Það er byrjað að kasta

-Komdu, það er byrjað að kasta! sagði æstur strákur við vin sinn niðri á Austurvelli í dag. -Það eru egg þarna og ógeðslegir bananar.

Þeir hlupu og rétt á eftir sá ég þá vera að kasta einhverju í Alþingishúsið. Gekk reyndar illa að drífa nógu langt. Þeir voru svona níu eða tíu ára.

Ég skil vel að fólk sé reitt og langi til að grýta einhverju. Mig langar til þess. Mig langar stundum til að grýta einhverju mun harðara og þyngra en eggjum og litablöðrum. Brjóta eitthvað. En mér finnst ömurlegt að sjá börn og unglinga henda matvælum og klósettpappír í Alþingishúsið. Ekki af reiði, heldur af því að það er gaman að henda og komast upp með það. Og Alþingishúsið er þrátt fyrir allt ekki sá staður sem mest ástæða er til að grýta. Hreint ekki.

Húrra fyrir pylsugerðarmanninum ...!

Nú eru margir komnir út í heimilisiðnað og þjóðlega matargerð af ýmsu tagi og ekkert nema gott um það að segja. Ég hef svosem ekki gert mikið af því enn, enda heimilið ekki stórt, en hver veit hvað verður.

Ég lánaði allar pylsugerðarbækurnar mínar nýverið manni sem ætlar í tilraunastarfsemi á þeim vettvangi og veit því ekki hvort ég gæti veita umfangsmiklar ráðleggingar um pylsugerð eins og er ef ég væri spurð. En svona fyrir þá sem langar að spreyta sig á því að gera hrossabjúgu (eða afsakið, hrossa-sausages) til heimabrúks, þá rakst ég á þessa ágætu kasakstönsku síðu.

Stjörnuprýddar bækur

Ég er nú frekar ánægð með dómana sem ,,mínar" bækur fá í DV í morgun - Erla, góða Erla og Grímur amtmaður eru þar ritdæmdar á sömu síðu í bókablaðinu og Erla fær 4 stjörnur en amtmaðurinn 4 1/2.

Báðar eiga bækurnar þetta fyllilega skilið, finnst mér. Afskaplega ólíkar bækur - eiga varla nokkuð annað sameiginlegt en að falla báðar í flokk ævisagna - en það var mjög gaman að hafa þær á sinni könnu. Og ég er fróðari eftir. Um íslenskan veruleika 19. og 20. aldar.

Ég er aftur á móti alveg lost í 21. öldinni. En það er annað mál.

Don't Hassel the Hoff

Kannski ég sendi jólakort í ár fyrst ég rakst á þetta.

Gengisfall orðanna

Ég skrifaði um daginn eitthvað um mismunandi merkingu orðsins ábyrgð.

Nú sýnist mér að orðið stolt sé kannski að fara sömu leið. Eða hvað er annars í gangi?

Matarholur í bókasafninu

Ég nenni ekkert að skrifa um Davíð. Búin að láta skoðun mína á honum rækilega í ljós. Hún hefur ekki breyst.

Nei, ég áttaði mig á því að ég kannski fleyti mér bara gegnum kreppuna með því að selja bókasafnið í rólegheitum á Ebay. Ég til dæmis sá það mér til undrunar áðan að bók sem ég á hér í hillu og hef ekki opnað árum saman er ansi mikið verðmætari en ég hélt - Bookfinder.com er með 7 eintök sem eru boðin til sölu á 1110 til 1500 dollara. Sem er alveg glás af peningum og verður enn meiri glás þegar krónan fer á flot, er það ekki? Reyndar fann ég eitt eintak annars staðar á 400 dollara, sem er kannski raunhæfara verð - en ágætis peningur samt og ljóst að það eru einhver verðmæti í bókinni. Ég ætti líklega að skoða bókasafnið betur, kannski á ég fleiri svona rarítet.

Og nei, þetta er ekki matreiðslubók.

Skírn og forræði

Það eru meira en sautján ár síðan hann sonur minn hringdi grátandi í mig til að segja mér að hann hefði verið skírður hálftíma fyrr.

Það var afskaplega erfið stund fyrir mig. Hefur ekkert með trúarafstöðu mína að gera, heldur var það þá fyrst sem ég áttaði mig almennilega á því hvað ég hafði gert þegar ég lét föður hans eftir forræðið, ekki síst til að sýna að jafnréttistal mitt væri ekki innantómt kjaftæði og af því að ég trúði því raunverulega (og geri enn) að foreldrar séu jafnhæfir til að annast börn sín (en á því eru undantekningar, það veit ég núna). Mér fannst bara óhugsandi að einhver beitti barni fyrir sig til að sýna vald sitt. (Já, ég var óttalega saklaus og bláeyg í þá daga.)

Þetta var fyrir daga sameiginlegs forræðis og ég hef staðið í þeirri meiningu að svona gerðist ekki þegar foreldrarnir fara báðir með forræði yfir barni. En ég hef víst haft rangt fyrir mér.

Það sem mér fannst samt sérkennilegt og athugavert (og einhver sem ég talaði við á Biskupsstofu út af þessu viðurkenndi) var að viðkomandi prestur, sem ég hef reyndar ekki hugmynd um hver var, skyldi skíra tíu ára barn undirbúningslaust (það var verið að skíra hálfsystur hans og ákveðið með nokkurra mínútna fyrirvara að skíra hann bara í leiðinni) án þess að athuga með trúarafstöðu (trúlaus frá fæðingu til þessa dags) eða trúaruppeldi (nákvæmlega ekkert) eða raunverulegan vilja.

Mér er samt alveg sama um skírnina sem slíka, hún skiptir mig engu máli til eða frá. Það var grátur einkasonarins sem mér sveið svo sárt.

Fleiri voru forspáir en Nostradamus

Ég er nú svo biflíufróð að ég er að hugsa um að vitna í Jesaja:

Þjóð mín. Leiðtogar þínir leiða þig afvega,
gera veginn sem þú gengur að villigötum.
Drottinn er staðinn upp í dóminum,
hefur tekið sér stöðu til að dæma þjóð sína.
Drottinn kemur til réttarhalds
yfir öldungum og höfðingjum þjóðarinnar:
„Það eruð þér sem hafið etið upp víngarðinn,
þýfi frá fátækum er í húsum yðar.
Hvað fékk yður til að traðka á þjóð minni,
merja sundur andlit snauðra?“

Bara í tilefni af væntanlegum blaðamannafundi ...

Skuldajafnanir

Sko, ég var að spekúlera.

Nú er komið á hreint að við borgum þetta sem var alveg ljóst að við áttum allan tímann að borga og ég sem hélt (og var sko sannarlega ekki ein um það) að deilan hefði staðið um hvort við ættum að borga meira en lágmarkstrygginguna. Blessuð ríkisstjórnin hefði nú getað sparað okkur ansi mikinn tíma og peninga og álitshnekki með því að díla um það strax - en jæja. Það var ekki það sem ég var að spekúlera í.

Nei, ég var meira að hugsa um þessar tvær millur sem ég skulda í Icesave ef Landsbankahræið á engar eignir sem heitið getur. Eða öllu heldur ef eignasafnið, sem er víst mest skuldasafn, er frekar lítils virði. Og ég fór að hugsa um þessar rúmlega tvær millur sem ég á í séreignalífeyrissparnaði (og á meira að segja eftir að búið er að færa inneignina niður eftir tapið sem varð við bankahrunið, þetta var nú orðið eitthvað meira) og hvað það væri brill ef ég gæti bara borgað minn part af Icesave með þeim peningum og verið laus allra mála. Ég stefni ekkert á að verða sérlega gömul hvort eð er og hef ekkert það mikið með þessa peninga að gera þá.

En það virkar víst ekki svoleiðis, því miður.

Börnin og barnabörnin geta aftur á móti bara borgað sínar millur sjálf. Nema Boltastelpan, sem notfærir sér örugglega að hún er hálfur Breti og telur væntanlega að það jafni Íslendingsskuldina út og hún skuldi þar af leiðandi ekki neitt. Ég hugsa að hún gæti vel fengið Darling og Brown til að gútera það, hún er mjög sannfærandi þegar sá gállinn er á henni.

Snickers-ostakaka

Hér er uppskrift sem ég var búin að lofa, biðst afsökunar á að hún kom ekki fyrr en ég vissi að ég ætti hana en þurfti að leita lengi áður en hún fannst. Það er smávesen að gera hana en borgar sig alveg.

Snickers-ostakaka

Botn:
200 g heilhveitikex
75 g smjör, lint
1 Snickers

Fylling
5 matarlímsblöð
3 msk púðursykur
40 g smjör
250 ml rjómi
400 g rjómaostur, mjúkur
125 g sykur (eða eftir smekk)
2 Snickers, skorin í litla bita

Kexið mulið gróft, sett í matvinnsluvél ásamt smjöri og Snickers og vélin látin ganga þar til allt er orðið að mylsnu. Hellt í bökuform, gjarna lausbotna, og þrýst niður á botninn og upp með hliðunum. Kælt smástund. Matarlímið lagt í bleyti í kalt vatn. Púðursykur, smjör og 3 msk af rjóma sett í pott, hitað og látið malla þar til sykurinn er bráðinn og komin þykk karamellusósa. Rjómaosturinn hrærður vel með afganginum af sykrinum. Matarlímið brætt í dálitlu af rjómanum og hrært saman við ostablönduna. Afgangurinn af rjómanum stífþeyttur og blandað saman við með sleikju. Helminginum af blöndunni dreift á kexmylsnubotninn, helminginum af karamellusósunni hellt yfir og svo er öllu saxaða Snickersinu dreift yfir. Afganginum af ostablöndunni hellt yfir það, sléttað og afganginum af karamellusósunni hellt á (flott að hræra karamellusósunni svolítið saman við efsta lagið með prjóni eða hnífsoddi sem dreginn er um það í litlum hringjum til að gera mynstur) og kælt í nokkrar klukkustundir.