitað vel. Bringurnar eru svo saltaðar og grillaðar við góðan hita í 4-5 mínútur á hvorri hlið, eða þar til þær eru rétt steiktar í gegn. Snúið einu sinni. Bornar fram t.d. með grænu salati og soðnum kartöflum, eða með grísku salati og brauði.

Ég verð þess oft vör að fólk heldur að af því að ég er svo ægilega mikið matargúrú, skrifa bækur og í Gestgjafann og allt, þá fái ég allt meira og minna ókeypis og extra góða þjónustu í verslunum og hvaðeina.

Mikið vildi ég að það væri satt.

Heimilistækjaverslanir landsins eru í samsæri gegn mér. Hmmrph.

Ég sá hluta af viðtali við minn gamla vinnufélaga Guðjón Reynisson í Kastljósinu áðan. Merkileg tilviljun, ég var einmitt að hugsa um það á leiðinni heim að ég ætti nú að hringja í hann og spyrja hann hvort það væri stefna 10-11, þegar viðkvæmt grænmeti dytti í skítugt gólfið, að henda því bara beint upp í hillu aftur. Ég var nefnilega nýbúin að sjá þegar starfsstúlka í 10-11 í Austurstræti rak sig í bakka með kirsiberjatómötum, sem datt í gólfið og opnaðist svo tómatarnir ultu út um allt; hún skreið um gólfið og teygði sig undir hillur til að ná í tómatana, fleygði þeim ofan í bakkann aftur og setti hann beint í hilluna. Kom svo auga á tómat sem hafði skoppað alla leið út að dyrum, náði í hann og henti honum ofan í vitlausan bakka, að mér sýndist. Nokkrir útlendingar störðu í forundran. Ekki ég, ég hef séð þetta áður. En það ætti nú lágmark að fara með þetta á bak við og þvo það. Eða láta allavega viðskiptavinina halda að það hafi verið gert. Lítur betur út.

Ég er reyndar innilega sammála Guðjóni með hvítasunnulokunina en þetta kom ekkert við mig. Það var opið allan daginn í Krambúðinni eins og ævinlega.

Ég þarf að rýma til í hillunum hjá mér og er með nokkur eintök af Matreiðslubók Nönnu, sem ég er til í að selja á góðu verði. Finnst mér. Níu þúsund, sem þýðir sirka tvær krónur og fimmtíu aura hver uppskrift. Þið getið auðvitað lesið bloggið mitt áfram og fengið uppskriftir fyrir ekki neitt, en það eru að meðaltali svona þrjár uppskriftir á viku og þá tekur í kringum tuttugu og þrjú ár að ná sama uppskriftafjölda.

Ef einhver hefur áhuga, þá má hafa samband við mig á nannar@isholf.is.

Stefán Pálsson er tábrotinn og er af því tilefni að velta fyrir sér táheitum. Plön hans um að verða frægur fyrir að gefa nafnlausu tánum þremur heiti minna mig á áætlanir efnafræðistúdentsins um að fá nóbelinn í læknisfræði fyrir að uppgötva hóstataugina og fleiri áður óþekkt líffæri (sem munu meðal annars stranda á því að hann fór ekki í læknisfræði). Reyndar finnst mér ólíklegt að einhver hljóti mikla frægð fyrir að nefna miðtána ,,miðtá". En ég hef heldur aldrei þurft sérstaklega á því að halda að aðgreina tærnar á mér með nöfnum, enda stunda ég ekki íþróttir og slasa mig þar af leiðandi ekki á fótunum, svo að ekki ætla ég að blanda mér í þessar hugleiðingar.

En þetta rifjaði upp fyrir mér fingraheitin sem ég ólst upp við, það er að segja danskættuðu heitin þumaltott, sleikipott, langimann, gúllibrann og litli putti spilimann. Og nú er ég farin að velta fyrir mér hvaðan gúllibrann, eða guldebrand, sé eiginlega komið. Einhvers staðar finnst mér að ég hafi lesið að þetta sé afbökun úr Gudbrand, en af hverju í ósköpunum ætti baugfingur að vera kallaður Guðbrandur? Af því bara? Kann einhver skýringu?

Ég er að fletta gömlum Gestgjafa. 2. tölublað 1. árgangs, þetta er sem sagt sumarblaðið 1981. Og þarna, innan um uppskriftir að körfukjúklingi, lambakórónu (hver einasti rifjaendi skreyttur með hvítum pappírsvendi), allskonar rjóma- og majónessósur, svuntusnið og munnþurrkubrot, er auglýsing um gasgrill frá Cramer. Og þarna mundi hneykslunargjörnu fólki og sumum femínistum svelgjast illilega á, því konan við grillið er í afskaplega hreint efnislitlu bikini einu fata, og með háhælaða skó á fótum. Ég mundi nú ekki grilla í bikini, jafnvel þótt ég hefði vöxtinn í það.

Þetta er reyndar ekki íslensk auglýsing, það er alveg ljóst. Og grill eins og konan stendur við hef ég aldrei séð og reyndar ekkert því líkt; það er lágt, með snúningsteini, og fyrir ofan teininn er gashelluborð með þremur rósóttum emaleruðum pottum. Eitthvað mjög þýskt við þessa mynd. Bæði umhverfið, grillið og konuna.

Á næstu opnu er svo grein sem heitir Grillað í Vesturbænum. Grilluð svínarif, reyndar töluvert öðruvísi en ég var með uppskriftir að í grillblaði Gestgjafans í vor, en mundu örugglega falla vel í geð líka núna. En konurnar eru ekki á bikini.

Efnafræðistúdentinn er ekkert ginnkeyptur þótt ég sé að útmála hvað smokkfiskurinn sem ég grillaði í gærkvöldi var góður. Hann segist ekki hafa áhuga fyrir ,,condom fish".

Samkvæmt fregnum norðan úr Vindhælishreppi kann Eldfjallið vel við sig í sveitasælunni og var farin að böðlast í að rífa girðingar með afa sínum; gekk rösklega fram í því eins og öðru sem henni finnst skemmtilegt. Var líka búin að gefa honum leyfi til að leggjast á greni en sagðist þó ekki ætla með. Mér er þó ekki ljóst hvort það var af einskærri samúð með tófunum eða hvort henni þótti það ekki óhætt af því að hún hafði heyrt söguna af því þegar hann skaut yngri bróður sinn með haglabyssu af því að hann var svo mikil klöguskjóða.

Sauðargæran kom í kvöldmat til mín ásamt foreldrum sínum, alsæll með sveitadvölina en svangur eftir ökuferðina að norðan og byrjaði á því að háma í sig fjórar eða fimm vænar eplaskífur, svona sem forrétt áður en hann settist við matarborðið. Ég steikti nefnilega eplaskífur með hvítasunnukaffinu handa okkur efnafræðistúdentinum.

Eplaskífur eru ekki skífur og í þeim eru ekki epli. Þær heita eplaskífur (ég er oft spurð að þessu) af því að upprunalega voru eplabitar eða sneiðar í þeim og þær voru steiktar á pönnu. Í matreiðslubók maddömu Mangor (ég á sjöttu útgáfuna frá 1844) er reyndar uppskrift að ,,fljótandi eplaskífum" og þá er léttsteiktum eplasneiðum velt upp úr deigi og þær síðan steiktar á pönnu. Enn stinga sumir eplabita á kaf í deigið þegar búið er að setja það í holurnar og það getur reyndar verið ansi gott; þó er betra að forsjóða eða steikja eplin áður því eplaskífur eru það fljótbakaðar að eplabitarnir geta verið fullharðir ef það er ekki gert.

Það þarf eplaskífupönnu til að steikja klassískar eplaskífur og kannski ekki margir sem eiga slíkt þing. Þessar sem Alpan framleiðir og selur aðallega til afkomenda Dana í Ameríku eru ágætar sem slíkar en þær er bara hægt að nota til að steikja eplaskífur. Ef maður á gamla eplaskífupönnu gæti hún farið vel sem veggskraut í eldhúsinu á milli þess sem hún er brúkuð. Ég keypti mína eplaskífupönnu, sem er úr níðþungu steypujárni, hjá Þorsteini Bergmann á Skólavörðustígnum - þar er alltaf hægt að finna eitthvað snjallt - og þar hafði hún verið notuð sem kertastjaki úti í glugga. Ég gæti alveg hugsað mér að hafa hana fyrir kertastjaka einhvern tíma en sem stendur skreytir hún eldhúsvegginn. En í dag steikti ég alltsvo eplaskífur. Og hér er uppskriftin mín, fyrir þá sem eiga eplaskífupönnu - reyndar má líka nota deigið í lummur og hafa þá jafnvel þunna eplasneið í hverri.

Eplaskífur

250 g hveiti
rifinn börkur af 1 sítrónu
1/2 tsk matarsódi
1 msk sykur
1/4 tsk salt
200 g (1 dós) hreint skyr
200 ml mjólk (í staðinn fyrir skyr og mjólk má nota 400 ml súrmjólk)
3 egg, aðskilin
50 g smjör

Hveiti, sítrónubörkur, matarsódi, sykur, salt, skyr, mjólk og eggjarauður sett í matvinnsluvél og hrært vel saman (auðvitað má líka nota rafmagnsþeytara eða písk). Deigið látið bíða í um hálftíma. Eggjahvíturnar stífþeyttar og blandað gætilega saman við með sleikju. Smjörið brætt og eplaskífupannan hituð. Svolítið smjör sett í hverja holu á pönnunni og deigi síðan hellt í holuna; það ætti að fylla hana að u.þ.b. 3/4. Steiktar við meðalhita þar til ljósbrún skorpa hefur myndast að neðan en þá er þeim snúið (best að gera það með prjóni/prjónum, ég nota alltaf tvær kjötnálar sem ég sting í skífuna). Steiktar áfram á hinni hliðinni - það má stinga í þær með prjóni til að athuga hvort þær séu steiktar í gegn. Reyndar er best að snúa þeim nokkrum sinnum á meðan þær steikjast en ég nenni því ekki alltaf. Bestar heitar með miklum flórsykri sigtuðum yfir.