Mér datt nú í hug, þegar ég las þessa frétt, að það hefði verið gáfulegra af manninum að fara þessa ferð að sumri til. En gáfur hafa kannski lítið með svona ferðalag að gera. Og hann lagði víst af stað berrassaður í júní í fyrra en tafðist af því að honum var tvisvar stungið í tugthúsið fyrir klæðleysi.

Ég bíð spennt eftir að einhver taki upp á því að labba hringveginn á sprellanum. Eða norður Sprengisand. Eða nei, ég er ekkert sérlega spennt. En það gerir það örugglega einhver samt sem áður. Fyrr en síðar.

Ég ætlaði nú að komast alveg hjá því að horfa á þessa boltaleiki en gerði svo þau mistök (sem verða ekki endurtekin) að bjóða Boltastelpunni í lasagne kvöldið sem Slóvenaleikurinn var og hún tók náttúrlega ekki annað í mál en að hafa kveikt á sjónvarpinu. Ég hélt með Slóvenunum fyrst ég var tilneydd að horfa á þetta. Ja, eða hlusta, ég var reyndar að spila tölvuleik mestallan tímann.

Þá er nú meira gaman að horfa á Rick Stein tína razor shells (hvað sem þær heita aftur á íslensku) á BBC Food; hann stráir salti ofan í holurnar eftir þær í fjörusandinum, þessar löngu og mjóu skeljar koma mestallar upp á yfirborðið (,,like a shit going down in reverse" var lýsing kokksins á þessu) og þá er hægt að grípa þær. Eða öllu heldur taka um þær og draga þær hægt og rólega upp.

Mér er alveg sama þótt sjónvarpið sé undirlagt af boltaleikjum. Ég hef úr nógu öðru að velja ef mig langar að horfa á sjónvarp á annað borð. En það eru reyndar ekki allir svo vel settir.

Ég seldi eintak sem ég átti af þessari bók á Ebay fyrir tveimur árum og fékk fyrir hana 150 dollara. Miðað við verðið sem hér er sett á hana hefði ég líklega átt að bíða ögn lengur.

Og nei, íslenska þýðingin er víst ekki í svona háu verði. Sá hana í Kolaportinu fyrir ekki löngu á tvöhundruðkall.

Þar sem ég á enga(n) bónda til að vera góð við ákvað ég, í félagi við nokkrar aðrar varanlega eða tímabundið bóndalausar, að vera bara extra góð við sjálfa mig í staðinn í kvöld. Reyndar byrjuðum við á Vínbarnum upp úr miðju degi og drógum með okkur tvo virðulega karlmenn, sem báðir þurftu þó fyrr en varði að halda heim til sín, væntanlega til að láta konurnar sínar vera góðar við sig. Við héldum þá á Tapasbarinn, en þá voru þær hinar þegar komnar fjórum rauðvínsglösum fram úr mér í drykkju. Þar slóst í för með okkur maður sem skoraði í keppninni um kynþokkafyllsta karlmann landsins í dag, við átum á okkur gat, ræddum veitingahúsagagnrýni og drukkum meira rauðvín. Litum reyndar aftur við á Vínbarnum á eftir en þar sem þar var allt fullt og ég ekki í sérstöku skapi til að djamma fram á nótt ákvað ég að fara bara heim. Hætt að nenna þessu ... ætli það sé aldurinn?

Ég er að fletta nýrri Viku sem var að koma á borðið til mín og þarna eru meðal annars taldir upp vinningshafar í jólagetraunum blaðsins. Verðlaunin fyrir aðra getraunina eru flugferð fyrir tvo til einhvers af áfangastöðum Flugfélags Íslands innanlands. ,,Áfangastaðir Flugleiða eru Akureyri, Egilsstaðir og Ísafjörður." Hmm, vantar ekki eitthvað? Hvað með Hornafjörð? Vestmannaeyjar? Sauðárkrók? Gjögur? Og (af því að það vill svo til að vinningshafinn býr norður í Kelduhverfi) ... Reykjavík?

,,Við á femin mælum með að þið konur verðið virkilega góðar við bóndana ykkar í kvöld og jafnvel taka helgina í þetta ..."

Jamm. Ég mundi örugglega vera mjög góð við ,,bóndana" mína í kvöld ef ég ætti einhverja.

Af því að Nanny Ogg's Coobook barst í tal á öðrum vettvangi áðan, þá rifjuðust upp fyrir mér - í tengslum við næstu færslu á undan - upphafsorðin í kaflanum Nanny Ogg's Philosophy of Cookery:

,,They say that the way to a man's heart is through his stomach, which just goes to say they're as confused about anatomy as they gen'rally are about everything else, unless they're talking about instructions on how to stab him, in which case a better way is up and under the ribcage."

Og það er reyndar minnst á steiktan hafragraut í bókinni.

Það var verið að spyrja mig hér frammi áðan hvers vegna ég væri ekki að gefa vinnufélögunum neitt góðgæti þessa vikuna. Ja, það hittist bara svona á ... Þetta gæti allt staðið til bóta í næstu viku, þá þarf ég að elda einhver ósköp og ætli eitthvað af því berist ekki hingað fram í almenninginn. Maður verður að viðhalda vinsældum sínum.

Ég sá frétt í sjónvarpinu í gær um einhverja kvensu sem var með námskeið fyrir einhleypar konur í karlaleit, þar sem áherslan var lögð á að kenna konum að markaðssetja sig. Ég er nú hamingjusamlega fráskilin og ekki í neinum sérstökum karlahugleiðingum en ef ég væri það, þá held ég að sé alveg ljóst hvernig vænlegast væri fyrir mig að haga markaðssetningu minni á sjálfri mér.

Mér tókst að skera mig í puttann áðan þegar ég var að útbúa samlokur í hádegismatinn handa okkur Gestgjafafraukunum (kjallarabollur, skinka, hráskinka, kirsiberjatómatar, sveppir, brie-ostur, sett í mínútugrillið þar til bollurnar eru stökkar). Annars gerist það ótrúlega sjaldan að ég slasi mig við matargerðina. Allavega eru hendurnar á mér ekki eins og Anthony Bourdain lýsir sínum höndum í lokakafla Kitchen Confidential: ,,At the base of my right forefinger is an inch-and-a-half diagonal callus, yellowish-brown in color, where the heels of all the knives I've ever owned have rested, the skin softened by constant immersions in water. I'm proud of this one. It distinguishes me immediately as a cook ..." Svo heldur hann áfram, lýsir því hvernig litli fingur hægri handar er vanskapaður eftir áralangar béarnaise- og hollandaisesósuþeytingar; lýsir örum eftir bruna, afskornum fingurgómi, löngu, óreglulegu öri eftir niðursuðudósarlok í lófanum, örum eftir ostruhníf, hnúum vinstri handar sem hafa svo oft orðið fyrir hnífsblaðinu þegar grænmeti er saxað í flýti að þeir eru þaktir þykku siggi ...

En ég er ekki kokkur og held að ég sé ekki með eitt einasta ör á höndunum. Ekki tengt matargerð allavega. Hins vegar hef ég ekkert sérstaklega verið að stúdera hendurnar á íslenskum kokkum og veit ekki hvort þeir eru eins illa farnir og Bourdain -eða búast við að verða það eftir tæp þrjátíu ár í bransanum. Hvað haldið þið, strákar? getið þið tekið undir með honum þegar hann segir: ,,I don't know who said that every man, at fifty, gets the face they deserve, but I certainly got the hands I deserve."

Ég var að fá áhugaverða bók áðan, Cooking in Botswana, gefin út af The Botswana Council of Women árið 1980. Þarna eru ýmsar uppskriftir sem gætu í sjálfu sér verið úr hvaða breskri matreiðslubók sem er frá þessum tíma en svo eru inn á milli töluvert öðruvísi uppskriftir. Til dæmis nokkrar með hráefninu phane: ,,These large, brightly coloured worms feed on the leaves of the Mopane tree. In season they may be bought dried, and sometimes smoked, from vendors who often display them in traditional baskets." Tilvalið að steikja þá með lauk, tómötum og hnetusmjöri.

Svo er uppskrift að einhverju sem heitir boboko jwa phiri og er þýtt hyena's brain í sviga fyrir aftan. Þetta fannst mér mjög áhugavert en sá svo að þetta var einhvers konar heilsusamlegur grautur úr möluðum fræjum.

Og svo er uppskrift að djúpsteiktum hafragraut.

Vinnufélagi minn einn, sem borðar stundum sérkennilega samsettan mat og er dyggur viðskiptavinur niðursuðuverksmiðjunnar Ora, sló sjálfan sig út núna áðan. Á diskinum hans var:

kvartdós bakaðar baunir
kvartdós gulrætur og grænar baunir
hrúga af hreinni kotasælu

Búið. Oftast er hann með banana með bökuðu baununum og kotasælunni en skipti honum semsagt út fyrir gulrætur og grænar baunir í þetta skipti. Tilbreyting kannski, en ekki endilega framför.

Merkilegt hvað maður verður stundum svangur einmitt morguninn eftir að hafa borðað ótæpilega af einhverju góðgæti.

Alveg væri ég til með að vera að fara út að borða í hádeginu núna. En ætli ég endi ekki í 10-11 eins og oftast (kostur að hafa kjörbúð í sama húsi, vildi bara óska að það væri búð með skárra vöruúrval en 10-11). Kannski bara í súpu. Nokkuð stórt stökk frá kræsingunum í gærkvöldi. En hún kostar bara 99 krónur.

Efnafræðistúdentinn er búinn að fyrirgefa mér. Hann fyrirgefur mér nú ansi margt ef hans er freistað með lasagne.

Ég fann mjög ítarlega útskýringu á þessu með þrílitu kettina hérna.

Aumingja efnafræðistúdentinn var horfinn þegar ég kom heim rétt áðan, er kannski endanlega búinn að gefast upp á móður sinni, sem fór út um sexleytið og sagðist ekki alveg vita hvort hún kæmi aftur fyrir kvöldmat. Ég held að hann hafi verið svangur og vona að hann hafi einhvers staðar getað sníkt sér mat. Ég er aftur á móti ekki svöng, búin að vera á Sjávarkjallaranum og borða sashimi (kolkrabba, túnfisk, lax, sandhverfu), humarkokkteil, tígrisrækjur, dádýrafillet með furuhnetum og mintuvinaigrette, nautacarpaccio, djúpsteikta gæsalifur, svínarif - ég er að gleyma einhverju. Og þetta voru bara forréttirnir.

Á eftir fylgdi steiktur sverðfiskur og túnfiskur, silungur, sandhverfa, skötuselur með sérlega góðu reykbragði, lambafillet með portobellosveppum og fleiru, þorskhnakki með lárperu-kartöflustöppu, steiktur saltfiskur, dúfnabringa, villiönd ... semsagt allur matseðillinn. Og varla feilnóta í öllu saman.

Það ætlar semsagt að ganga hægt að elda kartöfluréttinn sem ég hef verið að plana. Við hverju er að búast þegar manns er freistað svona? Svo enduðum við náttúrlega á Vínbarnum en ég lét mér eitt rauðvínsglas nægja, var ekkert að halda áfram í sama dúr og prófa sýnishorn af öllum vínseðlinum.

Ætli ég verði ekki að bæta grey efnafræðistúdentinum þetta upp. Kannski fær hann lasagne einhvern næstu daga, það gæti dugað til.

Sauðargæran kom til mín í vinnuna áðan ásamt móður sinni til að skoða nýju skrifstofuna mína og þótti mikið til koma. Enn merkilegra fannst honum þó að það var eitthvað verið að gera við lyftuna, opinn lofthleri fyrir framan lyftudyrnar og tröppur þangað upp. Drengurinn benti upp hvað eftir annað og tilkynnti hverjum sem heyra vildi: ,,Uppi maður að gera oj." Það hljómar nú hálfvafasamt. Við reyndum að ganga á hann og spyrja hvaða oj maðurinn væri að gera þarna uppi, fengum engin svör lengi vel en svo sagði drengurinn ,,maður gera oj með hamri".

Sko, ég horfi nú yfirleitt ekki mikið á Leiðarljós en það er kveikt á sjónvarpinu núna ... Þar var maður að gera fuglafit og aðspurður hvað það væri sýndi hann það og sagði: ,,It's a cat's cradle." Í skjátextanum varð það: ,,Þetta er vagga Cats."

Ætli nokkrir krakkar kunni lengur að gera fuglafit?

Þekkir einhver dæmi um þrílitan fresskött? Einhvern tíma heyrði ég að af erfðafræðilegum ástæðum sem ég kann ekki að rekja gætu einungis læður verið þrílitar en svo var einhver að halda því fram um daginn að víst væru til þrílitir högnar, þeir væru þá með XXY-litninga og jafnvel tvíkynja. Ég man allavega ekki eftir að hafa kynnst slíkum ketti. Kötturinn sem við systkinin áttum einu sinni (og hét upphaflega Rósa en var aldrei kölluð annað en Gamla kisa eftir að hún eignaðist fyrstu kettlingana sína) var þrílit; hún var alveg örugglega 100% kvenkyns og eignaðist kettlinga fram undir dauðadag á fimmtánda ári, þótt síðustu árin hefði þeim reyndar fækkað niður í einn í goti, ef ég man rétt. Eða kannski einn á ári.

(Til efnafræðistúdentsins: Nei, þú mátt ekki fá kött. Ekki einu sinni þrílitan högna.)

,,Naut bannfæringarinnar" stóð í skjátexta á RÚV rétt áðan. Það væri áreiðanlega ógnvænleg skepna ef til væri en ,,bull of excommunication" hefur ekkert með nautpening að gera ...

Mig langar í kartöflur í kvöldmatinn.

Kartöflugratín? Kartöflusúpu með rækjum og chili? Kartöflupitsu? Kartöflubuff? Indverskt kartöflukarrí? Steikta kartöfluteninga með .. með einhverju? Hmm, þetta krefst nokkurra pælinga.

Og svo kem ég kannski svo seint heim úr boðinu hjá Hagþenki að það verður ekki tími fyrir neina kartöflueldamennsku.

Oftast nær er ég ansi kát með lágt gengi dollarans; þó ekki núna áðan, ég var að fá höfundarlaunaávísun frá bandaríska útgefandanum mínum. Þetta er svosem enginn stórpeningur, enda er bókin ekki ofarlega á sölulistum, en þó dálítill glaðningur - óvæntur meira að segja, því að ég hafði ekki hugmynd um að bókin væri búin að seljast meira en sem nemur fyrirframgreiðslunni. En þegar ég fékk fyrirframgreiðsluna á sínum tíma stóð dollarinn í rúmlega 105 krónum, núna er hann um 70 krónur.

Ojæja, þetta dugir nú samt fyrir nokkrum bókum.

Reyndar held ég að dollarinn hafi verið í innan við 80 krónum þegar ég samdi við útgefandann upphaflega; samningurinn týndist í pósti og þegar nýi samningurinn var gerður og ég fékk greiðsluna hafði dollarinn hækkað svona hressilega. Ávísunin sem ég fékk núna er send í staðinn fyrir aðra sem mér skilst að hafi verið send í september en þar sem hún var send á Iðunni hefur sú ávísun sennilega lent hjá Eddu miðlun og liggur þar kannski enn, eða hefur hafnað í ruslafötu einhvers. Það er allavega búið að ógilda hana og senda mér aðra í staðinn. Ég veit ekki hvað dollarinn var í september en líklega þó eitthvað hærri en núna. Það er semsagt ýmislegt sem hefur áhrif á höfundarlaunin mín, bæði til hækkunar og lækkunar ...

Ég held að það sé alveg ljóst að Sauðargæran er mikið kokkaefni. Hann bjó til afbragðsgóða sósu með kjúklingnum sem var í kvöldmatinn, fékk að vísu dálitla hjálp við það, en áhuginn var mjög einlægur. Svo smakkaði hann sósuna nokkrum sinnum, brosti breitt og tilkynnti: ,,Góð sósa." Enda borðaði hann lítið annað þegar hann settist að borðum og fékk á endanum afhenta skeið til að borða hana með.

Þegar faðir hans var að klæða hann í skóna frammi á stigapalli áðan greip snáðinn annan skóinn og henti honum niður alla stigana og niður í forstofu. Systir hans var send niður að sækja skóinn en drengurinn glotti út undir eyru og sagði: ,,Pabbi er ekki glaður."

Annars var hann búinn að vera einstaklega röskur aðstoðarmaður; auk sósugerðarinnar hjálpaði hann mér að bera á borðið, kallaði á fólk í matinn, setti í uppþvottavélina með mér og setti þær af stað, malaði kaffi, fór með bolla á borðið, gaf þeim sem vildu mjólk í kaffið og þurrkaði upp mjólkina sem hann hellti niður. Gott að fá svona menn í heimsókn.

Mér tókst að ganga á glervegg í gær. Til allrar hamingju var ég ekki á mikilli ferð og hvorki ég né veggurinn biðu varanlegt tjón en ég var örlítið aum í nefinu í nokkrar mínútur. Það er til merkis um aukinn þroska efnafræðistúdentsins, sem var samferða mér, að honum tókst að stilla sig um að hlæja þar til við vorum komin úr heyrnarfæri við aðra áhorfendur að óhappinu. Þá sprakk hann líka (og við reyndar bæði). Þetta hefði honum ekki tekist fyrir fáum árum.

Annars sá ég mun skemmtilegra óhapp á Eurosport áðan þegar ég var að flakka á milli sjónvarpsrása. Þar stóð yfir skíðastökkskeppni og einn keppandinn missti jafnvægið um leið og hann fór af stað og rann á rassinum niður allan pallinn. Það var frekar fyndin sjón.