Farin heim. Verð áfram netlaus fram yfir helgi. Þeir hjá Símanum segjast þurfa tvo til þrjá virka daga til að tengja ADSL-ið. Ég hef grun um að það taki tvær til þrjár mínútur, hámark. Fþvu.

Og ekki segja að mér sé nær fyrst ég fæ mér tengingu hjá Símanum. Ég veit það alveg. Þangað leitar klárinn og það allt.

Ég hringdi í efnafræðistúdentinn áðan og ákvað að kalla hann nú prins. Svona í eitt einasta skipti. Af því að hann er uppáhaldssonur minn.

Mamman: - Sæll, prinsinn minn.

Efnafræðistúdentinn (hvumsa): - Kallaðirðu mig penis?

Þetta verður ekki endurtekið.

Þetta með prinsana og prinsessurnar er kannski bara hin hliðin á íslenska barneignafasismanum. Allir eru pliktugir að eignast sinn skammt af börnum, annars er fólk bara ekki alveg í lagi, og til að sannfæra nú aðra (og sjálfan sig) um að maður hafi verið að gera hið eina rétta með því að fjölga mannkyninu er um að gera að gylla barnið - og foreldrahlutverkið - sem mest. Börnin eru þess vegna prinsar og prinsessur og fá oft að haga sér sem slík.

Mér þykir einstaklega vænt um börnin mín og barnabörnin. En þetta voru og eru bölvaðir pottormar eins og þau eiga kyn til. Litlu skiturnar.

Hvernig stendur annars á því að nú eru öll lítil börn kölluð prinsar og prinsessur? Maður heyrir varla sagt við nýbakaða foreldra ,,til hamingju með soninn" eða ámóta - nei, nú er það ,,til hamingju með prinsinn". Og mömmurnar segja ekki ,,ég á tvær dætur" eða ,,tvær stelpur" - nei, nú er það ,,ég á tvær litlar prinsessur". Ókei, þetta er auðvitað ekkert algilt, en ótrúlega algengt samt.

Aldrei hefði mér dottið í hug að kalla mín börn prins og prinsessu. Ég var líklegri til að kalla þau grislinga eða í mesta lagi krakkaskinn. Og ég er hrædd um að ég tali ekki um barnabörnin af neitt meiri virðingu.

Kannski er þetta bara eðlilegt af því að fólk á færri börn nú en áður - einhvern tíma heyrði ég kennara tala um að hún kenndi eiginlega eintómum einkabörnum (eða allavega börnum sem eru alin upp eins og einkabörn af því að það er svo langt á milli systkina) og þetta eru hálfgerðir prinsar og prinsessur upp til hópa. Amma mín hefði til dæmis aldrei sagt ,,ég á níu prinsa" og ég er ekkert viss um að álíka barnmargar nútímakonur, ef þær væru til, tækju þannig til orða heldur.

Tímamótafrétt: Ég er núna ekki alveg eins mikil risaeðla og ég hef víst verið síðustu árin. Ég er nefnilega búin að fá mér GSM-síma.

Ég er lengi búin að berja höfðinu við steininn og neita að fá mér slíkt tól. Ég hef komist ágætlega af án þess. En auðvitað er það orðið þannig að maður er ekki lengur gjaldgengur nema geta gefið upp GSM-númer út um allt, mér skilst að á einhverjum veitingahúsum sé ekki tekið við borðapöntunum nema gefið sé upp GSM-númer, hvað þá annað, frestun á flugi er bara tilkynnt með SMS og svo framvegis.

Reyndar var ég alveg komin á fremsta hlunn með það í fyrra að fá mér síma. En þá vildi svo til að við á Gestgjafanum fórum fjórar saman í hádegismat niður í bæ. Í bílnum sátu hinar allar og töluðu hver í sinn gemsa. Og ég hugsaði ,,nei, ég ætla ekki að vera með í þessu" og hætti við.

En þetta er allt í lagi. Það er engin hætta á að ég muni alltaf eftir að kveikja á símanum. Eða taka hann með þegar ég fer eitthvað. Eða hlaða hann. Eða taki eftir því þegar hann hringir ...

Ég er svo mikill miðbæjarbúi - svo ég segi ekki miðbæjarrotta, held ég falli ekki alveg undir það hugtak - að ég geng tvisvar hvern virkan dag beint yfir sjálfan miðpunkt Reykjavíkur, á mótum Vesturgötu, Hafnarstrætis og Aðalstrætis. Það stendur meira að segja mjög oft þannig á skrefi að ég stíg beint ofan á málmbóluna í miðjunni á þessum miðpunkti.

Ekki veit ég hvort ég á einhvern þátt í að miðpunkturinn var merktur en svo mikið er víst að þegar ég var úti í Búdapest 1997, þá var ég einhverju sinni að ganga meðfram Dóná ásamt þáverndi forseta borgarstjórnar og fleira góðu fólki og þar rákumst við á tölustafinn 0, höggvinn eða steyptan í stein; ég fletti upp í minni traustu leiðsögubók og komst að því að þetta var opinber miðdepill Budapest. Ég stakk því að borgarstjórnarforsetanum að það væri tilvalið að finna miðdepil Reykjavíkur og merkja hann á einhvern hátt. Það þótti henni góð hugmynd. Einu eða tveimur árum síðar var miðpunktur Reykjavíkur svo merktur í gangstéttina fyrir framan Kaffi Reykjavík en ekki ætla ég að fullyrða að það hafi verið af mínum völdum.

Ég man að í þessari ferð kom ég með eina aðra uppástungu við borgarstjórnarforsetann. Þannig var að skúrinn í bakgarðinum hjá mér er metinn sem sérstök eign og fasteignagjöld greidd af honum sérstaklega eins og vera ber. Hann var þá óuppgerður og lítils virði og ég átti að borga af honum rétt um þúsund krónur á ári. Þessari upphæð var skipt í fimm greiðslur (eða eru þær sex?) og ég fékk því í hverjum mánuði fyrri hluta ársins tvo gíróseðla, þann hærri fyrir fasteignagjöld af íbúðinni en hinn, fyrir skúrinn, upp á 195 krónur - síðasta árið allavega, þetta var búið að vera svona í nokkur ár. Ég spurði Guðrúnu hvort ekki væri möguleiki að rukka fasteignagjöldin af skúrnum og öðrum ámóta verðlitlum eignum í einni greiðslu, það gæti ómögulega svarað kostnaði að skipta svona lágri upphæð niður á marga gjalddaga. Sjálfsagt hafa einhverjir fleiri verið búnir að reka hornin í þetta en svo mikið er víst að strax veturinn eftir var ég rukkuð um fasteignagjöld af skúrnum í einu lagi - heilan þúsundkall.

En um miðdepilinn: Ég tek aldrei strætó í vinnuna. En ef ég gerði það mundi ég ekki ganga yfir miðpunkt Reykjavíkur. Ég mundi aftur á móti ganga framhjá peepshowinu hans Geira á Maxims. Það er nú dálítið miðbæjarlegt líka. Meira svona miðbæjarrottulegt, kannski.

Alvöru karlmenn borða ekki bökur, er það? Þeir voru nú samt fullt eins liðtækir og kvenfólkið við að hesthúsa bökurnar sem ég bar á borð í hádeginu eftir myndatöku í morgun. Þrjár grænmetis- og ein laxabaka, sem mér heyrðist hafa naumlega vinsældavinninginn yfir spínats- og kúrbítsbökuna.

Það er reyndar ekki bara af eintómri góðmennsku sem ég fóðra vinnufélagana á afrakstri tilrauna og myndatökusessjóna. Mér finnst líka gott að fá álit sem flestra, sjálf er ég sérvitur og það er ekkert endilega að marka minn persónulega smekk. Það er líka rétt sem gagnlega barnið nefndi á dögunum: Ég hefði aldrei orðið matargúrú ef ég hefði ekki löngum haft afar harða (og sérvitra) gagnrýnendur þar sem börnin og barnabörnin eru.

Slíkir gagnrýnendur geta þó verið of harðir (og sérvitrir). Það hefur ósjaldan komið fyrir að Boltastelpan hefur staðið frammi fyrir tuttugu rétta veisluborði sem ég hef útbúið, virðir allt saman fyrir sér og tilkynnir svo: ,,Ég ætla að fá brauðsneið."

Þegar ég var að skrifa færsluna hér á undan rifjaðist upp fyrir mér atvik frá því að berklafaraldurinn kom upp í MA hér um árið - 1975 líklega - þá sátum við nokkur inni á herberginu hans Helga Skútu og ég fór að tala um að það væri alltaf í mér svolítill óhugur gagnvart berklum af því að amma mín hefði heitið Nanna og dáið úr berklum kornung.

- Það er skrítið, sagði einn vinur minn. - Amma mín hét líka Nanna og dó úr berklum frekar ung.

Eftir smástund höfðum við komist að því að við vorum fjórmenningar.

Sum frekar fátíð nöfn eru auðvitað oft bundin við ákveðnar ættir (eða héröð, í þessu tilviki Þingeyjarsýslu, þar sem Nönnunafnið var lengi vel margfalt algengara en annars staðar) en ég held að Úlfarnir tveir séu alveg óskyldir, eða að minnsta kosti ekki nær en í sjöunda lið. Allavega veit ég ekki um aðra Úlfa af Djúpadalsætt, hvað sem um aðrar ættir drengsins er að segja (þá undanskil ég reyndar Grímúlf bónda í Geirhildargörðum).

Reyndar man ég í fljótu bragði bara eftir einu nafni sem er alfarið bundið við Djúpadalsætt og þekkist ekki utan hennar; það er nafnið Herfríður. Valgerður langalangamma mín lét eina dóttur sína heita Herfríði Jóhönnu í höfuðið á þremur eldri systrum hennar, Herdísi, Hólmfríði og Jóhönnu, sem dóu ári áður en hún fæddist, ég held allar í sömu vikunni. Fimm, fjögurra og eins árs. Hún var skæð, barnaveikin. Herfríður litla lifði ekki nema árið og af systkinunum ellefu komust aðeins þrjú þau elstu upp.

Guðrún systir Valgerðar langalangömmu lét dóttur sína heita Herfríði en hún lifði stutt. Tvö af börnum Guðrúnar gáfu svo dætrum sínum Herfríðarnafn og þær stúlkur komust báðar upp og önnur lifir enn. En fleiri hafa nafnberar ekki verið.

Mér finnst Herfríður tilkomumikið nafn en held að ég mundi ekki nota það sjálf.

Tilviljanir geta verið skrítnar. Ég var búin að nefna áður að nafni hans dóttursonar míns var að byrja á sömu leikskóladeild á dögunum. Samtals eru þeir 50% af Úlfum fæddum árið 2001. Þeir heita báðir aðeins einu nafni sem ekki er stytt. Þeir eru báðir ljóshærðir og krullhærðir. Báðir eiga sagnfræðimenntaðar mæður.

Og báðir eru stundum - af fólki sem veit að undir sakleysislegu yfirborðinu leynist lítill skelmir - nefndir Sauðargæran.

Ég vakti efnafræðistúdentinn áðan.

Móðirin (afskaplega morgunhress, aldrei þessu vant): - Rise and shine, Hjalti minn!

Efnafræðistúdentinn (tautar): - Rise er ekkert mál. Shine gæti dregist eitthvað.

Kannski best að ég setji krækju hér á risottopistilinn sem ég skrifaði einu sinni af því að ég kann ekki að gera það í kommentunum.

Og já, það er alltaf tími fyrir risotto. Ekki síst þó í svona veðri. The ultimate comfort food, eins og efnafræðistúdentinn segir.

Þetta sem ég eldaði í gær var með svolitlu beikoni og slatta af hráskinku. Og var bara nokkuð gott.

Já, og ef einhverjum finnst of mikið að hafa risotto daginn eftir að maður hefur borðað ókjör af hrísgrjónum með karrísósu - ja, þá hefur sá hinn sami aldrei smakkað alvöru risotto. Allt, allt annar matur.

Allt í einu fékk ég hugljómun um kvöldmatinn: Risotto. Þetta er risottolegur dagur. Veit ekki enn hvað ég set í það (mundi kannski setja villisveppi ef ég væri ekki að fara að elda ofan í efnafræðistúdentinn) - kannski bara grænmeti, kannski skinku eða pepperónístubba.

Ég er enn netsambandslaus heima. Þetta fer að verða krítískt. Best að gera eitthvað í málinu fyrst enginn annar ætlar að gera það.

Það er gott að eiga góða að. Nú er hann Þórir mágur minn búinn að gifsplötuklæða loftið í borðstofunni, leggja rafmagn, setja upp lista og setja rósettu í loftið. Glæsilegt. Ég er að díla við uppáhaldstengdason minn um að mála fyrir mig. Það er semsagt að fara að hilla undir að eldhúsið/borðstofan verði tilbúin, sirka fjórum árum eftir að framkvæmdir hófust.

Rósettan er svo flott að ég er að hugsa um að setja svona í stofuloftið líka og jafnvel víðar. Svo ef kemur einhvern tíma að því að ég sel íbúðina, þá getur fasteignasalinn sett í auglýsinguna ,,Rósettur í loftum. Útsýni til Esjunnar." (Hún sést ef maður stendur eða situr alveg út við glugga.) Það hækkar verðið um minnst 10%.

En það er náttúrlega ekki hægt að notfæra sér fjölskylduna endalaust. Spurning hvort ég þarf að finna mér eitthvert handlagið viðhald áður en ég fer í að gera upp baðið.

Den tid, den sorg ...

Ég eldaði kjöt í karrí ofan í fjölskylduna í gær. Fór í Nóatún til að tékka á tilboðslambakjötinu. Það reyndist ekki svo mikið úr fasa við forsíðumyndina á bæklingnum (það er að segja, hefði hentað ágætlega í súpuna á myndinni en var gjörólíkt hráa kjötinu sem sýnt var þar). Ég hefði kannski keypt það í súpu, það fæst mikill og góður kraftur úr svona bitum, en ég keypti mun álitlegri og dýrari bita til að gefa fjölskyldunni. Og voru þau ánægð? Nehei ... jújú, reyndar, en þegar svona matur er á borðum er ekki hægt að gera þessu fólki til hæfis. Þau kvarta og kvarta og éta eins og bestíur.

- Þetta er góð sósa en hún er of þunn.
- Þú áttir að kaupa meira kjöt, amma!
- Ég hélt að þú hefðir sagt að þú hefðir loksins soðið nóg af hrísgrjónum handa okkur - það er bara ekki rétt.
- Hvern fjandann eru þessar gulrætur að gera hér? (svar: soðið í sósuna verður betra og mér þykja þær góðar með)
- Kjötið er strax búið!

Jamm.