Ég er í kjólavandræðum. Nei, mig vantar ekki kjól, ég þarf bara að velja. Er að fara í síðkjóladinner á eftir og nú er spurningin: Á ég að fara í fjólubláa síðkjólinn minn, sem er fínni, eða vínrauða síðkjólinn, sem er þægilegri (ekki að sá fjólublái sé neitt sérlega óþægilegur svosem)?

Ég hef reyndar fengið þá gáfulegu ráðleggingu að fara í þann kjól sem er rýmri í mittið. Þetta er nefnilega ellefu rétta kvöldverður ... Þá er það víst sá vínrauði.

Þetta telst líklega til lúxusvandamála.

Þrjátíu ár frá Kópaskersskjálftanum, já. Hann fannst mjög vel á Akureyri; ég var í tíma uppi á lofti í Gamla skólanum, þetta var um hálftvöleytið ef ég man rétt. Líklega var Gunni Frímanns að kenna, félagsfræði eða stjórnmálafræði eða eitthvað annað sem talið var séns á að troða í okkur sem fórum í félagsfræðideildina af því að við gátum hvorki lært stærðfræði né þýsku. Það lék allt á reiðiskjálfi í stofunni, en reyndar litlu meira en þegar fjölmennur bekkur þrammaði niður brattan stigann við hliðina. Samt vissum við strax að þetta var jarðskjálfti.

Nema Gvendur (lengst til vinstri á myndinni) hann var frá Ísafirði og hafði enga reynslu af jarðskjálftum.

Skjálftakippurinn stóð ótrúlega lengi yfir og þetta gamla timburhús stundi og kveinaði en við sátum auðvitað sem fastast.

-Hvað var þetta? spurði Gvendur um leið og skjálftanum linnti.

-Þetta var jarðskjálfti, svaraði einhver, kannski Stjáni.

-Var þetta jarðskjálfti? sagði Gvendur með ískaldri fyrirlitningu í röddinni.

Ég er ekki frá því að jarðskjálftinn hafi minnkað heldur í huga okkar hinna þegar við sáum hvað Vestfirðingnum þótti lítið til þessa náttúrufyrirbæris koma.

(Glöggir lesendur taka kannski eftir því að ég hef tekið upp nýja ritstjórnarstefnu varðandi myndbirtingar á blogginu. Ég er reyndar ekkert viss um að það hafi verið Stjáni sem upplýsti Gvend um skjálftann, það gæti allt eins hafa verið verið Finnbogi eða Varði, en ég fann bara enga mynd af þeim og auk þess er Stjáni þekktari, þannig að mér finnst einboðið að tengja hann við málið.)

Það ætti að banna patchouli.

Fer verr með mig en nokkur rafmangsmengun gæti gert.

Ég er með kryddbox á skrifborðinu hjá mér sem samstarfskona mín var að skila, ég lánaði henni það fyrir jólin. Colman's Mustard sem ég fann inni í skáp hjá mér eftir nokkra leit. Sinnepsduftið í boxinu er komið nærri sex ár fram yfir ,,best before" dagsetninguna. Kryddið er samt enn í fínu lagi, enda í ljós- og loftheldu málmboxi. Getur verið að þurfi að nota ögn meira af því en áður, ég gleymdi að spyrja.

Einu sinni notaði ég niðursuðuvöru sem var komin fimm ár fram yfir ,,best before". Einhverjir ávextir, man ekki lengur hvað þetta var. En þeir brögðuðust vel og engum varð meint af. Ég er líka viss um að í jarðskjálftabirgðunum mínum (niðursuðudósalager inni í búri) leynist ýmislegt sem er búið að vera þar nokkuð lengi. Ég hef ekki áhyggjur af því; veit að niðursoðnar gulrætur geta t.d. geymst óskemmdar í 114 ár.

Ég veit að margir henda samstundis öllu sem er komið á best-fyrir-dag/síðasta neysludag. Ekki ég. Eða það fer eftir því hvað það er; ég kaupi helst ekki nautahakk nema sama daginn og það er hakkað. Eða pakkað allavega; ég vona að það sé sama dagsetning. Maður veit samt aldrei.

Það eru einhverjir spennujöfnunar-rafmengunargaurar á vappi hér. Með prjóna skilst mér, en ég hef nú ekki séð prjónana. Þetta eru ábyggilega vænstu menn en það er með þá eins og völvu Vikunnar: Ég þarf ekki á þeim að halda til að segja mér að þetta sé vont húsnæði og lélegt starfsumhverfi. Það ætti að vera hverjum manni ljóst.

Reyndar er húsnæðið hér örugglega mun betra hvað rafmagnið varðar en húsnæðið sem við vorum í á Seljaveginum. Þar var loftið rafmagnað, allavega var ég alltaf að fá straum af hinu og þessu, fann fyrir þurrki, suði í eyrum og öðrum einkennum sem þeir töldu upp. Ég nefni ekki höfuðverkinn sem ég var stöðugt með því að hann batnaði náttúrlega um leið og ég byrjaði á blóðþrýstingslyfjunum en þá vorum við komin hingað uppeftir.

Mér skildist líka að veikindadögum ætti að fækka til muna þegar búið væri að jarðtengja og spennujafna allt húsið. Má vera, en þeim getur nú ekki fækkað mikið hjá mér frá því sem verið hefur síðasta árið. Reyndar hef ég ekki átt ýkja marga veikindadaga frá því að ég hætti að reykja fyrir átján árum. Ég hef grun um að fleirum en mér gæti skánað við að breyta eigin líferni og hætta að kenna húsnæðinu um alla kvilla.

En ef einhverjum líður betur við að jarðtengjast, þá er það bara gott mál.

Þarna sjáiði hvort ég hefði ekki orðið sannspárri en völva Vikunnar.

Ég var búin að heita sjálfri mér því að fara ekki á fleiri útsölur. Þá mundi ég bara kaupa eitthvað sem mig vantar alls ekki. (Mig vantaði samt alveg nýja sófaborðið - nei, afsakið, lampaborðið - sem ég keypti í fyrradag.) Svo að þegar ég var að labba upp Laugaveginn áðan var ég mjög staðföst og stoppaði ekki á neinni útsölu.

En svo klikkaði staðfestan.

Það er súkkulaðiútsala í Vínberinu.

Borðið mitt kom áðan. Enda var ég búin að fara í Húsgagnahöllina í dag og þusa yfir því að það kom ekki á réttum tíma. En það var svosem ágætt að það kom núna því að efnafræðistúdentinn var í mat og ég gat brúkað hann í að bera borðið upp með bílstjóranum og svo skrúfaði hann það meira að segja saman líka. Dugnaðarpiltur.

Með borðinu fylgir sandpappír og lítil flaska með vökva með kínverskri áletrun (flaskan alltsvo, ekki vökvinn). Þýðir þetta að ég þurfi að byrja á að rífa borðið með sandpappír og bera þennan dularfulla vökva á það áður en ég get farið að nota það? Það stendur ekkert um það í leiðbeiningunum ...

Borðið er úr eik og hefur þann kost að það er engin hilla undir því. Síðast þegar ég keypti sófaborð leit ég á það sem stóran kost að það var fullt af hillum undir því. Ég hefði nú átt að þekkja sjálfa mig betur. Allar þessar hillur hafa frá upphafi verið stútfullar af blöðum, bókum og drasli. Svo að nú ákvað ég að fá hillu- og skúffulaust borð.

Reyndar er þetta víst ekki sófaborð, heldur lampaborð. Það stendur allavega á nótunni. Ég kem samt til að nota það sem sófaborð. Það þyrfti allavega helvíti stóran lampa á borðið til að það stæði undir nafni.

Eitt sem ég hef oft velt fyrir mér og allir sem sjá einhverntíma um þvotta ættu að kannast við:

Maður er að þvo sængurver og eitthvað fleira með því. Koddaver, nærföt, handklæði, hvað sem er. Allt í lagi með það. En þegar maður tekur sængurverið út úr vélinni eftir að hún er búin að vinda, þá bregst varla að allt hitt er komið inn í það.

Hvers vegna?

Sumir tímar eru réttari en aðrir til að muna eftir því að maður á nammi í veskinu sínu.

Það er bara staðreynd.

Googlefight: Total waste of time. Samt ýmsar athyglisverðar niðurstöður.

Ég bað þau í Húsagagnahöllinni að senda ekki nýja stofuborðið mitt til mín fyrr en eftir klukkan sex; það væri ekki víst að ég yrði komin heim fyrr. Þau virðast hafa tekið heldur betur mark á því, allavega bólar ekkert á borðinu enn.

Sem væri allt í lagi nema ég ætlaði að nota tímann áður en þátturinn um Cary Grant byrjar til að fara í bað. Ég legg ekki í að fara í bað ef sendibílstjórinn skyldi nú birtast með stofuborðið - ég á svosem ekki von á honum úr þessu en maður veit aldrei - og ég yrði að spretta upp úr baðkerinu holdvot og berrössuð til að taka við því. Passar ekki við ímynd mína sem virðuleg miðaldra húsmóðir.

Það voru nú kostir við að hafa soninn búandi heima. Ég hefði allavega getað farið áhyggjulaus í bað og látið hann sjá um að díla við sendibílstjórann. Ef hann skyldi koma.

Ég hef ekki séð Monsters, Inc., en börnin mín blessuð eru alveg sammála um að þegar ég er í nýju peysunni minni líti ég alveg eins út og annað aðaltröllið. Þetta hérna væntanlega.

Ég steig ofan á gleraugun mín áðan. Þau lifðu það af, merkilegt nokk. Eru ekki nema örlítið skökk á eftir. Ég þarf samt líklega að fara að fá mér ný. Sjónin er að breytast - ég er farin að þurfa að taka gleraugun af mér æ oftar. Þyrfti líklega að fá mér tvískipt gleraugu með rúðugleri í neðri hlutanum.

Eða lonníettur. Mig hefur alltaf langað í lonníettur.