Ég get svarið að ég hélt að Gísli Marteinn ætlaði að fara að þakka framliðnum fyrir að horfa á þáttinn áðan.

Og svo talar hann örfáar setningar við Guðfríði Lilju, sem ég hefði alveg viljað heyra töluvert meira til, og fer svo að þráspyrja Þórhall miðil um taflmennsku að handan. Djísös.

Ég var ekki fyrr búin að skrifa bloggfærsluna áðan en nokkrar ungar frænkur mínar hringdu og spurðu hvort ég væri ekki til í að bjóða þeim í kaffi. Ég gerði það náttúrlega og af því að ég átti pakka af After Eight ofan í skúffu bakaði ég After Eight kökur - ég er með svipaða uppskrift í kökublaði Gestgjafans en þar sem ég var ekki með uppskriftina gerði ég þetta eftir minni og þær urðu svolítið öðruvísi.

Ein af frænkunum er reyndar lítið gefin fyrir mintubragð og þess vegna setti ég annað súkkulaði ofan á hluta af kökunum. En After Eight er að koma með nýja bragðtegund á markaðinn - After Eight Orange - og ef ég hefði átt það til hefði ég notað það í bland við venjulega mintusúkkulaðið.

Ég skar kökurnar út eftir pakka utan af álpappírsrúllu, ég sá þegar ég ætlaði að fara að leita að reglustiku að hann var akkúrat passlega breiður.

En þetta hjálpaði auðvitað ekkert upp á þrengslin í frystiskápnum.

After Eight-ferningar

100 g möndlur
200 g hveiti
100 g sykur
40 g kakóduft
1 tsk lyftiduft
125 g smjör, lint
1 lítið egg
1 tsk vanilluessens
After Eight-plötur eftir þörfum

Möndlurnar malaðar í matvinnsluvél eða blandara, ekki mjög fínt. Hveiti, sykri, kakódufti og lyftidufti hrært saman við, síðan smjörinu og að lokum eggi og vanilluessens. Deigið hnoðað þar til það er slétt (svolitlu hveiti bætt við ef það er of blautt, köldu vatni ef það er of þurrt). Flatt út í u.þ.b. 3 mm þykkt - þægilegast að hafa það á milli tveggja bökunarpappírsarka - og síðan skornir úr því ferningar, örlítið stærri um sig en After Eight-plötur. Raðað á pappírsklæddar bökunarplötur og bakað efst í ofni í 8-10 mínútur. Fylgist með undir lokin og gætið þess að kökurnar brenni ekki. Á meðan þær eru enn heitar er ein After Eight-plata lögð ofan á hverja og þær síðan kældar.

Nú er nýi ísskápurinn kominn á sinn stað og nýtur sín vel og þá er komið upp vandamál, að vísu vel leysanlegt: Það er ekkert frystihólf í honum (ég vildi það ekki) og það þýðir að það sem var í frystihólfinu á gamla skápnum þurfti að fara í frystiskápinn, sem eiginlega var fullur fyrir og er núna troðfullur. Þannig að við þurfum að vera dugleg að borða úr honum á næstunni - ég stakk upp á því við efnafræðistúdentinn að ég færi að elda svona ,,potluck"-máltíðir, teygði mig blindandi inn í skápinn, tæki eitthvað út og eldaði það. Hann hafnaði því samstundis, minnugur þess að í frystiskápnum er til dæmis poki með grísalöppum og eitthvað fleira sem hann kann ekki alveg að meta.

Svo verð ég að vera dugleg að bjóða gestum í mat því þarna eru bæði stórar steikur og eitt og annað sem - tja, sem enginn hér á heimilinu vill nema ég en valdir gestir mundu kunna að meta. Ég byrjaði reyndar strax í gærkvöldi þegar Gestgjafinn hélt vinnufund hér heima, bauð upp á tapasrétti og notaði þá meðal annars smokkfisk, steinbítskinnar, kjúklingavængi og okra úr frystiskápnum.

Og svo eru það jólin, sem eru að byrja. Það er að segja, jólablað Gestgjafans er í undirbúningi og ég þarf helst að ljúka við minn hluta fyrir 4. nóvember. Sem nálgast óðfluga.

Æ, æ, aumingja ég.

Ég ætlaði að skrifa ,,gómsætar" áðan en skrifaði óvart ,,gómæstar". Mér finnst það skondið nýyrði, kannski ég noti það einhvern tíma. Gómæstar smákökur.

Hér er uppskrift að fljótlegum kvöldmat sem passar vel á föstudagskvöldi. Hún er fyrir tvo dálítið svanga eða fjóra minna svanga. Það má alveg krydda kjúklingabringurnar öðruvísi, alveg eftir smekk; aðalatriðið er að skera þær í tvennt á þykktina svo sneiðarnar verði þunnar og mjög fljóteldaðar. Og reynið endilega að finna góða tómata, það skiptir höfuðmáli.

Kjúklingasamlokur í pítubrauði

2 kjúklingabringur, beinlausar og hamflettar
1/4 tsk paprikuduft
1/4 tsk oregano
1/4 tsk kummin, steytt
1/4 tsk kóríanderfræ, steytt
chilipipar á hnífsoddi (eða eftir smekk)
nýmalaður pipar
salt
ólífuolía
2-4 tómatar, vel þroskaðir (gjarna plómutómatar)
4 pítubrauð
1/2 tsk ítalskt brauðkrydd (eða einhver kryddjurta/pipar/saltblanda sem maður er sáttur við)
1-2 hnefar af góðri salatblöndu, t.d. klettasalatsblanda eða veislublanda
100-150 g rjómaostur

Kjúklingabringurnar lagðar á bretti, flatur lófi lagður ofan á og þær klofnar í tvennt á þykktina með beittum hníf. Öllu kryddinu blandað saman og bringurnar kryddaðar á báðum hliðum. Dálítilli olíu ýrt á grillpönnu eða venjulega pönnu, hún hituð vel og bringurnar steiktar við góðan hita í 3-4 mínútur á hvorri hlið, þar til þær eru rétt steiktar í gegn. Tómatarnir skornir í 1-1 1/2 cm þykkar sneiðar og steiktir með hluta af tímanum (gott að strá svolitlum nýmöluðum pipar og Maldon-salti á þá). Á meðan kjúklingurinn steikist er grillið í ofninum hitað. Pítubrauðin klofin og raðað á grind, dálítilli ólífuolíu ýrt á þau eða þau pensluð og brauðkryddi stráð yfir. Grilluð efst í ofni þar til þau eru rétt að byrja að taka lit; snúið og grilluð á hinni hliðinni. Neðri helmingarnir settir á fat eða diska, rjómaostssneið sett ofan á, svo salatblöð, kjúklingabringa, tómatsneiðar og síðast efri helmingurinn af pítubrauðinu. Borið fram eitt sér eða með meira salati, gjarna með basilíku- eða kryddjurtaolíu.

Ég hélt að Saddam hefði verið aðalóvinurinn í Íraksstríðinu. En nú er víst komið á daginn að það var sá gamli sjálfur. Nema þeir séu einn og hinn sami.

Kannski er þetta tíunda krossferðin eftir allt saman (eða ellefta? ég er eitthvað búin að týna tölunni á þeim). ,,Though I believe that oil and Texas testosterone are the key ingredients in the march to Baghdad, it's the religious rhetoric that frightens me most, that seems most likely to set this planet on fire," sagði Hal Crowther fyrr á þessu ári.

Kannski þetta sé ástæðan fyrir látunum í Markúsi.

Ég veit ekki hvað er í gangi með spammið mitt, það er þvílíkur óratími síðan ég hef fengið brjóstastækkunartilboð. Ekki að ég sakni þeirra neitt en ég er að velta fyrir mér hvernig á þessu muni standa. Kannski eru spammararnir loksins búnir að komast að því að ég er með alveg nógu stór brjóst, takk fyrir - nei annars. Það er hreint ekkert lát á tippastækkunar- og Viagratilboðum, öðru nær. Bullandi þensla þar (pun intended). En ætli brjóstastækkunarbransinn sé í einhverri niðursveiflu?

Ef henni Tótu finnst ég eitthvað vera að dissa hinar dreifðu byggðir landsins, þá ætti hún bara að vita hvernig ég tala um úthverfi Reykjavíkur (sem er allt fyrir utan 101, auðvitað).

Efnafræðistúdentinn stendur til dæmis hérna fyrir framan mig, er búinn að dressa sig upp í keilu og lítur út eins og Breiðhyltingur. Eða - nú setti hann upp kúrekahatt og er núna eins og sambland af Breiðhyltingi og Skagstrendingi.

Ég hef búið í sveit, krummaskuði (nokkrum, af mismunandi stærðum, alveg uppí Akureyri), úthverfi (Breiðholti reyndar) og 101. Og ég veit alveg hvar ég þrífst.

Gremjulegt þegar maður kemur heim klukkan 18 mínútur yfir 5 og finnur miða í forstofunni um að pósturinn hafi reynt að skila af sér pakka klukkan 17.15.

Ojæja. Ég er búin að bíða eftir þessari bók í hátt í tvö ár, get líklega alveg beðið til fyrramáls.

Á morgun á ég líka að fá nýja flotta Liebherr-ísskápinn minn. Gaman gaman.

Í dag eiga allir að kyssa forstjórann, færa honum blóm eða eitthvað. Það er nefnilega National Boss Day. Í alvöru.

DV var eitthvað að slá því upp fyrr í vikunni að þriðja hvert barn gæti ekki lesið sér til gagns. Þegar maður rýnir betur í fréttina á bak við stríðsfyrirsögnina kemur reyndar í ljós að þarna er verið að tala um þriðja hvert sjö ára barn, þ.e. við lok annars bekkjar. Er það svo slæmt? 50% af mínum börnum gátu ekki lesið sér til gagns á þeim aldri. Viðkomandi barn sá heldur enga ástæðu til þess að læra að lesa, þar sem ég las fyrir það á hverju kvöldi. Þegar ég hætti því í miðri mjög spennandi sögu og bannaði öllum að lesa fyrir barnið varð það fluglæst á tveimur dögum.

Jú, auðvitað ætti barn að vera orðið stautfært eftir tveggja ára skólagöngu. Mikil ósköp. En ég er ekkert viss um að þetta sé verra en það var, eins og skilja mátti á DV. Ekki miðað við að það er búið að taka burtu helsta hvatann sem mörg börn höfðu til að læra að lesa með þessari fjandans talsetningu (ókei, hún á rétt á sér í smábarnamyndum og kannski sumum öðrum). Ég var reyndar aldrei í sjö ára bekk, byrjaði mína skólagöngu tæpra ellefu ára, og þá voru ekki allir orðnir vel læsir.

Svo kenndi ég einn vetur eftir stúdentspróf í ónefndu sjávarplássi úti á landi. Í tólf ára bekknum þar voru tólf nemendur. Af þeim voru þrír ólæsir. Sem var kannski ekkert skrítið. Þeir fengu nýja ómenntaða kennara á hverju hausti og sérkennsla eða stuðningur var af mjög skornum skammti.

Ég veit að það eru til einkaþjálfarar, mikil ósköp. Ég hafði bara ekki áttað mig á því fyrr að það eru líka til einkalífsþjálfarar. Allavega í Kaliforníu.

Ég kom við í Ríkinu í Austurstræti á heimleiðinni áðan til að kaupa romm til að vökva ávaxtakökuna. Þar var bara einn kassi opinn og stutt röð við hann. Næstur á undan mér í röðinni var maður sem talaði hátt í síma. Svo er röðin komin að honum og hann segir við viðmælanda sinn: ,,Heyrðu, má ég hringja í þig eftir fimm mínútur? Ég er á svolítið óheppilegum stað ... (smáhik) ... ég er úti á miðri götu."
Við afgreiðslumaðurinn glottum bæði og þegar maðurinn stakk símanum á sig sagði afgreiðslumaðurinn: ,,Ekki mikil umferð hér."
,,Eee ... nei."

Annars hefur mér fundist auglýsingar frá símafyrirtækjum ganga töluvert út á það að þeir sem eru með GSM-síma geti logið viðmælendur sína (foreldra, kærustur og aðra) fulla um hvar þeir eru staddir og hvað þeir eru að gera og það sé mikill kostur. Ég veit ekki; ég er yfirleitt ekki mikið að sækja staði sem ég skammast mín fyrir að vera á eða aðrir mega ekki vita að ég sé á. Kannski mundi ég gera það ef ég ætti gemsa, hver veit?

Núna er verið að rífast og rökræða um klám og vændi út um allt. Ég hef svosem skoðun á hvorutveggja en ég hef lýst skoðunum mínum áður og þær hafa ekkert breyst; það má finna þetta hér og hér.

Annars las ég þar einhvers staðar á dögunum að enga litla stelpu dreymdi um að verða vændiskona þegar hún yrði stór. Það er ekki alveg rétt, ég man glöggt að þegar ég var svona níu ára var ég harðákveðin í að verða annaðhvort gleðikona í Hamborg eða betlari í París. Ég var sérlega hrifin af undirheimum stórborga á þeim árum, hafði kannski lesið of mikið af Angelique í Vikunni eða eitthvað. (Svo komst ég að því í hverju starf gleðikvenna fólst og þá runnu á mig tvær grímur.)

Hugh Fearnley Whittingstall (ég á matreiðslubækur eftir hann) er nýbúinn að vera á Íslandi að veiða lax og skrifaði um ferðina í Guardian um helgina. Og hann er með uppskrift að djúpsteiktu laxaroði sem ég þarf endilega að prófa við tækifæri. Næst þegar ég á villtan lax - hmm, reyndar man ég núna að ég á hann einmitt til í frysti. Hver veit nema ég prófi um helgina.

Mér datt þetta annars í hug áðan þegar ég var að horfa á Ísland í dag, þar sem Guðni landbúnaðarráðherra og Össur fengu tvö laxastykki hvor og áttu að segja um hvor væri villtur og hvor eldis. Össur var fljótur að átta sig en Guðni klikkaði á þessu. Mér datt nú í hug það sem hann sagði um daginn um eldislaxinn sem slapp og var eins og Keikó ósjálfbjarga í hafinu.

Einhvern tíma fyrir mörgum árum, þegar gagnlega barnið var um það bil þrettán ára, var ég að sjóða hrossabjúgu í kvöldmatinn. (Þetta var löngu áður en ég gerðist matargúrú, ég var hagsýn húsmóðir og eldaði það sem manninum mínum fannst gott.) Maturinn var nokkurn veginn tilbúinn og allir svangir en þá hringdi síminn og ég svaraði. Á meðan ég stóð við símann frammi á gangi rölti gagnlega barnið inn í eldhús og leit ofan í pottinn, þar sem stórt upphringað hrossabjúga mallaði í fitugu soði. Bústið og úttútnað.

Ég veit ekki um ykkur en það eru ýmsir í minni fjölskyldu sem standast ekki slíka sjón. Hvort sem það er forvitni sem ræður (hvað gerist ef ég pota í þetta?) eða eintómt handæði, að geta ekki séð hlutina í friði - hvorttveggja getur mætavel staðist. Allavega var þetta gagnlega barninu um megn, hún greip gaffal eða prjón og stakk í bjúgað. Þar sem þrýstingur hafði myndast inni í því við suðuna spýttist heit gusa, blanda af fitu og soði, yfir hana. Ég heyrði hálfniðurbælt óp en vissi ekki hvað hafði gerst; svo hljóp stúlkan framhjá mér og inn á bað. Ég áttaði mig ekki á hvað var í gangi og lauk samtalinu hin rólegasta en leit svo inn á bað. Þar stóð hún við vaskinn og reyndi að nudda fitubletti úr peysunni sinni. Hún sagði mér hvað hafði gerst en þegar ég leit framan í hana sá ég að peysan var ekki það eina sem hafði orðið fyrir árás hrossabjúgans; það var greinilegt að vinstri hluti andlitsins, frá hársrótum niður á háls, hafði fengið á sig stærstu gusuna. En hvernig sem á því stóð fann hún ekki fyrir neinum sviða og talaði bara um peysuna.

Ég hringdi á leigubíl, bleytti handklæði í köldu vatni og hélt við andlitið á henni. Hún var enn að mótmæla því á leiðinni upp eftir að hún hefði brennst en þá var húðin farin að leka niður kinnina - eða það sýndist sjokkeraðri móðurinni allavega, að minnsta kosti var ljóst að hún var illa brennd. Uppi á slysavarðstofu var hún drifin beint upp á bekk og lögð á ís, þ.e. ísmolapökkum var raðað á allan vinstri hluta höfuðsins og þannig var hún látin liggja í tvo klukkutíma. Þá var hún reyndar farin að viðurkenna að líklega væri peysan minnsta málið.

Það merkilega var að bæði mér og henni fannst þetta - meira að segja þá - meinfyndið í aðra röndina. Læknirinn sem sinnti henni (Bói litli - fyrir gamla MA-inga) fann það og sló á létta strengi þótt ég heyrði á honum að hann var alls ekki viss um að hún slyppi ósködduð frá þessu. Hún var satt að segja farin að líta út eins og frekar óhugnanleg ófreskja úr hryllingsmynd - það er að segja frá vinstri hlið, hægra megin sá ekki á henni. Og brunasárin, sem ekki var búið neitt um, áttu eftir að versna næstu dagana. Þegar ég horfði á andlitið á henni tveimur dögum eftir óhappið var ég sannfærð um að hún ætti eftir að vera með áberandi ör í andlitinu til dauðadags. Þá var mér ekki hlátur í hug.

En svo fór þetta að lagast. Það var í endurkomu, viku eða tíu dögum eftir bjúgnaslysið, sem kandídatinn fékk hláturskastið þegar hún lýsti óhappinu fyrir honum. Og eftir mánuð var ekkert að sjá.

En hún hefur ekki borðað hrossabjúgu síðan. Og ég er ekki viss um að ég hafi eldað þau. Ef ég hefði fjármálavit hefði ég náttúrlega farið í mál við bjúgnaframleiðandann fyrir hönd hennar og látið dæma okkur margar millur í skaðabætur. Eða allavega fengið peysuna borgaða.

Sauðargæran fór á leikskólann í dag í fyrsta skipti eftir hálskirtlatökuna á þriðjudaginn og heilahristinginn á laugardaginn. Ég hef grun um að hann ætli að verða eins og móðir hans, sem lá við að ætti fastan bás á slysadeildinni öll sín bernskuár og þurfti þangað einu sinni tvisvar sama daginn, og afi hans refaskyttan, sem var víst álíka hrakfallabálkur.

Efnafræðistúdentinn var aftur á móti eitthvert hrakfallalausasta barn sem ég hef vitað. Ég man eftir að hafa farið með hann í eitt skipti á slysadeild til að láta taka eitt spor í hnakkann á honum. Annars held ég að hann hafi aldrei þangað komið.

Um daginn var ég að reyna að láta köku falla, þegar ég var að skrifa grein um kökuslys. Það gekk illa. Núna áðan var ég að baka köku úr pakka (ekki að eigin frumkvæði). Hún féll.

Ég tek fram að ein samstarfskona mín tók við og bakaði aðra sams konar köku þegar ljóst var að matargúrúið hafði klúðrað pakkakökunni. Hún féll líka. Hmm. Ég hef ákaflega litla reynslu af pakkakökum en ég hélt að þær ættu að vera foolproof. Kannski er ofninn ekki í lagi. Ég ætla samt ekki að taka nokkra pakka með heim og gera tilraunir í bakarofnunum mínum tveimur. Pakkakökur geta verið ágætar en mér leiðist að baka þær.

Við efnafræðistúdentinn gerðum leit að treflinum hans í morgun. Gallinn var að hann var að leita að svörtum trefli en ég að grænum.

Ég: Nú, hvaða trefill var þetta?
Hann: Sá sem ég var með þegar við fórum á Súfistann í gær.
Ég: En hann var grænn.
Hann: Nei, hann er svartur.
Ég: En hver átti þá græna trefilinn sem ég var að horfa í í gluggakistunni?
Hann: Mamma, þessi trefill er svartur.
Ég: Láttu ekki svona, hann er grænn.
Hann: Þvæla, heldurðu að ég viti ekki hvaða trefil ég var með?
Ég: Tja ...

Trefillinn finnst eftir nokkra leit. Hann er dökkgrænn.

Hann: Sko! Svartur.
Ég: Nei, hann er grænn. (Gríp eitthvað svart og legg við hliðina á treflinum til samanburðar.) Sjáðu bara! Grænn.
Hann: Nei, hann er ekkert grænn, hann er svartur.
Ég: Þú ert litblindur. (Sem hann er reyndar en ég veit ekki til þess að menn séu yfirleitt haldnir svart/grænni litblindu.)
Hann: Þú ert umhverfisfirrt. (Sem getur alveg staðist.)

Fólk sem þekkir efnafræðistúdentinn og rekst á hann á förnum vegi er beðið að veita treflinum sérstaka athygli og skera úr um litinn.

Það eru einhverjir dularfullir straumar í íbúðinni, ljósin titra og dyr lokast óvænt. Ætli ég þurfi að fá prest til að særa út illa anda? Eða kannski Þórhall miðil? Nah ...

Ef einhvern skyldi nú einhvern tíma vanta uppskrift að kjöti sem kannski er ekki það sem algengast er í kjötborðinu í Nóatúni eða Hagkaupum (og mig varðar svosem ekkert um hvaðan er fengið), þá má alveg reyna að leita til mín. Ég var í morgun að fletta norðurslóða-matreiðslubókunum mínum (Grænland, Nunavut og norðurhéröð Kanada, Alaska) og þá fann ég meðal annars þessar uppskriftir:

bjarndýragrillsteik
hvítabjarnarsteik
vísunda-prime rib
ofnbökuð fyllt hreindýrahjörtu
ofnsteiktur fylltur villisauðarbógur
frosin dádýrslifur
gaupukássa
sultaðar elgssnoppur
súrsætur bifur
snæhéraragú
ofnsteiktur íkorni
broddgaltarpottsteik
steikt fjallageit
sæljónasúpa
rostungssteik með brúnni sósu
ofnbakaður skúnkur
gratíneraðir selsheilar

Og í Game Cooking eftir Theodoru Fitzgibbons má meðal annars finna þessar uppskriftir:

greifingjaskinka
ofnbakaðir bjarnarhrammar
gljáður villisvínshaus
steiktir mávar með púrtvínssósu
marineruð gemsusteik með apríkósum
fyllt pokarotta með sætum kartöflum
þvottabjarnargúllas
beltisdýrabjúgu

og svo framvegis.

Hér er uppskrift sem Þórdís getur kannski notað þegar Grænlandsfarinn kemur heim. Ég ætla að játa að ég hef aldrei eldað moskusuxa og er ekki viss um stærðina á lundunum en held að þær séu gjarna 3-400 grömm. Ef þær eru stærri dugir ein og þá er bara að lengja steikingartímann.

Ef moskusuxi fæst ekki má nota uppskriftina fyrir hreindýr eða t.d. folaldalundir.

Fylltar moskusuxalundir með trönuberjasósu

6-700 g moskusuxalundir
100 g sveppir, saxaðir
1 msk blóðbergskryddblanda
1/2 tsk timjan
2 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
nýmalaður pipar
salt
250 g trönuber
1 appelsína
1/8 tsk kanell
sósujafnari

Ofninn hitaður í 180°C. Djúpur skurður skorinn eftir endilöngum lundunum og þeim flett í sundur. Sveppum, kryddjurtum, hvítlauk, pipar og salti blandað saman og síðan eru lundirnar fylltar með blöndunni og lokað með kjötprjónum eða tannstönglum (eða bundið saman með seglgarni). Kryddaðar með pipar og salti, lagðar í eldfast fat og steiktar í 18-25 mínútur, eftir smekk. Látnar standa nokkra stund eftir að þær eru teknar úr ofninum. Á meðan eru trönuberin sett í pott, börkurinn af appelsínunni rifinn yfir og safinn kreistur út í, kryddað með kanel, hitað með suðu og látið malla þar til trönuberin eru sprungin. Kryddað með pipar og salti og þykkt ögn með sósujafnara en sósan á að vera þunn. Lundirnar settar á fat, hluta af sósunni hellt yfir og afgangurinn borinn fram með, t.d. ásamt steinseljukartöflum og soðnu eða léttsteiktu grænmeti.