Allir hafa heyrt um fíl í postulínsbúð. En elgur í barnafatabúð er víst ekkert mikið betri.

Boltastelpan að reyna að sannfæra foreldra sína um að hún og bróðir hennar eigi að fá að gista hjá mér í nótt: -Sko, það er miklu betra fyrir ykkur.

Móðir hennar: -Af hverju?

Boltastelpan: -Jú, sko, þá verðum við ekkert óþekk við ykkur á meðan.

Móðir hennar: -Hmm ...

Boltastelpan: -Og ég verð ekkert óþekk við ömmu heldur af því að ég verð bara hjá Júlíu (það er stelpan í kjallaranum).

Góð rök. En dugðu ekki til.

Ég nennti ómögulega að tína jólaskrautið af trénu svo að ég útvegaði mér röskan aðstoðarmann í það djobb, reyndar þann sama og skreytti það fyrir mig á Þorláksmessu. Hann var svo duglegur að hann gekk frá öllu hinu jólaskrautinu líka. Svo hentum við jólatrénu fram af svölunum út í garð, sópuðum barrnálar af gólfinu og settumst svo niður með kaffi, eplasafa og súkkulaðikex. Ég við tölvuna og hann að horfa á Stuðboltastelpurnar.

Ég skrapp í Bókavörðuna í gær og keypti fáeinar bækur að venju. Ein var sænskt kver sem heitir Mat for män. Nú veit ég hvað ég á að gefa sænskum karlmönnum að borða ef ég fæ einhverja slíka í heimsókn. Man samt ekki eftir að hér hafi borðað Svíi síðan sænski greifinn von Hauswolf vísiteraði ásamt fylgdarmanni sínum en það er alveg stolið úr mér hvað þeir borðuðu.

Og þó. Ég opnaði bókina og fyrsti rétturinn sem ég rak augun í bar heitið Gubbröra. Það þykir mér vafasamt.

Áður en ég fór að heiman í morgun fól ég efnafræðistúdentinum það mikilvæga hlutverk að skúra eldhúsgólfið í dag. Hann lofaði öllu fögru.

Þegar ég kom heim um fjögurleytið var eldhúsgólfið óskúrað. Ég hringdi í efnafræðistúdentinn. Hann svaraði og var ekki staddur inni í herberginu sínu eins og síðast þegar ég hringdi í hann, heldur norður í Skagafirði á leið til Akureyrar og kemur aftur á sunnudag.

Hann er í vondum málum.

(Þessi síðasta setning er reyndar líka óþörf.)

Ég hef aldrei átt grimman dverghamstur og ekki börnin mín heldur. En einu sinni var geðveik kanína í óhreinatauskörfunni eins og áður hefur verið sagt frá - eða reyndar var hún tiltölulega heilbrigð þá miðað við það sem síðar varð.

Á mínu heimili hafa líka verið páfagaukar. Upphaflega var þetta par sem hét Tristan og Ísold. Tristan drapst en Ísold sprakk ekki úr harmi. Hún fékk nýjan kall sem mig minnir að hafi heitið Mikhail Gorbatsjov. Hann drapst líka. Þá kom enn nýr kall sem hlaut hið virðulega heiti Úlrik Kristján Gullinljón, þar sem gagnlega barnið var á þeim árum mjög áhugasamt um Kristján fjórða og allt hans slekti. Hann lifði en Ísold drapst. Örlög Úlriks urðu þau að hann slapp úr búri sínu, flaug á brott og hvarf og allir urðu jafnfegnir en ég er ekki viss um að gleði Úlriks yfir frelsinu hafi enst lengi.

Við áttum líka köttinn Kanil sem reyndist vera Kanilla. Hún dó vofeiflega og var mikið grátið yfir henni. Ég grét samt ekki neitt, enda var hún kettlingafull þegar hún drapst og þetta sparaði mér hellingsvesen.

Efnafræðistúdentinn passaði einu sinni stóran páfagauk um tíma og sat næstum uppi með hann. Þetta kvikindi var mjög hávaðasamt og sennilega hefði ég hent þeim báðum út ef páfagaukurinn hefði ekki verið sóttur mjög óvænt. Ég sit enn uppi með efnafræðistúdentinn.

Ég er á móti gæludýrum.

Getur einhver útskýrt fyrir mér af hverju sumar greiðslur sem ég millifæri af bankareikningnum mínum virðast alls ekki koma frá mér, heldur frá gamalli konu í Ástralíu?

Sko, ég á gamlan reikning í Landsbankanum á Króknum (upphaflega reyndar í Samvinnubankanum) sem ég millifæri dálitla upphæð inn á í hverjum mánuði til að standa skil á nokkrum föstum greiðslum sem ég hef aldrei komið í verk að láta flytja yfir á aðalreikninginn minn í KB-banka á Vesturgötu. Og fyrir mörgum árum tók ég eftir því þegar ég fékk yfirlit frá Landsbankanum að þessar greiðslur voru skráðar á nafn sem ég kannaðist ekkert við. Ég furðaði mig á þessu en þar sem greiðslurnar skiluðu sér inn á reikninginn og hafa alltaf gert hef ég aldrei verið nógu forvitin til að kanna hvernig á þessu stendur. Hélt að þetta væri bara eitthvert rugl í kerfinu hjá Simma í bankanum (en nú er Simmi löngu hættur svo að ekki get ég kennt honum um).

En svo var ég að millifæra inn á reikning efnafræðistúdentsins í dag - tvívegis reyndar - og hann kom til mín áðan mjög skrítinn á svipinn og spurði hvort ég lifði kannski tvöföldu lífi og gengi undir öðru nafni. Hann hefði nefnilega fengið tvær greiðslur frá einhverri Ethel Joan Helgason. Sem er einmitt nafnið sem hefur staðið á reikningsyfirlitum frá Landsbankanum á Króknum árum saman. En ég var alls ekki að millifæra af þeim reikningi, heldur af KB-banka-reikningnum.

Ég kannaði málið. Samkvæmt þjóðskrá er þetta tæplega áttræð kona sem búsett er í Ástralíu og ég þekki hvorki haus né sporð á.

Ég fatta þetta ekki. En ef ég þarf að borga einhverju ykkar peninga einhvern tíma, þá skuluð þið hafa í huga að torkennilegar greiðslur sem virðast koma frá gömlum konum í Ástralíu eru sennilega frá mér.

Efnafræðistúdentinn var búinn að segja mér að hann kæmi frekar seint heim í dag. Ég kom heim klukkan hálfsex, settist upp í sófa og fór að horfa á David Letterman í norska sjónvarpinu eða eitthvað.

Klukkan sjö var mig farið að lengja eftir drengnum svo að ég hringdi í gemsann hans. Hann svaraði strax.

Móðirin: -Ertu ekki að fara að koma heim bráðum, góði?

Efnafræðistúdentinn (eftir smáþögn): -Mamma. Ég er inni í herberginu mínu.

Ó.

Ég gleymdi að taka auto-correct af í Wordinu á nýju nýju tölvunni minni (sem ég fékk í staðinn fyrir nýju tölvuna sem bilaði) og áður en ég vissi af var tölvan búin að breyta kryddið í credit.

Ég fékk nýja vinnutölvu í morgun.

Hún bilaði um leið og kveikt var á henni.

Ég tók niður jólaseríuna sem skreytti skrifstofuna mína áðan og fékk rafstuð.

Síminn hringdi og það var enginn á línunni.

Þegar ég fór í mat í hádeginu og ýtti á lyftuhnappinn kom ljósblossi.

Mér líst ekki á þetta.

Sauðfjármörkum hefur fækkað einhver ósköp síðustu árin samkvæmt fréttum frá bændasamtökunum. Jahá. Ég var nú aldrei efni í neinn Marka-Leifa en ég las samt markaskrá Skagafjarðarsýslu af miklum áhuga á yngri árum. Maður las allt sem til var á bænum, nema það voru tvær bækur sem mér gekk eitthvað illa með og gafst upp á. Markaskráin var ekki önnur þeirra.

Ég man samt ekki lengur neitt af þeirri speki sem ég las þar og gæti ekki nefnt eitt einasta mark, nema hvað ég held að ég þekki ennþá mitt eigið, sem var hálfgert soramark: Hálftaf aftan, fjöður framan og sýlt. Ekki veit ég hvort það er enn í notkun eða hver á það. Jú, og gott ef markið hans Eiríks bróður var ekki miðhlutað og heilrifað. Það er öllu fallegra.

Ég man ekki einu sinni markið hans afa og sá ég þó ekkert mark oftar á mínum bernskuárum. Gott ef var ekki tvístýft í því samt en man ekki hvort það var á hægra eða vinstra.

Þessi færsla er bara fyrir sveitalubba. Hinir vita örugglega ekki um hvað ég er að tala.

Ég sá uppslátt framan á DV: ,,Ég held að flestir Íslendinga líti á mig sem geðsjúkan mann sem myrti þriggja barna einstæða móður," segir Hákon Eydal.

Svo las ég ,,viðtalið" og komst að því að flestir Íslendingar hafa bara alveg hárrétt fyrir sér.

Búin að elda íslenskan, enskan, indverskan og malasískan karrírétt og á eftir að gera einn karabískan, það er að segja ef fulltrúi minn sem sendur var inn í Kringlu áðan fær ákveðið hráefni sem mig vantar í hann. Ef ekki verð ég að impróvisera aðeins.

Fjórða hæðin angar næstum eins og indverskt veitingahús. Ætli ég neyðist svo ekki til að elda eitthvað karríkennt handa efnafræðistúdentinum í kvöld?

Jæja, nú eru áskrifendur Gestgjafans vonandi búnir að fá janúarblaðið og nú langar mig að vita hvað ykkur finnst um nýja útlitið. Einhver komment?

Annars er ég farin inn í eldhús að elda karrírétti.

Ég vil fá Nóatúnið mitt aftur. Fer þessum brunarústaendurbótum ekki að verða lokið?

Ég kann ekkert að versla í öðrum Nóatúnum. Finn ekki neitt og snýst marga hringi í kringum sjálfa mig. Skil ekki af hverju niðursoðnu tómatarnir eru ekki geymdir hjá öðrum niðursuðuvörum, fann hvergi niðursoðnar baunir - kannski voru þær ekki til þarna. Keypti lamba,,sirloin" í Nóatúnsbúðinni í Nóatúni áðan og á miðanum stendur Fiskfars. Ég vona að það sé ekki fiskfars í umbúðunum. Annars er það kannski ekkert vitlausara en að kalla þetta sirloin, af hverju ekki að nota íslenskt heiti? (Og já, þetta heitir auðvitað líka sirloin í Nóatúni í JL.)

Svo sá ég Dómhildi í Osta- og smjörsölunni tilsýndar. Það tæmast nú ýmsir rekkar í Nóatúni þegar tvö önnur eins stórveldi og við erum að versla þar samtímis.

Ég datt mjög glæsilega kylliflöt beint á hrygginn í hálkunni neðarlega á Vesturgötunni í dag.

Meiddi mig reyndar ekki hætishót. Eins gott að ég er ekki brothætt eins og móðir mín. Ég held því fram að það sé vegna þess að ég er búin að drekka mjólk með kaffi útí síðustu þrjátíu árin, þess vegna eru beinin svona sterk. Eða ég held því fram þar til annað kemur í ljós.

Eins gott líka að nýja fína ljósa kápan mín sem lítur út næstum alveg eins og rúskinnskápa er alls ekki úr rúskinni og má fara í þvottavél. Hún hangir núna á snúru inni á baði og er meira að segja næstum orðin þurr. Ég held samt að ég fari ekki í hana á morgun. Frekar eitthvað dökkt ef ég skyldi nú detta aftur.

Helvítis hálkan.

Ég held að það hafi ekki verið neinir áhorfendur að falli mínu. Þar hefur einhver misst af góðri skemmtun, þetta var mjög tilkomumikið fall.

Ég þarf líklega að fara að fá mér ný gleraugu.

Ég var að stytta buxur áðan og var búin að sitja lengi og reyna að þræða nál þegar það rann upp fyrir mér að ég var að reyna að þræða vitlausan enda, þetta var oddurinn en ekki augað.

Ég strengdi ekkert áramótaheit fremur en venjulega, eða ekki beinlínis, en ég ákvað nú samt að á nýju ári ætlaði ég að reyna að skipuleggja mig betur til að forðast að lenda alltaf í tímahraki og vandræðum, ekki síst með aukaverkefni.

Það gengur alveg gífurlega ekki vel. Ég sé fram á að minnsta kosti þrjú tímahrök, bara í þessum mánuði, ef ég geri ekki eitthvað í málunum og það ekki seinna en strax.

Æjá.

Það kemur ekkert mér verulega á óvart lengur. Allavega ekki í vinnunni. Ég hef langa reynslu af óvissu, breytingum og óvæntri atburðarás og það eru mörg ár síðan ég komst að þeirri niðurstöðu að eina ráðið væri að yppa öxlum og segja ,,ég bara vinn hérna". Það hefur virkað hingað til, ég vinn hérna enn þótt ,,hérna" hafi reyndar tekið breytingum líka.

Til dæmis dreymdi mig, einhverja nóttina fyrir þónokkrum árum, að Jón forstjóri Iðunnar kæmi til mín og segði mér að nú yrði ég að læra hollensku því að hann væri að flytja fyrirtækið til Hollands.

Ég vissi alveg þegar ég vaknaði að þetta var bara draumur. En ég fór samt og keypti mér hollenska orðabók. Svona til öryggis.

Boltastelpan fékk að gista síðustu nótt og seint í gærkvöldi tókst henni eftir töluverða eftirgangsmuni að fá efnafræðistúdentinn til að spila við sig Matador. Yfir því sátu þau fram eftir nóttu. Framan af var gengi þeirra í viðskiptalífinu nokkuð áþekkt en svo fór að halla undan fæti hjá stúlkunni. Þegar hún átti sirka fimmtán krónur eftir í reiðufé, hafði veðsett allar eignir sínar og lenti á Austurstræti með hóteli (eða einhverju álíka) stóð hún upp og tilkynnti: -Ég er hætt.

Leit svo hróðug á móðurbróður sinn og sagði: -Ég vann af því að ég hætti.

Efnafræðistúdentinn spáir henni frama í bissness þar sem hún sé þegar búin að átta sig á prinsippinu á bakvið kennitöluskipti.

Nú er best að vara sig: Drakúla er kominn á kreik.

Það er heldur snautt um róðukrossa hér á heimilinu en nóg til af hvítlauk. Og einhvers staðar minnir mig að ég eigi litla flösku með vígðu vatni. Það gæti komið að gagni þótt það sé orðið þrjátíu ára gamalt.

Við efnafræðistúdentinn sitjum hér og horfum af takmörkuðum áhuga á norska náttúrulífsmynd. Eða nei, þetta er reyndar ekki alveg satt, við erum hvort með sína tölvuna og erum að gera eitthvað allt annað - en það er kveikt á sjónvarpinu. Og þetta er reyndar nokkuð góð mynd, sýnist mér, þannig að manni verður litið á skjáinn öðru hverju. Sætir litlir hreindýrskálfar og hrikalega girnileg villijarðarber.

Er hægt að vera latari?